Αρχική Forum ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ Θα τελειώσει ποτέ?
Γεια χαρά, Επισκέπτης
Όνομα χρήστη: Κωδικός: Να με θυμάσαι
  • Σελίδα:
  • 1

ΘΕΜΑ: Θα τελειώσει ποτέ?

Θα τελειώσει ποτέ? 11 Σεπ 2013 02:50 #5165

  • neneia
  • ( Επισκέπτης )
  • Το Άβαταρ του/της neneia
Καλησπέρα. Είμαι καινούριο μέλος και ήθελα να μοιραστώ την δική μου ιστορία καθώς φοβάμαι να συζητήσω με τους δικούς μου ανθρώπους γι'αυτο το θέμα μιας και τους έχω ταλαιπωρήσει πολύ. η δική μου ιστορία ξεκίνησε στα 20 όταν έπασχα απο νευρική ανορεξία η οποία κράτησε 3 χρόνια. Βρήκα το θάρρος να μιλήσω στην μητέρα μου όταν η κατάσταση είχε φύγει εκτός ελεγχου. Με πήγαν σε ψυχίατρο η οποία απο'οτι θυμάμαι μου είχε πει ότι έχω μανιοκαταθλιψη, εμμονές, αυτοκαταστροφικές τάσεις και μου είχε δώσει φαρμακευτική αγωγή την οποία δεν ακολούθησα ποτέ λόγω φοβίας σε αντικαταθλιπτικά. Έτσι αποφάσισα να το πολεμήσω αλλιώς και πήγα σε μία ψυχολόγο η οποία με βοήθησε πολύ να βρω τις αιτίες που με οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση. Η αλήθεια είναι ότι όλα ξεκίνησαν απο πάρα πολύ μικρή ηλικία, σχεδόν όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Στην ψυχολόγο άντεξα σχεδον ένα χρόνο και μετά απο μία συνεδρία όπου μου ήρθαν μνημες της παιδικής μου ηλικίας δεν ξαναπήγα ποτέ. Το πολέμησα μόνη μου και σιγά σιγά βρήκα τον τρόπο να αποκτήσω μια καλύτερη σχέση με το φαγητό με αρκετά σκαμπανεβάσματα όλα αυτά τα χρόνια αλλά όχι σε τραγικό βαθμό. Δίνω την μάχη μου με την ανορεξία κάθε μέρα 10 χρόνια μετά και ευτυχώς πιστεύω ότι τα πάω αρκετά καλά. Νιώθω όμως πως την μεγαλύτερη μου μάχη δεν την έχω δώσει ακόμα. Ο σύντροφος μου είναι αυτός που μου χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου ότι κάτι δεν πάει καλα. Συνειδητοποίησα πως πριν βρω τον σύντροφο μου που είμαστε 3 χρόνια μαζί είχα μεγάλα διαστήματα κατάθλιψης, κλεισμένη στο δωμάτιο μου χωρίς κανένα ενδιαφέρον για ζωή. από τότε που μείναμε μαζί είχα κατά καιρούς επεισόδια που κράταγαν 1-2 μέρες αλλά τα πράγματα έφτιαχναν με μαγικό τρόπο για καιρό. εδώ και 6 μήνες σχεδόν όμως έχει ξεκινήσει το μαρτύριο. μπορεί μέσα σε μια μέρα να αλλάξω πολλές φορές διάθεση και όχι όπως ένας μέσος άνθρωπος. Απο την απόλυτη ευφορία να περάσω στο σπαραχτικό κλαμα σε μια ώρα μέσα χωρίς προφανή λόγο. Οι αντιδράσεις μου είναι ακραίες, την μία μέρα μπορεί να μην θέλω να συκωθώ απο τον καναπέ και την επόμενη να κάνω γενική στο σπίτι 3 φορές. έχω πάρα πολλές ανασφάλειες ότι ο σύντροφος μου θα με εγκαταλείψει ενώ συζητάμε για γάμους και παιδιά και σε γενικές γραμμές νιώθω τυφλή στα καλά πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή μου και ψάχνω να βρώ τα άσχημα. την μια στιγμή νιώθω πως είμαι άχρηστη και την επόμενη γράφομαι τένις επειδή πιστεύω πως θα είμαι η καλυτερη. Νιώθω πως έχω φτάσει σε ένα σημείο που πλέον δεν μπορώ να διαχειριστώ όλο αυτό που μου συμβαίνει και βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά. Δεν ξέρω σε ποιον να μιλήσω. Δεν θέλω να απογοητεύσω τους γονείς μου πάλι και να τους στεναχωρήσω. Και ενώ ο σύντροφος μου ξέρει το παρελθόν μου και το έχει δεχτεί φοβάμαι να του πω τι μου συμβαίνει και πως νιώθω πως όλο αυτό ξαναγυρνάει. Επειδή έχω διαβάσει πολύ γι'αυτο που έχω πάθει φοβάμαι μήπως πάσχω απο διπολική διαταραχή και χρειάζομαι βοήθεια απο ειδικό. τι με συμβουλέυετε?
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Θα τελειώσει ποτέ? 11 Σεπ 2013 04:39 #5167

