(συγγνωμη που το αναδημοσιευω και εδώ αλλά ...εχω προβλημα...θα θελα ειδικα γνωμες μεγαλυτερων)

Με δυο λόγια παδιά , είμαι 25 . εχω σταματησει να ζω απ'τα 21 . Γενικά η κατάθλιψη άρχισε να με επηρεαζει απ'τα 16 . Δεν εχω νοιωσει ευτυχια παρα μόνο 2 χρονακια οταν ημουν σε μια τρελοπαρεα στα σχολικα χρονια , μεχρι ο καθενας να παρει τον δρομο του
Για να καταλαβετε απο αριστειο στο γυμνασιο , εμεινα χρονια στο λυκειο , καπως ετσι μπορεις να περιγραψεις και ολη μου τη ζωη

Και δεν ημουν ποτε μοναχικος , ντροπαλος , αντικοινωνικος ή ανικανος στην επαφη με τους τους ανθρωπους . Ακριβς τ'αντιθετο Ημουν ενας απο σας Κι ομως παντα νοιαζομουν και " εφτιαχνα " τους αλλους , εμένα ποτέ
( ειχα επιχειρησει να ξαναγραψω την ιστορια μου πριν κανενα χρονο σε παρομοιο φορουμ ( ασχετα αν καταφερα να ανοιξω και να αντικρισω τα σχολια μετα απο 4 μηνες) και μου ειχαν απαντησει οτι ολο αυτο το κοινωνικο χαροπο παιδι το εφτιαξα εγω . Δεν ημουν ποτε αυτος , εγεινα καποιος αλλος γι αυτο και καποια στιγμη αυτο κατερευσε και σηκωσα πετσέτα)
Αυτο ομως δειχνει οτι πραγματικα ηθελα κατι πολυ , το προσπαθησα . Τωρα θα μου πεις δε πα να γα%&^#* ... μεχρι τα 21 ηταν ? Ε .... Μεχρι εκει αντεξα

Εδώ και 3 χρόνια δεν βγαινω απ'το σπίτι . Έχω κόψει κάθε επαφή με φιλους συγγενεις κτλ δεν δουλευω , δεν βγαινω , αποφευγω να αισθανομαι , αποφευγω να ζω
Δεν εχω κανει σχεση , σεξ ή καν φιλησει (δε νομιζω οτι ειμαι ασχημος , και ημουν απιστευτα κοινωνικος αλλά έλα μου ντε ... ) και αυτός ειναι ο βασικοτερος λόγος της μιζεριας μου . Δλδ οταν λαχταράς κάτι 12 χρόνια ( και εισαι 25 , όσα χρόνια δλδ θυμασαι τον εαυτο σου και δεν ... ) Δεν εχω αγαπηθει δλδ δεν εχω νοιωσει τι θα πει αυτο .
Τον εαυτό μου ποτέ δεν τον αγάπησα και ούτε θα το κάνω , δεν ειχα ποτε μου ονειρα , ουτε μεγαλους στοχους , ζουσα τις στιγμες , το παρον . Δεν με νοιαζουν ουτε τα λεφτα ουτε η καριερα ουτε η νεανικη μου αυτονομια ( που και υγιειης νεος να ειναι καποιος στην Ελλάδα δεν θα φευγει πλέον απ'το σπιτι του πριν τα 40 ) Τι κανω λοιπον εκτος απ'το να επιβιωνω σερναμενος μεσα στους 4 τοιχους ? Δεν με ενδιαφερει τιποτα , δεν ονειρευομαι τιποτα , δεν εχω τρελα με τιποτα

Σε κεινο το διαστημα 21 - 24 είχα αυτο (που αν πηγαινα σε γιατρους θα ελεγαν μειζων ) αλλά πλεον ειμαι πολυ καλυτερα . Πλεον ομως εχω εμποδια οπως η κοινωνικη επανενταξη ( 3 χρονια , αποκτας αγοραφοβιες , χαμηλη αυτοεκτιμηση μπλα μπλα ) , εργασια ? ανεπαγγελτος και απο που αρχιζουμε? Αξίζει να αρχισουμε ? Αξιζει τοση προσπαθεια? Γενικα αξιζει να ζουμε ? οκ βαλτε α προσωπο

Τις μεγαλες παρεες τις βαρεθηκα , καθε μερα εξω σε πλατειες , μαγαζια , στεκια , νυχτα ... Μετά το σχολείο δεν ήξερα , δεν κατάλαβα πως να συνεχίσω . Κανεις δεν υπηρχε για μενα , να βοηθησει οταν χρειαζομουν ωθηση ( γονεις καλοι ανθρωποι αλλά παθητικοι ρε παιδι μου , το μηλο κατω απ'τη μηλια ) .... Δουλεια στη χωρα του βυσματος δεν ...

