Γεια χαρά, Επισκέπτης
Όνομα χρήστη: Κωδικός: Να με θυμάσαι
  • Σελίδα:
  • 1
  • 2

ΘΕΜΑ: Μέχρι πότε...;

Μέχρι πότε...; 30 Ιουν 2011 00:28 #1010

  • Kitty
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Kitty
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Κατώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 32
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 4
  • Κάρμα: 3
Η μητέρα μου έχει διπολικη διαταραχή. Δεν ξέρω ακριβώς από πότε. Την προηγούμενη φορά που ήταν σε υποτροπή ήμουν μικρή, πήγαινα έκτη δημοτικού-πρώτη γυμνασίου. Και ήμουν μόνη μου, σε ένα σπίτι μαζί της. Ήταν δύσκολα, πέρασε ο καιρός και επανήλθε, και για αρκετά χρόνια δεν είχε κάποιο επεισόδιο.

Κάποια στιγμή φέτος άρχισε πάλι τα "περίεργα". Εγώ σπουδάζω εκτός Αθηνών (είμαι στο 4ο έτος). Τον Μάη είχε ένα επεισόδιο, έκανα ότι μπορούσα, πάλι μόνη μου... Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω και πολύ κουράγιο να γράψω όλη την ιστορία από την αρχή, όχι με λεπτομέρειες τουλάχιστον. Προσπαθώ να τα αφήσω πίσω μου, να τα ξεχάσω. Τις τελευταίες ημέρες έχω αρχίσει να σκέφτομαι τι καλά που θα ήταν αν μία από αυτές τις μέρες ξύπναγα και ήταν όλα καλά. Τον Ιούλιο που θα πάω σπίτι, όλα να είχαν περάσει.

Εχω κουραστεί πάρα πολύ. Δεν αντέχω άλλο, δεν έχω άλλη υπομονή. Κουράστηκα.
Δεν ξέρω τι να κάνω, που να απευθυνθώ, νιώθω ότι όσους με βοήθησαν με αυτή τη κατάσταση τους έχω κουράσει, έχω βαρεθεί να κλαίω και να μη μπορώ να χαλαρώσω.

Αυτή τη φορά ήμουν ΠΟΛΥ τυχερή γιατί είχα δίπλα μου τον φίλο μου (είμαστε μαζί κάτι λιγότερο από 2 χρόνια), να με στηρίζει και να με φροντίζει όπως μπορεί. Αν δεν τον είχα, δεν ξέρω τι θα έκανα, πως θα τα έβγαζα πέρα.
Επίσης, από γνωστή γνωστής έτυχε να με βοηθάει με την όλη κατάσταση και μια ψυχίατρος, τηλεφωνικώς. Να'ναι καλά η γυναίκα, με βοήθησε πάρα πολύ, ειδικά τις πρώτες μέρες που με είχαν πιάσει και τα ψυχωσωματικά. Τελευταία προσπαθώ να μην την παίρνω τηλέφωνο, δεν έχει καμια υποχρέωση ο άνθρωπος να την παίρνω να της λέω τα δικά μου... Από την μέρα του επεισοδίου μέχρι σήμερα έχουνε περάσει πάρα πολλές μέρες, σκέφτομαι πως ίσως κουράστηκε κι αυτή, θα έχει τις δουλειές της αν μη τι άλλο.

Με τη μάνα μου μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο μία φορά, όποτε την πάρω εγώ. Κι αυτό με το ζόρι το κάνω, μετά από κάθε τηλέφωνο δεν είμαι καλά. Αν γινόταν, θα θελα να μη μιλάμε τόσο συχνά. Το καθυστερώ όσο μπορώ να πάω στην Αθήνα κι αν δεν ήταν μια συναυλία για την οποία έχω πάρει εισιτήριο, δεν θα πήγαινα καθόλου. Αισθάνομαι ένα τεράστιο βάρος να με πλακώνει, νιώθω εξαντλημένη ψυχολογικά. Πριν φύγω από Αθήνα, έπαιρνα τηλέφωνο σε διάφορες γραμμές υποστήριξης που βρήκα στο ίντερνετ αλλά ποτέ δεν έπιασα γραμμή. Κι όταν έκανα αναζήτηση για να βρω κάποιο κέντρο ψυχικής υγείας να πάω, δεν κατάφερα να βρω τίποτα.

Το βρίσκω πολύ άδικο που όλο αυτό το βάρος έχει πέσει πάνω μου.

Άδικο επίσης βρίσκω το ότι και η ίδια δεν δέχεται να αλλάξει τον χαρακτήρα της, παραμένει υπερβολικά εγωίστρια και ευθυνόφοβη, προσπαθώντας να ρίξει όλες τις ευθύνες πάνω μου, αδιαφορώντας για το αν και πόσο εγώ κουράστηκα με όλη αυτή τη κατάσταση...
Γιατί μπορεί να βγαίνει μεν από την υποτροπή όσο περνάει ο καιρός αλλά ο χαρακτήρας της παραμένει ο ίδιος. Κι εγώ δεν το μπορώ άλλο αυτό το πράγμα.

Αναγνωρίζω πως τα έγραψα όλα πολύ μπερδεμένα αλλά και μόνο που έκατσα να τα γράψω κι έκανα την αρχή, φορτίστηκα πολύ συναισθηματικά και δεν μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά.
Συγχωρέστε με λοιπόν για το "μπερδεμένο" μήνυμα κι ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.

υ.γ. Αν κάποιος γνωρίζει και θέλει, ας μου στείλει με ένα πμ τηλέφωνα από γραμμές υποστήριξης, κέντρου ψυχικής υγείας ή οτιδήποτε μπορεί να με βοηθήσε τέλος πάντων.
"Η θεραπεία απαιτεί ανάληψη δράσης. Δεν είναι ένα παθητικό γεγονός."

