intellexia γεια σου ξανα
....ειμαι 23!...χμμ απιστευτο μου φαινεται!τελοσπαντων...με τον πατερα μου intellexia εχω παααρα πολλα θεματα...
κοιτα σου ειπα μου θυμισεσ εμενα...ο πατερασ μου μου φαιρεται σαν μωρο!λεσ και με βρηκε οπωσ με αφησε..λεσ και ο χρονος σταματησε...ειναι χωρισμενοι οι γονεις μου..αλλα αυτο ειναι το λιγοτερο..ειλικρινα...ισωσ καλυτερα...δεν ξερω!τεσπα...με τον πατερα μου ειχα παντα τεραστιο συναισθηματικο κενο κλπ..ηταν αδιαφοροσ απομακρος...και καποια πιο σοβαρα πραγμτα που δεν θα ηθελα τωρα να αναφερω...οχι για αλλο λογω αλλα θα χαλαστω εγω φοβερα...!
εχω περασει επισησ τον εφιαλτη τησ νευρικησ ανορεξιας...τα χαμηλωτερα μου ηταν τα 36 κιλα...τα περισσοοτερα τα 57...αμεσωσ μετα τη φαση τησ ανορεξιας....
δεν ξερω πωσ καταφερα να το ξεπερασω τοτε αυτο το γολγοθα...δεν ειχα ζητησει βοηθεια...παρολο που η μητερα μου ανησυχουσε φοβερα κι εκλαιγε κλπ...θυμαμαι οτι ενιωθα πολυ αδυναμια κι αρρωσταινα συνεχεια....εκεινη την περιοδο..το καλοκαιρι μαλλον ολησ την χρονιας....αρρωστησε η γιαγια μου με καρκινο...και πεθανε μεσα σε ενα χρονο...ηταν ανιατη η περπτωση....
η μαμα μου ετρεχε στα νοσοκομεια την γιαγια μου...δεν ειχε απο πουθενα υποστηριξη...την αφηνε για να ερθει στο σπιτι να δει αν εφαγα..και να με πιεσει να φαω...τοτε ειχα αρχησει να νιωθω πολλεσ ενοχες..καταλαβαινα οτι ολη η κατασταση μου τησ ηταν βαρος...ενα βραδυ λοιπον γυρισε στο σπιτι και μου ειπε
<<σε παρακαλω..μην πεθανεισ κι εσυ, δεν θα το αντεξω>>
εκει εγινε το κλικ...την αλλη μερα ξυπνησα...κοιταχτηκα στο καθρεφτη...κι απο εκει που εβλεπα ΠΑΝΤΟΥ ΛΙΠΟΣ...ναι ναι ισωσ το εχεισ ζησει κι εσυ..ισχυει...βλεπουμε παντου λιποσ και περιττα κιλα!...ξαφνηκα λοιπον κοιταξα τον καθρεφτη και ειδα...κοκκαλα...εκλεισα τα ματια...τα ξαανοιξα και ειπα...θεε μου θα πεθανω!αυτο ηταν
μετα δνε θυμαι πολλα...δεν θυμααμι ποτε και πωσ αρχησα να τρωω...αλλα καπωσ ετσι...κι επειτα ηρθε το...να τρωω παρα πολυ...βασικα παρα πολυ σε σχεση με το τιποτα...οταν τρωσ μιση φρυγανια τη μερα..και μετα ξαφνικα 3 κανονικα γευματα..ε ναι!ειναι σα να εχεισ φαει γουρουνι ολοκληρο...και μετα γλυκα..και γλυκα..και γλυκα...και καπωσ ετσι..εφτασα τα 57...και τη φρικη μαζι..ετρωγα και για να δειξω στη μαμα μου οτι ειμαι καλα...επερνα τα γλυκα και τα ετρωγα μπορστα τησ..οταν ελειπε ειχα φυσιολογικη συμεπριφορα...οταν ηταν σπιτι...ετρωγα σαν ζωο..αλλα ηταν κυριωσ σπιτι!χααχχχα.τεσπα....επειτα αρρωστησα επαθα μια βαρια λοιμωδη μονοπυρηνωση μαζι με κυτταρολεγαλοιο..κι ετσι..εχασα τα περισσοτερα κιλα...πηγα στα 54 περιπου...εχασα και 1 χρονο απο τη ζωη μου βεβαια..