μετά από αρκετό διάστημα απουσίας μου από οποιοδήποτε φορουμ κ από διάθεση συζήτησης για το πρόβλημα που αντιμετωπίζω, αποφάσισα να κάνω μια κίνηση επικοινωνίας.
έχω μπει σ' αυτο το ψυχο-τρυπάκι κατι περίπου στα 5 χρόνια κ προσπαθώ να αντιμετωπίσω τη διάγνωση της χρόνιας, αλλά μέτριας βαρύτητας καταθλιψής. ενημερωτικά το γράφω, δεν έχει κανένα νόημα. είδα σ'αυτό το διάστημα να υπάρχουν καλύτερες, αλλά κ χειρότερες μέρες. έκανα φοβερή προσπάθεια, το αναγνώρισα, το δέχτηκα, αλλά κ τα παράτησα κ βαρέθηκα κ κουράστηκα.

δεν θέλω τίποτα άλλο να γράψω προς το παρόν, ίσως κ αυτό εδώ να είναι ήδη μια κίνηση απελπισίας

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΗ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ 0ΣΕΣ ΦΟΡΕΣ Κ ΑΝ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΞΑΝΑΣΗΚΩΘΟΥΜΕ Κ ΕΓΩ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ Κ ΠΑΛΕΥΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΦΙΛΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ Κ ΟΣΟ ΜΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ.ΞΕΡΩ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ ΑΛΛΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΞΑΝΑ ΑΥΡΙΟ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΕΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΦΕΡΕΙ ΔΩΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ. ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ.ΕΥΧΟΜΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΩ ΣΟΥ.