Στατος - Ι5 (μεσον , κλικες , ρουφιανεματα , φασισμος ,εμπόριο όπλων, βοηθεια βομβαρδισμου της πατριδας ολων αυτων που τωρα τους θελουμε νεκρους ή χωμενους σε στρατοπεδα - φυλακες , Τσοχατζοπουλοι , Μεημαρακηδες τοτε)
Ξερεις το συναισθημα ολοι προχωρανε , εσυ μενεις πισω . Γενικά κουραστηκα να προσποιουμαι , να δινω και να μην παιρνω . Ηθελα και θελω " κατι δικο μου " κατι για μενα κατι πιο προσωπικο , πιο ουσιαστικο . Κατι να γεμιζει τις μπαταριες μου που ολο και αδειαζαν για χρονια Προσπαθησα νομιζω αλλά δεν ...
Ε το καθε μερα στους δρομους έγεινε 2 , 3 φορες τη βδομαδα ( και όχι Σουκου που βγαινει ο πολυς κοσμος ) ... μετά βδομάδα παρά βδομάδα μεχρι που δεν σηκωνεις τηλεφωνα , τους αφηνεις ολους απ' εξω και βυθυζεσαι ....

Σωματικα καταφερα να βαλω 30 κιλα σε 1,5 χρονο .... και αλλα 10 στο υπολοιπο. Δλδ +40
Φετος εχασα τα 25 , ναι ξερω ... μπραβο μου και απεκτησα σκληρυσνη κατα πλακας ( αυτο μου ριξε ενα καλό χαστουκι ( γιατι λεμε υγεια πανω απ'ολα .... ) όχι οτι δινω καρφί για τα σωματικα αλλά οντως σε κανει να τη δεις αλλιώς

δυστυχως σκληρυσνη , υποθυρεοειδισμος ( και αυτό διεγνώσθη φέτος ) , κατάθλιψη είναι συγκοινωνούντα , το ξέρω ...
Φρόντισαν να με εφοδιάσουν καταλλήλως βλεπετε ... και γω τους έκανα τη χάρη και αφέθηκα .... πφφφφφφ

Πηγα σε ψυχιατρο μονο για τη γραφειοκρατεια του στρατιωτικου . Μου δωσε 6 μηνες zoloft , τα πηρα , δε καταλαβα ουσιαστικη διαφορα .Οταν ξαναπηγα μετά απο 1 χρονο (είχε ηδη αρχιζει η δυσκολη περιοδος) μου γραψε πιο ισχυρα λεγοντας μου θυμαμαι "αργησαμε" .... Δεν τα πηρα ποτε . Με τα νευρολογικα το τελευταιο χρονο παιρνω μινιτραν για να κοιμαμαι (παντα ειχα θεματακι με τον υπνο)

Για να σπασω λιγο το γραπτό λόγο ...η ζωή μου λέξη προς λέξη...Το ατυχημα παρ'ολιγο να γινει κι αυτο ,στη θεση του βαζω τη νευρολογικη λαλακια που με δερνει...(ξεχασα να πω οτι τελειωσα το σχολειο με το φοβερο 11 και διαγωγη κοσμια και οχι -οτατη γιατι πλακωθηκα με καθηγητη, μου καναν συνελευσεις,ξερετε καθονται ολοι σε εναν κυκλο γυρω γυρω σαν Θεοι-κρητες (ετσι μου μιλουσε και ενας &^%#$ ανθυπας στο στρατο οταν μου παιρνε συνεντευξη αλλα και σ'ολη τη διαρκεια,ευτυχως ημουν ψυχραιμος και πηγα για αναβολη ...αλλιως ακομη στα στρατοδικια θα ετρεχα) και συ να απολογησαι στη μεση σε μια καρεκλα.Σηκωθηκα και βαραγα γροθιές στις σιδερενιες πορτες, αποτελεσμα, δυο σπασμενα δαχτυλα του χεριου)Καπως ετσι τελειωσα το σχολειο....γενικα με την εξουσια δεν...
Ο τιτλος προφυτικος?Δε ξερω θα δειξει,εχω λιγα αποθεματα ακομη (νοιμιζω)
Αρκεί να καταλαβω , να αντιληφθω τι θελω.Τι σκατα πρεπει να κανω,Βοηθεια?


σορυ αν ο λόγος μου ειναι μπερδεμένος αλλά θα ήθελα γνώμες,ο,τι νοιώθετε,έρχονται γιορτές και πάντα πονάνε πολύ,να 'στε καλά

