Αρχική Forum ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ...
Γεια χαρά, Επισκέπτης
Όνομα χρήστη: Κωδικός: Να με θυμάσαι
  • Σελίδα:
  • 1

ΘΕΜΑ: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ...

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... 24 Οκτ 2011 02:33 #1727

  • Jenny
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Jenny
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Φρέσκος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 4
  • Κάρμα: 1
Καλησπερα σας. Ειμαι 22 χρ.,τελειοφοιτη ΑΕΙ, κ εδω και 2 περιπου χρονια εμφανιζω πολλα απο τα συμπτωματα καταθλιψης. Δε βρισκω νοημα στη ζωη δεν χαιρομαι με σχεδον τιποτα αποφευγω να κανω το παραμικρο δεν μπορω να λαβω σταθερες αποφασεις φερομαι αποτομα σε οσους με αγαπουν εχω τασεις κ ιδεες να φυγω σε αλλη χωρα η πολη, γενικα ΔΕΝ νιωθω να ειμαι οπως ημουν παλια. Τι φταιει γι αυτο; Στη σχολη μου ειχα την τυχη να παρακολουθησω καποια μαθηματα ψυχολογιας και επειδη με ενδιεφερε το θεμα εψαξα παντου πληροφοριες,μεχρι τοτε δεν φανταζομουν οτι μπορει να εχω καταθλιψη. Κ επειτα απο πολλες αναλυσεις με τον εαυτο μου,ανασκοπησεις,ερευνα σε ψυχολογικα βιβλια κ ιντερνετ διαπιστωνω πως πιθανον να εχω καταθλιψη...Κ λεω μεσα μου...''ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ;''
Βεβαια δεν εχω περασει κ λιγα στη ζωη μου...
Ηθελα κ εγω καπου να μιλησω...Δεν εχω παρεες πλεον...Απο επιλογη μου δεν εχω προσπαθησει καν να δημιουργησω, με το που βρισκομαι με νεα ατομα αγχωνομαι και νιωθω πολυ σφιγμενη...Καμια παρεα που να νιωσω οτι κολλαω με αυτη...Δεν ξερω τι πρωτο-παιζει ρολο...Απο παντα οι γονεις μου υπερπροστατευτικοι, η μητερα μου παραμενει εως και τωρα. Να μη κανω το ενα να μη κανω το αλλο... Εχω αναγκαστει να τους πω πολλα ψεμματα προκειμενου να νιωσω καποιες στιγμες ''ζωης'' και διασκεδασης...ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ...Φταιει σιγουρα το γεγονος οτι περασα σε σχολη στην πολη μου...οσον αφορα τα κοινωνικα μου,Απο το σχολειο δεν ημουν ετσι αν κ ημουν ατομο που δεν ηταν κ τοσο δημοφιλες καθως διαβαζα παντα κ μου ειχε κολλησει η ρετσινια του ΦΥΤΟΥ....μετακομισαμε και στα 10 μου κ αναγκαστηκα να παω σε αλλο σχολειο οπου παντα ημουν η ''καινουρια'' κ παντα πισω σε ολα...το ποση κοροιδια ειχα δεχθει απο συνομηλικες μου στο δημοτικο δε λεγεται και ουσιαστικα χωρις λογο γιατι ψιλοφοβομουν το νεο περιβαλλον κ δεν πηγαινα κοντρα σε κανεναν....επειδη ημουν μονο κ μονο ησυχο ατομο κ δεν αντιμιλουσα ποτε ακομη κ αν με βριζανε...γιατι φοβομουνα την αντιδραση τους..στο γυμνασιο ειχα αρκετες παρεες και γενικα τα θυμαμαι σαν πιο ηρεμα χρονια....στο λυκειο ειχα καποιες στενες παρεες οι οποιες τελικα αποδειχθηκαν εντελως λαθος ατομα καθως αλλη μετα απο 8 χρονια φιλιας αδερλφικης (στην κυριολεξια) την επεσε στο αγορι μου,αλλη ηταν κομπλεξικια κ με ζηλευε σε ολα κ μονο εγω δεν το ειχα παρει χαμπαρι απο ολους τους αλλους γυρω μου,κλπκλπ...Οι παρεες μου στο πανεπιστημιο αποδειχθηκαν μια απο τα ιδια καθως αλλη κοπελια την επεσε σε καποιον που μου αρεσε κ ειχαν προηγηθει αρκετα σκηνικα μαζι του,η αλλη ηταν μια ζωη στον κοσμο της αλλη υπηρξε αισχρα τσιγκουνα κ μιζερη κ γενικα πολλες κοπελες που γνωριζα φεροντουσαν κ φερονται τοσο περιεργα αλλα κ υπεροπτικα...ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΠΙΑ...ΕΧΩ ΞΕΚΟΨΕΙ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ''ΠΑΡΕΕΣ'' κ μονη μου πια συντροφια ειναι η αγαπημενη μου ξαδερφη η οποια τωρα τελειωνει το λυκειο,καθως κ το παιδι που ειχαμε σχεση, χωρισαμε μετα απο 2μιση χρονια σχεση φιλικα λογω του οτι πηγε στρατο και δεν μπορεσα(αφου δοκιμασα βεβαια) ψυχολογικα να αντεξω σε σχεση υπο αυτες τις συνθηκες, αλλα συνεχιζουμε να κραταμε πολυ στενες επαφες με θεληση κ των 2...Με στηριζει με αγαπη κ θεληση που ξεπερναει καθε προηγουμενο και γι αυτο ευχαριστω το Θεο που βρεθηκε στο δρομο μου...ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΚΑΤΑΡΑ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΠΙΑ....Ουτε ευκολοπιστη ειμαι ουτε αθωα ωστε να γινομαι θυμα οποιουδηποτε,ουτε τιποτα το περιεργο...Φυσιολογικο ατομο ειμαι που του αρεσει να ναι κοινωνικο κ να συμμετεχει παντου...Εχω κανει τα παντα ζωγραφικη χορο γυμναστηριο ξενες γλωσσες υπολογιστες κα αλλα ολες οι προσπαθειες ηταν ματαιες..Πολλοι μου εχουν πει οτι λογω της (απ οτι λενε, εγω ποτε δεν θεωρησα τον εαυτο μου ετσι) εντυπωσιακης εμφανισης οι πιο πολλες κοπελες με ζηλευουν κ με βλεπουν παντα ανταγωνιστικα...