Καλησπερα σας. Ειμαι 22 χρ.,τελειοφοιτη ΑΕΙ, κ εδω και 2 περιπου χρονια εμφανιζω πολλα απο τα συμπτωματα καταθλιψης. Δε βρισκω νοημα στη ζωη δεν χαιρομαι με σχεδον τιποτα αποφευγω να κανω το παραμικρο δεν μπορω να λαβω σταθερες αποφασεις φερομαι αποτομα σε οσους με αγαπουν εχω τασεις κ ιδεες να φυγω σε αλλη χωρα η πολη, γενικα ΔΕΝ νιωθω να ειμαι οπως ημουν παλια. Τι φταιει γι αυτο; Στη σχολη μου ειχα την τυχη να παρακολουθησω καποια μαθηματα ψυχολογιας και επειδη με ενδιεφερε το θεμα εψαξα παντου πληροφοριες,μεχρι τοτε δεν φανταζομουν οτι μπορει να εχω καταθλιψη. Κ επειτα απο πολλες αναλυσεις με τον εαυτο μου,ανασκοπησεις,ερευνα σε ψυχολογικα βιβλια κ ιντερνετ διαπιστωνω πως πιθανον να εχω καταθλιψη...Κ λεω μεσα μου...''ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ;''
Βεβαια δεν εχω περασει κ λιγα στη ζωη μου...
Ηθελα κ εγω καπου να μιλησω...Δεν εχω παρεες πλεον...Απο επιλογη μου δεν εχω προσπαθησει καν να δημιουργησω, με το που βρισκομαι με νεα ατομα αγχωνομαι και νιωθω πολυ σφιγμενη...Καμια παρεα που να νιωσω οτι κολλαω με αυτη...Δεν ξερω τι πρωτο-παιζει ρολο...Απο παντα οι γονεις μου υπερπροστατευτικοι, η μητερα μου παραμενει εως και τωρα. Να μη κανω το ενα να μη κανω το αλλο... Εχω αναγκαστει να τους πω πολλα ψεμματα προκειμενου να νιωσω καποιες στιγμες ''ζωης'' και διασκεδασης...ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ...Φταιει σιγουρα το γεγονος οτι περασα σε σχολη στην πολη μου...οσον αφορα τα κοινωνικα μου,Απο το σχολειο δεν ημουν ετσι αν κ ημουν ατομο που δεν ηταν κ τοσο δημοφιλες καθως διαβαζα παντα κ μου ειχε κολλησει η ρετσινια του ΦΥΤΟΥ....μετακομισαμε και στα 10 μου κ αναγκαστηκα να παω σε αλλο σχολειο οπου παντα ημουν η ''καινουρια'' κ παντα πισω σε ολα...το ποση κοροιδια ειχα δεχθει απο συνομηλικες μου στο δημοτικο δε λεγεται και ουσιαστικα χωρις λογο γιατι ψιλοφοβομουν το νεο περιβαλλον κ δεν πηγαινα κοντρα σε κανεναν....επειδη ημουν μονο κ μονο ησυχο ατομο κ δεν αντιμιλουσα ποτε ακομη κ αν με βριζανε...γιατι φοβομουνα την αντιδραση τους..στο γυμνασιο ειχα αρκετες παρεες και γενικα τα θυμαμαι σαν πιο ηρεμα χρονια....στο λυκειο ειχα καποιες στενες παρεες οι οποιες τελικα αποδειχθηκαν εντελως λαθος ατομα καθως αλλη μετα απο 8 χρονια φιλιας αδερλφικης (στην κυριολεξια) την επεσε στο αγορι μου,αλλη ηταν κομπλεξικια κ με ζηλευε σε ολα κ μονο εγω δεν το ειχα παρει χαμπαρι απο ολους τους αλλους γυρω μου,κλπκλπ...Οι παρεες μου στο πανεπιστημιο αποδειχθηκαν μια απο τα ιδια καθως αλλη κοπελια την επεσε σε καποιον που μου αρεσε κ ειχαν προηγηθει αρκετα σκηνικα μαζι του,η αλλη ηταν μια ζωη στον κοσμο της αλλη υπηρξε αισχρα τσιγκουνα κ μιζερη κ γενικα πολλες κοπελες που γνωριζα φεροντουσαν κ φερονται τοσο περιεργα αλλα κ υπεροπτικα...ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΠΙΑ...ΕΧΩ ΞΕΚΟΨΕΙ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ''ΠΑΡΕΕΣ'' κ μονη μου πια συντροφια ειναι η αγαπημενη μου ξαδερφη η οποια τωρα τελειωνει το λυκειο,καθως κ το παιδι που ειχαμε σχεση, χωρισαμε μετα απο 2μιση χρονια σχεση φιλικα λογω του οτι πηγε στρατο και δεν μπορεσα(αφου δοκιμασα βεβαια) ψυχολογικα να αντεξω σε σχεση υπο αυτες τις συνθηκες, αλλα συνεχιζουμε να κραταμε πολυ στενες επαφες με θεληση κ των 2...Με στηριζει με αγαπη κ θεληση που ξεπερναει καθε προηγουμενο και γι αυτο ευχαριστω το Θεο που βρεθηκε στο δρομο μου...ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΚΑΤΑΡΑ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΠΙΑ....Ουτε ευκολοπιστη ειμαι ουτε αθωα ωστε να γινομαι θυμα οποιουδηποτε,ουτε τιποτα το περιεργο...Φυσιολογικο ατομο ειμαι που του αρεσει να ναι κοινωνικο κ να συμμετεχει παντου...Εχω κανει τα παντα ζωγραφικη χορο γυμναστηριο ξενες γλωσσες υπολογιστες κα αλλα ολες οι προσπαθειες ηταν ματαιες..Πολλοι μου εχουν πει οτι λογω της (απ οτι λενε, εγω ποτε δεν θεωρησα τον εαυτο μου ετσι) εντυπωσιακης εμφανισης οι πιο πολλες κοπελες με ζηλευουν κ με βλεπουν παντα ανταγωνιστικα...Εγω το μονο που ηθελα να ΔΩΣΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΦΙΛΙΚΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ Κ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ σε ατομα που θα αξιζουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ....Ολα ηταν αποτυχιες...μονη εντελως...δεν εχω καθολου την πολυτελεια πια να κανονισω για ψωνια η για βολτα, ενα ποτο, μια εκδρομη η διακοπες με κοριτσοπαρεα..Ολα αυτα μου θυμιζουν τα παιδικα χρονια του γυμνασιου/λυκειου που και τοτε (νομιζα εστω) οτι ειχα φιλες...Κι αν ειχα ελαχιστοτατες ευκαιριες καποτε, το εκανα αλλα οχι και με ιδιαιτερο ενθουσιασμο. Ας πουμε οτι συμβιβαστηκα για να προσφερω κ εγω κατι διαφορετικο στον εαυτο μου. Κλεινω τα ματια μου καμια φορα κ ονειρευομαι κατι περασμενες ξεχασμενες στιγμες απο ολα τα ατομα που με προδωσαν...Δεν κρυβω οτι δακρυζω κιολας...Νιωθω απομονωμενη κ οτι δεν θα μπορεσω ποτε να ζησω αυτες τις υπεροχες στιγμες που βλεπω να ζουνε παρεες γυρω μου...Ο πρωην φιλος μου(που ουσιαστικα εκτος απο σχεση μου ηταν παντα και κολλητος μου) ειναι δω κ παντα με στηριζει, εκτος του οτι με αγαπαει ακομη κ μου δηλωσε πως δεν προκειται να με αφησει μονη ποτε, κατι που βλεπω κ σε πραξεις...ομως δεν μπορω να βασιστω μονο σε αυτον...αν αυριο μεθαυριο βρεθει μια κοπελα κ κανουν σχεση εγω θα ειμαι η τριτη στην υποθεση κ δεν θα ηθελα ποτε να επηρεαστει η ζωη του απο εμενα κ το προβλημα μου.....Μονο την ξαδερφουλα μου εχω που την υπεραγαπω κ αυτη το ιδιο...Ευτυχως που υπαρχει στη ζωη μου...
