Γεια σας είμαι 20 χρονών και έχω κατάθλιψη.Νιώθω πολύ μόνη.Δεν έχω φίλους,παρά μόνο μία,αλλά όχι κολλητή.Δε μπορώ να κάνω παρέες.Είμαι πολύ ντροπαλή και αντικοινωνική.Είμαι ένα φυσιολογικό άτομο,πολύ εμφανίσιμη,δεν έχω σταθερή εργασία δουλεύω περιστασιακά γιατί είμαι σε μία δύσκολη σχολή και παράλληλα παρακολουθώ μαθήματα ξένων γλωσσών.Επιπλέον,έχω δύο χρόνια σχέση με έναν υπέροχο άνθρωπο.Νιώθω πολύ τυχερή,που τον έχω και τον αγαπώ.Πιστεύω το πρόβλημα μου προέρχεται από την οικογένεια μου.Πάντα με περιόριζαν.Ακόμα και τώρα δε μπορώ να βγαίνω πολύ και ούτε μέχρι πολύ άργα.'Αντε μέχρι τις 2-3 το βράδυ.Αν λείψω πολύ από το σπίτι με παίρνουν τηλέφωνο συνέχεια.Μια φορά κοιμήθηκα στο αγόρι μου και όταν γύρισα την επόμενη έγινε χαμός.Μου φώναζαν ότι είναι ντροπή να κοιμάμαι σπίτι του και ότι δεν είμαι καμιά του δρόμου για να το κάνω αυτό.Οι γονείς μου είναι καλοί άνθρωποι μας αγαπάνε πολύ εμένα και την αδερφή μου,εργατικοί και μας έχουν μεγαλώσει χωρίς να μας λείψει τίποτα.Απλά δε τους νιώθω κοντά μου.Τον πατέρα μου ιδιαίτερα καθόλου.Δε θυμάμαι ποτέ μου να με έχει πάρει μία αγκαλιά.Είναι πάντα τόσο κρύος.Η μαμά μου είναι πιο εσωστρεφής,αλλά ποτέ δεν έχουμε κάτσει να μιλήσουμε σα μάνα και κόρη.Ζηλεύω τόσο πολύ τα παιδιά που έχουν καλή σχέση με τους γονείς τους και είναι φίλοι.Μακάρι να το είχα.