C.M.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: Μέχρι πότε...; 30 Ιουν 2011 08:47 #1014

  • trypa
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της trypa
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Ανώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 58
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 8
  • Κάρμα: 3
Δεν κατάλαβα ποιό είναι το πρόβλημά σου και αναζητάς γραμμές υποστήριξης, θέλεις να βοηθήσεις τη μητέρα σου με αυτόν τον τρόπο ή πιστεύεις ότι έχεις η ίδια κάποιο πρόβλημα;
Αν σε κουράζει όλο αυτό με τη μητέρα σου, μπορείς απλά να την ξεγράψεις, να την ξεχάσεις- είσαι πλέον ενήλικη, νομικά δεν έχει καμμία ευθύνη απέναντί σου, ούτε εσύ καμμία ευθύνη απέναντί της.
Ας την αναλάβουν άλλοι, πιο πρόθυμοι συγγενείς.
Το ότι έχει φορτώσει όλες τις ευθύνες πάνω σου, δεν καταλαβαίνω πώς το εννοείς, ζείς σε άλλη πόλη, ούτε να της μαγειρεύεις μπορεί να σε βάζει, ούτε να της δίνεις τα χάπια της, ούτε να τη λούζεις...
Πάντως αν δεν είχε τα περιθώρια από εσένα, δε θα φόρτωνε ευθύνες. Ξέκοψέ της το ότι πλέον δεν μπορείς, έχεις άλλα πράγματα να κάνεις, είσαι νέα και θέλεις να ζήσεις ως νέα και όχι ως... νταντά της μαμάς σου και άλλα τέτοια...
Το πολύ πολύ να αυτοκτονήσει, αλλά τί σημασία έχει;
Τόσο το καλύτερο για σένα!
(Φυσικά είδα το θέμα από τη μεριά της μητέρας σου, επειδή εκείνη είναι η διπολική- μα καλά, κι εσύ εδώ βρήκες να τα πείς; Μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου; )
Δεν ξέρω πώς είναι να μην εξαρτάσαι εσύ από τους γονείς σου, αλλά να εξαρτώνται εκείνοι από εσένα, πρέπει να είναι κουραστικό...
Αλλά, είχε τόσα χρόνια να κάνει υποτροπή, κι εσύ αμέσως την κατηγορείς για το πρώτο επεισόδιο μετά από τόσα χρόνια; Λες και το ήθελε, λες και ήταν επιλογή της!
Δεν ξέρω τί να πώ... Πραγματικά! Η μητέρα σου σε χρειάζεται κι εσύ αντί να πας όσο πιο γρήγορα μπορείς, μόλις τελειώσει η εξεταστική, θα πας... αναγκαστικά, για μία συναυλία, επειδή έχεις κλείσει το εισιτήριο! Κάνεις πλάκα; Γάμα τη τη συναυλία, πούλα το το εισιτήριο, χάρισέ το, φάτο!
Μην πας καθόλου, άστο για όταν (και αν) θα έχεις όρεξη να τη δεις...
Τελευταία διόρθωση: 30 Ιουν 2011 09:03 από trypa.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: Μέχρι πότε...; 30 Ιουν 2011 16:37 #1016

  • Βασίλης
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Βασίλης
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Πλατινένιος Boarder
  • ΜΑΖΙ στο στίγμα λέμε -όχι!
  • Δημοσιεύσεις: 893
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 92
  • Κάρμα: 22
τρύπα, φαίνεσαι ιδιαίτερα φορτισμένη. όχι άλλο σύνταγμα μέχρι να ηρεμήσεις, ναι; αν ξαναδιαβάσεις το ποστ σου, θα δεις πως ενώ δεν καταλαβαίνεις την kitty, την κράζεις! δεν νομίζω πως είναι δίκαιο.

kitty, πόσο καιρό είναι σε υποτροπή η μητέρα σου; είναι σε αγωγή από ότι λέγαμε σε άλλο θρεντ. παρακολουθείται συστηματικά από ψυχίατρο; κάνει ψυχοθεραπεία; τον πατέρα σου δεν τον αναφέρεις. υπάρχει;
να είσαι βέβαιη πως με τη σωστή παρακολούθηση θα σταθεροποιηθεί κ πάλι η μητέρα σου κ εσύ θα μπορέσεις να ξεκουραστείς. υπομονή, όλα θα πάνε καλά! :)

υγ: τηλ από γραμμές υποστήριξης και ΚΨΥ θα σου γράψω στο επόμενο μήνυμά μου. :)
υγ.α:όποτε έχεις διάθεση, μπορείς να μας γράψεις την ιστορία σου. ΜΑΖΙ είμαστε για να σε ακούσουμε. :)
"Οι φίλοι είναι η συγγνώμη του θεού για την οικογένεια..."
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: Μέχρι πότε...; 30 Ιουν 2011 21:22 #1018

  • trypa
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της trypa
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Ανώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 58
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 8
  • Κάρμα: 3
Συμφωνώ πως η απάντηση που έδωσα ήταν συναισθηματικά φορτισμένη και ακατάλληλη, αλλά διαφωνώ με το όχι άλλο Σύνταγμα μέχρι να ηρεμήσω, θεωρώ ότι πρέπει να είμαι εκεί εγώ και όσος περισσότερος κόσμος γίνεται και προτιμώ να συμμετέχω, να ζώ, παρά να είμαι ήρεμη και στο σπίτι μου- θα ηρεμήσω μία και καλή, όταν πεθάνω. Ούτε θα με αποτρέψει μία κρίση πανικού, έχω πάθει κι άλλες για γελοίους λόγους, όπως όταν νόμιζα ότι είδα τον πρώην μου (τελικά δεν ήταν καν αυτός, αλλά κάποιος που του έμοιαζε!)...