και ισωσ πολυ περισσοτερα απο ενα χρονο...εχασα τισ πανελλαδικες...και αρχησε και η καταθλιψη..οχι επειδη εχασα τισ πανελλαδικεσ φυσικα!...αλλα τοτε αρχισαν ολα..τοτε πολυ ηπια...αξιοζηλευτα ηπια...εδωσα κι εξετασεισ τον επομενο χρονο...πολυ εξανλτημενη και απο τισ ασθενειες...και απο το ιστορικο ανορεξιας..και απο την καταθλιψη...(και οερασα σε μια σχολη που εμελε να με αποτιναξει τελειωσ...αλλα αυτο ειναι αλλου παπα ευαγγελιο
)
που λες απο το διατροφικο προβλημα εμοιαζε να ειμαι οκ...χωρισ ποτε να νιωθω καλα με τισ θερμιδες...ΠΟΤΕ...ΜΑ ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ....μετραγα ποσεσ επαιρνα την μερα...κοιταζα γλυκο και το αρμηνευα σε θερμιδες...κλπ κλπ κλπ
μετα περασα επαρχια..εμεινα μονη μου...υπηρχαν μερεσ που δεν ετρωγα..κι αλλεσ με πολυ junk food...ισωσ επειδη μου ελειπε το φαγητο και η φροντιδα καπωσ ηρεμησα....
οχι για πολυ...τεσπα...περσι το καλοκαιρι αρχισε μια μεγαλη περιοδοσ αρνησησ του φαγητου...στο εχω πει κι αλλου...εχω ενα μεταβολικο συνδρομο..μου εκδηλωθηκε εντοντα στα τελη τησ ανορεξιασ..παντα το ειχα..αλλα ηταν σαν σιωπηλο ηφαιστιο...ειχα σπανιεσ κρισεις υπογλυκαιμιασ...αρκετα...μετα απορυθμιστηκε τελειωσ το συστημα...με μικρη πρωση γλυκοζησ κατω απο τα φυσιολογικα επιπεδα εμφανιζω κριση υπογλυκαιμιασ..και καμια φορα σοβαρη...με λιποθυμια..κλπ...τεσπα...σου λεω πολλα το ξερω..δεν ξερω γιατι!!ξερω οτι το φαγητο ειναι κοκκινο πανι και για εσενα
ναι που λεσ για να μην μακρυγορω υατο με εχει σωσει..το ματαβολικοο..οσο και να αρνηθω..απλωσ θα καταληξω με κριση υπογλυκαιμιας...και στο τελοσ θα φαω..το καλοκαιρι εφτασα να μην τρωω με συμποτωματα υπογλυκαιμιασ για μια μερα σχεδον..με πηγαν στο νοσοκομειο...απο τοτε δεν νομιζω να το ξανακανω..εκανα μερεσ να ξανανιωσω καλα...αν μπορουσα...δεν θα ετρβγα πολλεσ πολλεσ φορες..αλλα ευτυχωσ μπορω!σια σιγα μαθαινω να αγαπω και τον εαυτο μου και να μην τον βασανιζω ετσι..ουτε να ανρκοθετω την υγεια μου....αρνηση με πιανει συνεχιεα κατα καιρους...ειδικα οσο επεξεργαζομαι τα θεματα σεξουαλικησ κακοποιησησ..αρνηση...ταση για εμετο κλπ..φοβαμαι το φαγητο...φοβαμαι οτι θα φουσκωσω κλπ...διαφορα τετοια..αυτη την περιοδο περναω μια τετοια φαση...φοβαμαι να φαω ''ζωνατνεσ τροφες''κρεασ ψαρι..τρωω μονο ψωμι τυρι και μακαρονια με σαλτσα...αρνουμε μεχρι την εναρξη υπογλυκαιμικου επεισοδιου..οποτε πειθομαι οτι ειναι ανγκη να φαω και δεν θα φουσκωσω..πριν εφαγα σοκολατα και θα ηθελα πολυ να αυτοτραυματισθω για να ανακουφισω το αγχοσ και τισ ενοχες..αλλα δεν θα το κανω..απλωσ θα πορσπερασω το γεγονος...