Εγω το μονο που ηθελα να ΔΩΣΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΦΙΛΙΚΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ Κ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ σε ατομα που θα αξιζουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ....Ολα ηταν αποτυχιες...μονη εντελως...δεν εχω καθολου την πολυτελεια πια να κανονισω για ψωνια η για βολτα, ενα ποτο, μια εκδρομη η διακοπες με κοριτσοπαρεα..Ολα αυτα μου θυμιζουν τα παιδικα χρονια του γυμνασιου/λυκειου που και τοτε (νομιζα εστω) οτι ειχα φιλες...Κι αν ειχα ελαχιστοτατες ευκαιριες καποτε, το εκανα αλλα οχι και με ιδιαιτερο ενθουσιασμο. Ας πουμε οτι συμβιβαστηκα για να προσφερω κ εγω κατι διαφορετικο στον εαυτο μου. Κλεινω τα ματια μου καμια φορα κ ονειρευομαι κατι περασμενες ξεχασμενες στιγμες απο ολα τα ατομα που με προδωσαν...Δεν κρυβω οτι δακρυζω κιολας...Νιωθω απομονωμενη κ οτι δεν θα μπορεσω ποτε να ζησω αυτες τις υπεροχες στιγμες που βλεπω να ζουνε παρεες γυρω μου...Ο πρωην φιλος μου(που ουσιαστικα εκτος απο σχεση μου ηταν παντα και κολλητος μου) ειναι δω κ παντα με στηριζει, εκτος του οτι με αγαπαει ακομη κ μου δηλωσε πως δεν προκειται να με αφησει μονη ποτε, κατι που βλεπω κ σε πραξεις...ομως δεν μπορω να βασιστω μονο σε αυτον...αν αυριο μεθαυριο βρεθει μια κοπελα κ κανουν σχεση εγω θα ειμαι η τριτη στην υποθεση κ δεν θα ηθελα ποτε να επηρεαστει η ζωη του απο εμενα κ το προβλημα μου.....Μονο την ξαδερφουλα μου εχω που την υπεραγαπω κ αυτη το ιδιο...Ευτυχως που υπαρχει στη ζωη μου...
ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΚΑΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΜΠΙΣΤΗ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΦΙΛΗ Κ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΘΑ ΓΥΡΝΟΥΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΝΑΠΟΔΑ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΩ... :΄-(
Και ερχομαι σε αυτο που με απασχολει πιο πολυ απο οτιδηποτε..δεν μπορω να κανω φιλιες...κ αυτο μου προκαλει απιστευτη θλιψη...πλεον δεν εχω τη θεληση εγινα πολυ κλειστος ανθρωπος (σε αντιθεση με το παρελθον που υποτιθεται ημουν το κεφι κ η χαρα ολων)...αν δεν βγω με τον πρωην φιλο μου η τη ξαδερφη μου κ την κολλητη της δεν εχω ορεξη να βγω με κανενα αλλο, ουτε καν να παω για περπατημα. Εχω βγει με κοπελες αλλες απο τη σχολη αλλα δεν ενιωθα καθολου ανετα...κ δεν το επιδιωξα ξανα... Επισης ελαβα το κουραγιο κ μιλησα σε μια απο τις 2 συμφοιτητριες κ πρωην φιλες μου κ τα εβγαλα ολα απο μεσα μου. Τι εισεπραξα? Μια φτηνη δικαιολογια κ αποφυγη να απαντησει στο ''θεμα''. Κ αυτο σημανε το οριστικο τελος για μενα, δεν φτανει που ανεχτηκα τα μουτρα τους για 2 χρονια καθε μερα στα εργαστηρια της σχολης να μου τρωνε τη ψυχη βλεποντας τες να με απομακρυνουν σαν να μην υπηρξα ποτε τιποτα... Ομως το παλευω καθε μερα οσο μπορω κ αντεχω...επιασα δουλεια για λιγο καιρο(σταματησα λογω διαβασματος για πτυχιο) προσπαθησαμε κ καναμε καποια ταξιδια με το φιλο μου, βγαιναμε συνεχεια εξω, πηγαιναμε μαζι γυμναστηριο, ξεκινησα να διαβαζω ψυχολογικα βιβλια κ βιβλια κατα της καταθλιψης, συζηταω με το φιλο μου κ τη ξαδερφη μου, κ σχεδιαζω οποτε αισθανθω απολυτα ετοιμη μεσα στους επομενους μηνες να επισκεφθω ειδικο. Αγαπαω τη ζωη μου. Αλλα νιωθω μονη. ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΗ ΑΠΟ ΘΕΜΑ ΦΙΛΙΑΣ...εχω μονο 2 ατομα που εμπιστευομαι για διαπροσωπικες σχεσεις στη ζωη μου!!! κορυφαιο να τα μετρας στο 1 χερι,ε; Οι γονεις μου κ ο αδερφος μου δεν ξερουν τιποτα...γιατι οι πρωτοι αν το μαθουν θα τρελαθουν κ θα με αντιμετωπισουν σαν αρρωστη κ ο αδερφος μου ειναι ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ,πρωτοετης φοιτητης σε αλλη πολη μακρια κ αδιαφορει παντελως για το τι κανω...Ειναι ακριβως το αντιθετο απο μενα, υπερκοινωνικος κ θελει να ζει τρελα τη ζωη του...Εκτος αυτου ομως παρατηρησα κατι που με λυπησε πολυ οτι απολαμβανει πραγματα τα οποια εγω αν κ 4 χρονια μεγαλυτερη του πασχισα πολυ γι αυτα η δεν τα ζω καν ακομη πχ οταν ημουν 1ο ετος δεν με αφηναν οι γονεις μου να ξενυχταω κ ο αδεφος μου οχι μονο εχει αμαξι(το οποιο ειχε αγοραστει ως δικο μου αλλα δεν με εμπιστευοντουσαν να το παρω παρα τις προτροπες του δασκαλου οδηγησης που θεωρουσε οτι ημουν αψογη),αλλα κανει ΟΤΙ μα ΟΤΙ γουσταρει...
