Καλησπέρα σε όλους.. Με λενε βυρωνα και ειμαι 22...Λιγότερο απο μια βδομάδα πέρασε απο τον χωρισμό με μια κοπέλα που ήμουν 1 χρόνο και κάτι... Ηταν μικροτερη και μολις περασε στο ηρακλειο κρητης μεσω πανελληνιων... Κατέβηκα να την δώ ολος χαρα να κανουμε πραγματα σαν ζευγαρι (που δεν θα τα εκανα, η εξηγηση ειναι παρακατω) και τελικά στην τεταρτη μέρα μου είπε ότι ειναι μπερδεμενη και δε θέλει να ειναι με κάποιον και να τον κοροϊδεύει.... Το συναισθημα της αγαπης ηταν πραγματικο, το εχω ξανανιωσει δεν ηταν η πρωτη μου σχεση... ομως καθε φορα που επρεπε να δειξω ερωτα κλεινομουν ενω ήθελα να δείξω... Δεν ειναι αυτο το θέμα όμως! Χωρισαμε ήρεμα συζητώντας τα λάθη... Ολη την ώρα μου έλεγε ότι δεν έχω αυθορμητισμό, ότι Βαριέμαι να κάνω πράγματα, ότι κλεινομαι σε ένα καβούκι και ότι λειτουργώ σχεδόν συνέχεια με εγωισμό...

Αυτο με ταρακούνησε και άρχισα να ψάχνω τι συμβαίνει καθώς δεν ήμουν έτσι κάποια χρόνια πίσω κι ούτε συνειδητοποίησα ποτέ έγινα έτσι... Εγιναν πολλά αυτά τα χρόνια πίσω, κυριως πέρασα έναν παρά πολύ σκληρό χωρισμό -σε μια σχέση με πισωγύρισματα και χωρισμους- μέσα στον οποίο καταπιεζομουν και με κατέτρωγε πάνω απο ένα χρονο(!).. Κατεληξα με μια κοπελα μετα απο 2 βδομαδες που χωρισα (rebound girl) και απλα δεν ηθελα τιποτα να κανω μαζι της παρολο που εκατσα 6-7 μηνες μαζι της... Εμεινα μονος κατι λιγοτερο απο ενα χρονο βουρκονοντας σπιτι και βγαινοντας λιγες φορες μέχρι πέρυσι που γνώρισα την τελευταια κοπέλα μου... εκει ενιωσα σαν μια κλωτσια αυτοπεποιθησης και χαρας και σταδιακα αρχισε να βουρκωνει, να γίνομαι όπως παλιά μέχρι που χωρισαμε (οπως περιγραφω στην επομενη παραγραφο-για τον βούρκο-)γενικα το παρελθον μου, ερωτικο-οικογενειακο,δεν ειναι ηλιολουστο κι εχει πολλες συννεφιες... Εκατσα και σκέφτηκα λοιπον, προσπάθησα να θυμηθώ και είδα ότι όλα αυτά ξεκίνησαν απο τότε (με την δυσκολη σχεση) σε μικρή μορφή και σταδιακά έφτασα εδώ που είμαι...

Νιώθω ότι δεν νιώθω πια -σαν ατομο και προς τους αλλους-, συνεχώς έχω την εντύπωση ότι κάτι δεν παει καλά, αισθάνομαι κάτι σαν στρες σε συνδυασμό με άγχος, τα βράδια δεν κοιμάμαι καθόλου εύκολα ακόμη κι αν νυσταζω ακόμη κι αν δεν έχω κοιμηθεί 2 μέρες, μου λένε οι φίλοι μου έλα να βγούμε και δεν βρίσκω κίνητρο, θέλω να κάνω πράγματα για μένα (να ξεκινήσω ντραμς, να κοψω το κάπνισμα, να αδυνατίσω λίγο, να βγω μια βόλτα, να γνωρίσω νέα άτομα, κ.α) και βρίσκω ένα περίεργο τοίχος στην θέληση μου, κατα περιόδους αλλάζουν οι διατροφικές μου συνήθειες και ανάγκες (τρώω βουλιμικα ή τρώω μια φορά την μέρα)... Ισως να υπάρχουν κι αλλα που δεν μου έρχονται τώρα...