Kαλησπερα GIo....Ειμαι η lollypop, η πιο καλα η Θαλεια.
το κειμενο σου με χτυπησε απευθειας στην καρδια!εχω σχολιασει κι αλλες φορες εδω,αλλα εισαι το δευετρο ατομο του φορουμ που νιωθω τοσο κοντα και τοσο <<ταυτισμενο>> με δικα μου αισθηματα... Λοιπον την απαντηση δεν την εχω να στην πω,γιατι την ψαχνω.αλλα και να την ειχα θα ταιριαζε σε εμενα.την απαντηση την εχεις μονο εσυ,αλλα καπου βαθια θαμμενη. Επιτρεψε μου ομως να σου πω καποια πραγματα. Να σου πω το πρωτο σημειο ταυτισης. ΔΙαγνωσθηκα επανηλλημενως με την μαλλον ατυπη ταμπελα <<διαταραχη ψευδουε εαυτου>>
Δεν με ενδιαφερει αν στην κλινικη πραξη χρησιμοποιειται ελαχιστα.εμενα περιεγραψε τη ζωη μου ολακερη. Ζουσα με μια πλαστη ταυτοτητα,και με μια πλαστη υπαρξη,με μια ψευτικη εικονα,με ενα ψευτικο εαυτο.ημουν αυτο που ηθελαν οι αλλοι να ειμαι,σε τετοιο βαθμο που δνε ηξερα ποια ειμαι.δεν προλαβα ουτε να το νιωσω ουτε και να το αναπτυξω ποτε. η αληθινη μου βουληση αποθουταν αυτοματα,ηθελα να θελω αυτα που ηθελαν οι αλλοι απο εμενα.τα ηθελα,κι εκει ιεναι η παγιδα.δεν ειναι οτι ηξερα οτι εγω δεν ειμαι αυτη,αλλα το κανω επειδη το θελετε...ταυτησα των εαυτο μου με αυτο που ηθελαν οι αλλοι απο εμενα....δεν μπορω να στο δωσω πιο απτα τωρα.ειναι μεγαλη βαθια ανακαλυψη.κι επειδη καιει ακομα μου ειναι καπως επιπονο να γραφω γι αυτο..αν δεν με συγκινβουσε τοσο το μηνυμα σου,ισως δεν θα ειχα απαντησει...
Λοιπον,θες να μαθεις την καταληξη?μοιαζει πολυ με την δικη σου....
αποκοπη απο τον εαυτο μου,αισθημα κενου,αποξενωση,αποπροσωποποιηση.κι επειτα καταθλιψη.μειζωνα.καταθλιψαρα!συνεχιζα να ζω και να οικοδομω μια ζωη,στα θεμελια ενος ψευδους εαυτου.το αποτελεσμα?βρεθηκα με εναν εαυτο στα απολεσθεντα,στα αζητητα,και μια ζωη που δεν την ειχα σχεδιασει εγω.που δεν την θελησα εγω.που δεν την εζησα εγω.....
Βρεθηκα σε μια ξενη πολη,αγκαλια με ενα επαγγελμα οοπυ δεν μπου ταιριαζε,και ΧΩΡΙΣ ΕΑΥΤΟ....ΧΩΡΙΣ ΕΑΥΤΟ...οταν βυθιστηκα πολυ στνη καταθλιψη και παρελυσα μπορεσα να αναγκασθω να ζητησω θεραπεια.δεν πετυχε με την πρωτη.δεν πειραζει.επειτα απο 4 χρονια,καπου στα 3 δηλαδη.μετα απο αρκετα αντικαταθλιπτικα αλλα κυριως ΤΕΡΑΣΤΙΑ αβυθομετρητη εννδοσκοπηση,ανακαλυψα με τη βοηθεια της γιατρου μου οτι ημουν ενας ψευδης εαυτος.το αποτελεσμα συγκλονιστικο και επωδυνο συναμα.και αρχικα μετεωρο....
περασα στο σταδιο του μη εαυτου.που ηταν δυσκολο.εσπασα τον ψευδη εαυτο,αλλα δεν ειχα δομησει κανεναν αληθινο.ΚΑΝΕΝΑΝ.ετσι υπηρχα χωρις να υπαρχω.οι γνωσεις για τον εαυτο μου δεν υπηρχαν.τι θελω?τι μου αρεσει>στοιχειωση πραγματα.που τα ξερουν ολοι στα 23 τους.ειμαι 23.τι μουσικη ακουν,που βγαινουν,σε τι αρεσκονται γενικως!εγω ημονυ στο μηδεν....ΣΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΗΔΕΝ.ακου.χωρις υπερβολη.λεω και ξαναλεω οτι ΕΓΩ ως θαλεια ζω μονο 1 χρονο.αλλξα τα γενεθλια μου.δνε με αφορα ποτε γεννηθηκα αλλα ποτε αρχισα να ΥΠΑΡΧΩ...εγω.ΕΓΩ.κατα το σκεφτομαι αρα υπαρχω.δεν μου αρκει το να αναπνειεις,για να εισαι το φερεφωνο των επιθυμιων των αλλων....λοιπον.συνοψιζουμε.η ηλικια μου ειναι 1 ετος.και οι αυτογνωσια μου αντιστοιχη.γ γνωση για τον εαυτο μου ειναι μολις ενος ετους εμπειριες.ειμαι σαν το μωρο.τα ανακαλυπτω ολα απο την αρχη.ΟΛΑ.δεν ξερω τι μαρεσει.οτι εκανα παλια συλληβδην απεμπολισθηκε μαζι με τον ψευδη εαυτο.τον τελευταιο χρονο ζω για να με μαθω...συλλεγω αυτογνωσια.τωρα κοιτα.το χασμα....αγεφυρωτο....
δεν μπορω να εχω αποφασεις τυπου,τι επαγγελμα να ακολουθησω,γιατι ακομα δεν ξερω καλα καλα ποιος ειμαι.δεν ξερω τη γνησια βουληση μου.το τιμημα...ΤΕΡΑΣΤΙΟ...
η ζωη μας μοιαζει πολυ...θελεις να μαθεις πως ηταν η ζωη στην κατασταση της καταθλιψης και μετα του μη εαυτου?.δεν υπηρχε ζωη.απομονωση.συνοδευτηκε ολα αυτα τα χρονια κι απο διαταραχη πανικου.γερη.ετσι μετραω 3 χρονια μεσα στο σπιτι.φιλοι 2.κυριως απο το τηλεφωνο.ζωη καμια.η ζωη στον παγο.μαζι με ολες τις σημαντικες αποφασεις.
δεν σουπδαζω,δεν βγαινω,δεν συνανστρεφομαι κοσμο,δεν ζω....
και ειμαι 23....ναι ναι,σε αυτα τα <<καλυτερα χρονια>>
το καλοκαιρι ειχα το δευετο επεισοδιο καταθλιψης,και για πρωτη φορα σοβαρες τασεις αυτοκτονιας.ηταν τοτε που καταλαβα οτι ειμαι προθυμη να πεταξω την ζωη μου πολυ απλα γιατι δεν εχω ζωη.αυτο ηταν σοκ.οταν φθανεις στο χειλος του γρεμου κινητοποιησε.ποσο ομως να κινητοποιηθεις με μια διαταραχη πανικου?λοιπον,φετος ειμαι καλυτερα,κανω καποια διιατερα.αυτο.κατα τα αλλα.σπιτι.δεν μπορω να δουλεψω,δεν παιρνω καμια αποφαση για σχολη.και φοβαμαι να ζησω.πως να ζησω ξανα,μετα απο σχεδον 6 χρονια εξω.στο αναρωτηριο.
μου ειναι τρομερα δυσκολο να ξαναμπω στη ζωη.τρομερα.μου ειναι πιο ευκολο να ειμαι αρρωστη και ψυχικα αναπηρη απο το να ζησω.το τιμημα?αυτο που καταλαβαινει κανεις.ωστοσο ειμαι πολυ πιο καλα απο οτι ημουν.να σου πω οτι εκανα και μια αποτυχημενη θεραπεια για διαταραχη πανικου,και τωρα συζηταμε να ξαναπροσπαθησω.εμενα αυτο ειναι σαν ταφοπλακα.ο πανικοε εχει πεσει σαν ταφοπλακα επανω μου.οποτε και να παω να κουνηθω,με πλακωνει.αλλα με πλακωνει και η αυτοεξορια,ο φοβος,πως να ξαναμπεις στην ζωη....
Ισως εγραψα πολλα.και πιστεψε με οχι ανωδυνα.ηθελα να σου πω την δικη μου ιστορια.αν νιωσεις κι εσυ αυτη τνη ταυτιση μπορεις να μου στιελεις και προσωπικο μηνυμα.θα χαιρομουν να τα λεγαμε πιο πολυ.κατι τελαυταιο για εσενα....
Ζητας μια βοηθεια.Η πολυτιμοτερη ισως βοηθεια ειναι να βρεις τον σωστο ειδικο,να τον επιστευτεις και να τον αφησεις να σε βοηθησει.χωρις την ψυχιατρο νου θα κολυμπουσα ακομα στην αβυσσο της καταθλιψης και της αυτοαγνοιας.Καποια πραγματα δεν μπορουμε να τα κανουμε μονοι.επεισης ενα τετοιο ταξιδι δεν γινεται με ενα καταθλιπτικο συναισθημα να σε καταπνιγει.το πιο σημαντικο απο τις κινησεις ππου θα κανεις ειναι η σωστη θεραπεια.αυτο ειναι το αλφα και το ωμεγα.δεν ξερω αν ηδη κανεις...δεν ανεφερες κατι αν δεν κανω λαθος.επειτα,το οτι εισαι κοινωνικος ειναι ιδιοσυστασιακο δεν χανεται.μαλλον θαυεται απο καταθλιψη η αγχος.οποτε τα εφοδια τα εχεις.προσπαθησε να απελπλακεις απο αυτο που σε κραταει στον πατο.κι επειτα μικρα και σταθερα βηματα.διαλεξε καποιους ανθρωπους που θεωρεις πιο κοντα και προσπαθησε να ανακτυσεις την επαφη μαζι τους.step by step......τη ζωη δεν ξυπνας μια μερα και την αλλαζεις αρδην.ετσι οπως εχει γινει σε εσενα οπως και σε εμενα,θελει μικρα βηματακια κι εναν εναν τους τομεις.δουλεια φιλοι κλπ.ολα μαζι ειναι δυσκολο.αν ζητας τη γνωμη μου.θεραπεια νουμερο ενα.και μετα εσυ διαλεγεις το επομενο βημα....αν εισαι τυπος πυο διαβαζει ισως βρεις ενδιαφερον βιβλιο το <<φυλακες της παιδικης μας ηλικιας. Alice Miller.εκδοσεις.ροες>>
να ξερεις οτι δεν εισαι μονος.ειμαστα ολοι μαζι.καπου εκει εξω.καποος ειναι στην δικη σου ηλικια σχεδον.με μια ζωη εξισου παραλυτη.κι ενα πονο,,,βαθυ...
εδω ειμαι να τα πουμε παλι.καλο σου βραδυ

