Ισως κάποιος διαβάσει αυτά που γράφω , ίσως και κανένας, δεν με νοιάζει πια. Γιατί τώρα έχω τη δύναμη να χτυπήσω με το χέρι τον καθρέπτη της ζωής μου και να τον σπάσω. Να κάνω χιλια κομματάκια όλα τα ψέμματα που έζησα και είπα 43 χρόνια. Μα πιο πολύ θέλω να διαλύσω αυτό το ψεύτικο χαμόγελο που φορούσα σαν μάσκα για να κρύβω την αηδία και το μίσος που ένιωθα μέσα μου. Τελείωσα πια, τώρα είναι αργά. Τώρα πια έχω τη δύναμη να ουρλιάξω δυνατά από τον πόνο που με ξεσκίζει, να κλάψω, να θρυνήσω για όλα αυτά που έχασα με δική μου ευθύνη, από δικά μου λάθη. Γιατί μόνο εγώ έφταιγα για όλα όσα γίναν αυτά τα χρόνια, μόνο εγώ. Αν είχα τη δύναμη να σταθώ μόνη μου, αν δεν ικέτευα για λίγη απ΄την αγάπης τους, για λίγο ενδιαφέρον, θα ήταν όλα διφορετικά. ¨ολα πια πήραν το δρόμο τους. Λυπάμαι μα συγχρόνως για πρώτη ίσως φορά δεν ντρ΄΄επομαι για τον εαυτό μου