ΑΝ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΚΑΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΜΠΙΣΤΗ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΦΙΛΗ Κ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΘΑ ΓΥΡΝΟΥΣΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΝΑΠΟΔΑ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΩ... :΄-(
Και ερχομαι σε αυτο που με απασχολει πιο πολυ απο οτιδηποτε..δεν μπορω να κανω φιλιες...κ αυτο μου προκαλει απιστευτη θλιψη...πλεον δεν εχω τη θεληση εγινα πολυ κλειστος ανθρωπος (σε αντιθεση με το παρελθον που υποτιθεται ημουν το κεφι κ η χαρα ολων)...αν δεν βγω με τον πρωην φιλο μου η τη ξαδερφη μου κ την κολλητη της δεν εχω ορεξη να βγω με κανενα αλλο, ουτε καν να παω για περπατημα. Εχω βγει με κοπελες αλλες απο τη σχολη αλλα δεν ενιωθα καθολου ανετα...κ δεν το επιδιωξα ξανα... Επισης ελαβα το κουραγιο κ μιλησα σε μια απο τις 2 συμφοιτητριες κ πρωην φιλες μου κ τα εβγαλα ολα απο μεσα μου. Τι εισεπραξα? Μια φτηνη δικαιολογια κ αποφυγη να απαντησει στο ''θεμα''. Κ αυτο σημανε το οριστικο τελος για μενα, δεν φτανει που ανεχτηκα τα μουτρα τους για 2 χρονια καθε μερα στα εργαστηρια της σχολης να μου τρωνε τη ψυχη βλεποντας τες να με απομακρυνουν σαν να μην υπηρξα ποτε τιποτα... Ομως το παλευω καθε μερα οσο μπορω κ αντεχω...επιασα δουλεια για λιγο καιρο(σταματησα λογω διαβασματος για πτυχιο) προσπαθησαμε κ καναμε καποια ταξιδια με το φιλο μου, βγαιναμε συνεχεια εξω, πηγαιναμε μαζι γυμναστηριο, ξεκινησα να διαβαζω ψυχολογικα βιβλια κ βιβλια κατα της καταθλιψης, συζηταω με το φιλο μου κ τη ξαδερφη μου, κ σχεδιαζω οποτε αισθανθω απολυτα ετοιμη μεσα στους επομενους μηνες να επισκεφθω ειδικο. Αγαπαω τη ζωη μου. Αλλα νιωθω μονη. ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΗ ΑΠΟ ΘΕΜΑ ΦΙΛΙΑΣ...εχω μονο 2 ατομα που εμπιστευομαι για διαπροσωπικες σχεσεις στη ζωη μου!!! κορυφαιο να τα μετρας στο 1 χερι,ε; Οι γονεις μου κ ο αδερφος μου δεν ξερουν τιποτα...γιατι οι πρωτοι αν το μαθουν θα τρελαθουν κ θα με αντιμετωπισουν σαν αρρωστη κ ο αδερφος μου ειναι ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ,πρωτοετης φοιτητης σε αλλη πολη μακρια κ αδιαφορει παντελως για το τι κανω...Ειναι ακριβως το αντιθετο απο μενα, υπερκοινωνικος κ θελει να ζει τρελα τη ζωη του...Εκτος αυτου ομως παρατηρησα κατι που με λυπησε πολυ οτι απολαμβανει πραγματα τα οποια εγω αν κ 4 χρονια μεγαλυτερη του πασχισα πολυ γι αυτα η δεν τα ζω καν ακομη πχ οταν ημουν 1ο ετος δεν με αφηναν οι γονεις μου να ξενυχταω κ ο αδεφος μου οχι μονο εχει αμαξι(το οποιο ειχε αγοραστει ως δικο μου αλλα δεν με εμπιστευοντουσαν να το παρω παρα τις προτροπες του δασκαλου οδηγησης που θεωρουσε οτι ημουν αψογη),αλλα κανει ΟΤΙ μα ΟΤΙ γουσταρει...