Στο θέμα μας τώρα, kitty, η μητέρα σου μένει μόνη της; Μήπως θα ήταν καλή ιδέα να βρεθεί κάποιος ξενώνας, ή έστω ένα κέντρο ημέρας, για να πηγαίνει;
Και να περάσει από υγειονομική επιτροπή, μήπως δικαιούται κάποιο επίδομα που θα τη βοηθήσει με τα έξοδά της, ειδικά αν δεν εργάζεται;
Ένα site που μπορώ να προτείνω είναι το www.intervoiceonline.org/, δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα, αλλά ίσως βρείς εκεί ενδιαφέρουσες πληροφορίες...
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: Μέχρι πότε...; 01 Ιουλ 2011 22:06 #1023

  • Kitty
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Kitty
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Κατώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 32
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 4
  • Κάρμα: 3
Βασίλης έγραψε:
kitty, πόσο καιρό είναι σε υποτροπή η μητέρα σου; είναι σε αγωγή από ότι λέγαμε σε άλλο θρεντ. παρακολουθείται συστηματικά από ψυχίατρο; κάνει ψυχοθεραπεία; τον πατέρα σου δεν τον αναφέρεις. υπάρχει;
να είσαι βέβαιη πως με τη σωστή παρακολούθηση θα σταθεροποιηθεί κ πάλι η μητέρα σου κ εσύ θα μπορέσεις να ξεκουραστείς. υπομονή, όλα θα πάνε καλά! :)

υγ: τηλ από γραμμές υποστήριξης και ΚΨΥ θα σου γράψω στο επόμενο μήνυμά μου. :)
υγ.α:όποτε έχεις διάθεση, μπορείς να μας γράψεις την ιστορία σου. ΜΑΖΙ είμαστε για να σε ακούσουμε. :)

Δεν ξέρω ακριβώς σε πόσο καιρό είναι σε υποτροπή, δεν ξέρω τι ορίζεται ακριβώς ως υποτροπή. Θυμάμαι πως είχε αρχίσει να λέει "περίεργα" κάπου στον Μάρτη. Απρίλη άρχισε πάλι να λέει για τα "πνευματα" (=ότι δηλαδή οι άνθρωποι μιλάνε με το μυαλό) και να κάνει/λέει πράγματα που δεν έστεκαν. Προσπαθούσα να την πείσω να πάρει τηλέφωνο την ψυχίατρό της και να μου πει πώς τη λένε αλλά ούτε το ένα έκανε, ούτε το άλλο: επέμενε πως θα της μιλήσει κανονικά στο ραντεβού τους, στις 11 Μάη. 3 Μάη έγινε το επεισόδιο, πήγαμε στο νοσοκομείο. Βγήκε 6 Μάη από εκεί, δεν ήθελε να κάτσει άλλο. Μέχρι και χτες, συνεχίζει να έχει ψυχωσικά.

Συστηματικά δεν ξέρω αν παρακολουθείται. Έχω την εντύπωση πως πήγαινε στη ψυχίατρό της μία φορά τον μήνα (ειναι σε δημόσιο νοσοκομείο και έχει πολλά ραντεβού βασικά). Κατα τα άλλα δε βλέπει άλλο ψυχίατρο/ψυχολόγο.

Ο πατέρας μου υπάρχει απλά οι γονείς μου είναι χωρισμένοι και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση/επικοινωνία. Δεν ήταν πουθενα δίπλα μας ούτε στην πρώτη υποτροπή (τότε που πηγαινα εκτη δημοτικού) ούτε στη δευτερη. Σκέψου πως εγώ έφυγα αρχές Ιούνη απ'την ΑΘήνα και μιλήσαμε στο τηλέφωνο μόλις χθες. Και στις 2 Μάη, ενα βράδυ πριν το επεισόδιο που είχα πάει να τον δω εκεί που δουλευει και του είπα ότι ανησυχω για τη μάνα μου και ότι δεν είναι καλά, εκείνος είπε ότι δεν τα πιστευει αυτά, ότι νομίζει ότι τα κάνει στα ψέμματα και προσπαθούσε να αλλάξει κουβέντα.

Δεν έχω ιδέα ποιά είναι αυτή η σωστή παρακολούθηση. Και από υπομονή νιώθω ότι δεν έχω άλλη, δεν έχω να δώσω κάτι άλλο... Απλά προσπαθώ να μην το αφήνω να με παίρνει όλη τη μέρα από κάτω, και προσπαθώ να σκέφτομαι πως όπως πέρασε παλιότερα, έτσι θα περάσει και τώρα. Πως όλα θα πάνε, πάλι, καλά.

Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου, θα περιμένω και τα τηλέφωνα, όποτε μπορέσεις, δε χανόμαστε.

Την ιστορία μου πρέπει όντως από ό,τι φαίνεται να τη γράψω πιο αναλυτικά, για να έχετε μια πιο ολοκληρωμένη, ίσως, εικόνα για το τι συμβαίνει. Απλά δυσκολευομαι να μιλάω για όλα αυτά, πάντα από ένα σημείο και μετά φορτίζομαι υπερβολικά και ξεσπάω.

trypa θα απαντήσω πρώτα στο δεύτερο μήνυμά σου, μιας και η απάντηση αυτή θα είναι πιο σύντομη.
trypa έγραψε:
Στο θέμα μας τώρα, kitty, η μητέρα σου μένει μόνη της; Μήπως θα ήταν καλή ιδέα να βρεθεί κάποιος ξενώνας, ή έστω ένα κέντρο ημέρας, για να πηγαίνει;
Και να περάσει από υγειονομική επιτροπή, μήπως δικαιούται κάποιο επίδομα που θα τη βοηθήσει με τα έξοδά της, ειδικά αν δεν εργάζεται;

Ναι, μένει μόνη της.
Σε ξενώνα/νοσοκομείο ή οτιδήποτε άλλο αρνείται κατηγοριματικά να πάει. Φοβάται ότι θα την σκοτώσουν/βιάσουν, ότι θα της δώσουν ναρκωτικά, ότι θα την κολλήσουν aids κι άλλα τέτοια. Αυτος ήταν κι ο λόγος που δεν έκατσε άλλο στο γενικό νοσοκομείο που είχαμε πάει το βράδυ του επεισοδίου.
Το κέντρο ημέρας δεν ξέρω τι είναι...
Εργάζεται κανονικά. Από επιτροπή δεν θέλει να περάσει νομίζω, γιατί εκεί λέει πρέπει "να σε δούνε πολύ άσχημα και να είσαι σα χαζός" για να πάρεις επίδομα. Γενικά το έχει κρύψει από όλους ότι έχει διπολική διαταραχή.
trypa έγραψε:
Δεν κατάλαβα ποιό είναι το πρόβλημά σου και αναζητάς γραμμές υποστήριξης, θέλεις να βοηθήσεις τη μητέρα σου με αυτόν τον τρόπο ή πιστεύεις ότι έχεις η ίδια κάποιο πρόβλημα;

Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν είμαι καλά ψυχολογικά. Ότι όποτε μιλάω με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο, μετά κλαίω. Ότι δεν μπορώ να διαβάσω για τη σχολή μου, ότι δεν έχω καλή διάθεση σχεδόν ποτέ -ειδικά όταν είμαι μόνη μου-, ότι όλα αυτά που έζησα αυτούς τους δύο μήνες στην Αθήνα με έχουν πληγώσει και οι πληγές δε λένε να κλείσουνε. Ότι άπαξ και μείνω λίγο παραπάνω μόνη μου σκέφτομαι όλα όσα πέρασα και βουρκώνω πάλι. Ότι κλαίω κάθε μέρα. Ότι με όλη αυτή τη κατάσταση ξύπνησαν αναμνήσεις από παλιά, ευτυχώς όχι πολλές μιας και με τον καιρό, κατάφερα να τις σβήσω από το κεφάλι μου. Κι άλλα διάφορα. Οπότε κυρίως για μένα είναι. Αλλά πιστευω ότι ίσως με βοηθήσουν να βρω κάτι να βοηθήσω και τη μάνα μου κάπως, χωρίς να επηρεάζομαι αρνητικά εγώ.
(από το υπόλοιπο μήνυμά σου, μου φαίνεται ότι ήταν ρητορική η ερώτησή σου.. Απ'το όλο ύφος βασικά. Παρ'όλα αυτά, σκέφτηκα πως δεν έχω κάτι να χάσω με το να σου απαντήσω.)
trypa έγραψε:
Αν σε κουράζει όλο αυτό με τη μητέρα σου, μπορείς απλά να την ξεγράψεις, να την ξεχάσεις- είσαι πλέον ενήλικη, νομικά δεν έχει καμμία ευθύνη απέναντί σου, ούτε εσύ καμμία ευθύνη απέναντί της. Ας την αναλάβουν άλλοι, πιο πρόθυμοι συγγενείς.

Αν ένιωθα έτσι, δε νομίζω να έγραφα εδώ.

Συγγενείς υπάρχουν σε νησί του Αιγαίου. Δεν τους πολυθέλει όμως, για την ακρίβεια θέλει μόνο τους γονείς της (οι οποίοι είναι γέροι άνθρωποι και δε μπορούν να πάνε ΑΘήνα) και τον έναν από τους 4 αδερφούς της (ο οποίος έχει κι αυτός οικογένεια, οικονομικά προβλήματα, δουλειά που δε μπορεί να αφήσει). Με τους υπόλοιπους δε θέλει να έχει πολλά πολλά, έως τίποτα.
Είναι και ο αδερφός μου αλλά έχει υποχρεώσεις εκεί που μένει και δε μπορεί να πάει ούτε αυτός Αθήνα.
trypa έγραψε:
Το ότι έχει φορτώσει όλες τις ευθύνες πάνω σου, δεν καταλαβαίνω πώς το εννοείς,[...]
Πάντως αν δεν είχε τα περιθώρια από εσένα, δε θα φόρτωνε ευθύνες. Ξέκοψέ της το ότι πλέον δεν μπορείς, έχεις άλλα πράγματα να κάνεις, είσαι νέα και θέλεις να ζήσεις ως νέα και όχι ως... νταντά της μαμάς σου και άλλα τέτοια... [...]Δεν ξέρω πώς είναι να μην εξαρτάσαι εσύ από τους γονείς σου, αλλά να εξαρτώνται εκείνοι από εσένα, πρέπει να είναι κουραστικό...

Εννοώ πως για πολλά από τα πράγματα που θέλει να κάνει, ζητάει από εμένα να τα κάνω. Να πάρω τηλέφωνο τους δικούς της/τον αδερφό μου, να μιλήσω με τον δικηγόρο για τη σύνταξή της, να πουλήσω το αμάξι.. κι όσων αφορά τις δουλειές του σπιτιού, επειδή εγώ δεν τις κάνω δεν επιμένει. Αλλιώς ναι, μέχρι και να τη λούσω θα μου ζήταγε.
Επίσης, θέλει να μένω όλη μέρα σπίτι, να μην κάνω παρέες, να μη βγαίνω, να μη μείνω μόνη μου μέχρι να παντρευτώ, να μη φύγω στο εξωτερικό/επαρχία για να έχω ένα καλύτερο μελλον, να μη κάθομαι στον υπολογιστή και γενικά να μη κάνω το οτιδήποτε αποσπα την προσοχή μου απο εκείνη.

Έχεις δίκιο πως "βρίσκει και τα κάνει".
Αλλά από μικρό παιδί που ήμουνα, αυτό μου έκανε. Πάντα ψυχαναγκασμούς, να μου βάζει τύψεις... Ποτέ δεν ένιωσα συναισθηματική σιγουριά.
Ναι, βρήκε και τα έκανε. Αλλά δεν ήμουν ποτέ στην ηλικία που θα μπορούσα να το "ξεκόψω". Και τώρα που είμαι, δεν ξέρω αν "κάνει", λόγω της υποτροπής. Το προσπαθώ πάντως όπως μπορώ μιας και βλέπω τα περιθώρια να στενευουν γυρω μου.
Γιατί ναι, είναι όντως πολύ κουραστικό να μεγαλώνεις νιώθοντας πως η μάνα σου δεν σε στηρίζει πουθενά και εξαρτάται ψυχολογικά από σένα.
trypa έγραψε:
Φυσικά είδα το θέμα από τη μεριά της μητέρας σου, επειδή εκείνη είναι η διπολική- μα καλά, κι εσύ εδώ βρήκες να τα πείς; Μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου;

Ναι, εδώ βρήκα να τα πω.
Σε ένα φόρουμ που είναι για άτομα με ψυχολογικές ασθένειες και για τους συγγενείς και φίλους τους που ζητάνε στήριξη και βοήθεια.
trypa έγραψε:
Αλλά, είχε τόσα χρόνια να κάνει υποτροπή, κι εσύ αμέσως την κατηγορείς για το πρώτο επεισόδιο μετά από τόσα χρόνια; Λες και το ήθελε, λες και ήταν επιλογή της!