Για χρόνια πάλευα με καταστάσεις κατάθλιψης και δυσθυμίας όπως τις περιγράφεις .Στα χρόνια τα δικά μας κανείς δεν μιλούσε για αυτά ως θέματα ταμπού και όλα τα αφήναμε στην τύχη τους να εξελιχθούν .Αυτό από την μία μας έκανε και καλό γιατί είχαμε άγνοια κινδύνου άρα ενεργοποιούσαμε εσωτερικές δυνάμεις με σκοπό να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις του εσωτερικού εαυτού αλλά και στις απαιτήσεις της κοινωνίας ,που ήταν προστατευτική με τα μέλη της,με την έννοια ότι μας ήλεγχε ,μας έβαζε όρια και μας προφύλασσε από δυσάρεστες καταστάσεις.
Τώρα που τα πράγματα έχουν αλλάξει και η κοινωνία είναι απούσα, κανείς δεν σου βάζει όρια ,ούτε σε ελέγχει ,καλείσαι να γίνεις ο φύλακας του εαυτού του και να βάλεις τα δικά σου όρια ώστε να αποφύγεις τους κινδύνους που καραδοκούν τόσο ενάντια στην ψυχική ηρεμία όσο και στην σωματική υγεία. Επιπλέον η άποψη η οποία καλλιεργήθηκε τεχνηέντως στο όνομα μιας ανεξέλεγκτης ελευθερίας αποδυνάμωσε την αξία της οικογένειας η οποία προκειμένου να προστατέψει τα μέλη της ,έγινε περισσότερο προστατευτική με αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επεδίωκε. Οι νέες καταστάσεις που προέκυψαν απαίτησαν τεράστιες εσωτερικές δυνάμεις και μεγαλύτερη προσπάθεια και μας έβαλε σε μια διαδικασία εγρήγορσης, κατάσταση που εξάντλησε γρήγορα τα ψυχικά μας αποθέματα. Δυστυχώς αυτά ,έγιναν ξαφνικά με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να βρεθεί απροετοίμαστος γι αυτό και οι συνέπειες είναι τόσο εμφανείς γύρω μας ,έτσι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρρωσταίνουν ψυχικά και προστρέχουν για βοήθεια σε ειδικούς ψυχικής υγείας.
Όλοι μας τώρα καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε τις αλλαγές και να αναπτύξουμε υγιείς άμυνες, προκειμένου να αντεπεξέλθουμε στις προκλήσεις.Μέσα από την εμπειρία της προσωπικής μου διαδρομής έχω να πω τα εξής : όσες φορές είχα έλλειμμα στόχων το μυαλό περιδιάβαινε σε διαδρομές που δεν οδηγούσαν πουθενά με αποτέλεσμα να με ρίχνει ακόμα περισσότερο στην κατάθλιψη και στις αρνητικές σκέψεις .Αυτό με οδηγούσε στο να μη μπορώ να πάρω σωστές αποφάσεις και συχνά να οδηγούμαι σε λάθη άλλες φορές αμελητέα και άλλες φορές πολύ σοβαρά,ίσως και επικίνδυνα .Αναγνώριζα τις κοινωνικές αδικίες και τα ελλείμματα ως προσωπική δυσκολία να ανταπεξέλθω . Αργότερα έμαθα να ακούω τον εαυτό μου ,τις ανάγκες του και να προσαρμόζομαι στις απαιτήσεις του .Το γνώθι σ αυτόν έγινε ο πρώτος στόχος της ζωής μου .Αφού ανακάλυψα τις δεξιότητες μου ,αλλά και τις αδυναμίες μου και τα αρνητικά του χαρακτήρα μου , αντιμετώπισα την κατάσταση γενναία με αρκετή αυτοκριτική διάθεση τόσο όσο χρειαζόταν ώστε να μη πέσω στο αντίθετο άκρο της αυτολύπησης (δεν το απέφυγα για αρκετό διάστημα ,αλλά προσπάθησα να κρατήσω το κεφάλι έξω απ το νερό).Συναισθήματα όπως ζήλεια ,θλίψη ,θυμός κλπ κλπ αναγνωρίστηκαν ως αρνητικά ,ψυχοφθόρα και ρυπογόνα και αντικαταστάθηκαν με θετική υγιή σκέψη και προσήλωση στον εσωτερικό εαυτό και τις ανάγκες του.
Ξεκίνησε τότε μια καινούργια διαδικασία αυτοπροσδιορισμού στις νέες προκλήσεις ,με μεγάλη δυσκολία ομολογώ και μπήκαν καινούριοι στόχοι πρώτα για να γεμίσουν το εσωτερικό κενό και στη συνέχεια αφού πήραν μορφή άρχισαν να αποδίδουν αποτελέσματα τα οποία ενδυνάμωναν τόσο την αυτοπεποίθηση όσο και την εσωτερική ισορροπία.Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν αυτό αποτελεί νίκη ,είναι όμως ένας τρόπος αυτοβελτίωσης του χαρακτήρα ,των συναισθημάτων, των αντιδράσεων και ότι αυτά συνεπάγονται.
Με αυτή την έννοια οι μικρές καθημερινές νίκες οδηγούν στην μεγαλύτερη που είναι και το ζητούμενο :στην ψυχική γαλήνη και ηρεμία που βοηθούν να αντιμετωπίζονται τα μικρά και τα μεγάλα ζητήματα της ζωής.Αυτό βέβαια δεν μπορεί να αποτελέσει κεκτημένο γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η ζωή,η διαδικασία είναι συνεχής και ποτέ δεν πρέπει να νοιώθουμε εφησυχασμένοι.Άλλωστε το είπε και ένας σοφός :<<γηράσκω αεί διδασκόμενος>>.Με άλλα λόγια η διαδικασία ωρίμανσης έχει κόστος είναι μια μακρόχρονη διαδικασία που πρέπει να την βλέπουμε ως πρόκληση και με χαρά που στο τέλος θα μας γεμίσει με εμπειρίες και πρωτόγνωρα συναισθήματα.

ρωτάς αν σ' αυτή τη μάχη υπάρχει νικητής. σε καμμιά μάχη δεν υπάρχει νικητής όταν οι μαχόμενοι σταματήσουν να πολεμούν. όταν ο αγώνας είναι συνεχής είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο και αναπόφευχτο να κουράζεσαι και να βαριέσαι. όμως, παραδέχεσαι κ εσύ πως είδες καλλίτερες μέρες. έχω μάθει από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου πως πρέπει να επενδύουμε, να αξιοποιούμε και να εκμεταλλευόμαστε τις καλές μας μέρες για να πάμε παρακάτω κάθε φορά πιο δυναμικοί και πιο αξιόμαχοι. εσύ πως φέρεσαι στις καλές σου μέρες; τις αφήνεις απλά να περνούν; ή τις ζεις ως το κόκκαλο;
νίκη υπάρχει μόνο όταν την περιμένουμε, όταν τη φανταζόμαστε, όταν αφοσιωνόμαστε σε αυτή.
καλλίτερες μέρες θα έρθουν αρκεί να το πιστέψεις. φρόντισε όταν έρθουν να τις αρπάξεις, να τις βάλεις σε μια σειρά και να τις πολλαπλασιάσεις. πως; αναγνωρίζοντας τις ανάγκες σου, τα θέλω σου και τις προτεραιότητές σου.
πρώτα από όλα όμως σεβόμενη και αποδεχόμενη τον εαυτό σου.

msilent έγραψε:
τωρα σε τι φαση βρισκεσαι?

ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.. ομολογώ πως με έβαλαν σε σκέψεις

αισθάνομαι πως έχω να κάνω με το πιο ακατανόητο, δύστροπο, αιμοβόρο θηρίο, τον εαυτό μου. δεν έχω καταφέρει σ'αυτην την προσπάθεια να μπορέσω να συμπαθήσω αυτό το αγριεμένο παιδί μέσα μου, ούτε καν το λυπάμαι για όσα πέρασε κ περνάει, αντιθέτως, θέλω με τα ίδια τα χέρια μου να ξεσκήσω τη σάρκα μου, να τραβήξω κ να ξεριζώσω αυτό τον πόνο που μου διαλύει τα σωθικά.
νομίζω.. σακατέυτηκα
μια ζωή (όση μου απομένει)θα αντιμετωπίζω όλα αυτα τα συμπτώματα με μια χούφτα φάρμακα, γιατί δεν μπορώ ούτε καν να αντέξω τα όσα αισθάνομαι, δεν γίνεται να ζεις κ να υποκρίνεσαι μέσα σ'ενα βούρκο ψέματα πως τάχα θα καλυτερέψει η ζωή που χτίστηκε πάνω σε κομμάτια διαλυμένα.

[quote=αισθάνομαι πως έχω να κάνω με το πιο ακατανόητο, δύστροπο, αιμοβόρο θηρίο, τον εαυτό μου. δεν έχω καταφέρει σ'αυτην την προσπάθεια να μπορέσω να συμπαθήσω αυτό το αγριεμένο παιδί μέσα μου, ούτε καν το λυπάμαι για όσα πέρασε κ περνάει, αντιθέτως, θέλω με τα ίδια τα χέρια μου να ξεσκήσω τη σάρκα μου, να τραβήξω κ να ξεριζώσω αυτό τον πόνο που μου διαλύει τα σωθικά.
νομίζω.. σακατέυτηκα
μια ζωή (όση μου απομένει)θα αντιμετωπίζω όλα αυτα τα συμπτώματα με μια χούφτα φάρμακα, γιατί δεν μπορώ ούτε καν να αντέξω τα όσα αισθάνομαι, δεν γίνεται να ζεις κ να υποκρίνεσαι μέσα σ'ενα βούρκο ψέματα πως τάχα θα καλυτερέψει η ζωή που χτίστηκε πάνω σε κομμάτια διαλυμένα.[/quote]

ΣΑΝ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ....ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΚΑΙ ΓΩ !

συναναστρεφόμενοι με ανθρώπους που μας αποδέχονται γιατί έχουν περάσει πάνω κάτω τα ίδια με εμάς είμαι βέβαιος πως βοηθάει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, να τον εκτιμήσουμε και να αισθανθούμε αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε να κάνουμε αλλαγές στη ζωή μας, να αποκτήσουμε δηλαδή προοπτική. η προοπτική είναι που μας σώζει, η βαθειά πίστη και προσήλωση ότι θα καλλιτερέψουν τα πράγματα. με αυτόν τον τρόπο, παίρνουμε κουράγιο και συνεχίζουμε την προσπάθεια. διαφορετικά, συναναστρεφόμενοι μόνο με ανθρώπους που μας "καίνε" και μας φθείρουν, είμαστε λίγο ως πολύ καταδικασμένοι. στόχος μας λοιπόν ας είναι να κάνουμε το περιβάλλον μας οικείο και στοργικό σπιτικό.

Να μη λυπόμαστε για το χθες ,ότι έγινε ,έγινε ,ας χαιρόμαστε το σήμερα και ας δουλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο .

ΚΙ ΑΝ ΜΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΜΙΑ ΣΦΑΛΙΑΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΛΥΜΠΙΑ ΜΟΥ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΤΗ ΖΩΗ?

ΚΙ ΑΝ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΣΤΕΡΕΨΕΙ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ?

Χμ να χαρουμε το σημερα....οσο και να το προσπαθουμε εμεις , ερχονται αλλοι που μας φρεναρουν και μας κανουν να πεφτουμε ακομα πιο κατω. Οσο για το καλυτερο αυριο, νομιζω οτι θα περασουν παααρα πολλα χρονια για να το δουμε!!!

Ετσι Amelie μου...στερεψαμε πια, δεν εχουμε πια δυναμεις να πολεμισουμε, εγω τουλαχιστον τα εχω παρατησει...

