πάνε τόσα χρόνια που ξόδεψα άπειρα χρήματα κ χρόνο σε ψυχιάτρους, ψυχοθεραπευτές, ψυχοτέτοιους.. τεσπα κ ποτέ η όποια καλυτέρεψει δεν ήταν αληθινή, δεν είχε διάρκεια. συνεχίζω να υποφέρω μέσα μου. νιώθω απέραντη θλίψη, θυμό, μοναξιά, δεν θέλω να ξημερώσει το αύριο, σιχαίνομαι κάθε νέα μέρα που ξεκινά κ έχω να αντιμετωπίσω τους γύρω μου αναγκάστικά. στο σκοτάδι, έμαθα να κρύβομαι, οι σκέψεις μου να παίρνουν μορφή, οι φόβοι να με κυνηγάνε, να με ονειρεύομαι νεκρή κ μόνο τότε να νιώθω πως όλα καλά θα πάνε. η μόνη αντίσταση, να μην προκαλέσω πόνο στους γύρω μου κ τελικά ποιος μπόρεσε να νιώσει όπως νιώθω εγω; κανεις! νεκρά κ σάπια τοπία γύρω μου να με ταξιδέυουν στην χώρα των αθανάτων όπου δεν ύπάρχουν αισθήματα. τι κακό έκανα στον εαυτό μου; ποτέ δεν μπόρεσα να ξεγυμνώσω την αλήθεια, ούτε μπροστά στα μάτια μου.
τα ψέματα τελείωσαν, φάρμακά, γιατροί, τέλος. κοντεύω 2 χρόνια άνεργη, χωρίς ασφάλιση κ δεν μπορώ να ανταπεξέλθω οικονομικά, εστω να στηρίξω ψευδά τον εαυτό μου με μια χούφτα φάρμακα που καλύπτουν όλα όσα μπορείς να αισθανθείς, να νιώσεις.
τελικά που έφτασα;
εκεί απ όπου ξεκίνησα, στο να σχεδιαζω την αυτοκτονία μου ώστε να μην πληγώσει τους γύρω μου. δεν είναι οτι δεν μου στάθηκαν, δεν είναι ότι δεν έδωσα ευκαιρίες στον εαυτό μου για να μην γίνω καλά, αλλα δεν υπάρχει "καλα", υπάρχει η ψευδαίσθηση του ζεις, κάνεις υπομονή κ όλο περιμένεις να φτιάξουν τα πράγματα που ποτέ δεν ήταν τυχερό τους να γίνει.
δεν είναι αποχαιρετιστήρια η μαρτυρία μου, απλά θα θελα να βρίσω για όσα με μπούκωσαν τόσα χρόνια για να μην αισθάνομαι κ να προσποιούμαι πως ζω κ είμαι καλά.
δεν είναι πως δεν προσπάθησα, πολύ ήλπιζα στο να καταφέρω το ακατόρθωτο.
έχω πάψει να συμμετέχω, να μοιράζομαι, να προσπαθω να βοηθήσω μέσα απ την δική μου εμπειρία γιατι τελικά δεν μπόρεσα, ούτε η ίδια να βοηθήσω εμένα.
θα μπορούσα να γράφω όλο το βράδυ για "όσα", αλλά ποιο το νόημα;
ο πόνος δεν σταματά, η ψυχή συνεχίζει να αιμοραγεί

msilent,
καταλαβαινω πως νιωθεις γιατι ξερω παρα πολυ καλα τι σημαινει πονος, απογνωση, απελπισια...
παρολα αυτα εχω να σου πω δυο λογια με την ελπιδα να σε βοηθησω.
οσων αφορα τα οικονομικα προβληματα που αντιμετωπιζεις,ειναι πλεον περιττο να πουμε, οτι στις μερες μας, δεν αποτελεις την εξαιρεση αλλα τον κανονα.
ωστοσο η αυτοκτονια σαφως και δεν ειναι λυση κοριτσι μου γιατι αν ολοι εμεις που υποφερουμε αυτη τη στιγμη αυτοκτονουσαμε, θα στερουσαμε απο τον εαυτο μας τη δυνατοτητα να ζησουμε μια λιγοτερο επωδυνη ζωη στο μελλον.
δεν ξερω βεβαια να σου πω ποτε θα γινει αυτο.
ισως μετα απο καποια χρονια, ισως μετα απο καποιους μηνες,ισως την επομενη μερα που θα ξυπνησουμε, ισως την επομενη στιγμη που θα αναπνευσουμε...
μην χανεις την ελπιδα σου καλη μου