Κι οσον αφορα συγγενικες σχεσεις;αν εξαιρεσω τη αναφερομενη ξαδερφουλα μου, με ολα σχεδον τα ξαδερφια μου στην Αθηνα κ εγω στη επαρχια, τι να κανω...τα βλεπω 1-2 φορες το χρονο τι να κανω; Κ πιο πολυ με ξενερωσε ενα προσφατο γεγονος...σε ενα γαμο ενος συγγενη ολα τα ξαδερφια ειχαν καθισει σε ενα τραπεζι διπλα μου αφηνοντας με με τους μεγαλυτερους, κ κανεις δεν εκανε την κινηση να σπρωξει τη καρεκλα να καθισω μαζι τους. μονο ενας πρωτος μου ξαδερφος πολυ φιλοτιμος τον οποιο αγαπω πολυ πηγαινοερχοταν για να μου κανει παρεα...πραξεις μικρες αλλα τοσο πολυτιμες...απο τοτε δεν ξαναπατησα σε αναλογα γεγονοτα, αποφασισα να τους γραψω ολους εκεινους(σχεδον,μην ξεχναμε το ξαδερφουλη)...
Περναω μια ζωη τοσο πολυπλοκη τοσα χρονια...εχω ανασφαλειες...Θεωρω οτι δεν ειμαι καν αυτο το ''ωραιο'' που λενε οι γυρω μου, οτι δεν μπορω να βρω θαρρος να παιρνω ρισκα στη ζωη μου, οτι οι γονεις μου με κραταν εξαρτημενη απο αυτους επειδη δεν εχω δουλεια κ βασιζομαι μονο απο αυτους οικονομικα...Νιωθω οτι μεχρι στιγμης σε μεσο ορο δεν ζω ΚΑΝ τη ζωη που θελω...Η οποια δεν εχει υπερβολικες απαιτησεις...Υγεια, ανεξαρτησια,φιλους αληθινους, χαρα και διαθεση για ζωη θελω...Θελω να γινω καλα...Θελω να κανω παλι οσα αγαπουσα αλλα και να βρω νοημα στη ζωη...Να μπορεσω να πω απο μονη μου με διαθεση που πηγαζει απο μεσα μου και οχι επειδη πρεπει για να μου κανει καλο να συνεχισω το χορο που εκανα, (το σταματησα πριν 2 χρονια), να ασχοληθω περαιτερω με το μεγαλο μου παθος το styling και τη μοδα (κατι που ανακαλυψα αυτα τα τελευταια χρονια οτι μου ταιριαζει οσο τιποτα στο κοσμο)να κανω αληθινα τα ονειρα μου να ταξιδεψω η και να ζησω ακομη στην Αγγλια και τη Γαλλια που ειναι ονειρο ζωης για μενα, να διασκεδασω, να νιωσω ομορφα γενικα...Να ζησω αυτες τις ανεμελες στιγμες που μου στερησαν οι καταπιεστικοι γονεις μου κ οι λαθος φιλοι...γιατι τωρα νιωθω οτι απλα ΖΩ, ετσι για να ζω....Χωρις χρωματα ΧΩΡΙΣ Κ Α Ν Ε Ν Α ΝΟΗΜΑ στη ζωη μου...Δεν με κραταει τιποτα εδω στην πολη μου...Η μονη μου ψυχοθεραπεια ας πουμε ξερετε ποια ειναι; Το ατελειωτο shopping! (Oσο μπορω απο οικονομικης αποψεως βεβαια, οχι αλογιστα) Μονο εκει ξεσπαω! Ολοι μου λενε ποσο εχω αλλαξει τα τελευταια χρονια με τη θετικη εννοια οτι εχω αναβαθμισει πολυ τον τροπο που ντυνομαι κλπ.
Eπισης ξεκινησα να ασχολουμαι επαγγελματικα με τη δημιουργια χειροποιητων κοσμηματων, κατι στο οποιο ειχα εφεση απο μικρη. Ηδη πραγματοποιηθηκε και η πρωτη μου παραγγελια και η κοπελα που την εκανε εμεινε απολυτα ευχαριστημενη κ ενθουσιασμενη απο οτι μου ειπε οταν παρελαβε τα πραγματα της.Ειναι καποιες μικρες στιγμες ευτυχιας...Που νιωθω οτι αξιζει να ζουμε ολοι...
Σκεφτομαι επισης οτι μαλλον θα ασχοληθω με το θεατρο η τη ζωγραφικη...Απλα δεν σηκωνομαι απο το σπιτι μου να το παρω αποφαση να γραφτω σε ενα τετοιο εργαστηρι...Κατα τα αλλα το υποστηριζω λατρευω τις τεχνες και νιωθω οτι με εκφραζουν απιστευτα...Αχ...
Μακαρι να αλλαζε η ζωη μου μαγικα...Σαν στις ταινιες...Η στα παραμυθια...Να ξυπνουσα μια μερα...Κ τσουπ...αντιο καταθλιψη...
Αυτα ειχα να σας πω...να τα βγαλω απο μεσα μου...Χιλια ευχαριστω που ακουσατε το τεραστιοοοοο παραληρημα μου...
Τουλαχιστον βαθια μεσα μου, ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑΑΑΑ, εχω την ελπιδα...οτι κατι θα αλλαξει...κατι ειναι κι αυτο...
Απλα φοβαμαι μηπως....περασουν τα χρονια....κ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΗ...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ....
Αυτο το διαστημα το αγορι μου βρισκεται στο στρατο και ειμαι σε μια φαση...απολυτης αδρανειας...Δουλεια εχω ψαξει παρα πολυ κ βρηκα παντου κλειστες πορτες, ενα μαθημα που χρωσταω ακομη για πτυχιο δεν το περασα με αποτελεσμα να απογοητευσω τους παντες κ να γινω χαλια, κ οσο για το να φυγω απο τη πολη μου...ΑΔΥΝΑΤΟ...Δουλεια δεν βρισκω πουθενα, και αν βρω δεν αρκει ωστε να φυγω κ να ζησω ανεξαρτητη...Η οικονομικη κριση μαστιζει....
To κυριοτερο ομως....νιωθω οτι η ζωη μου σιγα σιγα τελειωνει....Μονο οι αναμνησεις μου απο μια παλια εποχη οπου περνουσα καλα, ημουν η ψυχη της παρεας, ειχα ενα πολυ ικανοποιητικο αριθμο κατακτησεων και γενικα δεν περνουσα ποτε απαρατηρητη ειτε φιλικα ειτε σε θεμα ελξης, απο μια εποχη που διασκεδαζα τη ζωη μου...Κ ξαφνικα 2 ''φιλες'' αποφασισαν να μου στερησουν τη χαρα εκεινη με το να με πληγωσουν ανεπανορθωτα...
Πραγματικα δεν με ενδιαφερει αν βγαζω μια υψηλοβαθμη σχολη ΑΕΙ,ουτε αν ειμαι εμφανισημη, ουτε αν εχω καταφερει ενα σωρο πραγματα οπως πτυχια γλωσσες κλπ...Με ενδιαφερει πανω απο ολα να ειμαι ανθρωπος...ΥΓΙΗΣ...
ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΜΙΑ ΜΕΡΑ Κ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ...ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΕΤΟΙΑ ΖΩΗ...
Σας παρακαλω, τι με συμβουλευετε να κανω αμεσα; ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ...