Gio καταρχάς καλώς ήρθες κοντά μας. Και πίστεψέ με ήρθες στο σωστό forum. Εδώ όλοι ΜΑΖΙ προσπαθούμε να νικήσουμε τα "δαιμόνιά" μας. Λοιπόν μετά από τόσο καιρό εδώ, καταλήγω σε ένα συμπέρασμα. Ότι όλοι μας, είμαστε εδώ επειδή ακριβώς είμαστε ξεχωριστοί, ιδιαίτεροι (με την καλή έννοια), δεν ανήκουμε στην πλειοψηφία, είμαστε κάτι σαν μαύρα πρόβατα. Το έχεις σκεφτεί ποτέ έτσι; Ότι αυτό που σου έτυχε, είναι ένας τρόπος αφύπνισης, ώστε να πετάξεις το "προσωπείο" που είχες τόσα χρόνια και να βρεις τον πραγματικό σου εαυτό; Θα μου πεις τώρα, πρέπει να το μάθω αυτό με τον δύσκολο τρόπο; Θα σου απαντήσω αυτό που με δίδαξε και μένα η μείζονα καταθλιπτική διαταραχή, η διαταραχή πανικού και η αγοραφοβία. ΝΑΙ. Οι σημαντικές αλλαγές δεν έρχονται ανώδυνα. Αλλιώς δε θα μας στιγμάτιζαν όσο πρέπει. Αυτό που μου έμαθε λοιπόν η πορεία πολλών χρόνων με αυτή την πάθηση είναι ότι με τσάκισε, με γονάτισε αλλά και με πείσμωσε, με δυνάμωσε, με έκανε περήφανη, όταν τη νίκησα και τώρα μπορώ να τη διαχειρίζομαι με τον σωστό τρόπο. Όλοι κουβαλάμε κάτι το οποίο μας πυροδότησε την έκρηξη αυτής της κατάστασης. Και εδώ θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Έχει συμβεί κάποιο γεγονός στη ζωή σου που σε σημάδεψε;