Ολο αυτο δημιουργήθηκε απο μένα ή οι καταστάσεις με οδήγησαν;;; Έχω ανάγκη να νιώσω όπως παλιά, αυτή την εσωτερική χαρά και ικανοποίηση... Βοήθεια, ανακάλυψα ότι είμαι χρόνια έτσι.....

Βύρωνα καλώς ήρθες.
Διάβασα με ενδιαφέρον το κείμενό σου, επειδή τα νέα παιδιά πρέπει και να τα ακούμε σωστά και να προσπαθούμε να τα κατανοήσουμε όπως θέλαμε να μας κατανοήσουν και εμάς στην ανάλογη ηλικία. Θα σου πω δύο πολύ βασικά πράγματα. Το ότι είσαι νέος είναι και θετικό αλλά και δύσκολο ταυτόχρονα. Το θετικό επειδή κυριολεκτικά έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου και δύσκολο επειδή απλά είναι εθιμοτυπικά η εποχή που όλοι οι άνθρωποι αρχίζουν και μπαίνουν από την εφηβική στην ενήλικη ζωή, η οποία δεν είναι και τόσο ανέμελη. Οφείλουμε όμως να την περάσουμε, ακόμα και ζορισμένοι ή ίσως και απογοητευμένοι ώστε να καταλήξουμε κάποια στιγμή, μέσα από τις εμπειρίες μας, στον εαυτό που πραγματικά είμαστε και όχι ενδεχομένως σε ότι μας επιτάσει το κοινωνικό κατεστημένο. Όπως είπε και ο ψυχίατρός μου, σε μία συνομήλική σου ανηψιά μου, όταν την πήγα επειδή είχε όλα τα "συμπτώματα" που αναφέρεις, δεν έχεις κάτι ανησυχητικό, απλά πρέπει να ΖΗΣΕΙΣ και να μη φοβηθείς να το κάνεις, όσο και αν αυτό πονάει ή απογοητεύει κάποιες φορές.

Όμως επειδή εδώ δεν είμαστε υπεύθυνοι για γνωματεύσεις (απλά μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας), επειδή κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, για να είσαι και εσύ πιο σίγουρος ότι μάλλον είναι αυτό που σου είπα και όχι κάτι διαφορετικό που έχει να κάνει με ιατρικό θέμα, καλό θα ήταν να επισκεφθείς κάποιον ειδικό για αρχή και εκείνος έχοντας την εμπειρία θα σε καθοδηγήσει. Θα ήθελα όμως, αν σε πειράζει να μου πεις λίγα περισσότερα για το κομμάτι του όχι και τόσο ηλιόλουστου ερωτικού-οικογενειακού σου παρελθόντος. Αν αυτό σε κάνει να νιώσεις καλύτερα φυσικά.

Το σίγουρο είναι ότι αν κάτι σε ενοχλεί ή σε κρατάει πίσω, το οφείλεις στον εαυτό σου, να το αντιμετωπίσεις και όχι να το αφήσεις να κακομορφίσει. Οπότε η δράση είναι η καλύτερη αντίδραση. -)

Ευχαριστώ πολυ κραταιά για την λεπτομερή και βοηθητικη απάντηση σου!!

Ναι περνάω σε αυτή την φάση του στυλ "τι θα κανεις μετα το πανεπιστήμιο, πως θα ζήσεις, δουλειά στρατός, κάποια καλή σχέση"... Ξέρω ότι όλα αυτά ειναι σε ένα χρονο απο τωρα περίπου(εκτός της σχέσης)... Ποιος ζει ποιος πεθαίνει που λέει ο λόγος...! Απο την άλλη ομως σκέφτομαι πώς το καλό περάσανε έτσι 4 χρόνια απο την τότε σταδιοδρομία μου και ότι ο ένας χρόνος δεν θα ειναι τίποτα!! Είμαι άνθρωπος που κοιτάει συνέχεια μπροστά και καθόλου το παρόν... Λάθος μου το γνωρίζω, αλλα δεν μπορώ και να το αλλάξω όταν το παρόν δεν μου παει καλά και προσπαθώντας να μου παει καλά...!!