Κι οσον αφορα συγγενικες σχεσεις;αν εξαιρεσω τη αναφερομενη ξαδερφουλα μου, με ολα σχεδον τα ξαδερφια μου στην Αθηνα κ εγω στη επαρχια, τι να κανω...τα βλεπω 1-2 φορες το χρονο τι να κανω; Κ πιο πολυ με ξενερωσε ενα προσφατο γεγονος...σε ενα γαμο ενος συγγενη ολα τα ξαδερφια ειχαν καθισει σε ενα τραπεζι διπλα μου αφηνοντας με με τους μεγαλυτερους, κ κανεις δεν εκανε την κινηση να σπρωξει τη καρεκλα να καθισω μαζι τους. μονο ενας πρωτος μου ξαδερφος πολυ φιλοτιμος τον οποιο αγαπω πολυ πηγαινοερχοταν για να μου κανει παρεα...πραξεις μικρες αλλα τοσο πολυτιμες...απο τοτε δεν ξαναπατησα σε αναλογα γεγονοτα, αποφασισα να τους γραψω ολους εκεινους(σχεδον,μην ξεχναμε το ξαδερφουλη)...
Περναω μια ζωη τοσο πολυπλοκη τοσα χρονια...εχω ανασφαλειες...Θεωρω οτι δεν ειμαι καν αυτο το ''ωραιο'' που λενε οι γυρω μου, οτι δεν μπορω να βρω θαρρος να παιρνω ρισκα στη ζωη μου, οτι οι γονεις μου με κραταν εξαρτημενη απο αυτους επειδη δεν εχω δουλεια κ βασιζομαι μονο απο αυτους οικονομικα...Νιωθω οτι μεχρι στιγμης σε μεσο ορο δεν ζω ΚΑΝ τη ζωη που θελω...Η οποια δεν εχει υπερβολικες απαιτησεις...Υγεια, ανεξαρτησια,φιλους αληθινους, χαρα και διαθεση για ζωη θελω...Θελω να γινω καλα...Θελω να κανω παλι οσα αγαπουσα αλλα και να βρω νοημα στη ζωη...Να μπορεσω να πω απο μονη μου με διαθεση που πηγαζει απο μεσα μου και οχι επειδη πρεπει για να μου κανει καλο να συνεχισω το χορο που εκανα, (το σταματησα πριν 2 χρονια), να ασχοληθω περαιτερω με το μεγαλο μου παθος το styling και τη μοδα (κατι που ανακαλυψα αυτα τα τελευταια χρονια οτι μου ταιριαζει οσο τιποτα στο κοσμο)να κανω αληθινα τα ονειρα μου να ταξιδεψω η και να ζησω ακομη στην Αγγλια και τη Γαλλια που ειναι ονειρο ζωης για μενα, να διασκεδασω, να νιωσω ομορφα γενικα...Να ζησω αυτες τις ανεμελες στιγμες που μου στερησαν οι καταπιεστικοι γονεις μου κ οι λαθος φιλοι...γιατι τωρα νιωθω οτι απλα ΖΩ, ετσι για να ζω....Χωρις χρωματα ΧΩΡΙΣ Κ Α Ν Ε Ν Α ΝΟΗΜΑ στη ζωη μου...Δεν με κραταει τιποτα εδω στην πολη μου...Η μονη μου ψυχοθεραπεια ας πουμε ξερετε ποια ειναι; Το ατελειωτο shopping! (Oσο μπορω απο οικονομικης αποψεως βεβαια, οχι αλογιστα) Μονο εκει ξεσπαω! Ολοι μου λενε ποσο εχω αλλαξει τα τελευταια χρονια με τη θετικη εννοια οτι εχω αναβαθμισει πολυ τον τροπο που ντυνομαι κλπ.
