Καλησπερα σας,εγινα μελος σε αυτο το forum γιατι η αληθεια ειναι οτι το παρακολουθω καιρο τωρα,περιπου ενα χρονο,βλεπετε πριν ενα χρονο περιπου ξεκινησα να βυθιζομαι σε μια ανειπωτη θλιψη,απο την αρχη υποψιαστηκα οτι ειναι καταθλιψη,λογω του οτι ειχα περασει αναλογες φασεις στο παρελθον,αλλα δεν ειχα απευθυνθει σε καποιον ειδικο λογω του οτι πιστευα οτι θα καταφερω να το ξεπερασω μονη μου αλλα οχι μονο αυτο,δεν υπηρχε και η οικονομικη ανεση για κατι τετοιο,παρολα αυτα καθε επομενη φορα το καταθλιπτικο επεισοδιο διαρκουσε ολο και περισσοτερο με αποκορυφωμα το περσινο το οποιο κρατησε περιπου 5 μηνες,ξεχασα να σας πω οτι εδω και χρονια πασχω και απο κρισεις πανικου,χωρις να το αναφερω πουθεα,οντας εγωιστρια και περηφανη,αλλα και ενοχικη αρκετα!
Το περσινο λοιπον επεισοδιο ηταν πολυ βαρυ,ηταν η πρωτη φορα που ειχα αυτοκτονικες τασεις,ζουσα μια καταστατη η οποια ηταν κατι παραπανω απο αφορητη,δε περιγραφεται πραγματικα και μονο που τη φερνω στο ου μου βουρκωνω...παρολη τη παραιτηση αποφασισα να απευθυνθω σε ψυχολογο με με μεγαλη πιεση απο την οικογενεια μου,ο λογος που πηγα δεν ηταν επειδη αγαπουσα τον εαυτο μου και νοιαζομουν για αυτον,αλλα γιατι δε αντεχα να βλεπω τη μητερα μου να καταρεει πια με αυτη τη κατασταση,ειχε τελματωσει που ολες οι προσπαθειες της επεφταν στο κενο,ενα βραδυ την ειδα να κλαιει γοερα και ετσι πηγα στη ψυχολογο για χαρη της,τις πρωτες μερες σχεδον δεν μπορουσα να της μιλησω,δε μπορουσα να σχηματισω ουτε μια σκεψη πια με το μυαλο μου ουτε να μιλησω,βρισκομουν σε πολυ βαθια νερα...
Μετα απο καποιες συνεδριες αρχισα σιγα-σιγα να ανοιγομαι,ελαχιστα μη φανταστειτε,μια μερα η ψυχολογος μου ειπε οτι αν συνεχισω ετσι θα πρεπει να με παραπεμψει σε ψυχιατρο,σοκαριστηκα,εγω σε ψυχιατρο,με τιποτα...την επομενη μερα συνεβη κατι μαγικο,ημουν εξω με μια φιλη μου η οποια με ειχε στηριξει πολυ σε ολο αυτο,ξαφνικα λοιπον αρχισα να μιλαω,σα να ειχε καθαρισει το μυαλο μου,ηταν τρομερο,οι ιδεες τα λογια ερχοντουσαν ολα στο μυαλο μου σα χειμμαρος,αλλα δ με αγχωνε,με πλυμμηριζε ενα αισθημα απεραντης χαρας...επιτελους μιλουσα,σκεφτομουν,εκφραζομουν,εκεινο το βραδυ δε κοιμηθηκα καθολου,περιμενα να ξημερωσει να παω για μπανιο στη θαλασσα και οχι μονο,να κανω ολα αυτα που ονειρευομουν,αμεσως εδω και τωρα...περασα ενα τριμηνο απολυτης ευτυχιας,εζησα το απολυτο ξεφαντωμα,χωρις δευτερη σκεψη,χωρις ενοχες,χωρις τυψεις,με πολυ χιουμορ,πολυ σεξ με διαφορους αντρες...πολυ ενεργεια...πολυ,πολυ,ολα πολυ και ολα εδω και τωρα...
Η οικογενεια μου ενω στην αρχη χαιροταν αργοτερα αρχισε να ανησυχει πραγματικα,με προετρεπε να παω σε ψυχιατρο,αλλα εγω τιποτα,αφου ζουσα την απολυτη ευτυχια,ειχα συναισθηση του τι εκανα,αλλα ελεγα και αμα δε ζησεις τωρα ποτε θα ζησεις,εψαχνα σπιτι να μεινω μονη χωρις πρωτα να εχω βρει δουλεια,ειχα μια αισιοδοξια αφυσικη αλλα τοσο ομορφη,ενιωθα ερωτευμενη με τη ζωη και ευχομουν να μη τελειωσει ΠΟΤΕ!Με τη πιεση των δικων μου ομως ανησυχησα λιγο και με προτροπη και της ψυχολογου,απευθυνθηκα σε ψυχιατρο,πορισμα...διπολικη!
Ημουν δεκτικη και απολυτα συνειδητοποιημενη απο τη πρωτη στιγμη ,πηρα φαρμακευτικη αγωγη...αργησα να χαλαρωνω σταδιακα,η χαρα εμενε ωστοσο,επιασα δουλεια στην εταιρια του πατερα μου,ασχοληθηκα με του πωλησεις σε φαρμακεια...εκανα τρελες πωλησεις,πηγαινα πολυ καλα...αλλα μια μερα με απελυσε λογω του οτι επεμενε να μπω τεβε και εγω δισταζα,εφυγα...αρχισα να βουλιαζω στη καταθλιψη,προστεθηκε στη θεραπεια μου και αντικαταθλιπτικο χαπι,αρχισα να φρικαρω καπου εκει,θα ζω με φαρμακα για παντα,ενας μελλοντικος συντροφος πως θα το παρει ας ειμαστε ειλικρινεις ψυχικη ασθενεια ειναι,υπαρχει στιγμα και το ξερετε,οι ανησυχιες οσο περναει ο καιρος ολο και φουντωνουν ειμαι ενα μηνα περιπου σε αυτη τη φαση...ανησυχω,φοβαμαι για το μελλον μου,για το παρον μου για ολα,ο πατερας μου μου προτεινε να ξανασχοληθω με τις πωλησεις αλλα με τεβε παντα ειμαι σε μεγαλο διλημμα...
Βοηθηστε με θελω να ξεκλειδωσω αυτα που εχω μεσα μου,σε εσας θελω,νιωθω οτι θα με καταβετε οσο κανεις αλλος,κανεις αλλος δε μπορει να μπει στη ψυχολογια ενος διπολικου,ειναι ζορικη ασθενεια και οσο σενειδητοποιω τι εχω τοσο φοβαμαι...ευχαριστω και συγγνωμη αν σας κουρασα!