Δεν τη κατηγορώ για αυτό.
Την "κατηγορώ" που δεν καταλαβαίνει πόσο δύσκολο ήταν αυτό για μένα.
trypa έγραψε:
Δεν ξέρω τί να πώ... Πραγματικά! Η μητέρα σου σε χρειάζεται κι εσύ αντί να πας όσο πιο γρήγορα μπορείς, μόλις τελειώσει η εξεταστική, θα πας... αναγκαστικά, για μία συναυλία, επειδή έχεις κλείσει το εισιτήριο! Κάνεις πλάκα; Γάμα τη τη συναυλία, πούλα το το εισιτήριο, χάρισέ το, φάτο!

Ούτε εγώ ξέρω τι να πω.
Ίσως να είμαι εγώ η αδύναμη. Δεν είπα όμως ποτέ ότι είμαι δυνατή.
Ίσως εγώ να μη σκέφτομαι σωστά και ψύχραιμα. Δεν είπα όμως ποτέ πως ότι είμαι ψύχραιμη κι ότι μπορώ να σκεφτώ σωστά τώρα πια.

Λυπάμαι που σε αναστάτωσε τόσο αυτό που έγραψα. Το βλέπεις από άλλη οπτική γωνία, όπως είπες παραπάνω. Αν όμως ήσουν εσύ η κόρη κι αν κι εσύ:
άκουγες τη μάνα σου να σου λέει ότι πήγες κάπου και σε βίασαν 13 άτομα και έχεις εσωτερική αιμοραγία, μέσα σε πανικό και φόβο την πήγαινες στο νοσοκομείο κι ενώ γιατροί και συγγενείς σου λένε ότι κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, η μάνα σου να σου λέει "παρε με παιδάκι μου από εδώ" και μόλις φευγεις να κλαις, αν κάθε πρωί ξύπναγες και είχες ρίγη, τάση για εμμετό και όλη μέρα δεν έτρωγες απολύτως τίποτα, αν άντεχες να ακούς όλη την ώρα για συνωμοσίες, αν άντεχες να κλαις κάθε μέρα, να σκέφτεσαι πότε θα περάσει, να ακούς τη μάνα σου να σε κατηγορεί, να τη βλέπεις να κλαίει κι εσύ να επιμένεις να πάρει με το ζόρι τα φάρμακα για να μη τη βάλεις με εισαγγελική μέσα (οπως όλοι οι γιατροι προτείνουν) απλά και μόνο επειδή η ίδια δε το θέλει... κι άλλα, πολλά... Τότε μπράβο, γαμώ. Θα το δεχόμουν πιο ευκολα το όλο ύφος σου και, το αποκορύφωμα
trypa έγραψε:
Το πολύ πολύ να αυτοκτονήσει, αλλά τί σημασία έχει;
Τόσο το καλύτερο για σένα!

...
ας μου έλεγες καλύτερα ένα "άντε γαμήσου". Θα ήταν καλύτερο.
Γιατί, οκ, το είδες απ'τη μεριά της μάνας μου. Αλλά δε σκέφτηκες ούτε λίγο ότι θα έχω περάσει ΠΟΛΛΑ για να νιώθω και να σκέφτομαι έτσι; Δεν σκέφτηκα ΠΟΤΕ πως θα ήταν καλύτερα να συμβεί κάτι τέτοιο. ΠΟΤΕ.
Τώρα θα μου πεις τι σε νοιάζει για να το σκεφτείς αυτό;... ξέρω γω; λογικά δε σε νοιάζει. Ισως και να με θεωρείς τρομερά εγωίστρια κι άλλα, διάφορα...

Ναι, αν δεν ήταν η συναυλία δε θα πήγαινα καθόλου.
Και τώρα που θα πάω για 3-4 μέρες, μου φαινεται βουνό. Και ξέρεις γιατί;
Γιατί τώρα με όλα αυτά, ήρθαν πάλι οι αναμνήσεις από την προηγουμενη μεγάλη υποτροπή της. Και μπορεί τις περισσότερες να τις έχω αποβάλλει από τη μνήμη μου αλλά έχουν μείνει οι πιο δυνατές. Και μία από αυτές είναι η πρώτη φορά που μου είχε έρθει η περίοδος. Που είχα γίνει χάλια, υπέφερα από τους πόνους, ήμουν ξαπλωμένη μπρούμτα και διπλωμένη στο κρεβάτι και ζήταγα παρακαλώντας από τη μάνα μου να μου δώσει παυσίπονα κι εκείνη αντ'αυτού, με τράβαγε από το αυτί, χτύπαγε το κεφάλι μου στο κρεβάτι και μου φώναζε "σταμάτα να κλαις! θα σου φύγει το πνεύμα!".

Σόρρυ που προσπαθώ να προφυλάξω τον εαυτό μου απ'το να κοιμάται και να ξυπνάει με τέτοιες αναμνήσεις. Σόρρυ που ζητάω χρόνο να ηρεμήσω. Σόρρυ που δεν έχω άλλο απόθεμα ψυχικής ενέργειας να δώσω και σόρρυ που προσπαθώ να προστατευσω τον εαυτό μου μιας και άμα γίνω κι εγώ σκατά, τότε όχι μόνο τη μάνα μου δε θα μπορώ να βοηθήσω, αλλά ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό.
"Η θεραπεία απαιτεί ανάληψη δράσης. Δεν είναι ένα παθητικό γεγονός."

