Χαίρετε.
Δεν είμαι βέβαιος οτι γράφω στο σωστό τμήμα αλλά το πρόβλημα είναι πολύπλοκο και η κατάθλιψη έχει σοβαρό ρόλο οπότε ας το ξεκινήσω εδώ και αν πρέπει να πάει αλλού, παρακαλώ πείτε μου και θα το πάω.
Θα είμαι όσο πιό σύντομος, ήμουν με ένα κορίτσι για κάποιον καιρό το οποίο σύμφωνα με εμένα και το κοντινό μου περιβάλλον είχε σοβαρό πρόβλημα όσον αφορά τις επιλογές της στη ζωή και το πως χειριζόταν και προέβαλλε στους άλλους τον εαυτό της. Από τη μία ήμασταν πολύ καλά και αγαπημένοι(περισσότερα γι'αυτό παρακάτω), από την άλλη δημιουργούσε τεράστια προβλήματα με αυτές τις επιλογές με αποτέλεσμα να διαπιστώσω οτι υπάρχει τεράστιο χάσμα στον ηθικό και αξιακό μας κώδικα και να την χωρίσω.
Απεδείχθη στην πορεία(προτού χωρίσουμε εννοώ) οτι η κοπέλα είχε σοβαρότατο ψυχολογικό θέμα, και συνεχίζω να πιστεύω οτι δεν ήταν μόνο ένα.
Χωρίζοντας κράτησα επαφή γιατί είχε καταρρεύσει στο μεταξύ σωματικά και ήθελα να της σταθώ. Θεωρώ τις σχέσεις της ψεύτικες και νομίζω οτι είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους δίπλα της που νοιάζονται πραγματικά για το άτομο, οπότε δεν ήθελα να φύγω μακριά παρά τον χωρισμό.
Πέρασαν μήνες και η κατάσταση της χειροτέρεψε. Άρχισε κάποια στιγμή να δείχνει πολύ κακές συμπεριφορές απέναντί μου οπότε αποφάσισα να κόψω- εφ'όσον έδειχνε τέτοιες συμπεριφορές δεν έβλεπα τι είδους βοήθεια μπορούσα να της προσφέρω. Έπρεπε επίσης να γυρέψω και εγώ μια νέα κοπέλα και να προχωρήσω μπροστά. Της βρήκα έναν ψυχοθεραπευτή και ξεκίνησε εντατικά να κάνει συνεδρίες, και στο μεταξύ έκοψα.
Ένας μήνας πέρασε και με ξαναγύρεψε- ήταν ένας μήνας που κατάλαβα το πόσο αλλόκοτο ήταν το γεγονός οτι χωρίσαμε χωρίς να κόψουμε επαφή. Προσπάθησα να κερδίσω τον χαμένο χρόνο αλλά η νέα κοπέλα που ήρθε δεν με βρήκε έτοιμο για σχέση. Ήμουν πολύ τραυματισμένος και ταλαιπωρημένος από τα παραπάνω. Σταματήσαμε πολύ γρήγορα.
Στο μεταξύ επανεμφανίστηκε η προηγούμενη κοπέλα κάνοντας σοβαρά παράπονα οτι δεν μιλάμε πια. Αμέσως μετά έπαθε μια σοβαρή κρίση και εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική. Η διάγνωση ήραν Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας. Της είπαν οτι η ψυχοθεραπεία δεν αρκεί, πρέπει να τη δει ψυχίατρος και να πάρει (μάλλον βαριά)φάρμακα. Έχει νεύρα για το οτι δεν ήμουν κοντά της αυτές τις δύσκολες μέρες(έχει συνηθίσει να είμαι πάντα δίπλα της έτοιμος να βοηθήσω) και επιμένει να θέλει επαφή. Εγώ επέλεξα να μην της πω με λόγια οτι θέλω να κόψω γιατί φοβάμαι οτι θα το πάρει βαριά/ θα της κάνω κακό/ θα αναγκαστεί να με μισήσει για να το ξεπεράσει και θα είναι κρίμα, δεν τη μισώ καθόλου, το αντίθετο μάλιστα. Οπότε απλώς το έκανα.