Καλησπέρα, καλησπέρα

Αυτό που με τρώει ξέρεις πιο είναι?γιατί τόσο καιρό ενω ήμουν online κάθε μέρα,δε αναζητησα ποτέ μια τετοιου είδους επικοινωνια...και γω τους αλλους τους βαρεθηκα...
Απάντηση :δε μπορούσα να σκεφτώ...γιατί και η σκέψη μονάχα πονούσε...

Τώρα να ναι καλά τα μουδιάσματα,τα τρεμουλα και οι δυπλοπιες....με ξυπνήσανε...
Και το καλύτερο...δεν πονάω πλεον οταν σκεφτομαι...
Και thanks που κανετε τον κοπο να απαντησετε

'Όχι δεν υπήρχε κάτι σοβαρό που να μου συνέβει.Καλη παιδικη ηλικια περασα(θα ημουν αχαριστος αν ελεγα αλλιως)Καλα και με την οικογενεια. Υπήρχαν οι εντασεις στο σχολειο,οι εντασεις με τους γονεις(εχω πλακωθει ασχημα 2,3 φορες) (υπηρχε θεμα παλιοτερα,όχι πλεον με τι αλλο....τη χειροτερη αντρική λαλακία, το ποτο.... σε συνδιασμο με υποτιμιτικές κουβέντες και απαξιωση απ'τον ενα γονεα,δε θελω να πω περισσοτερα δημοσια)αλλά όχι ,δεν εδεινα παραπανω βαση απ'οτι έπρεπε (δεν ηταν και σε συχνή βαση να δημιουργησει προβλημα)αλλα και παντα διναμε εξηγησεις(αν και πολυ πιθανον οχι πιστικες)αλλά οκ συνυπαρχουμε καλά στο ιδιο σπιτι... Το ι5 δε με πηραξε εχω και ιδεολογικη αντιρηση οποτε μαλλον περιφανος νοιωθω .Φετος ειχα μολις τη πρωτη απωλεια.Εφυγε ο παππους αλλά δε μπορω να πω οτι με επηρεασε,η σκληρυσνη μια απ'τα ιδια...δε με απασχολει το χαζοκεφαλο....
Και ασ'το πω το χαζό,δε βαριεσαι...Αυτο που με ετρωγε χρονια,αυτο που θα κανα τα παντα ηταν η σχεση που δεν ειχα.Μπορει να ακουγεται παιδικο ειδικα στους μεγαλυτερους(χαθηκαν τα χρονια) όχι αλλα οταν η ζωη σου,όσο θυμασαι τον εαυτο σου και δεν...και το θελεις και προσπαθεις,και πολυ πιθανον να εγεινες και να εζησες καποιον καιρο ως αλλος για να τα καταφερεις και δεν....αυτο μπορω να πω σαν εμμονη(που παντα την κρατουσα για μενα,δεν την εξωτερικευα)....δικαιολογια...μπορει...δε ξερω...