Σε συνδυασμό με τον πρόσφατο χωρισμό και ό,τι λεχθηκε απο μεριάς της, αυτο με έκανε κουρελι... Είχα να σκέφτομαι μερικά κι άρχισα να σκέφτομαι κι αλλα, με οδηγό την απαισιοδοξία και προορισμό την απογοήτευση... Κάνω μεγάλη προσπάθεια (όπως μου είπε και η ψυχολόγος μου) να διώχνω τις αρνητικές σκέψεις κάνοντας πράγματα για τον εαυτό μου και να σκέφτομαι πολύ περισσότερο με την λογική και ψυχραιμα(γιατι είμαι τύπος που πανικοβαλεται με την πρώτη ευκαιρία)... Ολα τριγυρνουν ομως χωρίς να το θέλω λες και με περιτρυγυριζει καποιο κρυωμα... Δεν αντεχεται, ειναι μεγάλος αγώνας και προσπαθώ γιατι το χρωσταω στον εαυτό μου...

Ερωτικά: η πρώτη σχέση μου ήταν βαθειά μαχαιριά... Ξεκινησε στα 16 και τελείωσε λίγο πριν τα 20(συνομηλικοι)...Πέρασε όλες της φάσεις, πλατωνικη με φιλιά, εφηβική, φοιτητική... Η ίδια σαν χαρακτήρας απ'οτι φάνηκε πριν και μετα τον χωρισμό δεν αρκέστηκε ποτε σε έναν σύντροφο ανα σχέση... Με λίγα λόγια μου τα φόρεσε ενώ έδινα το 100% σε ψυχή και σώμα... Ενώ το ήξερα, την συγχωρουσα γιατι την αγαπούσα πολυ... Γινόταν επι 1,5 χρονο αυτο..3 χωρισμοι στο σύνολο και 35 κιλα απωλεια απο στεναχώρια και ανορεξία...(απο 97 στα 62(!)) είχε αρχίσει να φαίνεται ο σκελετός μου πλέον... Την τελευταία φορά που χωρισαμε μετα απο 2 βδομάδες γνώρισα μια κοπέλα και κάναμε σχέση για μερικούς μήνες... Πριν κάνω κάτι ήμουν ίσιος και της είπα ότι δεν θέλω αγάπες, δεσμευσεις και έρωτες και συμφώνησε... Καταπιεζα την στεναχώρια μου λέγοντας απλά ότι είμαι με κάποια, μέχρι που κατάλαβα ότι δεν γίνεται άλλο να το κανω σε μενα και το τελείωσα... Απο κει και ύστερα για σχεδόν ένα χρονο έμεινα μόνος χωρίς καμία "επιτυχία" μέχρι που γνώρισα την τελευταία... Παραμέλισα τον εαυτό μου σαν χαρακτήρα ( κι όχι σαν εμφάνιση) εντελώς όλο τον καιρό που ήμουν μόνος, κι αντί να τον φτιάξω οσο ημουν μονος και εφόσον ήμουν με μια όμορφη, γλυκητατη, έξυπνη και προσγειωμενη κοπέλα, με την οποία ήθελα να είμαι μαζι της, τον αφηνα και οδηγήθηκε στο να μου πει τέλος(βοήθησε και η ξαφνική της ελευθερία βεβαίως)... Το μόνο πράγμα τωρα που με αγχωνει (γιατι το έχω καταπιει ότι τελειωσε απο μεριάς της ο,τι και να κάνω) ειναι αν, ταίριαζω με την επόμενη αν έτσι, αλλιώς κλπ...

Οικογένεια: απο 1,5 και 8 χρονών ο αδερφος μου, οι γονείς μου χωρισαν...Κανείς απο την οικογένεια δε μου φερθηκε άσχημα ποτε...Δεν είχα ποτε έναν πατέρα κοντά μου να μου πει και να μου εξηγήσει αυτά που με απασχολούσαν παρόλο που τον έβλεπα κάθε βδομάδα το σ/κ... Απλα περναγαμε καλα γιατι βλεπομασταν λιγο...Η μητέρα μου συνεχώς δούλευε για να τα βγάλουμε πέρα κι εμενα είτε με την νταντα είτε με την γιαγιά.. Αυτο με έκανε να προσπαθώ να τα βγάζω πέρα μόνος μου χωρίς να λέω τίποτα σε κανέναν... Εντελώς εσωστρεφής χωρίς να συζητώ κάτι που με ενοχλούσε.. Αμα τα έβγαζα πέρα καλώς, αν όχι το καταπινα... Τωρα άρχισα στα 22 να συζητώ με φίλους και συγγενείς...