C.M.
Τελευταία διόρθωση: 01 Ιουλ 2011 22:10 από Kitty.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: Μέχρι πότε...; 01 Ιουλ 2011 23:09 #1024

  • trypa
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της trypa
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Ανώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 58
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 8
  • Κάρμα: 3
Θέλω πραγματικά να σου ζητήσω συγγνώμη Kitty για το προηγούμενο ύφος μου, δεν μπορούσα να φανταστώ όλα αυτά τα οποία έχεις υποστεί/περάσει, δεν έχουν όλοι οι διπολικοί τέτοιες ψευδαισθήσεις, δεν ακούμε όλοι φωνές και ελπίζω ότι κανένα άλλο παιδί διπολικού δε θα έχει βιώσει τέτοιες καταστάσεις...

Όντως το είδα από τη λάθος πλευρά, ξέχασα ότι εδώ είναι ένα φόρουμ υποστήριξης για ασθενείς αλλά και τους συγγενείς τους και απάντησα με εντελώς διαφορετικό πνεύμα...

Απορώ γιατί σε αφήσανε όλοι, πατέρας, θείοι, παππούδες, να μείνεις με τη μητέρα σου, ή ήσουν εσύ που δεν ήθελες να φύγεις επειδή αισθανόσουν ότι σε χρειάζεται;

Το θέμα σε αυτή τη φάση δεν είναι τί θέλει η μητέρα σου, αλλά τί είναι καλύτερο και για εκείνη, και για εσάς- και εγώ σε φάση μανίας δεν ήθελα να μπώ σε νοσοκομείο και δε μπήκα τελικά, μετά που συνήλθα όμως και κατάλαβα τί είχα κάνει, και όχι κακό σε κάποιον άλλον, απλά γελοιοποίησα τον εαυτό μου σε τέτοιο σημείο, ώστε όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, να λέω "χίλιες φορές καλύτερα να είχα νοσηλευτεί!"

Σκέψου το κι αυτό, και μη φοβάσαι την εισαγγελική εντολή, μπορεί μετά που θα συνέλθει να σε ευγνωμονεί κιόλας...

Τέλος, όλα αυτά που περιγράφεις, είναι τραυματικά γεγονότα που έζησες στην παιδική σου ηλικία, οι πληγές όμως δεν έχουν κλείσει, αλλιώς δε θα έκλαιγες κάθε μέρα... κοίταξε τον εαυτό σου λοιπόν, και ναί, εννοώ με ειδικό, χρειάζεσαι κι εσύ φροντίδα για να ανθίσεις, γιατί μικρή δε σε πότισαν, αντίθετα σου ρουφήξανε το νέκταρ και συνεχίζουν να το κάνουν ακόμα...

Πλέον όμως δεν είσαι το μικρό κοριτσάκι που θα ανεχτεί τα πάντα, μπορείς να βάλεις τα όριά σου και κάποιος πρέπει να σου δείξει πώς, γιατί όχι ένας ψυχολόγος;

Και μη φοβάσαι ότι δεν κάνει να βάλεις όρια τώρα που είναι σε φάση υποτροπής, το αντίθετο μάλιστα, τώρα χρειάζεται περισσότερα και αυστηρότερα όρια, γιατί τώρα είναι που έχει χαθεί το όριο- δεν μπορεί από μόνη της να οριοθετήσει τον εαυτό της, εννοώ.

Συγγνώμη και πάλι για το προηγούμενο ύφος μου, δεν είναι ότι με αναστάτωσες με όσα έγραψες, είμαι ήδη αρκετά αναστατωμένη αυτόν τον καιρό...

Θα ήθελα να τα πούμε και από κοντά τώρα που θα έρθεις Αθήνα, αν βέβαια το θέλεις κι εσύ μετά από την κάθε άλλο παρά φιλόξενη υποδοχή μου...
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: Μέχρι πότε...; 02 Ιουλ 2011 22:11 #1030

  • Kitty
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Kitty
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Κατώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 32
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 4
  • Κάρμα: 3
trypa έγραψε:
Απορώ γιατί σε αφήσανε όλοι, πατέρας, θείοι, παππούδες, να μείνεις με τη μητέρα σου, ή ήσουν εσύ που δεν ήθελες να φύγεις επειδή αισθανόσουν ότι σε χρειάζεται;

Κι εγώ απορώ... Κι όχι μόνο για την πρώτη φορά, αλλά και για αυτήν εδώ. Ένιωσα τόσο μόνη μου εκείνες τις μέρες, σκέτη απελπισία. Όλοι είχανε γνώμη αλλά κανένας δεν ήθελε να πάρει ευθύνη. Όταν τους είπα για την εισαγγελική, όλοι διαφώνησαν. Αλλά όταν έφτασε η ώρα να πρέπει να έρθει κάποιος να ελέγχει αν παίρνει τα φάρμακα, κανείς τους δεν ερχόταν. Κι αν δεν ερχόταν ο αδερφός μου για μια βδομάδα, δεν ξέρω πώς θα τα κατάφερνα να τα πάρει μιας και είχε αρχίσει να γίνεται επιθετική.

Υποθέτω πως την πρώτη φορά δεν με πήρανε απο εκείνη λόγω σχολείου; επειδή εκείνη δεν θα με άφηνε να με πάρουν; δεν ξέρω. Υποθέτω πως όλο και κάποιο λόγο θα είχανε βρει ως δικαιολογία... Είτε έστεκε, είτε όχι. Οπως καταλαβαίνεις, τότε ως ανηλικη (και παιδί), δεν μπορούσα να φύγω, άσχετα αν ήθελα κι άσχετα που δεν άντεχα. Τώρα, σε αυτή την υποτροπή και το επεισόδιο, έμεινα γιατί πίστευα ότι έτσι έπρεπε...
Πάντως και τότε μόνη μου ένιωθα.

Ευτυχώς τώρα, που κανείς τους δεν ήταν δίπλα μου, είχα τον φίλο μου. Με τεράστια κατανόηση, με στήριξε (και ακόμα με στηρίζει μιας και ακόμα δεν είμαι καλά) όσο μπορούσε και πραγματικά θα τον ευγνωμονώ για πάντα, ακόμα κι όταν χωρίσουμε. Και φυσικά ευχαριστώ κι εκτίμησα άπειρα τη βοήθεια της ψυχιατρου που έχω αναφέρει σε προηγούμενα ποστς... Ημουν πολύ τυχερή που είχα αυτά τα δύο άτομα να με βοηθάνε...


trypa έγραψε:
Σκέψου το κι αυτό, και μη φοβάσαι την εισαγγελική εντολή, μπορεί μετά που θα συνέλθει να σε ευγνωμονεί κιόλας...