Σας ευχαριστω παρα πολυ
Μολις ανακαλυψα τη σελιδα σας κ μου εδωσε μια πνοη ελπιδας οτι δεν ειμαι μονο εγω που νιωθω προβληματισμενη...

golden-girl-in-field.jpg
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... 24 Οκτ 2011 04:27 #1734

  • ολυμπια
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της ολυμπια
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Έμπειρος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 138
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 35
  • Κάρμα: 12
Τζένη σε άκουσα προσεκτικά ,εκείνο που έχω να σου πω είναι πως ο πόνος που αισθάνεσαι και η μοναξιά σου είναι πάρα πολύ έντονη .Δεν ξέρω σε ποια πόλη μένεις αλλά θα σου πρότεινα να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον ειδικό που θα σε βοηθήσει να ξεμπλοκάρεις .Προηγουμένως μίλησε στους δικούς σου και περιέγραψε πως νιώθεις ειδικά σε εκείνον τον γονιό που τον αισθάνεσαι περισσότερο κοντά σου και έχεις περισσότερες πιθανότητες να σε καταλάβει .Αυτό όμως μη το παίρνεις σαν δεδομένο διότι πολλά πράγματα οι γονείς τα αγνοούν και έτσι δεν μπορούν να βοηθήσουν το παιδί τους .Αυτό δεν τους καθιστά καλούς ή κακούς γονείς απλά είναι καταστάσεις που δεν μπορούν να τις συλλάβουν και μόνο ένας ειδικός μπορεί να δώσει λύση .Βρες το κουράγιο και μη το καθυστερείς ,αναζήτησε βοήθεια γιατί είναι κρίμα να χαραμίζεις τις μέρες σου μέσα στην απόγνωση .Θα δεις πως θα συνέλθεις μόλις πάρεις βοήθεια ,σου εύχομαι καλή επιτυχία και να είσαι σε επικοινωνία ΜΑΖΙ μας ,με χαρά θα σε ακούμε σε οτι εχεις να μας πεις.
να θυμάμαι : τίποτα δεν είναι τέλειο , ούτε μπορεί να μετρηθεί ακριβώς !
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
Οι ακόλουθοι χρήστες είπαν "Σε Ευχαριστώ": Jenny

Απ: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... 24 Οκτ 2011 07:53 #1739

  • Βασίλης
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Βασίλης
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Πλατινένιος Boarder
  • ΜΑΖΙ στο στίγμα λέμε -όχι!
  • Δημοσιεύσεις: 893
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 92
  • Κάρμα: 22
Μόλις σε διάβασα κ εγώ.. ομολογουμένως το ποστ σου είναι το μεγαλύτερο ever! :woohoo:
Ευχαριστούμε που μοιράστηκες ΜΑΖΙ μας όλα αυτά που σε προβληματίζουν! :) Σαν πρώτη εντύπωση έχω να πω πως βγάζεις κάτι πολύ γλυκό και ευγενικό. Θα επανέλθω εκτενέστερα αύριο! :)
"Οι φίλοι είναι η συγγνώμη του θεού για την οικογένεια..."
Τελευταία διόρθωση: 24 Οκτ 2011 07:58 από Βασίλης.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
Οι ακόλουθοι χρήστες είπαν "Σε Ευχαριστώ": Jenny

Απ: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... 24 Οκτ 2011 17:25 #1742

  • Balance
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Balance
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Φρέσκος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 10
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 3
  • Κάρμα: 2
Jenny σε ευχαριστούμε για την λογοδιάρροιά σου!!! Το συνηθίζω και εγώ το άθλημα, και όπως συνηθίζω να λέω σε τυχόν επικριτές, "Αν εσένα σου πήρε πολύ ώρα να το διαβάσεις, φαντάσου πόση ώρα πήρε σε μένα να το γράψω"!!!

Εγώ δεν είμαι ειδικός, θα σε συμβουλέψω με βάση την προσωπική μου εμπειρία και γνώση. Ίσως μοιάζουμε κιόλας σαν άτομα, και εγώ όταν ήμουνα παιδί ήμουν κλειστός και ντροπαλός, δεν αντιμιλούσα σε κανέναν ακόμα και όταν με κοροϊδεύανε, δεν είχα (και δεν έχω) πολλούς φίλους.

Κατ'αρχάς δεν νομίζω ότι υπάρχουν εύκολες συνταγές και πράγματα που μπορείς να κάνεις ΑΜΕΣΑ ώστε να αλλάξεις ριζικά την κατάστασή σου. Όσο πιο γρήγορα απαλλαγείς από αυτή την ουτοπική ελπίδα, τόσο πιο γρήγορα θα κάνεις βήματα στη σωστή κατεύθυνση.

Η φυγή (σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα, σε άλλη δουλειά, σε άλλο αγόρι, κλπ) λειτουργεί ανακουφιστικά για λίγο αλλά δεν διορθώνει την ουσία του προβλήματος. Συνεπώς θα σε συμβούλευα να αποφύγεις οτιδήποτε μοιάζει με φυγή.

Από εκεί και μετά νομίζω ότι θα είναι καλό να διαπιστώσεις αν η κατάστασή σου οφείλεται σε θέματα που άπτονται της ψυχολογίας, ή της ψυχιατρικής ή και τα δύο. Στην ηλικία που είσαι και με βάση αυτά που γράφεις, κάνε ότι μπορείς ώστε να δεις ποια ανοιχτά θέματα έχεις, ώστε να δεις ποια από όσα γράφεις είναι συμπτώματα και ποια πραγματικές αιτίες στην περίπτωσή σου. Γενικά οι άνθρωποι τείνουν να επικεντρώνουν την προσοχή τους στα συμπτώματα και να παραβλέπουν τις αιτίες, γιατί οι αιτίες πονάνε πολύ όταν τις δούμε κατάματα, και συνήθως δεν θέλουμε καν να παραδεχτούμε ότι αποτελούν αιτίες.
Μπορείς να το παλέψεις μόνη σου αρκετά, διαβάζοντας βιβλία, αλλά ένα σύστημα δεν μπορεί να εξελιχθεί επ'αόριστον χωρίς εξωτερική είσοδο (external input), κοινώς κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα δεις και να τα σκεφτείς από μόνη σου, εκτός και αν στα πει κάποιος (γράφε ψυχολόγος).

Όπως και να'χει, πρέπει να υποσχεθείς ένα πράγμα στον εαυτό σου. Ότι ΔΕΝ θα παρατήσεις ποτέ την προσπάθεια. Η κατάθλιψη είναι πολύ πειστικός και ακούραστος "σύμβουλος". Δουλειά της είναι να σου δημιουργήσει μια εικονική πραγματικότητα όπου όλα είναι μαύρα και στραβά. Θέλει συνεχή προσπάθεια και εγρήγορση για να μην πέσεις σε αυτή την παγίδα.

Καλή τύχη!
Δημήτρης
Το μέλλον είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από το παρελθόν.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
Οι ακόλουθοι χρήστες είπαν "Σε Ευχαριστώ": Jenny

Απ: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... 25 Οκτ 2011 00:53 #1743

  • George
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της George
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Κατώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 36
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 11
  • Κάρμα: 6
Καλή σου μέρα και από μένα,

Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον τις σκέψεις και ανησυχίες σου.Αρχικά δεν είσαι μόνη. Εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν απο παρόμοιου είδους προβλήματα.Όπως σου προανέφεραν και τα υπόλοιπα μέλη η καλύτερη λύση είναι η επίσκεψη σε εναν ειδικό ο οποίος θα κρίνει τη διάγνωση σου και τη θεραπεία. Ο όρος κατάθλιψη είναι πολύ γενικός. Εννοείς μείζων καταθλιπτική διαταραχή, επεισόδιο? δυσθυμική διαταραχή? , μήπως είναι καταθλιπτικά συμπτώματα σε μια χρόνια διαταραχή προσαρμογής, καταθλιπτικα συμπτώματα λόγω ιατρογενούς προβλήματος? (πχ θυρεοειδής) κτλ κτλ κτλ.Συνεπώς το να βάζει κανείς διάγνωση στον εαυτό του δεν είναι και το καλύτερο πράγμα,ακόμα και ειδικός να είσαι.Είναι αυτή η έλλειψη εναισθησίας καμιά φορά που μας αποπροσανατολίζει. Βέβαια απο την άλλη πλευρά μπορεί να είναι και ένα medical student syndrome με αποτέλεσμα να αρχίζει η υπερβολή. (Σου μιλάω απο προσωπική πείρα :P).