Αλλά εκεί αναζητώ,έτσι καταλαβαίνω την ευτυχια και το νόημα της ζωής.Σε δυο χέρια και μια φάτσα π[ου θα βαρεθείς να βλέπεις...ούτε λεφτά ούτε καριέρα,ούτε θεος ,ούτε καποιος σκοπος,τίποτα...Και παντα πιστευα οτι υπαρχουν ανθρωποι υπεροχοι αλλά με την τυχη που έχω (οκ και με την ανωριμοτητα μου,ολοι κανουμε λαθη,ειδικα εμεις οι νεωτεροι) εγώ μόνο αναλόσυμους γνώρισα....

Εδώ και κάποιους μήνες είμαι πως να πω σε μια εντελώς άλλη φάση.Υπαρξιακή να το πω...
αυτό που είπες και συ μόνο που εγώ είμαι από φυση πεσιμιστής,δε πιστευω σε θεο και μεταθανατον,έχω δει τη ζωη άλλων ανθρώπων...των τυχερών...και δεν ειναι καθόλου λίγοι που ποτέ τους δεν υπέφεραν ή θα υποφέρουν(θα μου πεις καλωσηρθες στην ενηλικη ζωη,ο κοσμος ειναι αδικος...)ε αυτό εμένα με κανει και παιρνω αναποδες.(παιδικό?μπορεί...) Ποτέ δεν έλεγε για μένα η ζωή κάτι... και δεν εχω πρόβλημα να με τελειώσω.Δε θέλω να μιλάω έτσι,δεν σκέφτομαι έτσι...ακόμη δλδ
Και δε ξερω αν διαφωνειτε,αλλά είανι πολύ πιο πρόστυχο να σε χτυπάει η κατάθλιψη στην εφηβία τόσο μικρό που πρέπει να πάρεις αποφάσεις για ολη σου τη ζωή (τι να κάνω?αυτούς τους κανόνες έχετε βάλει ως κοινωνία) και μοιάζουν όλα μεταβλητές παρά μεγαλύτερο που έχεις δυο ,τρεις σταθερές στη ζωή σου.Θα μου πειτε πιο νεος ομως έχεις και αντοχές...δε ξέρω...κι αν υπήρχαν....μας τελείωσαν
Και μας έμεινε η αδράνεια..

thanks πάντως για τις απαντησεις,να στε καλά...
Θάλεια μου ετών...ενός! σου έστειλα

Γειά σου Gio!
Καλωσήρθες στο "Μαζί"
Δυστηχώς κ λέω δυστηχώς, γιατί μέσα απ τα προβλήματα που προκύπτουν αναζητούμε ανθρωπους που έστω μπορούν να κατανοήσουν, αυτά που οι ίδιοι περνάμε κ έτσι τυγχαίνει να συναντιόμαστε, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων σ ένα φορουμ κι όμως τα προβλήματά μας να ναι τόσο παρόμοια. Ευτυχώς όμως θα έλεγα, γιατί μέσα απ τη προσωπική μας αναζήτηση, βελτιωνόμαστε κ γινόμαστε λίγο καλύτεροι ανθρωποι, ίσως πιο ευαισθητοποιημένοι σε θέματα ψυχικής υγείας.
Έχεις κάνει ήδη το πρώτο βήμα, συνειδητοποιείς τον αναβρασμό που γίνεται μέσα σου. Ίσως έχεις ήδη σκεφτεί να δεις κάποιον ειδικό (κ δεν μιλάω για ψυχίατρο ή φάρμακα, όπως γράφεις στο αρχικό σου ποστ), αλλά για ψυχοθεραπεία, να μπορέσεις να δουλέψεις όλα αυτα που σε φέρουν σε αυτό το σημείο κ αναζητάς βοήθεια, γιατί όλα αυτά σε πνίγουν κ νιώθεις να μην μπορείς να ανασάνεις.
Κουράγιο και όλα θα πάνε καλά!