Ούτε καν.
Έχει πει πως αν τη πάμε σε νοσοκομείο, δε θα μας το συγχωρήσει ποτέ. Κι επίσης, με κατηγορεί που την πήγα εξ'αρχής σε νοσοκομείο, άσχετα που ήταν ένα γενικό νοσοκομείο και υπέγραψε η ίδια να μπει και να βγει. Της έχω πει μια δυο φορές πως είναι πολύ άδικο να με κατηγορεί που έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα, μόνη μου με εκεινη να χειροτερευει μέρα με τη μέρα (έτσι έφτασε σε επεισόδιο) και πως δεν έχει ιδέα πόσο δύσκολο ήταν όλο αυτό για μένα, ασχετα που της έλεγα ότι δεν είμαι καλα.. αλλά δε δείχνει να το καταλαβαίνει. Απλά σταματάει τη κουβέντα γιατί καταλαβαίνει ότι αν συνεχιστεί θα με πάρουν τα κλάματα.

trypa έγραψε:
Τέλος, όλα αυτά που περιγράφεις, είναι τραυματικά γεγονότα που έζησες στην παιδική σου ηλικία, οι πληγές όμως δεν έχουν κλείσει, αλλιώς δε θα έκλαιγες κάθε μέρα... κοίταξε τον εαυτό σου λοιπόν, και ναί, εννοώ με ειδικό, χρειάζεσαι κι εσύ φροντίδα για να ανθίσεις, γιατί μικρή δε σε πότισαν, αντίθετα σου ρουφήξανε το νέκταρ και συνεχίζουν να το κάνουν ακόμα...

Πλέον όμως δεν είσαι το μικρό κοριτσάκι που θα ανεχτεί τα πάντα, μπορείς να βάλεις τα όριά σου και κάποιος πρέπει να σου δείξει πώς, γιατί όχι ένας ψυχολόγος;

Θέλω να κλείσω ένα ραντεβού σε ψυχολόγο αυτές τις λίγες μέρες που θα είμαι Αθήνα, θα κοιτάξω να πάρω τηλέφωνο από Δευτέρα κιόλας για να βρω ώρες γιατί φαντάζομαι ότι θα είναι απασχολημένοι οι άνθρωποι και θα έχουν πολλά ραντεβού. Ελπίζω κι εύχομαι να καταφέρω να βρω ώρες γιατί νομίζω πως πραγματικά το χρειάζομαι.

trypa έγραψε:
Συγγνώμη και πάλι για το προηγούμενο ύφος μου, δεν είναι ότι με αναστάτωσες με όσα έγραψες, είμαι ήδη αρκετά αναστατωμένη αυτόν τον καιρό...

Θα ήθελα να τα πούμε και από κοντά τώρα που θα έρθεις Αθήνα, αν βέβαια το θέλεις κι εσύ μετά από την κάθε άλλο παρά φιλόξενη υποδοχή μου...

Είμαστε οκ :)
Άσε που το δικό σου ύφος και μήνυμα, έγινε η αφορμή να πω κι άλλα πράγματα για την όλη κατάσταση, πράγματα που δυσκολευομουν να πω στο πρώτο μήνυμα αυτού του ποστ. Κάτι είναι και αυτό.

Να τα πούμε από κοντά αυτές τις μέρες είναι απίθανο μιας και θα έρθω για πολύ λίγες μέρες και θα πρέπει/θέλω να κάνω διάφορα. Αν, παρ'όλα αυτά, αλλάξει κάτι, θα ειδοποιήσω. Ειδάλλως, ίσως βρεθούμε κάποια στιγμή μελλοντικά. :)

Ευχαριστώ για την απάντηση και τον χρόνο σου :)
"Η θεραπεία απαιτεί ανάληψη δράσης. Δεν είναι ένα παθητικό γεγονός."

C.M.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
Οι ακόλουθοι χρήστες είπαν "Σε Ευχαριστώ": trypa

Απ: Μέχρι πότε...; 02 Ιουλ 2011 22:13 #1031

  • Βασίλης
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Βασίλης
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Πλατινένιος Boarder
  • ΜΑΖΙ στο στίγμα λέμε -όχι!
  • Δημοσιεύσεις: 893
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 92
  • Κάρμα: 22
Kitty έγραψε:
Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου, θα περιμένω και τα τηλέφωνα, όποτε μπορέσεις, δε χανόμαστε.

γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης:

S.O.S ΑΙΓΙΝΗΤΕΙΟ: 210 7222333
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ: 80011-10401
ΑΝΟΙΚΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΟΙΚ/ΑΚΗΣ ΣΥΜΒ & ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ: 2105234737
ΑΝΟΙΚΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΕΦΗΒΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ: 210 3638833
Κέντρο Aμεσης Ψυχολογικής Υποστήριξης: 210 8840712

ΚΨΥ: www.mentalhealthmap.gr/search.asp

σε αυτό το λινκ μπορείς να διαβάσεις ένα κόμικ για τη ψύχωση: www.psychiatry24x7.gr/bgdisplay.jhtml?it...=brainchip_psychosis
όπως και για τη διπολική διαταραχή:
www.psychiatry24x7.gr/bgdisplay.jhtml?it...me=brainchip_bipolar
διαβάζοντας θα καταλάβεις αρκετά για το πως αρχίζει μια υποτροπή.

ρίξε μια ματιά κ σε αυτό:
en.wikipedia.org/wiki/Schizoaffective_disorder

το κέντρο ημέρας είναι μια δομή όπου η νοσηλεία διαρκεί μία ημέρα. πηγαίνεις το πρωί, φεύγεις το απόγευμα και υπάρχουν κ δραστηριότητες αναλόγως το κέντρο.

