Ήταν παραμονές του Αγίου Πνεύματος κι εκείνο το βράδυ τα πίναμε μ’ ένα καλό φίλο και συνάδελφο σ’ ένα μπαράκι του Διδυμοτείχου. Ήμουν χαρούμενος και έκανα διάφορα σχέδια για το μέλλον όμως τίποτα δεν προμήνυε για το τι θα συμβεί αύριο…
Την επόμενη μέρα το πρωί ξύπνησα κάπως περίεργα αλλά τίποτα δεν έμοιαζε παράλογο. Εκείνη την περίοδο κατάρτιζα μια μελέτη για ένα σημαντικό έργο στην περιοχή χωρίς να είμαι αγχωμένος….όμως εκείνη τη μέρα όταν άνοιξα τους τόμους των αναλυτικών τιμολογίων του ΠΕΧΩΔΕ έβρισκα κρυφά μηνύματα και κώδικες, κάποιος προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί μου μυστικά! Την επόμενη μέρα προστέθηκε ο έρωτας στη ζωή μου, ένας αγνός έρωτας του μυαλού που φυσικά είχε κεντρικό πρόσωπο μια γυναίκα του περιβάλλοντος μου ( ευτυχώς δεν την ταλαιπώρησα πολύ). Το μεσημέρι δεν έφυγα από τη δουλειά στην ώρα μου αλλά γύριζα στην πλατεία του χωριού κάνοντας διάφορα όπως π.χ. να πίνω χυμό πορτοκάλι και να ΒΛΕΠΩ ότι είχε φλούδες πορτοκάλι μέσα στο κουτί. Κατόπιν έφυγα με προορισμό το σπίτι μου αλλά μόλις έφτασα στο επόμενο χωριό πάρκαρα το μηχανάκι στο ανάχωμα του ποταμού (Έβρος) και φώναζα στην μοναδική μου αγάπη που ήμουν σίγουρος πως ήταν κάπου εκεί γύρω και με παρακολουθούσε. Το ποτάμι δίπλα μου φάνταζε μαγικό και ένας πεσμένος κορμός προεξείχε μέχρι τη μέση της κοίτης και τότε σαν παιδί σε παιχνίδι άρχισα να περπατώ πάνω στον κορμό κι όταν έφτασα στην άκρη έκανα επιτόπιο άλμα με περιστροφή 180ο και το χαιρόμουν…όμως το τελευταίο βήμα δεν πήγε καλά και έπεσα μέσα στον Έβρο! Με το αίσθημα της επιβίωσης στα φόρτε του γαντζώθηκα από τον κορμό με το ένα χέρι και με το άλλο από τα φυτά της όχθης (μοναδική απώλεια το φρέσκο star tak της Motorola). Θυμάμαι πως εκείνο το απόφευγα είχα φιλοδωρήσει με ένα δεκαχίλιαρο μια γριούλα σε μια φτωχογειτονιά Διδυμοτείχου. Την επομένη ταξίδεψα για τη Θεσσαλονίκη, αδειούχος γαρ. Η αδελφή μου κι ο πατέρας- όπως μου είπαν εκ των υστέρων- βρέθηκαν μπροστά σε μια κατάσταση που δεν μπορούσαν να διαχειριστούν. Ξάφνου μου κόλλησε η ιδέα πως πρέπει να επιστρέψω πάνω (Έβρο) για να τελειώσω τη μελέτη μου και δεν με κρατούσε τίποτα, ο πατέρας δεν είχε άλλη επιλογή από το να με συνοδέψει. Θυμάμαι πολλά από εκείνες τις μέρες αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι στη ζωή μου μπήκε και η μεταφυσική σφαίρα με την ακραία μορφή τής κόλασης. Το χωριό ήταν άδειο και αναρωτιόμουν που πήγε ο κόσμος, κανένας δεν είναι πουθενά, αναρωτήθηκα…και τότε περνούν 3-4 μοτοσικλετιστές κρατώντας Ελληνικές σημαίες (όπως έμαθα μετά γινόταν παγκόσμια συνάντηση μοτοσικλετιστών στο Β. Έβρο). Πίστεψα ότι ήταν άγγελοι που μηνύουν τη δευτέρα παρουσία Του. Άλλοτε πίστευα πως εγώ ήμουν ο άπιστος Θωμάς και άλλοτε ο ΙΟΥΔΑΣ!!!!! Το τρομερό ήταν πως κρίθηκα στην ΑΙΩΝΙΑ κόλαση!!!!
