Καλώς σας βρήκα άγνωστοι φίλοι!
Νομίζω ότι ήρθα ως αυτήν την ιστοσελίδα αναζητώντας κάποιες πληροφορίες για ό, τι με βασανίζει από τότε που ήμουν παιδί..
Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια, πολύ δύσκολα εφηβικά, ζώντας μες τον πανικό και την απελπισία και χωρίς να ξέρω τι μου συμβαίνει. Δεν μου έφταναν αυτά, έβαζα συνεχώς τον εαυτό μου σε κίνδυνο περαιτέρω υποτροπής της κατάστασής μου ώσπου έφτασα ως το τώρα, ακόμη ζωντανή (παράδοξο!).
Σε αυτή τη φάση, προσπαθώ να μειώσω το αντικαταθληπτικό μου (έχω στερητικό), θέλω ν' απελευθερωθώ. Ποιος ξέρει για πόσο καιρό θα μπορώ να το συνταγογραφώ, για πόσο θα μπορώ να πληρώνω τις ασφαλιστικές μου εισφορές; Άνεργη, ξανά απελπισμένη, φτωχή και μίζερη.
Όλα αυτά τα χρόνια η σκέψη που δεν μ' εγκαταλείπει είναι να βρω το θάρρος κάποτε να μην υπάρχω, κι ας υπάρχω έπειτα.
Δύσκολο να είσαι μονίμως αγχώδης, καταθλιπτικός και κακομοίρης..

Σωτηρία υπάρχει, ας μην είμαστε απαισόδοξοι!
Καταλαβαίνω το μονίμως αγχώδης, καταθλιπτικός, αλλά κακομοίρης γιατι? Νομίζω ότι αυτό απο μόνο του λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας στο να κάνεις οποιοδήποτε βήμα παρακάτω. Συνήθως η πιο προφανής παγίδα σ αυτό το φαύλο κύκλο, είναι να μην αγκαλιάζουμε εμείς οι ίδιοι το πρόβλημά μας. Όχι λύπηση λοιπόν, ούτε γιατί μας έτυχε, ούτε γιατί ήταν να γίνει, ούτε οτιδήποτε..
Δεν είσαι η εξαίρεση στον κανόνα, συμβαίνει σε όλους μας λίγο - πολύ να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, ο καθένας μας κουβαλάει το δικό του μαρτύριο κ προσπαθεί να μάθει να ζει με αυτό ή απλά να συμβιώσει.
Προχώρα λοιπόν, όπως κ να ΄ρθουν τα πράγματα, η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα.. άλλο προσπαθώ όταν μπορώ, όσο μπορώ κ άλλο παραδίνομαι! Δες το σαν μια συνεχόμενη μάχη, που όπως κ να ΄χει κάποιες παρτίδες θα τις κερδίσεις, όσες κι αν χρειαστεί να χάσεις!