Συνεπώς το ιδανικό είναι να μένει κανείς στα συμπτώματα και στη περιγραφή αυτών και να μη βάζει ταμπέλες.Ο ειδικός θα είναι αυτός που θα καθορίσει αν νοσείς απο ψυχική νόσο ή αν η αντιδράσεις σου είναι φυσιολογικές σε διάφορα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Τι εννοω? Πολύ κάνουν λάθος νομίζοντας πως το να αισθάνεσαι μοναξιά είναι ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Είναι η ΈΝΤΑΣΗ της μοναξιάς,η χρονική της διάρκεια, ,το πότε παρουσιάζεται και τι επιπτώσεις έχει στη ζωή σου που καθορίζει αν είναι υγιές ή όχι.
Και πότε δλδ είναι υγιές το συναίσθημα της μοναξιάς? Αν είσαι σε μια κατάσταση που δεν έχεις φίλους ,δεν έχεις σύντροφο, αυτό το συναίσθημα θα είναι η κινητήριος δύναμη που θα σε ωθήσει να λύσεις το πρόβλημα. Θα σε κάνει να βγαίνεις πιο συχνά,θα σου δημιουργήσει την ανάγκη να ανοιχθείς.Αυτό είναι υγιές.
Ως ένα συγκεκριμένο βαθμό ήπια αρνητικά συναισθήματα είναι επίσης υγιή.Μπορεί κανείς να τα θεωρήσει ως ένα καμπανάκι ότι κάτι δε πάει καλά,όπως πχ ο σωματικός πόνος. Άρα ίσως πρέπει να γίνουν αλλαγές στο περιβάλλον σου,ίσως.
Πάντως τα όρια ψυχοπαθολογίας (έστω ήπιας) και φυσιολογικού είναι εξαιρετικά ασαφή.Και να βάλουμε λίγο φιλοσοφία στο μείγμα? Φιλία.


ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΚΑΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΜΠΙΣΤΗ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΦΙΛΗ Κ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΘΑ ΓΥΡΝΟΥΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΝΑΠΟΔΑ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΩ... :΄-(

Είναι λάθος να μένεις μόνος σου αλλά είναι μεγαλύτερο λάθος να στοχεύεις τη ζωή σου στην εύρεση αυτης της φίλης γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει. Τα παραμύθια δεν ισχύουν. Όπως προανέφερε ο balance πρέπει να ξεφυγεις απο την ουτοπία.Είναι σκληρό να προσπαθείς να φτάσεις κάτι που δεν υπάρχει. Κατέβασε τον πήχη της ζωής. Απο το να εύχεσαι να βρεις εκείνη την αληθινά εμπιστη ανιδιοτελης φίλη, βρες εκείνη που αν πάθεις τροχαίο θα καλέσει τουλαχιστον το εκαβ.(black humour :P) . Αυτήν που δε θα τη πέσει στο αγόρι σου.Και άμα βρεις άτομο που στη δυσκολία θα σου πει και ενα σε καταλαβαίνω άνοιξε τα κρασιά και ξεκίνα πάρτυ. Δλδ πρέπει να συμβιβαστείς ως ένα βαθμό με τη ζωή.(τα καλα και τα κακά-σκληρά της).

Τα παραπάνω αποτελούν προσωπικές απόψεις. Μπορεί και να είναι λάθος.Ο ειδικός θα σε καθοδηγήσει σωστά.

Γιώργος Μυλωνάς
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
Οι ακόλουθοι χρήστες είπαν "Σε Ευχαριστώ": Jenny

Απ: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... 25 Οκτ 2011 05:41 #1747

  • ολυμπια
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της ολυμπια
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Έμπειρος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 138
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 35
  • Κάρμα: 12
Μπράβο Γιώργο ,βάλσαμο τα όσα λες για όλους μας πιστεύω !
να θυμάμαι : τίποτα δεν είναι τέλειο , ούτε μπορεί να μετρηθεί ακριβώς !
Τελευταία διόρθωση: 25 Οκτ 2011 05:41 από ολυμπια.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
Οι ακόλουθοι χρήστες είπαν "Σε Ευχαριστώ": Jenny

Απ: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... 25 Οκτ 2011 05:43 #1748

  • ΣΚΟΡΠΙΟΣ 1
  • ( Επισκέπτης )
  • Το Άβαταρ του/της ΣΚΟΡΠΙΟΣ 1
ΓΕΙΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΒΙΩΝΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ, ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ, ΤΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ. ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΔΙΚΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΙΣΩΣ,ΜΠΟΡΕΙ,ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΠΟΥ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙΣ ΑΦΘΑΙΡΕΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ. ΙΣΩΣ ΠΕΡΝΑΣ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ Κ ΑΥΤΟ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΝΑΕΙ ΕΙΝΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ.ΕΔΩ ΣΤΟ ΜΑΖΙ ΘΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΦΙΛΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΜΑΖΙ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΕΙ. ΧΑΛΑΡΩΣΕ Κ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ:woohoo:
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... 25 Οκτ 2011 06:54 #1750