Τα ανωτέρω τα αναφέρω για να κατανοήσει ο αναγνώστης τα κοινά σημεία της διπολικής διαταραχής με άλλες παθήσεις αλλά και για να μεταγγίζω την συντριβή που νιώθει ο πάσχων μέσα στο επεισόδιο. Επίσης θέλω να δείξω πως ένας άνθρωπος που έχει περάσει μέσα από την τρέλλα – όπως την παρουσιάζουν πολλές ταινίες και τα ΜΜΕ- δεν είναι τελειωμένος από την ζωή.
Τελικά μετά από 1-2 μέρες – είχα αρχίσει να χάνω την αίσθηση του χρόνου- βρέθηκα σ’ ένα κρεβάτι του ΨΝΘ της Σταυρούπολης. Η χορήγηση της πρώτης αγωγής – κάτι κόκκινα χάπια που ποτέ δεν έμαθα το όνομα τους- κατέληγε στα WC του νοσοκομείου. Αν και οι δικοί μου επέμεναν να με μεταφέρουν σε ιδιωτική κλινική λόγω των συνθηκών στο ΨΝΘ, πείστηκαν πως για το δικό μου καλό έπρεπε να μείνω στο νοσοκομείο. Η πρώτη μου επαφή με την γιατρό στέφθηκε με την κορωνίδα της αμφισβήτησης της. Μικρόδειχνε τότε η Τασία και θυμάμαι ότι της είχα πει : «Μας δουλεύεις? Γιατρός εσύ? Φέρε να δω το πτυχίο σου!» και έφυγα από το γραφείο της!
Αξίζει να σημειωθεί πως το πρώτο πράγμα που μου είπαν τα άλλα παιδιά μόλις μπήκα στο νοσοκομείο ήταν :
- Τυχερέ θα πάρεις αναπηρική σύνταξη!
- Πόσα?
- Τόσα (δεν θυμάμαι πόσα)
- Α! Δεν με συμφέρει, δεν θα βγαίνω…
Εκείνη η κουβέντα με έκανε αιρετικό απέναντι στην ομάδα αλλά και στον εαυτό μου. Θεώρησα πως η θέση μου δεν ήταν εκεί….κι ας μην είχα αίσθηση της πραγματικότητας.
Το έσκασα 2 φορές κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου κι απ’ ότι μου εξομολογήθηκε η αδελφή μου, αν συνέβαινε και 3η θα με καθήλωναν δηλαδή θα με έδεναν με ιμάντα στο κρεβάτι.
Οι στιγμές που θυμάμαι στο πρώτο μου «μάντρωμα» δεν είναι μόνο κακές, αλλά και καλές, όσο παράξενο κι αν φαίνεται αυτό! Για παράδειγμα έμαθα να κάνω φραπέ σε μπουκαλάκι νερού, μοιραστήκαμε με τα άλλα παιδιά τσιγάρα και Bakler, κ.α. Ώρες – ώρες αναπολώ εκείνες τις στιγμές .
Οι πρώτες μέρες άδειας από το νοσοκομείο ήταν μυστήριες, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, μόνο να μαι στο κρεβάτι μου και να κοιτάω το ταβάνι. Δεν ήθελα να βγω κι όταν έβγαινα το πρώτο τέταρτο της ώρας ήθελα να επιστρέψω στην ασφάλεια του δωματίου μου. Πιθανολογώ ότι το αίτιο ήταν τα κόκκινα χάπια….