Μαλλον ειναι μεγαλο και κουραζει να διαβαζεται,τωρα που το β΄λεπω ισως εχετε δικιο...αλλα ειναι πολυ σημαντικο για μενα να παρω τις απαντησεις που χρειαζομαι...

Καλησπερα Αννετα, καλως μας ορισες. Η αληθεια ειναι πως το φεισμπουκ εχει αντικαταστησει το φορουμ για τους περισσοτερους χρηστες λογω αμεσοτητας και ευκολιας.
ΥΓ μπορεις να κοψεις το κειμενο σε παραγραφους για να διαβαζεται ευκολοτερα

Εχεις δικιο...παραλειψη μου!

Εκατσα και το διαβασα επτελους
Η ζωη με τα φαρμα ειναι ενταξει, οσο για το πως θα σε δουν οι αλλοι - τι σημασια εχει? Αυτους που θα σε σνομπαρε για οποια αδυναμια σου προφανως και δεν σου ταιριαζει. Οποτε σε συμφερει στην τελικη να τα λες ολα εξαρχης για να ξεμπερδευεις απο ακαταλληλους.

Αννέτα καλώς μας όρισες, παρόλο που είσαι παλιός θαμώνας εδώ, αλλά τώρα σε διαβάζουμε κάποιοι.
Κάθε φορά μου είναι τόσο συγκινητικό, όταν διαβάζω την ιστορία του καθένα μας... Πόσα κοινά θέματα μας συνδέουν, ακόμα και αν δε γνωριζόμαστε.
Καταρχήν, θα ήθελα να σου πω ότι είναι εξαιρετικά θετικό, που ξέρεις τι σου συμβαίνει. Και έτσι, σιγά σιγά, θα μπορέσεις να το διαχειριστείς, όπως έχουμε κάνει πολλοί εδώ μέσα.
Επίσης, το ότι έχεις σύμμαχο στην προσπάθειά σου τη μητέρα σου, δεν το λες μικρό πράγμα, επειδή οι περισσότεροι, είχαμε να παλέψουμε και με τη δική τους άρνηση στο ότι κάτι δεν πάει καλά, και αυτό δεν είναι ούτε στο μυαλό μας, ούτε φυσικά κακός χαρακτήρας.
Είναι πολλά τα ερωτήματά σου και απόλυτα φυσιολογικά. Όλοι μας τα κάνουμε. Θα ήθελα να σου προτείνω, αν θες, να έρθεις κάποια στιγμή σε μία από τις Ομάδες Αυτοβοήθειας που κάνει το ΜΑΖΙ.
Προσωπικά, είμαι μέλος και συντονίστρια. Θα σου στείλω το κινητό μου, σε προσωπικό μήνυμα εδώ, θα χαρώ πολύ να μου τηλεφωνήσεις, για να μιλήσουμε πολύ πιο άνετα για πολλά που μπορείς να κάνεις, για να βγαίνεις από τα δύσκολα όπως τώρα.
Την αρχή, την έχεις κάνεις, μιλώντας τόσο στην ψυχολόγο σου, αλλά και σε μας...
Ένα μπορώ να σου πω με σιγουριά, επειδή το έχω δει να συμβαίνει, 4 χρόνια τώρα, μέσα από τις Ομάδες, ότι και καλύτερα μπορείς να νιώσεις, και πιο λειτουργική, αλλά κυρίως πιο "φυσιολογική". Είναι δύσκολη πάθηση, αλλά δεν είναι ανίκητη, όταν βρεις το δρόμο και τον τρόπο, για να πάρεις εσύ τον έλεγχο κι όχι αυτή.

