Ντίνα είχα πάθει κρίσεις πανικού παλιότερα εξ αιτίας του θυρεοειδή μου... Επίσης ένα φεγγάρι είχα περάσει απο αυτόν τον φόβο έντονα, που είναι νορμάλ να απασχολεί που και πού λίγο κάθε άνθρωπο(όχι όμως έντονα)... Αρχικά μην φοβάσαι τις κρίσεις πανικού , οτι δλδ θα πάθεις κάτι... Η δική μου εμπειρία, δίχως να είμαι ειδικός, είναι οτι ο φόβος σου εκφράζεται στον θάνατο αλλά δεν προέρχεται απο εκεί... Ο φόβος του να πεθάνει κάποιος είναι αντιστρόφως ανάλογος του πόσο νιώθει οτι έχει ζήσει τη ζωή...Είσαι νέα και αγαπάς τη ζωή... Μήπως όμως έχεις μεγάλο άγχος για τους στόχους σου, φόβο αποτυχίας, έλλειψη ανοχής στη αποτυχία, ή είσαι σε περιβάλλον με μεγάλες απαιτήσεις απο σένα? Αν ναί να ξέρεις οτι αυτός είναι ένας ενοχικός τρόπος ζωής, και οι ενοχές μεταφράζονται υποσυνείδητα σαν φόβος θανάτου... Σαν μια εύκολη διέξοδο των φόβων για σύνθετα και βαθιά θέματα. Και πιθανολογώ οτι αυτό να άρχισε όταν θα ήσουν κοντά σε κάποια προσωπική επιτυχία που θα μεγάλωσε το άγχος σου... Σκέψου για λίγο πως είσαι δίπλα στη θάλασσα με αγαπημένα πρόσωπα και γιορτάζεις κάτι δίχως έννοιες, οτι είσαι σε διακοπές και σε αγκαλιάζει ο αφρός, ο ουρανός και ένα αγαπημένο σου πρόσωπο... οτι έχεις δουλειά καλή, και δεν έχεις εκκρεμότητες.. οτι πέτυχες και το άξιζες... θα φοβόσουν ή θα είχες πανικό? Σου προτείνω να έχεις αυτοπεποίθηση,θάρρος και απαλλάξου απο περιττές ενοχές και ζήσε με πάθος για ότι θεωρείς αξία στη ζωή...Μίλα και με καλές σου φίλες για αυτό ανάλαφρα, μοιράσου το. Δεν θα μπώ σε θέματα φιλοσοφικά ή αθανασίας, αλλα αν δείς τον εαυτό σου σαν ένα απλό μέρος ενός απέραντου συνόλου ανθρώπων, θα απενοχοποιήσεις τον θάνατο... Και που ξέρεις? Ίσως και να μην υπάρχει θάνατος...