  • Jenny
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Jenny
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Φρέσκος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 4
  • Κάρμα: 1
Καλησπερα σε ολες και ολους...! Ευχαριστω παρα πολυ για το ενδιαφερον σας, το εκτιμω παρα πολυ. Οσα μου γραψατε με βαλανε σε σκεψεις...Απλως δεν μπορω να το πιστεψω ακομη οτι χρηζω βοηθειας ειδικου, ειναι ενα σοκ για μενα ειναι η αληθεια αυτο το γεγονος και μαλλον αυτο προσπαθω να συνειδητοποιησω τοσο καιρο...Προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι πρεπει για την ισορροπια της υγειας μου να επισκεφθω καποιον αναλογο ειδικο. Το θεμα ειναι πως εκτος απο τον πρωην φιλο μου δεν το εχω συζητησει με κανεναν αλλο αυτο το θεμα. Δεν ξερω γιατι κωλυωμαι να το κανω, ειλικρινα. Αυτος ειναι ο επομενος στοχος που εχω βαλει, συνηθιζω να βαζω μικρους στοχους και μετα να προχωραω στον καθε επομενο. Εσεις εχετε επισκεφθει ειδικο; Αν ναι ειχε αποτελεσματα η επαφη μαζι του; Φοβαμαι λιγο να φτασω ως το γραφειο του ειδικου...Δεν αντεχω να με κοιταζει κανεις ως ''ασθενη''...τετοιου ειδους...γι αυτο σταματησα κ ολες μου τις κοινωνικες επαφες...γιατι δεν εξηγειται η συμπεριφορα μου απεναντι τους. ξερετε πως εχω φερθει απο περσι το φθινοπωρο κ επειτα σε οποιο ατομο νεο συναναστραφηκε μαζι μου; δεν σηκωνω τηλεφωνα οταν με καλουν, παρα μονο σε επειγουσες περιπτωσεις, δεν εχω ορεξη για να βγαινω εξω μαζι τους, ανυπομονω να περναει η ωρα να γυρισω σπιτι, δεν ανοιγομαι, νιωθω αγχωμενη, νιωθω κομπλεξ κατωτεροτητας σε καθε τομεα (εμφανιση,χαρ/ρα,κλπ) κλπΝα φανταστειτε μια κοπελα η οποια καναμε παρεα 1 χρονο κ κατι στη σχολη, ισως η μοναδικη ''σχεδον φιλη'' που εχω τρακαρε ασχημα σε ενα τροχαιο κ ενω της ειπα οτι θα παω να τη δω ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ...δεν μπορεσα εδω κ 1 μηνα....δεν μπορεσα η πραξη κ μονο με πιεζει...Γιατι οταν μιλησα με τη μητερα της στο τηλ πρωτη φορα, μου τα παρουσιασε τοοσ τραγικα που απο το σοκ της ειπα συλληπητηρια κ μου λεει μα καλα ειναι,απλα τρακαρε ασχημα...κ οταν μιλησα με την κοπελα μου ειπε μετα πως στενοχωρησα τη μαμα της με αυτο που ειπα...αν κ ζητησα χιλια συγγνωμη δεν ειχα μουτρα να παω να την δω...ειλικρινα...ενιωθα σαν δολοφονος...κ αναγκαστηκα να πω ψεμματα στους γονεις μου πως μιλησα παλι μαζι της κ ολα καλα...
Καταλαβαινετε για ποσο εντονες ανασφαλειες μιλαω; ενω πριν 3 χρονια ημουν ακριβως το αντιθετο...ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΑ, ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥΣΑ Κ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΦΟΥΛ...Οσο για το αντιθετο φυλο...Ουτε συζητηση...Νομιζω οτι δεν θα γυρισει ποτε κανεις να με κοιταξει λογω του προβληματος μου...Γι αυτο νιωθω ''αποκλεισμενη''...Τα εχω κανει κ σε αυτο το θεμα τον τελευταιο καιρο χαλια...2 τυποι μου ζητουσαν επιμονα με καθε μορφη προσπαθειας ραντεβου(απο το παρελθον κ οι 2, μολις εμαθαν οτι χωρισα) κ με τους 2 τα εκανα μουσκεμα. τον ενα τον εστησα ενω ειχαμε κανονισει να βγουμε, γιατι τελευταια στιγμη ενιωσα ανικανη να σταθω αξια της περιστασης ενω ο ανθρωπος μου ειχε φερει μεχρι κ δωρο απο τις διακοπες που ειχε παει(δεν το λεω για το δωρο απλα για την κινηση), κ τον αλλο τον εκανα αποκλεισμο απο το προφιλ μου στο fb,(δεν ειχα δωσει κινητο) ενω ειχαμε κανονισει να βγουμε το ιδιο βραδυ. Ο πρωτος ηταν παλια μου συντομη σχεση που ειχαμε χωρισει για πολυ ασημαντο λογο κ μετανιωμενος με κυνηγουσε εδω κ 2 χρονια κ μολις χωρισα ειχα καθε δυνατοτητα να ξεκινησω κατι νεο κ ιδιαιτερο μαζι του, εφοσον με τη προσφατη σχεση μου ειχαμε χωρισει εδω κ λιγο καιρο κ εχοντας αποφασισει να μεινουμε φιλοι. Απο οτι καταλαβα αποφασισα πως τα ερωτικα πρεπει να μπουν σε 2η μοιρα, προεχει να βρω τη ριζα κ τη λυση του προβληματος μου πρωτα. Κ ενταξει το εχω συνειδητοποιησει με ωριμοτητα αυτο, δεν τελειωνει εδω η ζωη.
ΑΧ ΘΕΕ ΜΟΥ!δεν ξερω καν πως μου βγαινει κ σας εξωτερικευω ολο αυτο το χειμαρο σκεψεων η μια πισω απο την αλλη! Συγχωρηστε με αν γινομαι κουραστικη ομως εχω μεσα μου πραγματα τα οποια δεν ειπα ποτε σε κανεναν σχεδον κ ειστε οι μονοι αυτοι τη στιγμη...!!!Θα θελα τοσο πολυ να φωναξω σε οσους φερθηκα περιεργα λογω των ανασφαλειων μου μια τεραστια ΣΥΓΓΝΩΜΗ...ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
Ελπιζω να με κατανοειτε κ μου αρεσει η προσεγγιση με χιουμορ εδω μεσα, ενιωσα ανετα μετα απο πολυ καιρο...Δεν μου αρεσει η αντιμετωπιση σαν απο λυπηση...Κ επειδη παντα λατρευα το χιουμορ κ το χαμογελο, σας ευχαριστω που με κανατε να ανοιχτω εδω, μαζι σας...
Να εχετε ενα ομορφο βραδυ ολες και ολοι...
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... 25 Οκτ 2011 13:52 #1751

  • ολυμπια
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της ολυμπια
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Έμπειρος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 138
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 35
  • Κάρμα: 12
Τζένη 2 χρόνια είναι πολλά ,μη αφήσεις να περνάει ο καιρός χωρίς να προσφέρεις βοήθεια στον εαυτό σου .Είναι κρίμα να μη ζεις τη ζωή σου και να βουλιάζεις σε αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα .Από την άλλη σου αναγνωρίζω το θετικό στοιχείο της συνειδητοποίησης ότι κάτι δεν πάει καλά και πρέπει να βοηθηθείς.Κάνε το βήμα όσο ποιο γρήγορα μπορείς ,κάθε μέρα δεκάδες άνθρωποι προσφεύγουν σε βοήθεια και ζουν τις ζωές τους μετά από αυτό φυσιολογικά ,θα το δεις πως έτσι θα γίνει και με σένα.
να θυμάμαι : τίποτα δεν είναι τέλειο , ούτε μπορεί να μετρηθεί ακριβώς !
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... 25 Οκτ 2011 20:22 #1753

  • George
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της George
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Κατώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 36
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 11
  • Κάρμα: 6
Αρχικα σε ευχαριστώ Ολυμπία για τα καλά σου λόγια. Jenny απο το δεύτερο κείμενό σου κρατάω το ότι δε μπορείς να πας σε ειδικό για τους χ,ψ λόγους(στίγμα, ντρέπεσαι, αποδέχοντας την επίσκεψη στον ειδικό αποδέχεσαι και ότι ψυχικά δεν είσαι καλά και με τη βούλα κτλ κτλ).Μια ερώτηση. Στο γιατρό σου δε πας για προληπτικό check up?Πρέπει να είσαι άρρωστη για να πας?Έτσι δες και την επίσκεψη στον ειδικό ψυχική υγείας. Απο εδώ και πέρα ότι παραπάνω και να σου πω προσωπικά είναι αμπελοφιλοσοφίες.Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.