όπως και να έχει πάντως, δεν σου προτείνω να ενημερωθείς για να γίνεις η νοσοκόμα της μητέρας σου. η μητέρα είναι ενήλικη και οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της. εσύ από την πλευρά σου οφείλεις να βάλεις όρια και να κοιτάξεις τη δική σου ψυχική σου υγεία, η οποία προηγείται. αυτά προς το παρόν και ό,τι θέλεις, εδώ είμαστε.
"Οι φίλοι είναι η συγγνώμη του θεού για την οικογένεια..."
Τελευταία διόρθωση: 02 Ιουλ 2011 22:14 από Βασίλης.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: Μέχρι πότε...; 04 Ιουλ 2011 04:06 #1034

  • Kitty
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Kitty
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Κατώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 32
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 4
  • Κάρμα: 3
Bασίλη ευχαριστώ πολύ για τα λινκς και τα τηλέφωνα!

Η γυναίκα του αδερφού μου, μου ανέφερε τα κέντρα ψυχικής υγιεινής (κι όχι υγείας). Έχουν διαφορά με τα υγείας ή είναι το ίδιο πράγμα; Επίσης, μου είπε ότι έχει ακούσει καλά λόγια για ένα στη Φιλαδέλφεια και ένα στα Εξάρχεια.. Μήπως έχετε ακούσει κάτι για κάποιο από αυτά;
"Η θεραπεία απαιτεί ανάληψη δράσης. Δεν είναι ένα παθητικό γεγονός."

C.M.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: Μέχρι πότε...; 04 Ιουλ 2011 19:08 #1035

  • Βασίλης
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Βασίλης
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Πλατινένιος Boarder
  • ΜΑΖΙ στο στίγμα λέμε -όχι!
  • Δημοσιεύσεις: 893
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 92
  • Κάρμα: 22
είναι το ίδιο πράγμα. θεωρητικά, πηγαίνεις στο ΚΨΥ που ανήκεις αλλά πραχτικά ό,τι δηλώσεις, είσαι...
"Οι φίλοι είναι η συγγνώμη του θεού για την οικογένεια..."
Τελευταία διόρθωση: 04 Ιουλ 2011 19:09 από Βασίλης.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: Μέχρι πότε...; 10 Νοε 2011 06:58 #1872

  • Kitty
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Kitty
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Κατώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 32
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 4
  • Κάρμα: 3
Βασίλης έγραψε:
γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης:

S.O.S ΑΙΓΙΝΗΤΕΙΟ: 210 7222333
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ: 80011-10401
ΑΝΟΙΚΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΟΙΚ/ΑΚΗΣ ΣΥΜΒ & ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ: 2105234737
ΑΝΟΙΚΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΕΦΗΒΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ: 210 3638833
Κέντρο Aμεσης Ψυχολογικής Υποστήριξης: 210 8840712


Υπάρχει κάποια γραμμή που να είναι τέτοια ώρα ανοιχτή; Γιατί πήρα στις παραπανω και δεν είναι καμία :blush:
"Η θεραπεία απαιτεί ανάληψη δράσης. Δεν είναι ένα παθητικό γεγονός."

C.M.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: Μέχρι πότε...; 10 Νοε 2011 07:58 #1874

  • Βασίλης
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Βασίλης
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Πλατινένιος Boarder
  • ΜΑΖΙ στο στίγμα λέμε -όχι!
  • Δημοσιεύσεις: 893
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 92
  • Κάρμα: 22
τι στράβωσε;

***

γραμμή τηλεφωνικής υποστήριξης όλο το 24ωρο από το Εθνικό Κέντρο Άμεσης Κοινωνικής Βοήθειας (Ε.Κ.Α.Κ.Β.): 197 ή 210-197.
"Οι φίλοι είναι η συγγνώμη του θεού για την οικογένεια..."
Τελευταία διόρθωση: 10 Νοε 2011 07:58 από Βασίλης.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
Οι ακόλουθοι χρήστες είπαν "Σε Ευχαριστώ": Kitty

Απ: Μέχρι πότε...; 16 Νοε 2011 03:24 #1877

  • Kitty
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Kitty
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Κατώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 32
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 4
  • Κάρμα: 3
Δεν στράβωσε κάτι με τη μητέρα μου, εγώ δεν ήμουν καλά. Με πιάνουν διάφορα ανα φάσεις :( Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.
"Η θεραπεία απαιτεί ανάληψη δράσης. Δεν είναι ένα παθητικό γεγονός."

C.M.
Τελευταία διόρθωση: 16 Νοε 2011 03:25 από Kitty.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: Μέχρι πότε...; 16 Νοε 2011 06:37 #1878

  • Βασίλης
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Βασίλης
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Πλατινένιος Boarder
  • ΜΑΖΙ στο στίγμα λέμε -όχι!
  • Δημοσιεύσεις: 893
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 92
  • Κάρμα: 22
Παρακαλώ! :) ΕΛπίζω να νοιώθεις καλλίτερα τώρα!!! :)
"Οι φίλοι είναι η συγγνώμη του θεού για την οικογένεια..."
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: Μέχρι πότε...; 16 Νοε 2011 09:10 #1879

  • Kitty
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Kitty
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Κατώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 32
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 4
  • Κάρμα: 3
Ερχεται και φευγει...
Σήμερα πήρα στο 197, το σήκωσε μια κοπέλα αλλά κόλλησα, δεν ήξερα τι να της πω. Κι έτσι της ζήτησα να μου πει καποιο κεντρο ψυχικης υγειας αλλα μου ειπε ενα νοσοκομείο εδώ κοντα. Την ευχαριστησα και το έκλεισα και μετά τσέκαρα τα λινκς που μου έχεις βάλει εσύ εδώ.

Βρήκα μερικά, θα παρω τηλεφωνο αυριο το πρωι γιατί σε ένα που πηρα μου ειπαν να παρω αυριο για να μου πουν αν μπορώ να παω σε εκείνο η όχι.
"Η θεραπεία απαιτεί ανάληψη δράσης. Δεν είναι ένα παθητικό γεγονός."

C.M.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
  • Σελίδα:
  • 1
  • 2
Χρόνος δημιουργίας σελίδας: 0.100 δευτερόλεπτα