Οπότε τώρα, έχω το εξής δίλημμα. Από τη μία, αν κοιτάξω εμένα, μάλλον πρέπει να κόψω μια και έξω-πρέπει να βρω μια κοπέλα που να είναι υγιής και να νοιάζεται για εμένα(η περίπτωσή μας ήταν καλή αλλά εντελώς μέσα στον εαυτό της- θα ακουστεί βαρύ αλλά για εμένα μάλλον δεν πολυνοιαζόταν, εκτός αν πάθαινα κάτι). Θα μου λείψει πολύ αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αποσυνδεθούμε, γιατί κακά τα ψέματα φίλοι δεν είμαστε και δεν ήμασταν όλη αυτή τη διάρκεια(πάνε περίπου 8-9 μήνες από το χωρισμό). Δεν είμαι βέβαιος αν μπορώ μια στο τόσο να της μιλάω για να την ακούω τι έχει να μου πει, ίσως να μπορώ ίσως όχι.
Από την άλλη η ίδια δηλώνει οτι θέλει επαφή, οτι καταλαβαίνει οτι υπάρχουν θέματα και εντάσεις και ειδική σχέση μεταξύ μας αλλά θέλει να είμαι κοντά της. Αυτό όμως εμένα με κρατά δέσμιο- όπως είπα, τη σχέση τη βιώσαμε διαφορετικά. Εγώ ήμουν εκεί, ολοκληρωτικά αφιερωμένος και αυτή ήταν τον περισσότερο καιρό ψυχρή και αδιάφορη,δεν εκφραζόταν, δεν μπορούσε ούτε να δώσει ούτε να λάβει αγάπη, νοιαζόταν και έδινε προτεραιότητα για ο,τιδήποτε άλλο εκτός από εμένα, ήταν σεξουαλικά ανενεργή/δυσλειτουργική και γενικώς είχε κάποιον δίπλα της μόνο και μόνο επειδή αυτό είναι μια κοινωνική σύμβαση, στην πραγματικότητα ήταν μόνη της- συνέβη επίσης να βρει κάποιον ο οποίος τη νοιάζεται οπότε ήταν και βολικό. Προς Θεού, δεν την κατηγορώ την κοπέλα, άρρωστη είναι, απλά να λέμε τα πράγματα όπως είναι για να μπορέσω να βοηθηθώ για το αληθινό πρόβλημα και όχι κάτι άλλο. Την κοπέλα την υπεραγαπάω και θέλω το καλύτερο γι'αυτήν, αλλιώς δεν θα έγραφα. Η κοπέλα λοιπόν θέλει επαφή, κάτι που εμένα όμως μάλλον θα μου κοστίσει. Ακόμα και αν δεν μου κοστίσει ψυχικά, τι θα γίνει όταν έρθει μια καινούρια κοπέλα? Θα μιλάω με την παλιά κάθε λίγο λόγω αρρώστιας? Δεν έχω ξαναζήσει κάτι παρόμοιο και δεν έχω την παιδεία να το χειριστώ σωστά. Γενικά ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με σοβαρή ψυχασθένεια και θα ήθελα να φερθώ σωστά.
Το ερώτημα λοιπόν είναι, να κόψω ή να κρατήσω οπωσδήποτε επαφή και αν κόψω πως να το πω? Φοβάμαι οτι η κοπέλα θα το πάρει στραβά. Θα ήθελα να φύγω με τα πράγματα ξεκαθαρισμένα ωστε όταν(αν)ξαναβρεθούμε να είμαστε χαρούμενοι και όχι ψυχροί ή εχθρικοί, αλλά δεν νομίζω οτι είναι σε θέση να κάνει συζήτηση σοβαρή και να δεχτεί οτι θα χάσει οριστικά κάποιον που θέλει δίπλα της.
Αν θέλετε να ρωτήσετε άλλες πληροφορίες στη διάθεσή σας, κάθε συμβουλή καλοδεχούμενη.