Για οτιδήποτε χρειαστείς εδώ είμαστε και μη διστάσεις να ξαναποστάρεις τις σκέψεις σου. Δεν γίνεσαι κουραστική. Για αυτό το λόγο δημιουργήθηκε αυτό το site.

Καλή σου μέρα.

Γιώργος
Τελευταία διόρθωση: 25 Οκτ 2011 20:33 από George.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
Οι ακόλουθοι χρήστες είπαν "Σε Ευχαριστώ": Jenny

Απ: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... 25 Οκτ 2011 20:33 #1755

  • Balance
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Balance
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Φρέσκος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 10
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 3
  • Κάρμα: 2
Τζένη μη μεγαλοποιείς το θέμα του ειδικού. Όταν σε πονάει το δόντι σου στον ειδικό δεν πας ή στον περιπτερά; Όταν χαλάει το αμάξι σου στον ειδικό πας ή σε ζαχαροπλαστείο; Έτσι και εδώ. Και θα πρέπει να θεωρείς τυχερό τον εαυτό σου που πλέον ο ψυχολόγος έχει γίνει είδος λαϊκής κατανάλωσης. Χώρισες και έχεις τις μαύρες σου; Πας σε ψυχολόγο. Έχεις προβλήματα με τη σύζυγό σου; Πάτε μαζί σε ψυχολόγο. Προβλήματα με το αφεντικό σου; Σκέφτεσαι να αλλάξεις καριέρα; Νομίζεις ότι είσαι gay και θέλεις να κανεις αλλαγή φύλλου; Κλπ κλπ.

Εγώ θα συνιστούσα να αποφύγεις τους ψυχίατρους για αρχή, γιατί αυτοί είναι λίγο ανοιχτοχέρηδες με τα φάρμακα, όντας συνηθισμένοι να αντιμετωπίζουν πολύ άσχημες περιπτώσεις. Ο ψυχολόγος δεν μπορεί να σου δώσει φάρμακα, συνεπώς θα κάνει κάθε προσπάθεια να σου λύσει βασικά σου θέματα, θέματα που όταν έχεις κατάθλιψη μεγενθύνονται και σε καταταλαιπωρούν.

Και άκου και αυτό. Ο σχετικά έμπειρος ειδικός (βάζω και τους δύο κλάδους) σχηματίζει πολύ γρήγορα εικόνα για το ποια θέματα είναι που σε ταλαιπωρούν. Έχει δει εκατοντάδες πριν από σένα, έχει σπουδάσει αρκετά χρόνια, και πολύ γρήγορα θα δει τα κεντρικά προβλήματά σου. Το πρόβλημα δεν είναι να τα δει ο ειδικός, το πρόβλημα είναι να τα δεις εσύ, να σε πείσει δηλαδή ο ειδικός ότι το Α και το Β και το Γ είναι τα θέματά σου και όχι κάτι άλλο που νομίζεις εσύ. Γι'αυτό ο έμπειρος ειδικός ποτέ δεν θα σου πει ξερά και στα ίσια για το Α/Β/Γ, γιατί απλά εσύ θα τα απορρίψεις και θα λες ότι σου λέει βλακείες και είναι άσχετος. Σκοπός του είναι μέσα από τη συζήτηση να σε οδηγήσει να ανακαλύψεις μόνη σου τα Α/Β/Γ, γιατί τότε μόνο θα πειστείς και θα αποφασίσεις να κάνεις κάτι. Γι'αυτό μην πολεμήσεις το ψυχολόγο σου. Άφησε να δεις που θέλει να σε πάει και γιατί, κάτι παραπάνω ξέρει από σένα.

Και εκεί βέβαια αρχίζουν τα δύσκολα. Βρήκες π.χ. ότι σαν παιδί δεν ένιωσες την αγάπη από τους γονείς σου, που ήταν μια χαρά κατά τ'άλλα, ότι έπρεπε να είσαι το καλό και σοβαρό και μετρημένο παιδί για να έχεις την αγάπη τους, και αφού δεν άξιζες ούτε οι ίδιοι οι γονείς σου να σε αγαπούν άνευ όρων, όταν μεγαλώνεις έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση και ανασφάλειες. Ωραία και τι κάνεις τώρα; Εκεί είναι που πραγματικά θα χρειαστείς την εμπειρία του ψυχολόγου σου.

Συνεπώς μην σε ανυσηχεί το αν θα βρει ο ειδικός τι έχεις και ΜΗΝ καθυστερείς να δράσεις. Εγώ θα σου πρότεινα να μη διαλέξεις ψυχολόγο στην τύχη από τις αγγελίες στις εφημερίδες, μάλλον θα σταθείς άτυχη. Ζήτα κάποιο reference από άτομα που εμπιστεύεσαι και το οποίο έχει ίδια θετική εμπειρία. Ναι ξέρω είναι λίγο δύσκολο να ζητήσεις από γονείς/φίλους "Ξέρεις κάνα καλό ψυχολόγο να μου συστήσεις;", αλλά γι'αυτό υπάρχει π.χ. το ΜΑΖΙ και τα μέλη του ;-)

Φιλικά,
Δημήτρης
Το μέλλον είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από το παρελθόν.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
Οι ακόλουθοι χρήστες είπαν "Σε Ευχαριστώ": Jenny

Απ: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... 26 Οκτ 2011 00:29 #1761