Κραταιά, τώρα που το συνειδητοποιώ, η περίοδος που είπα "φτάνει" και κλείστηκα στους 4 τοίχους με εντονη τη καταθλιψη είναι η περίοδος που η μητέρα μου έπαθε τροχαίο (το ατύχημα που λέγαμε...)
Έσπασε 2 σπονδυλους στη μέση.(1,5 μήνα κατάκιτη με καθετήρα,ουτε πλευρό δεν άλλαζε,άλλους 2 για να βγει απ'το σπίτι και 9 σύνολο για να ξαναπάει δουλειά)ευτυχώς κανένα θέμα αναπηρίας,ούτε καν μονιμο κουσούρι,απλές ενοχλησεις,ευτυχως

Οπότε εκεί αναγκαστικά έπρεπε να πάρω πρωτοβουλίες.
Ο πατέρας έκανε τις εξωτερικές δουλειές εγώ το σπίτι και παντα βοηθούσα στο ψυχολογικό τομέα,όταν ο άλλος δε μπορεί να κουνηθεί για 2 μήνες....Έχω μια αδερφή σχεδον συνομηλικη,σπούδαζε τότε επαρχία,οπότε ερχόταν μόνο τα Σαβ/Κυρ
Ήταν τότε η περιοδος που πήρα φάρμακα και ήμουν και ολη μέρα στο πόδι δραστηριος...φαντάσου
Ήταν τότε και ο μεγαλύτερος καβγάς που είχα με τον πατέρα,δεν εχει σημασια τι και πως(πιστεψτε με δεν ειχα αδικο σε πολυ γενικό πλαίσιο ,μάζευα εγω το βάρος,τα νεύρα του ασθενή και τις υποχρεώσεις,εγώ ημουν πάνω απ'το κρεβάτi της όλη μέρα και αυτός σχεδόν καθόλου),έρειξα ολόκληρη τζαμαρία κάτω και αν δεν ηταν η αδερφή μου εκεί να με συγκρατησει θα του ορμούσα.Έφυγα 3 μέρες για να ηρεμήσει η κατάσταση στο σπίτι της αδερφής στην επαρχια.Γυρισα μιλήσαμε(είπα και βαριες κουβέντες που φυσικα μετανοιωνω τωρα... τεσπα)
Αλλά δε γίνεται, προσπαθείς που προσπαθείς να βρεις την ψυχική σου ισορροπία...αν σου κάτσει κι αυτό...και ενώ μπορεί να βοηθήσουν,να σε ελαφρύνουν...δεν....ζητάνε και τα ρέστα...

Λίγους μήνες μετά,έσπασα το 6μηνο εμπάργκο,βγήκα ένα δυημερο με την παλιά παρέα.Ήταν Νοέμβριος του 09. Από τότε εχω να πάω για καφέ
Τη μια μερα ήμουν μάλιστα όλη μέρα στο πόδι θυμάμαι ,τ'απογευμα στο Καραισκακης και από κει απέναντυ στο Ειρήνης & Φιλίας.Είχαν γίνει τα δυο ντερμπυ σε ποδοσφαιρο και μπασκετ την ιδια μερα. Ξέρω ακράια αλλαγή, απ'την απομόνωση σε χώρο 40.000 ανθρώπων,αλλά άξιζε γιατί φύγαμε με 2 νίκες χεχε
Την επόμενη βγηκαμε για ποτό με την παρέα,ενταξει μιλούσαμε αλλά εκεί κατάλαβα οτι δεν "κολλαω" δεν ανήκω πλεον μαζί τους.
Άρχισε πια ο χρόνος να κυλάει αλλιώς για μένα.Ε και από τότε το κοψα το σπορ...βγαίνω μόνο για δουλειές και γιατρούς και συνοδους συνηθως τους γονεις,οκ έχω κατέβει κέντρο και με μετρο και με απ'ολα μόνος αλλά ...
Μόλις πριν μια βδομάδα ξαναέσπασα το εμπάργκο και βγήκα μια βόλτα.Μόνος μου να περπατήσω
Πρέπει να ταν 12.30 τη νύχτα.Με τράβηξε η βροχή και η νύχτα(ήταν πάντα τα στοιχέια μου).Περπάτησα μέχρι τις 2,παραλίγο να με πάρουν στο κυνήγι 2 σκυλιά,έγεινα μουσκίδι αλλά το χάρικα κι αυτό

Να πω οτι με τον γονιο μετά από 2-3 χρόνια πόσο είχαν περάσει και το περιστατικο που περιεγραψα ,τα πράγματα πήγαιναν καλά.Φέτος γύρισε τύφλα,εγω προνοιτικος πρόλαβα και εφυγα πήγα μια βολτα,εκανε τελικα σκηνη(συμπειελαβε και μενα)...αποτελεσμα το ιδιο βραδυ ζαλη,ασταθεια,διπλοπια,εμμετους,πονοκεφαλους,ταχυπαλμιες,μουδιασματα.Το επομενο πρωι νοσοκομειο(ξερετε αλλη ταλαιπωρια)κατα το απογευμα αποφασιζουν νοσηλεια.(Το βραδυ ειχα κοιμηθει ενα 2ωρο+ νοσοκομεια +εξετασεις).
Παω να κοιμηθω ,ερχοντουσαν συγγενεις του διπλανου κρεβατιου.Πεταγομαι πάνω (σκοτωνα ανθρωπο)..."πάμε να φύγουμε"...με κρατουσαν οι νοσηλευτες,και κατσε και δε μπορεις να φυγεις(εγω εντομεταξει έκανα 8αρια απ'την ασταθεια),με στειλανε σε μια εκει ψυχολογο (ο,τι να ναι)της ειπα δεν θελω να πω τιποτα,να παω σπιτι θελω να ηρεμησω.Τελικα μου δωσαν να υπογραψω χαρτι υπ'ευθυνη μου.
Ε,αργοτερα διεγνωσθει σκλήρυνση κατα πλάκας(και ενεργοποιηθηκε από επεισοδιο θλίψης,αγωνίας)όμορφα...