Παιδιά μία οπτική που μπορεί να προσδώσει μία νότα αισιοδοξίας σε κάποιον που έχει διαταραχές διάθεσης είναι η αποδοχή ότι η πάθηση είναι καθαρά οργανική. Διαταραχές ντοπαμίνης και σεροτονίνης, διαφορετικός τρόπος λειτουργίας της υπόφυσης και του εγκεφάλου γενικότερα.
Εάν ξεκολήσουμε από την εμμονή ότι είμαστε εμείς οι υπεύθυνοι που έχουμε κατάθλιψη λόγω προσωπικών αντιλήψεων ή και αναβλητικότητας στις αποφάσεις μας και αποδεχτούμε τη διάθεση μας ως απόρροια οργανικής δεισλειτουργίας ίσως ξεκολλήσουμε από το τέλμα της σκέψης "ότι είμαι ένα τίποτα" και "δεν αξίζει να ζω, παρά είμαι ένα βάρος στους ανθρώπους μου".
Μόλις καταρρίψουμε τις αλλοιωμένες και ψεύτικες μας προσδοκίες για τη ζωή και δούμε τριγύρω μας τις ζωές των "φυσιολογικών" συνανθρώπων μας ίσως τότε παρομοιάσουμε τους εαυτούς μας με ΔΙΑΒΗΤΙΚΟΥΣ που απλά κάνουν και ψυχοθεραπεία. Αν αφήσουμε τον εγωκεντρικό τρόπο σκέψης της ζωής μας που περιστρέφει τα πάντα γύρω από την παθογόνο σκέψη μας, σε μία στάση ζωής που διέπεται από το κοινωνικό καλό και την αγάπη (δηλαδή το χριστιανικό τρόπο ζωής) τότε η ερώτηση θα είναι : Σ'ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΑΧΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ?

Vagattack ,έχεις πιάσει την ουσία του θέματος και πως μπορεί όχι μόνο ένας διπολικός αλλά ο οποιοσδήποτε άνθρωπος να ανακτήσει τις χαμένες του δυνάμεις και να προχωρήσει στη ζωή του.Ας μη ξεχνάμε πως συνηθισμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του στα μάτια ενός διπολικού δεκαπλασιάζονται και μοιάζουν αξεπέραστα ,(εδώ το διατυπώνεις πάρα πολύ καλά :Αν αφήσουμε τον εγωκεντρικό τρόπο σκέψης της ζωής μας που περιστρέφει τα πάντα γύρω από την παθογόνο σκέψη μας),όμως με λίγη καλή βοήθεια από τον θεραπευτή ,συν την αγωγή αλλά και την προσωπική προσπάθεια ,οι πιθανότητες να αντιμετωπιστούν οι αντιξοότητες αυξάνονται σημαντικά.Αλλωστε δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές για κανέναν <<φυσιολογικό>> άνθρωπο και αυτό τον καθιστά <<τρωτό >>,αντιθέτως για τους ανθρώπους που είχαν την ατυχία να έχουν κάποια πάθηση υπάρχουν κανόνες που πρέπει να ακολουθούν ,αν το δούμε αυτό θετικά τότε τους δίνει προβάδισμα και τους προφυλάσσει αρκετά .

Αγαπητή Msilent ,δεν γνωρίζω αν κάνεις κάποιας μορφής ψυχοθεραπεία πέρα από την φαρμακευτική αγωγή που αναφέρεις,αλλά 5 χρόνια στο πρόβλημα είναι αρκετά και όφειλες να είχες συμβιβαστεί με την κατάσταση σου.Για φαντάσου κάποιον ο οποίος έχει διαγνωστεί με οποιοδήποτε μακροχρόνιο νόσημα και δεν θέλει να το αποδεχθεί πόσο κακό κάνει στην θεραπεία του ,γιατί τα πρώτα θετικά βήματα είναι ο συμβιβασμός και η θετική σκέψη ότι θα είσαι καλά (και δεν είναι καθόλου ψέμα αυτό),τα οποία ενεργοποιούν εκείνες τις εσωτερικές δυνάμεις του οργανισμού για να πολεμήσει την ασθένεια .Εσύ μη αποδέχοντας την κατάσταση σου αντί να πολεμάς το πρόβλημα ,αντιμάχεσαι τον εαυτό σου ,όπου φαίνεται καθαρά ότι ο οποιαδήποτε μορφής θυμός,οργή,θλίψη και ξέσπασμα τα στρέφεις εναντίον σου(σαν να μη θέλεις να θεραπευτείς).Μιλάς με τον θεραπευτή σου γιαυτό ; τι άποψη έχει;