Πριν πάρω εξιτήριο, η γιατρός μου είπε «κομμένα άσπρα και μαύρα»- αν και εγώ ποτέ δεν έπινα τέτοια - και σε ερώτηση μου για το ποτό μού απάντησε «Το πολύ ένα ποτήρι μπύρα (μικρό)».
Βγήκα μετά από 20 μέρες (συμπ. οι μέρες αδείας) με πρώτη διάγνωση : ψύχωση και 0-0-5 zyprexa. Αν και η γιατρός που είχε πει πως τον πρώτο καιρό θα ήμουν πέραν του δέοντος αισιόδοξος, εγώ πετούσα στα σύννεφα! Πήγα διακοπές μ’ έναν αγαπημένο ξάδελφο μου στη Χαλκιδική που λόγω σπουδών μέσα 3-4 μέρες μου έδωσε κουράγιο και δύναμη ωθώντας με να επιστρέψω μόνος μου στη Θεσσαλονίκη. Και αυτή η επιστροφή μου ήταν μια προσωπική μου νίκη. Σε 5 μέρες επέστρεψα και στη δουλειά μου και το κλίμα ήταν καλό, πολύ καλό. Ο Δήμαρχος μου, ο διευθυντής μου και οι άλλοι συνάδελφοι μου συμπεριφέρθηκαν σαν οικογένεια. Ο διευθυντής μού είπε πως κάθε πρωί από εδώ και στο εξής θα πίνουμε καφέ και θα τα λέμε και κατόπιν θα ξεκινάμε δουλειά. Ομολογώ πως κάναμε πολλές γόνιμες συζητήσεις. Με τα άλλα παιδιά που είχαμε μπει μαζί στο πρόγραμμα «Καποδίστριας» δεθήκαμε περισσότερο.
Ο χρόνος κυλούσε με μικρά καταθλιπτικά επεισόδια που επικεντρώνονταν κυρίως στην ανασφάλεια σε σχέση με τους οικείους μου, σε ενοχές και ραθυμία. Κάποια φορά είχα να πλυθώ 3 βδομάδες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Εν τω μεταξύ, τις μέρες που ήμουν στα καλά μου, το ένα ποτήρι μπύρα έγιναν δυο ποτήρια, και κατόπιν η μπύρα έγινε κρασί και το κρασί τσίπουρο…όμως πολύ τσίπουρο!
Το 2001 πήρα μετάταξη στην γενέθλια πόλη μου, τη Θεσσαλονίκη, κάτι που επιδίωκα για περίπου 1 χρόνο και είχε γίνει και αυτό κομμάτι της πάθησης μου με τη μορφή κρίσεων άγχους, σε σημείο που μου χορηγήθηκε xannax. Η αλήθεια είναι ότι τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα και τελικά συνέχισα μόνο με το 0-0-5 zyprexa.
Πλέον δεν χρειαζόταν να με παρακολουθούν στο νοσοκομείο και έτσι ξεκίνησα ψυχοθεραπεία στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας στο οποίο ανήκα χωροταξικά. Μου αλλάξανε τα φάρμακα σε risperdal, γεγονός που αν και σαν φάρμακο αντιμετώπιζε την πάθηση, με οδήγησε και στο κατώφλι του ενδοκρινολόγου καθώς μ’ αυτό το φάρμακο είχα στυτική δυσλειτουργία.
Κάθε δύο χρόνια που άλλαζε ο γιατρός αλλάζανε και τα φάρμακα! Έτσι δοκίμασα τα Seroquel και Gideon. Ταυτόχρονα και ψυχοθεραπεία…(και τι δεν έχω κουβεντιάσει τόσα χρόνια με τους γιατρούς…τα πάντα!).
Το ποτό όμως ΠΟΤΟ!!!!
Κι έτσι έφτασε το 2003. Τρελός και παλαβός με το internet, σχολούσα από τη δουλειά και κολλούσα στον PATH, τα chat και τα messenger. Κοιμόμουν 04:30 π.μ. και 05:00 π.μ. ξυπνούσα για δουλειά. Ένιωθα ενεργητικός, τσιτωμένος και πολυάσχολος και το ποτό έρρεε στο ποτήρι….και οι ενοχές, οι σκέψεις, πήγαιναν και ερχόντουσαν.
