Καλησπέρα Αλέξα.
Καταρχήν να σε ευχαριστήσω που μας εμπιστεύεσαι για να μοιραστείς τόσο προσωπικές σου σκέψεις... Κατανοώ απόλυτα την αγωνία σου για το τόσο σημαντικό θέμα που σε απασχολεί, επειδή κι εγώ το έχω αντιμετωπίσει σε περιπτώσεις γνωστών αλλά και δικών μου ανθρώπων. Θα σου πω λοιπόν τα εξής. Αν κάποιος δεν είναι έτοιμος να αποδεχτεί την αλήθεια, ότι και να του πεις για να επισκεφθεί κάποιον ειδικό, θα πέσει στο κενό. Όμως κάποια στιγμή, όταν θα βρεθεί στο πλήρες αδιέξοδο, πίστεψέ με, δε θα έχει άλλη επιλογή.
Τι θα έλεγες λοιπόν να κάνεις μία ήρεμη συζήτηση μαζί του, θα κρίνεις εσύ την κατάλληλη στιγμή και χωρίς φωνές και εντάσεις, να του εξηγήσεις ανθρώπινα και ειλικρινά, την ανησυχία σου για την υγεία του και γενικότερα τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς του στη ζωή του. Χωρίς να αναφέρεις αυτή τη φορά την πρότασή σου για ψυχολόγο. Απλά να του "σπείρεις" με έξυπνο τρόπο την αμφιβολία για το κατά πόσο "φυσιολογικά" είναι όλα αυτά... Μην τον πιέσεις, επειδή η δράση φέρνει αντίδραση ως γνωστόν, απλά πες του ότι τον αγαπάς και θα είσαι εκεί δίπλα του. Αυτό άλλωστε είναι κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα σε όλο το κείμενό σου, ότι νοιάζεσαι γιαυτόν αλλιώς δε θα ασχολιόσουν καν...
Επίσης, τι θα έλεγες, να πας εσύ σε κάποιον ψυχολόγο, ώστε εκείνος που είναι πιο ειδικός από εμάς, να σε καθοδηγήσει και να σε υποστηρίξει στο πώς μπορείς να το διαχειριστείς. Επειδή σίγουρα, αυτό που συμβαίνει, επηρεάζει και το δικό σου ψυχισμό.
Ελπίζω να σε βοήθησα, έστω και λίγο και θα χαρώ να μάθω νέα σου σύντομα...