Eπισης ξεκινησα να ασχολουμαι επαγγελματικα με τη δημιουργια χειροποιητων κοσμηματων, κατι στο οποιο ειχα εφεση απο μικρη. Ηδη πραγματοποιηθηκε και η πρωτη μου παραγγελια και η κοπελα που την εκανε εμεινε απολυτα ευχαριστημενη κ ενθουσιασμενη απο οτι μου ειπε οταν παρελαβε τα πραγματα της.Ειναι καποιες μικρες στιγμες ευτυχιας...Που νιωθω οτι αξιζει να ζουμε ολοι...
Σκεφτομαι επισης οτι μαλλον θα ασχοληθω με το θεατρο η τη ζωγραφικη...Απλα δεν σηκωνομαι απο το σπιτι μου να το παρω αποφαση να γραφτω σε ενα τετοιο εργαστηρι...Κατα τα αλλα το υποστηριζω λατρευω τις τεχνες και νιωθω οτι με εκφραζουν απιστευτα...Αχ...
Μακαρι να αλλαζε η ζωη μου μαγικα...Σαν στις ταινιες...Η στα παραμυθια...Να ξυπνουσα μια μερα...Κ τσουπ...αντιο καταθλιψη...
Αυτα ειχα να σας πω...να τα βγαλω απο μεσα μου...Χιλια ευχαριστω που ακουσατε το τεραστιοοοοο παραληρημα μου...
Τουλαχιστον βαθια μεσα μου, ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑΑΑΑ, εχω την ελπιδα...οτι κατι θα αλλαξει...κατι ειναι κι αυτο...
Απλα φοβαμαι μηπως....περασουν τα χρονια....κ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΗ...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ....
Αυτο το διαστημα το αγορι μου βρισκεται στο στρατο και ειμαι σε μια φαση...απολυτης αδρανειας...Δουλεια εχω ψαξει παρα πολυ κ βρηκα παντου κλειστες πορτες, ενα μαθημα που χρωσταω ακομη για πτυχιο δεν το περασα με αποτελεσμα να απογοητευσω τους παντες κ να γινω χαλια, κ οσο για το να φυγω απο τη πολη μου...ΑΔΥΝΑΤΟ...Δουλεια δεν βρισκω πουθενα, και αν βρω δεν αρκει ωστε να φυγω κ να ζησω ανεξαρτητη...Η οικονομικη κριση μαστιζει....
To κυριοτερο ομως....νιωθω οτι η ζωη μου σιγα σιγα τελειωνει....Μονο οι αναμνησεις μου απο μια παλια εποχη οπου περνουσα καλα, ημουν η ψυχη της παρεας, ειχα ενα πολυ ικανοποιητικο αριθμο κατακτησεων και γενικα δεν περνουσα ποτε απαρατηρητη ειτε φιλικα ειτε σε θεμα ελξης, απο μια εποχη που διασκεδαζα τη ζωη μου...Κ ξαφνικα 2 ''φιλες'' αποφασισαν να μου στερησουν τη χαρα εκεινη με το να με πληγωσουν ανεπανορθωτα...
Πραγματικα δεν με ενδιαφερει αν βγαζω μια υψηλοβαθμη σχολη ΑΕΙ,ουτε αν ειμαι εμφανισημη, ουτε αν εχω καταφερει ενα σωρο πραγματα οπως πτυχια γλωσσες κλπ...Με ενδιαφερει πανω απο ολα να ειμαι ανθρωπος...ΥΓΙΗΣ...
ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΜΙΑ ΜΕΡΑ Κ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ...ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΕΤΟΙΑ ΖΩΗ...
Σας παρακαλω, τι με συμβουλευετε να κανω αμεσα; ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ...
Σας ευχαριστω παρα πολυ
Μολις ανακαλυψα τη σελιδα σας κ μου εδωσε μια πνοη ελπιδας οτι δεν ειμαι μονο εγω που νιωθω προβληματισμενη...