Bύρωνα, χαίρομαι που νιώθεις ότι η απάντησή μου σε βοήθησε και επίσης χαίρομαι ακόμα περισσότερο που "ανοίγεσαι" σε πιο προσωπικά θέματα, κάτι που εκτιμώ και σέβομαι απεριόριστα.
Ας ξεκινήσω λοιπόν με το θέμα του χωρισμού των γονιών που κρίνω ότι είναι ακρογωνιαίος λίθος για τη συναισθηματική σου κατάσταση αλλά και ανάπτυξη. Είναι πολύ φυσικό να νιώθεις αυτό το κενό από την όχι και τόσο ικανοποιητική παρουσία του πατέρα σου, τα πιο σημαντικά χρόνια της ζωής σου. Αυτό προφανώς σου έχει δημιουργήσει μία ανασφάλεια και πάντα προσπαθείς να βρεις κάποιον/α ώστε να σε κάνει να νιώθεις, ας το πούμε "ολοκληρωμένος".

Θα σου πω γιατί το λέω, χρησιμοποιόντας μία δική μου επώδυνη εμπειρία. Από τα 9-11 περίπου, κακοποιήθηκα σεξουαλικά από κοντινό οικογενειακό πρόσωπο (όχι ο πατέρας). Αυτό έκανε τη δουλειά του για χρόνια, πολυεπίπεδα και κατέληξα στα 32 μου να καταρρεύσω με τα γνωστά που προανέφερα. ΌΜΩΣ, το πιο σημαντικό "κακό" που έκανε, ήταν να επιλέγω πάντα λάθος ερωτικούς συντρόφους, μέσα από τους οποίους έπαιρνα μόνο πόνο, ταλαιπωρία και ελάχιστες όμορφες στιγμές. Γιατί;

Όπως το διαπιστώσαμε μέσα από την ψυχοθεραπεία με τον ψυχίατρό μου, αναπαρήγαγα τη μορφή των σχέσεων που θεωρούσα "φυσιολογικές" εξαιτίας της κακοποίησής μου. Δηλαδή σε απλά ελληνικά, είχα μάθει με λάθος τρόπο τι σημαίνει "αγάπη". Ευτυχώς μέσα από την ψυχοθεραπεία έμαθα δύο πολύ βασικά πράγματα, τα οποία και εφαρμόζω ευλαβικά πια στη ζωή μου: α) Η αγάπη, η πραγματική αγάπη, ΜΟΝΟ ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Είναι σεβασμός, εσωτερική πληρότητα, αντιθέσεις αλλά όχι εντάσεις, και πάνω και πέρα απ όλα, η σωστή σχέση λοιπόν είναι ΙΣΟΤΗΤΑ και να είμαστε ο εαυτός μας. Και β) Δε γίνεται να περιμένουμε από κάποιον άλλον να μας ολοκληρώσει. Πρέπει εμείς να ολοκληρώσουμε τον εαυτό μας και μετά όποιος μας εκτιμήσει καλώς, αλλιώς τη βόλτα του που λέμε...

Είχα πάντα υψηλές προσδοκίες από τους άλλους και φυσικά έκρινα εξ ιδίων τα αλλότρια. Από τη στιγμή που έπαψα να αφήνω να με επιλέγουν και επιλέγω πια εγώ, είμαι πολύ πιο ισσορροπημένη και ευτυχισμένη. Δεν αφήνω να με πάει ο καθένας όπου θέλει. Πηγαίνω εκεί που θέλω εγώ και αν πραγματικά το θέλει και ο άλλος ακολουθεί.

Αυτά όλα στα έγραψα για να σε βοηθήσω κάπως, επειδή βλέπω ότι οι σχέσεις με το άλλο φύλο, είναι πολύ σημαντικές για σένα, αλλά δυστυχώς έχουν γίνει το μόνο κριτήριο για να νιώθεις ότι κάτι έχεις επιτύχει σε προσωπικό επίπεδο. ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΧΑΛΙΕΣΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΤΙΜΟΥΝ; Η απάντηση είναι ΟΧΙ.