  • ΣΚΟΡΠΙΟΣ 1
  • ( Επισκέπτης )
  • Το Άβαταρ του/της ΣΚΟΡΠΙΟΣ 1
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΤΖΕΝΗ ΦΑΙΝΕΣΑΙ ΠΟΛΥ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΗ ΞΕΚΙΝΑ ΜΕ ΑΡΓΑ ΣΤΑΘΕΡΑ ΒΗΜΑΤΑ. ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΦΡΙΚΑΡΑ. ΕΙΧΑ ΣΩΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΑΓΧΟΣ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΤΡΕΧΩ ΑΠΟ ΓΙΑΤΡΟ ΣΕ ΓΙΑΤΡΟ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΠΩΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΨΥΧΙΑΤΡΟ. ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΑΒΟΛΕΣ ΠΗΓΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΟΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΛΑΘΟΣ.ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΠΛΗΓΩΘΗΚΑ ΠΟΛΥ ΕΙΠΑ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ? ΠΕΡΑΣΕ ΕΝΑΣ ΜΗΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΩ. ΠΕΡΑΣΑΝ ΠΟΛΛΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΕΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΜΕ ΜΕΤΑΙΧΜΙΑΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ.ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΕΠΑΘΑ ΝΕΥΡΙΚΗ ΑΝΟΡΕΞΙΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΠΕΚΤΑΘΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ . ΠΙΣΤΕΥΩ ΝΑ ΣΟΥ ΕΔΩΣΑ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΠΩΣ ΗΜΟΥΝ. ΤΩΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΕΧΩ ΒΡΕΙ ΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΜΟΥ ΔΟΥΛΕΥΩ Κ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ ΑΣΧΟΛΟΥΜΕ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΠΟΡΩ ΓΕΝΙΚΑ ΖΩ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ.ΣΟΥ ΕΔΩΣΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙΣ Κ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ ΜΟΝΟ ΣΑΝ ΕΝΑΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΦΙΛΟΥΣ ΕΧΕΙΣ ΠΟΛΟΥΣ ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΜΙΑ ΧΑΡΑ.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Απ: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... 26 Οκτ 2011 02:53 #1762

  • vstrap
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της vstrap
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Ανώτερος Boarder
  • show must go on!!!!!!!!!
  • Δημοσιεύσεις: 69
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 10
  • Κάρμα: 7
Γεια σου κι από μένα Jenny και καλωσόρισες στην ομάδα. Από τα γραφόμενά σου φαίνεσαι άτομο ευαίσθητο, συναισθηματικό, με χαρίσματα που, ίσως λόγω της υπερπροστασίας και κάποιων αυξημένων απαιτήσεων από την οικογένειά του, έμαθε να κρίνει κάπως αυστηρά τον εαυτό του. Τα συναισθήματα της αποξένωσης και της κατάρρευσης του κόσμου σου που περιγράφεις είναι ανάλογα εκείνων που έχω βιώσει κι εγώ κατά διαστήματα, όπως και οι περισσότεροι από δω μέσα. Άρα, κατά πρώτον, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΝΙΩΣΕΙ ΕΤΣΙ!!! Αυτό είναι το πρώτο τείχος που χρειάζεται να διώξεις από μέσα σου. Κατά δεύτερον, αν έχεις κατάθλιψη (κάτι που θα το κρίνει ο ειδικός) ΔΕ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ! Κανένας άνθρωπος δεν επιδιώκει να είναι άρρωστος (ακόμα και αυτοί που κάνουν εσκεμμένα κακό στον εαυτό τους κι αυτό μορφή αρρώστειας είναι!) Φέρσου στον εαυτό σου με στοργή και δώστου τη δυνατότητα να βοηθηθεί από κάποιον ειδικό, γιατί μόνο με τον τρόπο αυτό θα μπορέσεις να ξαναμπείς σταθερά και σίγουρα στους ρυθμούς της "παλιάς" καλής σου ζωής που τόσο ονειρεύεσαι. Και αν θέλεις να τ'ακούσεις όλα αυτά που σου γράφουμε από κοντά και να στα διανθίσουμε και με προσωπικές εμπειρίες, έλα στις 2 Νοεμβρίου στη συνάντηση του ΜΑΖΙ για να πειστείς ακόμα περισσότερο πόσο απαραίτητο είναι να κάνεις κάτι για σένα. Ελπίζω να μην έγινα πολύ κουραστική με τη σειρά μου. All the best!
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
Οι ακόλουθοι χρήστες είπαν "Σε Ευχαριστώ": Jenny

Απ: ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ: ΝΑΙ, ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. ΖΗΤΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΤΕ... 26 Οκτ 2011 17:15 #1772

  • Βασίλης
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Βασίλης
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Πλατινένιος Boarder
  • ΜΑΖΙ στο στίγμα λέμε -όχι!
  • Δημοσιεύσεις: 893
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 92
  • Κάρμα: 22
καλημέρα, τζένη. :)
είναι άσχημο πράγμα η μοναξιά και γενικά να νοιώθεις πως περιστοιχίζεσαι από ανθρώπους που δεν σε καταλαβαίνουν και δεν μπορούν καν να σε ακούσουν. η σχέση σου με τον πρώην φίλο σου έχει μια περίεργη δυναμική. η απόσταση κατάφερε να σας χωρίσει αλλά δεν κατάφερε να διαλύσει τη φιλία σας. εκείνος αν κατάλαβα καλά σε θέλει ακόμα οπότε όταν τελειώσει τη θητεία εφ' όσον δεν έχετε προχωρήσει παρακάτω υποθέτω πως θα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να είστε πάλι μαζί;
σίγουρα τα ερωτικά δεν αποτελούν προτεραιότητα αυτή τη στιγμή αλλά στο υποστηρικτικό περιβάλλον μας οφείλουμε να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα...
είναι απολύτως φυσιολογική η ανάγκη σου να εκφράσεις όλα αυτά που νοιώθεις πόσω μάλλον τη στιγμή που δεν τα έχεις μοιραστεί με κανέναν εκτός από τον φίλο σου.
όπως σου είπαν και τα παιδιά η συνεργασία με έναν ειδικό θα σε βοηθήσει να ξεδιαλύνεις το τοπίο πολύ γρηγορότερα και να προχωρήσεις παρακάτω στη ζωή σου, να την επανεκκινήσεις ίσως και να πραγματοποιήσεις τους στόχους και τα όνειρά σου που στο εύχομαι ολόψυχα. η επίσκεψη σε έναν ειδικό όπως σου εξήγησαν και οι υπόλοιποι δεν είναι ντροπή, αντίθετα είναι δείγμα ωριμότητας. εφ' όσον συνειδητοποιείς ότι υπάρχει πρόβλημα και πλέον έχεις ξεκινήσει το βήμα της αποδοχής, η επίσκεψη στον ειδικό δεν είναι η επόμενη κίνηση; ξέρω πως δεν είναι εύκολο να δεχτείς ότι συμβαίνει σε σένα όμως, μια πιθανή κατάθλιψη δεν είναι δείγμα αδυναμίας του χαρακτήρα σου. δεν ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να είμαστε μόνοι. έτσι λοιπόν όταν κάτι δεν πάει καλά είναι μεγάλη δύναμη να απλώνουμε το χέρι και να ζητάμε βοήθεια. δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο, υπάρχει; γιατί να ταλαιπωρηθείς κι άλλο για κάτι που υπάρχει λύση; αν δεν ξέρεις που να απευθυνθείς, θα μπορούσαμε να σου δώσουμε μια κάποια κατεύθυνση. εύχομαι τα καλλίτερα και να πάρεις επιτέλους τη ζωή σου στα χέρια σου. :)
"Οι φίλοι είναι η συγγνώμη του θεού για την οικογένεια..."
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
  • Σελίδα:
  • 1
Χρόνος δημιουργίας σελίδας: 0.172 δευτερόλεπτα