Axl100 σου αφαίρεσα το κομμάτι της διαδικτυακής ομάδας μας στο FB, επειδή είναι μυστική και αν θέλει η Αννέτα, αλλά και οποιοσδήποτε άλλος, καλό είναι να γίνει μέσα από μία επικοινωνία μαζί μας πρώτα, για να την προσθέσουμε εμείς. Δε μπορεί να το βρει και να "μπει", έτσι κι αλλιώς, με διαφορετικό τρόπο.

Χαρα στο κουραγιο σου axl100,ξερεις ποιο ειναι το θεμα οτι και εγω πριν μαθω οτι πασχω απο αυτο,με τρομαζαν πολυ οι ψυχικες διαταραχες...μεχρι να περασω στην απεναντι οχθη,τωρα διαβαζω οσο μπορω γι'αυτο και προσπαθω να βαλω τον εαυτο μου σε μια ταξη,αλλα ειναι αφορητα δυσκολο και απ'την αλλη σκεφτομαι πως καποιος που θα μαθει τι εχω θα με χαρακτηριζει ανισσοροπη και θα με περιμενει στη γωνια να δει ενα σημαδι της ασθενειας που μπορει να ειναι απλα μια εκφραση του εαυτου μου...
Ειναι δυσκολο να αποδειξεις οτι δεν εισαι ελεφαντας και μεταξυ μας ουτε ξερω ποια ειναι πια..τι ειμαι "εγω" απο αυτα που πραττω και τι μου υπαγορευει η διαταραχη να κανω...μπερδεμα παιδια,πολυ!

Κραταια θα με ενδιεφερε πολυ να μπω στην ομαδα,εκει θα γνωρισω σιγουρα ανθρωπους που μπορουν να με καταλαβουν καλυτερα απ'το καθενα...πως μπορει να γινει αυτο?

Aννέτα, δες στα μηνύματά σου εδώ.

Και επίσης για τις Ομάδες Αυτοβοήθειας, μπορείς να δεις κι εδώ περισσότερα: www.mazi.org.gr/%CE%9F%CE%BC%CE%AC%CE%B4...B1%CE%B6%CE%AF%C2%BB

Δεν μου εχει μεινει και τπτ αλλο εκτως να κανω κουραγιο χαχαχαχα Η ζωη συνεχηζεται και αυτο ειναι που μετραει

Αννέτα καλώς ήρθες.
Καταρχήν τους ανθρώπους που μας στιγματίζουν στην αρχή με εξέπλητταν με την ανωριμότητα τους, στη συνέχεια τους αγνοούσα και τώρα ομολογώ πως κάποιες φορές τους κάνω και πλάκα. Επίσης θεωρώ πως η πάθηση μου πέρα από ένα βαρύ φορτίο είναι συνάμα και ευλογία που μέσω διαδικασιών μας ωριμάζει. Έτσι λοιπόν πρώτα εμείς πρέπει να στραγγαλίσουμε το στίγμα και κατόπιν να αγωνιστούμε κατά του οποιοδήποτε ρατσισμού στην κοινωνία.
Σε ότι αφορά το σύντροφο αν είναι ρατσιστής να μην έρθει ποτέ κι αν έρθει θα φάει κόκκινη κάρτα ως ηλίθιος γιατί απλά δεν μπορεί να κατανοήσει ότι αυτά και άλλα είναι ανθρώπινα που μπορούν να συμβούν στον καθένα.
Αννέτα σου εύχομαι να ανατείλει ξανά για σένα κάτι που πιστεύω πως θα γίνει.
Προσοχή, πάντα στο πίσω μέρους του μυαλού μας πρέπει να υπάρχει η πιθανότητα υποτροπής ώστε να μην την πατήσουμε χωρίς σοβαρό λόγο.

Παιδια ειναι καποιος εδω?Εχω μεγαλη αναγκη να μιλησω καπου δεν ειμαι καθολου καλα!