Πίστεψέ με, σου μιλάω σα να είμαι θεία σου ή μάνα σου αυτή τη στιγμή. Έχω τη διπλάσια ηλικία σου και ένας από τους λόγους που είμαι εδώ, είναι για να μπορώ να βοηθάω ανθρώπους με τα ίδια προβλήματα που πέρασα και εγώ, αλλά δεν είχα κανέναν τότε να με στηρίξει και να με καθοδηγήσει για να βγω από το πιο σκοτεινό τούνελ που συνάντησα στη ζωή μου. Μπορεί τώρα να σου φαίνεται βουνό αυτό που βιώνεις, αλλά μεγαλώνοντας θα διαπιστώσεις ότι η ουσία της ζωής είναι και αλλού και όχι μόνο στην επιβεβαίωση ή την απόρριψη από κάποιες κοπέλες.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω για τη σχέση σου την τωρινή με τον πατέρα σου. Είστε πιο κοντά, βλέπεστε πιο συχνά;

Σ'ευχαριστω για ακόμη μια φορά.. Ειναι ακριβώς όπως τα είπες!! Ψάχνω την πληρότητα και την επιβεβαίωση του εαυτού μου μέσα απο μια καλή σχέση.. Μπορεί να λέω ότι δεν αξίζει κάποιος και δεν πρέπει να χαλιεμαι αλλα όπως επιβεβαιωσες κι εσύ, ψάχνω την πληρότητα σε κάποιο άλλο άτομο γιατι σιχαινομαι την μοναξιά όπου δεν υπάρχει αυτή η "τρυφερή αγκαλιτσα, το φιλακι, το χάδι, κατανοηση κλπ"... Εμένα μου ειναι τρομερό βουνό, καθημερινή πάλη, προσπαθώντας να βρω τον εαυτό που παραμελησα... Και δεν βοηθά η μοναξιά, ειδικά τωρα με την παρούσα κατάσταση που ευτυχώς ή δυστυχώς δημιουργήθηκε.. Τουλάχιστον ξέρω με τα λεγόμενα σου ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν περάσει χειρότερα και επανήλθαν... Επειδή ομως δεν έχω περάσει κάτι τέτοιο, για μένα το χειρότερο ειναι και διαφορετικό... Πιστεύω πλέον ότι δεν έχω πλήρη εικόνα της αγάπης μέχρι τωρα, παρόλο που αγάπησα χωρίς φραγμούς..

Αρχικα ο πατέρας μου επέλεξε να κάνει καινουρια ζωή σε αντίθεση με την μητέρα μου... Ξαναπαντρευτηκε κι έκανε αλλα 3 παιδιά... Οσο περνάει ο καιρός βλέπω ότι απομακρυνομαι απο τον πατέρα μου...μιλάμε 1-2 φορές το μήνα και βρισκομαστε μια φορά ας πούμε ενώ παλιότερα (όταν πήγαινα σχολείο) κάθε σαββατοκύριακο έμενα σπίτι του.. Μόλις πέρασα στο πανεπιστήμιο σταδιακά άρχισε να χάνεται η επικοινωνία κι είχε καποιες αναλαμπές αρκετης επικοινωνίας που κρατούσαν αρκετά λίγο.. Γενικά κι εκείνος δεν ενδιαφέρθηκε όσο θα πρεπε... Αν θα μιλήσουμε θα πούμε απλα τα νέα μας σε ένα τηλεφώνημα το πολυ μιας ώρας... Να βγω για ένα καφέ μαζι του δεν εχει γίνει ποτε!! Οι βολτες σταματησανε απο τότε που δεν μπορώ να θυμηθώ... Σίγουρα θα υπάρχουν κι αλλα που δεν μου έρχονται...

Byronc22 έγραψε:
Αυτή η άτιμη η μοναξιά. Σκέψου όμως ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι τριγύρω μας, που είναι μεν σε σχέση αλλά νιώθουν πιο μόνοι και από εμάς τους επίσημους μόνους. Το θέμα είναι να αξιοποιείς τη μοναξιά σου. Όταν είσαι με κάποιον, ακολουθείς αναγκαστικά το πρόγραμμά του. Σκέψου το λοιπόν θετικά και μέχρι να βρεθεί κάποια να αξίζει τον κόπο να κάνεις σχέση μαζί της, ασχολήσου με ότι σε γεμίζει.