=================================


Αυτά....έχω γράψει αρκετά από το παρελθόν(αδιαφορώ και για προσ. δεδομενα) απλά θέλω να ρωτήσω.Οκ έχω περάσει κάποια πραγματα αλλά αλλοι περνάνε πολύ χειρότερα,έτσι δεν ειναι?Μη τρελαθούμε...
Γιατι λοιπόν είμαι τόσο αδύναμος?Γιατί πέταξα πετσέτα και αφέθηκα έτσι?Γιατι σταματησα να βρισκω νοημα στη ζωη?Γιατι δεν συνεχισα?Γιατι δεν βρηκα,δε σκεφτηκα τροπο να συνεχισω?
Είναι αλήθεια οτι δεν ειχα κάποιον άνθρωπο,κάποιον αληθινο άνθρωπο μου(το εχω ξαναγραψει και αλλου αυτο)
Οι γονεις καλοι ανθρωποι(ξερω ολοι αυτο λενε για τους δικους τους) αλλά παθητικοί και υποτονικοί με τη ζωη τους απο μικροι(οκ μπορει να γουσταρουν μια τετοια ζωη,εγω όχι)
Δεν με συμβουλεψαν λοιπον ποτε.Θα κανεις αυτο,εχεις αυτη κι αυτη την επιλογη,αν αποφασισεις αυτο θα εχεις την α εξελιξη,αν το αλλο τη β,πως να πω ή να μου πουν παμε ,θα κάνουμε αυτό μαζί...
Ο ρολος του γονιου δεν ειναι διπλος?Α' να προστατευει και Β' να διδασκει με τη πειρα του?(Ξερω ζηταμε πολλα απ'αυτους...)Ε,εγώ το β δεν το χα ποτε.
Και πάντα μόνος μου μπροστά στις εξελίξεις και πάντα έπαιρνα τις λαθος αποφάσεις
Δεν το χα ουτε απο αλλον συγγενη θειο κατι αλλο(με την αδερφη μου δεν καναμε ποτε και τιποτα κοινο)
Ούτε καποια σχεση να με βοηθησει,να με τραβηξει,τιποτα.
Ούτε καν μια ομάδα(εχω μεγαλωσει μεσ'τα γηπεδα,έχω φιλους που παιζουν ο ενας σε μια απ'τις 3 μεγαλες της Αθηνας,άλλος ενας α εθνικη,αλλος ενας β' και αλλος γ')πανελλαδικος γνωστοι και χεζονται στο ταληρο(σορυ)

Ολοι προχωρησανε με εναν απ'αυτους τους τροπους,από μια ποδοσφαιρικη ομαδα μέχρι μια πανπιστημιακη, κάτι.Ολοι προχωρησανε εγώ έμεινα...Γιατί λοιπόν δεν βρήκα τρόπο να συνεχίσω?Και καλά το παρελθόν τ'αφήνω.Για το μελλον έχω φάει τόση πίκρα που δεν θέλω να συνεχίσω με το οποιοδηποτε κόστος,δεν συμβιβαζομαι ευκολα με μια μιζερη ζωή.(γιατι αντικειμενικα δεν εχω τιποτα σπουδες,δουλεια,καποια ικανοτητα ,αυτοσεβασμο,σχεση,φιλους,ενδιαφεροντα...μπλα ...μπλα...μπλα...)

Α!Να πω κι αυτό,ανακάλυψα το φορουμ αυτη τη βδομαδα.Ειδα λοιπον οτι διοργανώνατε μάζωξη.Είχα σκεφτεί να έρθω ,μηπως και βρω κατι εκεί.Ειχα δει διευθυνση,δρομους οκ.Ειχα και αναψυχτικο καμια λαλακιουλα να φερω.Και ενω 2 μερες πριν ειχα αποφασισει με το που ξυπνάω το Σαβ. μια αρνηση και ενα downιασμα...Και βέβαια δεν ηρθα.Ετρεχα σημερα για τις αιματολογικες τις κανω καθε μηνα.Ενω δεν πηγα ουτε στη νευρολογο μου να της δειξω τις υπολοιπες(μαγνητικες,οφθαλμολογικες κτλ μου χε γραψει για ελεγχο 8 εξετασεις,τις μισες εκανα).Ευτυχως μπαινουν σε μια ευθεια τα της σκληρυνσης και οι ιντερφερονες και αρχιζω πλεον να μειωνω και τη κορτιζονη(έχω τρεις εστίες στη κεφάλα μου....και ευτυχως οχι στον ν.μυελο, ασχετο ,αλλα οκ)