Οι ιστορίες πανομοιότυπες και όχι μόνο, τα συναισθήματα , ο πόνος ,ατέλειωτος πόνος και ανασφάλεια .
Ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου και όλα έδειχναν υπέροχα για όλους μας ,επιτέλους μετά από προσπάθεια ετών είχαν μπεί κάποια πράγματα στην ορθή πορεία τους.Ο καθένας στην οικογένεια μας έκανε αυτό που είχε επιλέξει και δεν υπήρχε κάτι που μπορούσε να σταθεί εμπόδιο σε αυτό .Επικοινωνία υπήρχε (έτσι πίστευα),αγάπη, φροντίδα και ο καθένας είχε τον ρόλο του ......Εκεί που όλα ήταν καλά ,εγκαταστάθηκε σιγά σιγά και ύπουλα μια διαφορετική συμπεριφορά .Και τότε οι συνήθειες άλλαξαν, βέβαια στην αρχή το δικαιολόγησα ,είναι νέος είπα ,αντέχει δεν είναι σαν και μένα, ίσως χρειάζεται περισσότερες ώρες δραστηριότητας ,ίσως κουράζεται λιγότερο από μένα .Του το επισήμαινα αλλά νευρίαζε και φερόταν παράλογα ,δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος ,δεν τον αναγνώριζα.... Μετά άρχισαν οι ιδέες να διατυπώνονται έντονα ,με φόβιζε το αμετάθετο, η επιμονή ,η παραξενιά ,η γρήγορη σκέψη .Αρχίσαμε να δεχόμαστε τηλεφωνήματα από φίλους του ,από συγγενείς ,ανησυχούσαν, κάτι δεν πάει καλά.....Και τότε ξέσπασε η μανία ,το σοκ ,και ο κίνδυνος για την ζωή ,μας πανικόβαλε .Το σπίτι γέμισε αίματα παντού ,ένας πολυέλεος σπασμένος ,μία βιτρίνα ,γυαλιά καρφιά και εγώ γλιστρώ και πέφτω στο πάτωμα στη προσπάθεια μου να τον συγκρατήσω .Ουρλιάζοντας από τον πόνο το βάζω στα πόδια ,έχει βγει το χέρι μου .Αποσύρομαι και αναλαμβάνουν οι άλλοι ,κάποιος καλεί το ασθενοφόρο να με μαζέψει.Πονάω και σκέφτομαι τι γίνεται πίσω μου.Μια σκέψη και μόνο γυρνά στο μυαλό μου: πρέπει να το αντιμετωπίσω ,να σταθώ στο παιδί μου,να τον βοηθήσω να το ξεπεράσει και εγώ η ηλίθια πήγα κι έβγαλα το χέρι μου.........Ένας τρόπος υπάρχει και μοναδικός να τον βοηθήσει και ο οποίος με γεμίζει ντροπή και πόνο .Πως να φερθείς βίαια ;πως να τον οδηγήσεις με εισαγγελική στο ψυχιατρείο; Στην αρχή προσπαθείς ,συζητάς ,προτείνεις επίσκεψη σε ένα γιατρό και προσπαθείς να αποφύγεις τον εγκλεισμό .Μα οι γέφυρες έχουν κοπεί ,βαδίζει σε άλλους δρόμους ,η παρουσία η φυσική υπάρχει ,η ψυχή έχει αποχωρήσει σε άλλους κόσμους ,είναι απροσπέλαστη , και οι νοητικές λειτουργίες διαφορετικές από χθες.Τα συναισθήματα της οικογένειας περίεργα ,πονάς ,κλαις ,σπαράζεις, αυτό όμως δεν βοηθά σε τίποτα,μαζεύεις τα κομμάτια σου και προχωράς ,πρέπει να αντιμετωπιστεί το έκτακτο της κατάστασης.... Αφού με περιποιήθηκαν στο νοσοκομείο γύρισα σπίτι ,σε ένα σπίτι βομβαρδισμένο ,και ελεεινό .Τουλάχιστον σκέφθηκα είμαστε ζωντανοί .Αποκαμωμένη από τον σωματικό και ψυχικό πόνο αποκοιμιέμαι ,βυθίζομαι σένα ύπνο λυτρωτικό ,χωρίς όνειρα....Χτυπάει το τηλέφωνο ,είναι από το νοσοκομείο ,τους έχουμε παρακαλέσει να μας ειδοποιήσουν πότε πρέπει να πάμε να τον δούμε .Ντύνομαι πρόχειρα ,βιαστικά και όσο μπορούσα με τον νάρθηκα, ρίχνω σε μια τσάντα μερικά ρούχα και λίγα απαραίτητα .