Κάποτε έκλαιγα τόσο πολύ επειδή ένιωθα τη μοναξιά, και ειδικά όταν έβλεπα τους άλλους γύρω μου ζευγαρωμένους, αλλά τώρα αν με ρωτήσεις, είμαι τόσο καλά μόνη, με τους φίλους, την οικογένεια, τις δραστηριότητές μου και το ΜΑΖΙ, που πραγματικά δεν το αλλάζω παρά μόνο για έναν σύντροφο που θα τα σεβαστεί όλα αυτά και μένα μαζί και δε θα με καταπιέσει.

Byronc22 έγραψε:
Εσένα σε πληγώνει αυτό; Θα ήθελες περισσότερη επαφή μαζί του; Και αν ναι, γιατί δεν το συζητάς ανοιχτά, με όλη την ειλικρίνεια που το νιώθεις;

κραταιά έγραψε:
Προσπαθώ να κάνω ο,τι με γεμίζει (κιθάρα, βόλτα με φίλους, επιτραπέζια με φίλους, φωτογραφία κ.α) αλλα δεν ικανοποιουμαι με τίποτα... Εκεί που νιώθω ότι περναω καλά, ξαφνικά βρίσκω τον εαυτό μου να θέλει να γυρίσει πίσω στο σπίτι ως καταφύγιο... Ισως να ειναι η ηλικία, ίσως κάνω κάτι λάθος... Δεν μπορώ να καταλάβω κι αυτο με μπερδεύει ακόμη περισσότερο... Αν μπορούσα να βρω τι μου γινεται, δεν θα ήμουν ψυχολογικά πεσμένος και για τον χωρισμο... Γιατι κατάλαβα ότι δεν φερθηκαμε ο ενας στον σωστά, καταλαβα ότι δεν πήγαινε άλλο κι απο τις 2 πλευρές και δεν περνάγαμε καλά όσο θα θέλαμε...

κραταιά έγραψε:
Με πληγώνει και θα ήθελα παραπάνω επικοινωνία... Αλλα δεν βλέπω την ανταπόκριση που θα πρεπε να εχει ένας πατέρας απέναντι στον γιο... Δεν το συζητάω γιατι δεν θέλω να τον στεναχωρησω...

Bυρώνά μου, όταν λες ότι δεν το συζητάς μαζί του γιατί δε θέλεις να τον στεναχωρήσεις, αυτόματα μόνος σου, τον αφήνεις απ έξω από τη ζωή σου. Αν πιστεύεις ότι οι άνθρωποι είναι δίπλα μας μόνο στις ευχάριστες και ανέμελες στιγμές μας, τότε έχεις προδιαγράψει μία επιφανειακή πορεία στις σχέσεις σου. Οι πραγματικοί φίλοι μας - συνοδοιπόροι μας είναι εκείνοι που μας αγαπούν για όλα μας, και τα θετικά και τα αρνητικά. Δε γίνεται να είμαστε τέλειοι ή ιδανικοί. Μήπως πρέπει να το σκεφτείς και έτσι; Ίσως, λέω ίσως τότε, οι σχέσεις με τον πατέρα σου ή με τον οποιονδήποτε γίνουν αν μη τι άλλο πιο ουσιαστικές και σε γεμίζουν περισσότερο...