ξεχασα να σου πω κατι επι της ουσιας!
τωρα το θυμηθηκα!
αν εισαι μακροχρονιως ανεργη και δεν εχεις εισοδημα, μπορεις να βγαλεις βιβλιαριο ασθενειας απο την προνοια και να σου συνταγογραφουν τα φαρμακα ψυχιατροι στα εξωτερικα ιατρεια οποιουδηποτε νοσοκομειου.
και γω αυτο εκανα περυσι και βρηκα την υγειά μου!
χρειαζεται μια βεβαιωση απο την εφορια που να πιστοποιει οτι δεν εχεις εισοδημα ουτε περιουσιακα στοιχεια στο ονομα σου,μια βεβαιωση απο τον ΟΑΕΔ η οποια να πιστοποιει οτι εισαι μακροχρονιως ανεργη,κατι φωτογραφιες ταυτοτητας και δεν θυμαμαι καλα τι αλλο.
αν πληρεις τις παραπανω προυποθεσεις,παρε αυριο κιολας τηλεφωνο την προνοια της νομαρχιας στην οποια υπαγεσαι για περισσοτερες πληροφοριες!
για ολα τα προβληματα υπαρχει μια λυση κοριτσι μου!

Πράγματι στο τζόγο χρησιμοποιείται ευρέως η φράση «έπαιξα κι έχασα» όμως επίσης χρησιμοποιείται και η λέξη «ρεφάρω».
Η Amelie έδωσε κατατοπιστικές οδηγίες που ορισμένες από αυτές τις επαναλαμβάνω :
• Παρακολούθηση από ειδικό σε Κέντρο Ψυχικής Υγείας (δημόσιο) ή δημόσιο νοσοκομείο
• Παραπομπή στο ΚΕΠΑ για επίδομα, απαλλαγή από φόρους, μειωμένα τιμολόγια ΔΕΚΟ, ΠΑΣΟ, χαρακτηρισμός ΑΜΕΑ
• Ασφάλιση στην Πρόνοια
Το τηλ. ΚΨΥ κεντρικού τομέα Θεσ/νίκης είναι 2313310700. Μπορείς να επικοινωνήσεις ώστε να ενημερωθείς για το πλησιέστερο σε σένα ΚΨΥ και να έρθεις σε επαφή με κοινωνικό λειτουργό που θα σε κατατοπίσει για τα προαναφερόμενα.
Τα πράγματα για όλους μας σ’ ότι αφορά τα οικονομικά είναι άσχημα. Για άλλους περισσότερο για άλλους λιγότερο. Ο δυτικός κόσμος κλυδωνίζεται κι ίσως έρθουν και πιο δύσκολες μέρες. Προσωπικά είμαι αισιόδοξος. Χρέος απέναντι στον εαυτό μας είναι να επιβιώσουμε! Κίνητρο? Η Ελπίδα για καλύτερες μέρες.
Μια παράκληση. Σε περίπτωση που έχεις άσχημες σκέψεις, πριν οτιδήποτε, αν θέλεις γράψε στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. Οι δυο είναι ισχυρότεροι του ενός.

Θανάση πολύ μου άρεσε η αισιοδοξία και ο αλτρουισμός που αποπνέει το ποστ σου!!!
Μαρια μου δεν εισαι μόνη!!!
ειμαστε ολοι ΜΑΖΙ σου!!!

msilent έγραψε:
παραπάνω τα παιδιά νομίζω σου απάντησαν στο σημαντικότερο σου πρόβλημα, αυτό της επιβίωσης.
εγώ αυτό που έχω να πω είναι πως είμαι βέβαιος -απολύτως βέβαιος- πως μια τέτοια κατάθεση ψυχής με έναν τόσο χειμαρρώδη τρόπο δεν έχεις την ευκαιρία να κάνεις εκεί έξω. κάθε τόσο επανέρχεσαι με ένα τέτοιο ποστ και μετά χάνεσαι. όταν χάνεσαι όμως χάνεται και η ανάγκη σου να εκφράζεσαι; ή μήπως επιλύονται τα προβλήματά σου με μια τέτοια κατάθεση; τα ψυχιατρικά προβλήματα δεν λύνονται λίγο-λίγο, μια δόση σήμερα, θα δούμε αύριο, σε μια βδομάδα πάλι κ ύστερα του χρόνου. τα ψυχιατρικά προβλήματα απαιτούν συστηματική παρακολούθηση που θα έρθει μόνο όταν αποδεχτείς -να το αποδεχτείς όμως με κάθε κύτταρό σου- ότι έχεις πρόβλημα. η συστηματική παρακολούθηση και η συνεχής προσπάθεια -ουσιαστικά στην αρχή είναι δύσκολα, μετά συνηθίζεις- θα φέρουν τη βελτίωση στην ποιότητα της ζωής σου. τα παιδιά σου πρότειναν αρκετά ουσιαστικά πράγματα. εγώ έχω να προτείνω ακόμα ένα. να ενταχθείς στην ομάδα αυτοβοήθειας. μπορείς να συμμετέχεις στις συναντήσεις για καφέ στην αρχή, να κοινωνικοποιηθείς, να ενταχθείς στο κλίμα της ομάδας αλλά αυτό που πραγματικά μπορεί να σε βοηθήσει είναι η ομάδα αυτοβοήθειας. λύσεις λοιπόν υπάρχουν. το θέμα είναι: είσαι έτοιμη γι' αυτές;