Ο δρόμος για την Σταυρούπολη μου φάνηκε μαρτυρικός.Κάποτε φτάσαμε ,ζητήσαμε να τον δούμε ,φαινόταν ήρεμος ,τον αγκάλιασα σφιχτά ,αχ αγόρι μου ,αγοράκι μου ,παιδί μου....Με αγκάλιασε και εκείνος με ρώτησε αν πονάει ακόμα το χέρι μου και με τον τρόπο του μου ζητούσε συγνώμη (δεν το είπε αλλά το ένοιωσα) ,τον αγκάλιασε και ο πατέρας του και η αδελφή του ....Πέρασε ένας μήνας ,δεν φύγαμε στιγμή από κοντά του ,είχαμε στρατοπεδεύσει εκεί ,δεν θέλαμε να τον αφήσουμε μόνο του σε αυτό το τρισάθλιο περιβάλλον με τόσο βαριά περιστατικά .Στην αρχή φοβόμουν ,μετά ξεθάρρεψα και έγινα φίλη με την Μαρία τον Γιώργο και τ άλλα παιδιά .Κάθε ένας είχε την δική του διαφορετική ιστορία να διηγηθεί που είχε μια κοινή αφετηρία, τον πόνο και το τραυματισμένο συναίσθημα ,αρκετοί από αυτούς χρήστες ουσιών .....Κάθε πρωί συζητούσε με τους γιατρούς ,επέμενα να τον προσέξουν ,να ενδιαφερθούν για τις παρενέργειες των φαρμάκων,χαμός!Τα περιστατικά πολλά και δύσκολα και η δουλειά του ψυχιάτρου ακόμα ποιο δύσκολη και απαιτητική .Αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικοί ήρωες ,πολεμούν με τις ασθένειες και προσπαθούν να διαγνώσουν και να θεραπεύσουν με μόνο σύμμαχο τα φάρμακα.....Πέρασε ένας μήνας ,ένας μαρτυρικός μήνας και μόνο προς το τέλος αρχίσαμε να χαλαρώνουμε λίγο, όσο πλησίαζαν οι μέρες του εξιτηρίου.... .Γυρίσαμε σπίτι όλοι μαζί ,του είχαμε ήδη ετοιμάσει το δωμάτιο του ,δεν μπορούσε να εργαστεί σε αυτή τη φάση ,η ζωή του άλλαξε, τα είχε τινάξει όλα στον αέρα και έπρεπε να βοηθηθεί να σταθεί ξανά στα πόδια του.Πέρασαν κι άλλες μέρες ,άρχισε να βυθίζεται στην κατάθλιψη ,δεν έβγαινε ,δεν ενδιαφερόταν για τίποτα ..... Ήταν ο κατάλληλος χρόνος να ξεκινήσει θεραπεία με ένα γιατρό .Έτσι και έγινε ,παράλληλα αρχίσαμε να μαθαίνουμε και να εκπαιδευόμαστε πάνω στη διπολική διαταραχή .Ατέλειωτες ώρες ψαξίματος στο ίντερνετ και ο εκτυπωτής να έχει πάρει φωτιά......Δεν ξέρω από που μας ήρθε αυτό ,ώρες-ώρες θέλω να σηκώσω την γροθιά μου στο ουρανό και να βλασφημήσω.Είναι άδικο αυτό Θεέ μου ,γιατί το επέτρεψες αυτό να συμβεί;Γιατί έδωσες αυτή την άδικη αρρώστια στο παιδάκι μου;Αλλες φορές κατηγορώ τον εαυτό μου ,τι έκανα λάθος ;που δεν του φέρθηκα καλά ;τι θα μπορούσα να κάνω και δεν το έκανα;Αλλες φορές το μετανιώνω και ευχαριστώ το Θεό που μας έδωσε αυτή την δοκιμασία και τον ευχαριστώ περισσότερο που τον έπλασε έτσι ευαίσθητο και συναισθηματικό και βρίσκω την δύναμη να του πω πως θα το παλέψουμε όλοι μαζί και θα βρούμε πάλι την ισορροπία μας και την οικογενειακή γαλήνη και εκείνος θα ανακτήσει την χαμένη αυτοπεποίθηση του και πίστη στον εαυτό του ,προϋποθέσεις για να ξεκινήσει να κάνει όνειρα και να σταθεί στα πόδια του για να πραγματοποιήσει.Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει ,δεν ξέρω τι μας επιφυλάσσει το μέλλον ,εκείνο που ξέρω είναι ότι τώρα μπορούμε να του δείξουμε το ενδιαφέρον και την αγάπη μας και εκείνος το δέχεται με χαρά .