Πέμπτη ήταν, και σε ραντεβού με τον γιατρό τον αμφισβήτησα! Στο λεωφορείο για το σπίτι ένιωθα πως τον είχα νικήσει….τον είχα κάνει σκουπίδι! Σάββατο, και η καχυποψία αυξανόταν και με την εμπειρία του πρώτου επεισοδίου πίστευα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Το βράδυ δεν άντεξα άλλο και με την αδελφή μου πήγαμε στο νοσοκομείο, στη Σταυρούπολη. Ο εφημερεύων γιατρός αφού με άκουσε μου έδωσε την εντύπωση πως δεν υπάρχει κάτι σοβαρό…. συγκεκριμένα διημείφθη ο παρακάτω διάλογος :
- Εγώ : Γιατρέ θα με κρατήσετε ?
- Γιατρός : Αν θέλεις να μείνεις, μείνε.
- Εγώ : Τη Δευτέρα να πάω στη δουλειά?
- Γιατρός : Αν θέλεις πάνε, αν δε θέλεις μην πας…
Κατόπιν αυτών πήγα με την παρέα μου στην «Κιβωτό» (ταβέρνα μες το νοσοκομείο) και πέρασα πολύ καλά. Την Δευτέρα πήγα στη δουλειά αλλά δεν ένιωθα καλά. Το βράδυ της ίδιας μέρας η καχυποψία ήταν στο κατακόρυφο. Πίστευα πως θέλουν να με εξοντώσουν με σύγχρονα όπλα. Ξαναπήγα στο ΨΝΘ και αυτή τη φορά με μαντρώσανε! Είχα παρατήσει τη γιατρό που είχε πει πως θα χρειαζόταν να νοσηλευτώ και κίνησα να φύγω. Θυμάμαι το συμβάν με τους σεκιουριτάδες. Με κυνηγούσαν και :
- Εγώ : Θα μου ασκήσετε βία?
- Σεκιουριτάς : Ναι!!!!
- Εγώ : Καλά! Τότε σας ακολουθώ….(τζάμπα μάγκας ο Θανάσης)
Τα ίδια πάλι…μυστικές υπηρεσίες, μια γυναίκα (φίλη από το net αυτή τη φορά) και βέβαια η τιμωρία της κόλασης! Άγγελοι, οι γιατροί . Οι συνθήκες τραγικές στο νοσοκομείο. Στην αρχή με βάλανε σε μονόκλινο αλλά τις τελευταίες σε τρίκλινο με έναν καθηλωμένο πάσχοντα. Μόλις η γιατρός μου με ρώτησε αν θέλω να βγω έξω, ήταν από καλύτερες στιγμές της ζωής μου.
Μετά από εβδομάδες όταν επανήλθα, συζήτησα με τον γιατρό του Κ.Ψ.Υ. σχετικά με το τι έφταιξε για την υποτροπή :
- Θανάσης : Μήπως έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι έπινα?
- Γιατρός : Τι έπινες?
- Θανάσης : Αλκοόλ!
- Γιατρός : Πόσο έπινες?
- Θανάσης : Πολύ!!!!!!
- Γιατρός : Καλά Θανάση, εδώ συζητάμε τα πάντα μαζί και δεν μού είπες για το ποτό τίποτα?
- Θανάσης : ……
Έκλεισε κι αυτή η σελίδα.Από τότε δεν πίνω τίποτα!
Ο χρόνος κυλούσε πότε καλά – πότε άσχημα, άλλαξα γιατρό, η γνωμάτευση από «ψύχωση» έγινε «σχιζοφρένεια παρανοϊκού τύπου», ο γιατρός με είχε φορτώσει με zyprexa αλλά πάλι χώλαινα ψυχικά. Σε μια στιγμή αφού είχε τελειώσει μια αναρρωτική, την πρώτη μέρα στη δουλειά πάλι ένιωθα άσχημα και πήρα τον γιατρό τηλ. για να κλείσω ραντεβού….τον άκουσα πολύ αυστηρό απέναντι μου σα να μού έδωσε την εντύπωση ότι πιστεύει ότι τον δουλεύω. Εκείνο το ραντεβού ήταν μού άλλαξε τη ζωή.