  • vikaki7
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της vikaki7
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Φρέσκος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 10
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 1
  • Κάρμα: 0
Γεια σου,για να ξερεις με ποιον μιλας θα σου πω 2 λογια με μενα και μετα θα προσπαθησω να σου πω την αποψη μου.Με λενε Βικυ ειμαι 53 εχω 2 παιδια 31 και 28 και 3 εγγονια.Πασχω απο διαταραχες πανικου απο τα 46 μου και διπολικη διαταραχη τυπου 2 διαγνωσμενη στα 50 μου.Με παρακολουθει ψυχιατρος και παιρνω φαρμακευτικη αγωγη.Με οσα μας ειπες η αποψη μου ειναι οτι πρεπει συντομα να σε δει ενας καλος ψυχιατρος και να κανει διαγνωση.Μην φοβασαι την ψυχικη νοσο αλωστε ολοι κατι εχουμε και ευτυχως σημερα ολα ρυθμιζονται.Μπορεις να κανεις την αγωγη σου και να συνεχισεις τη ζωη σου κανονικα.Τα συμπτωματα που περιγραφεις μοιαζουν με διπολικη διαταραχη,εχεις ενναλαγη της διαθεσης απο καταθλιψη σε υπομανια,προλαβετε το να μην κανεις βαρια καταθλιψη η μανια,ειναι κριμα αφου υπαρχουν τα μεσα να φτασεις σ αυτο το σημειο,πιστεψε με ειναι πολυ βασανιστικο και επωδυνο για τους δικους μας ανθρωπους και ειδικα για σενα που εισαι στο ξεκινημα της ζωης σου,αλωστε εχεις τον ανθρωπο σου στηριγμα που ειναι πολυ σημαντικο αυτο.Θα σου πω επισης για να σε ενθαρυνω για την κορη μου της οποιας της παρουσιαστηκε καταθλιψη στα 21 της μετα το στρες των εξετασεων.Ουτε κ εγω ξερω ποσα χαπια επαιρνε <με τις οδηγιες του ψυχιατρου βεβαια>μεχρι να συνελθει και συνεχιζε τα αντικαταθλιπτικα της της μεχρι τα 27 που εμεινε εγκυος.Τα σταματησε δεν ειχε κανενα προβλημα μεχρι σημερα που το μωρο της ειναι 11 μηνων,ειναι μια χαρα και χωρις φαρμακα.Σου ευχομαι τα καλυτερα ,ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙς ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΤΡΩΕΙ ΝΑ ΧΟΡΤΑΣΕΙ.περιμενουμε νεα σου.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Θα τελειώσει ποτέ? 11 Σεπ 2013 06:11 #5169

  • neneia
  • ( Επισκέπτης )
  • Το Άβαταρ του/της neneia
Σε ευχαριστώ Βίκυ για την υποστήριξη. Η ψυχίατρος μου είχε δώσει τα ladose. ο λόγος που δεν τα πήρα και φοβάμαι ακόμα να πάρω φάρμακα είναι ότι δεν θέλω να νιώθω "ψεύτικη ευτυχία" , ούτε να νιώθω πως είμαι μέσα σε μια σαπουνόφουσκα. Φοβάμαι πολύ μην εξαρτηθώ και με ενοχλεί μέσα μου να ξέρω πως πρέπει να παίρνω χάπια για να είμαι καλά. ΄Ισως είναι κόλλημα δικό μου. Πολλές φορές θυμώνω τόσο πολύ με τον εαυτό μου και με αυτό που μου συμβαίνει γτ ίσως να είμαι απλά πολύ εγωίστρια και δεν μου είναι τίποτα αρκετό στην ζωή μου. Απο την μία φοβάμαι πάρα πολύ να μπλέξω σε μία κατάσταση με ψυχιάτρους, φάρμακα και να παραδεχτώ μέσα μου πως είμαι ένα συναισθηματικα διαταραγμένο άτομο, αλλά απο την άλλη θέλω ότι έχω να το αντιμετωπίσω τώρα πριν ξεκινήσω να κάνω οικογένεια και ζήσουν τα παιδιά μου την κατάσταση που βιώνει τώρα ο σύντροφος μου. Είμαι πάρα πολύ μπερδεμένη. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως νιώθω πάρα πολύ κουρασμένη και εξαντλημένη. Τουλάχιστον όταν είχα την ανορεξία όλο αυτό που ένιωθα είχε ξεσπάσει έτσι, τώρα που δεν έχει τρόπο να ξεσπάσει νιώθω πως με τρώει μέσα μου.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Θα τελειώσει ποτέ? 11 Σεπ 2013 16:55 #5170

