Γεια χαρά, Επισκέπτης
Όνομα χρήστη: Κωδικός: Να με θυμάσαι
  • Σελίδα:
  • 1

ΘΕΜΑ: και τώρα τί;

και τώρα τί; 05 Νοε 2013 05:38 #5298

  • Jwho75
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Jwho75
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Φρέσκος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 2
  • Κάρμα: 0
Γειά σας,
Μόλις τώρα ανακάλυψα αυτό το forum οπου πάσχοντές απο διπολική διαταραχή μπορούν να εκφραστούν.
Η ιστορία μου ξεκινά απο το 1993 όντας μαθητής τότε στην τρίτη λυκείου.Ήμουν αυτό που λέμε "ανήσυχο νιάτο" και πολύ επιρεπής σε καταχρήσεις κυρίως με επίκεντρο το αλκοόλ και την κάναβη.παρ'ότι ήμουν πολύ δημοφιλής σε παρέες, φίλους κλπ ένιωθα μέσα μου οτι κάτι δεν πήγαινε καλά.Το καλοκαίρι του 1993 ήρθε το πρώτο μανιακό επεισόδιο που κράτησε 1 μήνα οπου είδα τον ουρανό με τ'αστρα.Δεν θα ήθελα να μπώ σε λεπτομέρειες σε οτι αφορά τη συμπτωματολογία γιατι φαντάζομαι οι περισσότεροι τα γνωρίζετε.Αυτό το πρώτο επεισόδιο ήταν αφορμή για να ξκινήσω επισκέψεις σε γιατρό ο οποίος μου έδωσε φάρμακα.Παίρνοντάς τα έπεσα σε κατάθλιψή που διήρκεσε αρκετό καιρο, κλείστηκα στο σπίτι και με έπιανε ενα είδος φόβου όταν έπρεπε να βγώ έξω σε κοινώνικές εκδηλώσεις κλπ.¨Αρχισα να μήν συναναστρέφομαι με φίλους και η ερωτική μου ζωή ήταν στο απόλυτο 0(και ακόμη είναι).Απο τότε έχουν ακολουθήσει 15 τέτοια επεισόδια με τις αντίστοιχες περιόδους κατάθλιψης.Τα επεισόδεια μανίας συνέβαιναν κυρίως, όταν μην αντέχοντας τη φαρμακευτική αγωγή, την έκοβα μόνος μου.Στο τελευταίο τέτοιο επεισόδιο βγήκα ολόγυμνος σε κεντρική λεωφόρο καταχείμωνο 9 η ώρα το πρωί.Άυτό ήταν και η αφορμή για να νοσηλευτώ πρώτη φορά σε κλινική.Άπο τότε έχουν περάσει 4 χρόνια.παίρνοντας ανελλιπώς τα φάρμακα σε συνδυασμό με το οτι έχουν αλλάξει κάποιες συνθήκες διαβίωσης προς το καλύτερο μπορώ να πώ οτι αισθάνομαι αρκετά καλα πλέον και είμαι σε θέση να φροντίζω τον εαυτό μου όπως και ένας οπιοσδήποτε άλλος ανθρωπος.Αυτό που με στεναχωρεί είναι οτι στα τόσα χρόνια που πέρασα εχοντας το πρόβλημα έχασα ολόκληρη τη ζωή μου.Ξέμεινα απο φίλους, δεν έχω καννέναν πέρα απο την αδερφή μου και τη μητέρα μου.Φυσικά δεν έχω δουλειά και "ζώ" με επίδομα απο την πρόνοια.Καθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη και αυτό είναι ίσως το τίμημα.Όπως και οι περισσότεροι με την εν'λόγω πάθηση έτσι κι εγώ θεωρώ περιτό να πώ πως ήμουν(είμαι;) ιδιαίτερα ευαίσθητο άτομο με επίσης ιδιαίτερη αγάπη για την τέχνη και τη μουσική.¨Ασχολήθηκα και ασχολούμαι ακόμη με το ραδιόφωνο σε εππίπεδο χόμπυ και είναι απο τα λίγα πράγματα που με κάνουν να νιώθω χαρά.Αυτό και η μουσική.Ο φόβος που με διακατέχει είναι οτι κάποια στιγμή θα μείνω τελείως μόνος μου στη ζωή χωρίς τη στήριξη (σε ολα τα εππίπεδα) απο την οικογένεια μου αφου δεν είμαι σε θέση να φτιάξω δική μου.Προς το παρόν προσπαθώ απλά να μήν το σκέφτομαι αυτό τόσο συχνά.Έίναι πολύ μεγάλος ο αγώνας σε όλα τα εππίπεδα για μας και είναι λυπηρό οταν ενα μεγάλο κομματι του κόσμου δεν έχει καταλάβει το παραμικρό για αυτην τη πάθηση.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
  • Σελίδα:
  • 1
Χρόνος δημιουργίας σελίδας: 0.044 δευτερόλεπτα