Πήγα φοβισμένος, με την πίστη ότι θα με μαλώσει και ξαφνιάστηκα όταν τον είδα χαμογελαστό να μού λέει :
- Γιατρός Β : Θανάση οφείλω να σου ζητήσω συγνώμη όχι μόνο εκ μέρους μου αλλά και εκ μέρους όλων των γιατρών που είχες μέχρι σήμερα. Η πάθηση σου δεν είναι τίποτα από τις προηγούμενες διαγνώσεις αλλά η «διπολική διαταραχή».
- Εγώ :…… (παξιμάδι)
- Εγώ : και είναι αυτό γιατρέ? Τι θα γίνει τώρα?
- Γιατρός Β. : Κοίτα είναι ηπιότερο της σχιζοφρένειας παρανοϊκού τύπου αλλά πολλές φορές έχουν τόσα πολλά κοινά συμπτώματα που κι εμείς (οι γιατροί) δεν μπορούμε να διαγνώσουμε σωστά. Θα αρχίσεις να παίρνεις αντικαταθλιπτικά (Zoloft) και σε δύο μήνες θα είσαι άλλος άνθρωπος!!!!!
Πέρασαν οι δυο μήνες, πέρασαν και 7 χρόνια μέχρι σήμερα και όντως είμαι άλλος άνθρωπος!!!!! Τώρα την πάθηση την θεωρώ δώρο Θεού! Ακόμα και τις δύσκολες καταστάσεις – που συμβαίνουν στον μέσο άνθρωπο- τις διαχειρίζομαι πολύ καλά! Πιστεύω ότι νίκησα την κόλαση (μεταφορικά) και τώρα που είμαι καλά μπορώ να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε πίεση. Τα καταφέρνω καλά και χαίρομαι τη ζωή. Το πρωί ξυπνάω με χαρά να πάω στη δουλειά και απολαμβάνω κάθε στιγμή.
Δεν ξέρω αν η κατάσταση συνεχίσει να ‘ναι καλή αύριο, αν υπάρξει κι άλλη υποτροπή …. όπως δεν γνωρίζω αν θα έχω κάποιο ατύχημα σήμερα, μετά τη δουλειά. Άλλωστε αυτό το άγνωστο είναι που κάνει τη ζωή να ‘ναι μαγική. Προβλήματα έχω, όπως όλοι οι άνθρωποι και είναι καλό αυτό! Δεν θα μπορούσα να έχω μια επίπεδη ζωή. Οι ανηφόρες είναι που μας οδηγούν στις κορφές και όποιος έχει κάνει ορειβασία καταλαβαίνει την αξία της κορφής!
Σ’ όλη την μέχρι τώρα διαδρομή είχα συνοδοιπόρους, που με την αγάπη τους με βοήθησαν, τον πατέρα και την αδελφή μου, κάποιους συγγενείς, τους φίλους και τους συναδέλφους μου σε Θεσσαλονίκη και Έβρο και κάποιους πολιτικούς μου προϊσταμένους που ειδικά στον Έβρο μου φέρθηκαν σαν οικογένεια.
Στο μυαλό μου πάντα είναι η ιστορία του Σπαρτιάτη Διηνέκη, που πριν την μάχη των Θερμοπυλών, όταν ένας Τραχίνιος τού είπε πως οι Πέρσες είναι τόσοι πολλοί που με τα βέλη τους θα καλύψουν τον ήλιο, αυτός απάντησε «Καλύτερα, θα πολεμήσουμε υπό σκιά»!!!!!!
«Υπό Σκιή» λοιπόν!!!
Χριστόπουλος Θανάσης
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.