  • dimitra
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της dimitra
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Κατώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 36
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 3
  • Κάρμα: 2
Γεια κι απο μενα. μην σκεφτεσαι πως εισαι ενα βαθια διαταραγμενο ατομο, σκεψου αν ειχες μια ιωση θα προβληματιζοσουν αν θα πηγαινες στο γιατρο η αν θα επαιρνες φαρμακα; δεν διαλεξες εσυ αυτο το προβλημα. Σου παρουσιαστηκε και πρεπει να το αντιμετωπισεις. Ελπιζω να μην ακουγομαι πολυ καθοδηγητικη..αλλα πιστευω πως αν πας σε εναν ειδικο και κανεις ψυχοθεραπεια και παρεις και την καταλληλη φαρμακευτικη αγωγη θα νιωσεις πολυ καλυτερα. Κι αυτο δεν θα ειναι για παντα. Θα εχει αρχη και τελος.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Θα τελειώσει ποτέ? 12 Σεπ 2013 18:52 #5174

  • Vagattack
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Vagattack
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Ανώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 70
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 17
  • Κάρμα: 11
Αγαπητή neneia μην αυτοστιγματίζεσαι... η ψευτική αίσθηση είναι αυτή που βιώνεις χωρίς τα χάπια γιατί είναι της πάθησης. Μάλλον είσαι διπολική τύπου 2 δηλαδή κατάθλιψη+γλυκιά υπομανία. Μην χάνεις χρόνο από τη ζωή σου και πάρε την αγωγή σου. Τόσο τα αντικαταθλιπτικά, όσο και τα αντιψυχωσικά (για το ανέβασμα) δεν είναι εξαρτηογόνα, οπότε μη φοβάσαι. Όσο για τον όγκο της ποσότητας των φαρμάκων αυτό θα είναι κάτι προσαρμόσιμο στο πως νιώθεις.
Βρες έναν καλό ψυχίατρο και μην τυραννιέσαι... με αγάπη Βαγγέλης
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Θα τελειώσει ποτέ? 13 Σεπ 2013 06:09 #5181

  • seastar
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της seastar
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Ανώτερος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 61
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 6
  • Κάρμα: 0
Γεια σου neneia , και καλως ηρθες !!
θα ηθελα να σου πω , οτι τα αντικαταθλιπτικα ,δεν ειναι “εθιστικα” ουτε μαγικα βοτανια .που θα σου δωσουν την “ψευτικη ευτυχια” ουτε θα σε κλεισουν σε “σαπουνοφουσκες “και μπαλονια που μπορει να σκασουν ξαφνικα ,και να νομιζεις οτι γιορταζεις το Πασχα στην Κερκυρα :) (λιγο χιουμορ )
Kαταλαβαινω τους φοβους σου (και γω, ακριβως τους ιδιους φοβους ,και σκεψεις ειχα )
Αλλα με βοηθησαν να ηρεμησω ,και να αρχισω να μιλαω στην ψυχολογο μου (μαζι με τη συνεργασια του ψυχιατρου παντα ) χωρις να φευγω
Για την κουραση που αναφερεις ,σε νοιωθω οσο δεν μπορεις να φανταστεις ....
Πες μου ,ομως ,τι ειναι καλυτερο ?
Να συνεχισεις να κρυβεσαι ,και να θυμωνεις με τον εαυτο σου για το πως αισθανεσαι ,για να μην στεναχωρεσεις τους αλλους , ή να κανεις ενα βημα σημαντικο για σενα ,για να μην αισθανεσαι εξαντλημενη ? :)
Το κακό είναι που δεν ήξερες
πως η διέξοδος είναι στον πυθμένα
που φοβήθηκες να βυθιστείς μέχρις αυτού.

Κώστας Μόντης
Τελευταία διόρθωση: 13 Σεπ 2013 06:10 από seastar.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Θα τελειώσει ποτέ? 15 Σεπ 2013 16:23 #5202

  • vikaki7
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της vikaki7
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Φρέσκος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 10
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 1
  • Κάρμα: 0
καταλαβαινω τους προβληματισμους σου σκεψου οτι εγω δεν φτανει που ειχα εγω προβλημα αλλα και η κορη μου <εμπλεξε> με ψυχιατρους και ψυχοφαρμακα στα 21 της ειναι πολυ δτυσκολο να δεχτει μια μανα κατι τετοιο.νοιωθεις οτι εσυ φταις που <ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ >το παιδι σου ετσι.Στην αρχη ετσι νοιωθουμε ολοι και η απαντηση του ψυχιατρου μου σ αυτο ητανε <αν ειχες διαβητη δεν θα επαιρνες φαρμακο?Το λαντοζ που σου εδωσε ειναι ενα ηπιο αντικαταθλιπτικο που θα ανεβασει την σερετονινη σου η οποια ειναι πεσμενη,ειναι ενας νευροδιαβιβαστης που ευθυνεται για την διαθεση του ατομου κατι σαν ορμονη.Αν ειχες αναιμια δεν θα επαιρνες σιδηρο?και φυσικα δεν ειναι εξαρτησιογονο μπορεις να το παρεις χωρις συνταγη γιατρου δεν εχει κοκκινη γραμμη.περιμενω νεα σου καλη αναρωση
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
  • Σελίδα:
  • 1
Χρόνος δημιουργίας σελίδας: 0.060 δευτερόλεπτα