Δεν φοβάμαι να του πω οτιδήποτε... Απλα θα με στεναχωρουσε αν στεναχωριοταν και εκείνος... Απο την φύση μου δεν θέλω κανέναν να πληγωνω, προτιμώ να νιώσω εγω "κάπως"... Πες με αφελή, ομως με αυτο νιώθω καλα, ακομη κι αν πληγωνομαι! Και πάντα θέλω να ειναι δίπλα μου οποιοσδηποτε για τις ανεμελες και ευχάριστες στιγμές, τις οποίες προσπαθώ να δημιουργώ συνεχώς αλλα οι δεκτές πολλές φορές δεν λαμβάνουν...απορρίπτουν και δυσκολεύουν την σχέση νιώθοντας ότι δεν έχω κάνει κάποιο τραγικό λάθος για να αξιζω μια περιεργη συμπεριφορά.. Δεν έχω τσακωθει ποτε με κανέναν φίλο πολλα χρόνια πίσω.. Κανείς δεν με εκμεταλλεύτηκε για το πώς είμαι... Δεν προσπαθώ να γίνω ούτε τέλειος ούτε ιδανικός, μόνο αποδεκτός στις σχέσεις (οικογενειακές-φιλικές- ερωτικες) με τον όρο "καλο παιδί", να μην έχουν σοβαρό πρόβλημα μαζι μου... Μπορεί αυτη η συμπεριφορά να βγαίνει απο κάποια ανασφάλεια του εγω... Με την ψυχολόγο μου μιλάω καθημερινά σχεδόν... Γιατι νιώθω συνεχώς μπερδεμενος και αγχωμένος για τους ανθρώπους γύρω μου (και μελλοντικούς), λόγω της συμπεριφοράς τους απέναντι μου, όχι απαραίτητα κακή αλλα σίγουρα δεν μιλάω για την καλή εδώ... Μοιάζει με την θεωρία μιας γνωστής ψυχολόγου, ότι το μικρό παιδί κοινωνικοποιειται μόλις μπει στο νηπιαγωγείο... Γιατι για πρώτη φορα βρίσκεται αντιμέτωπο με την συμπεριφορά του που αντανακλάται στα αλλα άτομα και διακόπτει ή επιβραβευει την συμπεριφορά ανάλογα με το αποτέλεσμα... Οταν τους ρωτάω τι συμβαίνει μου λένε ότι όλα ειναι μια χαρά, ενώ φαίνεται το αντίθετο... Με μπερδεύει, με ανησυχεί και απογοητεύει... Είτε μιλάμε για συγγενείς, είτε για φίλους, είτε για έρωτες... "Θα βρεθεί άκρη;, υπάρχει άκρη;, που ειναι;, θα την δω ή θα την χάσω πάνω στην ανάγκη να πιαστώ;, γιατι περπαταω και δεν την βλέπω πουθενά;" Αυτα με απασχολούν καθημερινά και όλη την ώρα για κάθε τομέα της ζωής μου...

Byronc22 έγραψε:
Άρα δε νιώθεις καλά, αφού πληγώνεσαι. Όπως διάβασα πρόσφατα σε ένα βιβλίο σχετικό με την κατάθλιψη, μπορείς να δεις την κατάσταση αυτή και ως "δώρο" ώστε να κινητοποιήσεις τον εαυτό σου, ώστε να αλλάξεις βασικούς τομείς στην καθημερινότητά σου, που σε κρατάνε πίσω, χωρίς να το καταλαβαίνεις και είναι μία ευκαιρία, να καθαρίσεις εσωτερικά σκουπίδια τα οποία απλά σε βρωμίζουν και δεν προσφέρουν κάτι.

Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι όταν ο οργανισμός έχει κρυώσει, η ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά είναι π.χ. ο πυρετός ή ο πόνος σε κάποια άλλη δυσλειτουργία του. Πώς εμφανίζει λοιπόν την εσωτερική ψυχολογική, νευρολογική πίεση; Σκέψου το. Άρα δεν πρέπει να θεραπεύσεις μόνο το σωματικό, αλλά και τις αιτίες που το προκαλούν. Αφού διαπιστώνεις, ότι ο τρόπος διαχείρισης των καταστάσεων ως τώρα, μάλλον προβλήματα σου δημιούργησε, μήπως, λέω μήπως, να δοκιμάσεις και μία άλλη "ματιά" προσέγγισης των ανθρώπων και των σχέσεων γενικότερα;

Και αυτό στο λέει μία παθούσα, αλλά μαθούσα τώρα πια...

Βύρωνα καλησπέρα. Θα μπορούσες να γράψεις τι σπουδάζεις, ποιά τα σχέδια σου για το μέλλον, τι έχει για σένα περισσότερο σημασία στη ζωή, ποια τα ιδανικά σου και πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από 10 χρόνια?
Σε ρωτώ τα παραπάνω γιατί θα ήθελα να σχηματίσω πληρέστερη εικόνα για σένα, μήπως και μπορέσω να γράψω την άποψη μου, που ίσως βοηθήσει.
Θανάσης