Οι γονεις μου, μου λενε ειναι "εφηβεια" εγω απο οτι εχω ψαξει και εχω διαβασει εχω ολα τα συμπτωματα της καταθλιψης. Ειμαι 14 χρονων και για καποιο μεγαλο χρονικο διαστημα ημουν emo. Πηγαινα ακομα και σε νεκροταφεια και χαραζα τα χερια μου. Η κολλητη μου εφυγε για παντα για αλλη πολη. Απο οταν χωρισα γιατι ειχα μια σχεση 8 μηνων με ενα παιδι και ηταν ο πρωτος μου ερωτας με επιασε αυτο το πραγμα. Στο σχολειο δεν εχω ορεξη πλεον ουτε καν να σηκωθω απο την θεση μου για να βγω διαλειμα. Μου φαινεται πως ολα εχουν παρει ενα ασπρομαυρο χρωμμα. Θελω να ξεφυγω απο ολο αυτο. Αλλα μου ειναι πολυ δυσκολο. Τα σαββατα μου δινεται η ευκαιρια να βγω εξω με τους φιλους μου αλλα κατι με κραταει στο σπιτι. Επισης, μου ειναι εξισου δυσκολο να γραψω εδω τι εχω περασει αν και δεν ξερω το γιατι. Εχω χασει βαρος. Προσπαθω να κουβεντιασω με τους γονεις μου το θεμα αλλα το μονο που καταφερνουν ειναι να κλεινομαι παλι στο δωματιο μου για ολα αυτα και να κλαιω. Κλαιω καθε μερα. Επισης πολλες φορες εχω προσπαθησει να αυτοκτονησω.. αλλα φοβαμαι.. και ετσι δεν κανω τιποτα.. η αλλη λυση ειναι η ουσιες.. ωστε να ξεφυγω.. αλλα και παλι... δεν θα ηθελα οι γονεις μου οταν πια πεθανω απο ολο αυτο να καταλαβουν οτι επαιρνα κατι.. αυτα ειναι πολυ λιγα και δεν περιγραφουν αυτα που νιωθω.. αυτα ομως μπορεσα και εγραψα.. ελπιζω να μπορειτε να με βοηθησετε..

Αγαπητέ μου φίλε μην απελπίζεσαι. Θα σου απαντήσω λίγο κοινότοπα... η ζωή όλη είναι μπροστά σου... .Καταρχήν μπορεί τώρα σε κάποιο καφέ να γνωρίσεις κάποιο κορίτσι που θα σε γεμίσει, κάποιο μάθημα στο σχολείο που θα σου αρέσει και θα ήθελες να το σπουδάσεις σε κάποιο πανεπιστήμιο. Μετά σκέψου τον εαυτό σου φοιτητή σε κάποιαν άλλη πόλη ανεξάρτητο με τις σπουδές σου, τις νέες παρέες σου, τους νέους έρωτες σου... και τη ζωή σου να προχωράει. Πάντως από τα γραφόμενά σου ίσως να χρειάζεσαι και μιά μικρή βοήθειά από κάποιο ψυχολόγο για να σου τακτοποιήσει τις όποιες σκέψεις έχεις στο μυαλό σου. Φαίνεσαι από τα γραφόμενά σου ευαίσθητο παιδί και γιαυτό βραχυκυκλόθηκες. Μην το βάζεις κάτω. Κάθε μέρα είναι και μια καινούρια μέρα, διάβασε ένα ωραίο βιβλίο, βγες με την παρέα σου, άκουσε την μουσικούλα σου, κουβέντιασε με τους δικούς σου, βγάλε την καλοσύνη σου προς τα έξω, μην αφήνεις τα αισθήματά σου μέσα σου αλλά εξωτερίκευσέ τα...

σε βαθμουσ καταθλιψησ εισαι στο 7 απο εκει που εισαι παει και πιο κατω στο λεω αυτο για να καταλαβεισ οτι μεσα στο χαλι που νομιζεισ εσυ οτι εισαι εισαι καλα σε καποια σημεια που δεν τα δινεισ σημασια γτ τα θεωρεισ αυτονοητα που ομωσ δεν ειναι αυτονοητα και δεν ενοω εχεισ φαι εχεισ σπιτι κλπ ενοω σε επιπεδα λειτουργηκοτητασ το οτι πασ στο σχολειο
καθεσαι εκει 7 ωρεσ γυρνασ εχεισ καποιεσ παρεεσ αυτα δεν ειναι αυτονοητα αυτα τα καταφερεσ μονη σου ασχετα αν εγιναν ψιλοαυτοματα γιατι εισαι στο σχολειο
μολισ καταλαβεισ οτι δεν εχεισ πιασει πατο και εισαι ακομα σχετικα καλα ολα θα σου πανε καλυτερα το τι εχεισ περασει εχει καποια σημασια αλλα παιζει ρολο 30% κι αυτο γιατι μετραει το πωσ αντιδρασ εσυ πανω σε αυτο και οχι το γεγονοσ

Λοιπον, βασικα ευχαριστω που δωσατε σημασια σε αυτα που εγραψα και μπορω να πω οτι με εκαναν να νιωσω λιγο καλυτερα... Οσο για τις παρεες που αναφερατε πιο πανω εχω να πω πως δεν εχω σχεδον κανεναν... και καποιον να εχω δηλαδη δεν με καταλαβαινει... με τους δικους μου δεν μπορω να συζητησω γιατι με κοροιδευουν και δεν το παιρνουν στα σοβαρα... επισης παω σε μουσικο σχολειο... αυτο σημαινει 9 ωρες σχολειο... νταξει η μουσικη ειναι η ζωη μου και με βοηθαει πολυ να ακουω μουσικη οπουδηποτε και αν ειμαι... τουλαχιστον με βοηθαγε.. τωρα μου φαινεται σαν να μην πιανει... μενω σε μικρη πολη... πρεβεζα αν εχετε ακουστα... και εδω δεν μπορεις να κανει πολλα... ο κοσμος ειναι περιεργος εδω... καλες παρεες καιπου να κρατησουν θα βρεις σπανια.. αυτα για την ωρα