Χαίρετε.

Δεν είμαι βέβαιος οτι γράφω στο σωστό τμήμα αλλά το πρόβλημα είναι πολύπλοκο και η κατάθλιψη έχει σοβαρό ρόλο οπότε ας το ξεκινήσω εδώ και αν πρέπει να πάει αλλού, παρακαλώ πείτε μου και θα το πάω.

Θα είμαι όσο πιό σύντομος, ήμουν με ένα κορίτσι για κάποιον καιρό το οποίο σύμφωνα με εμένα και το κοντινό μου περιβάλλον είχε σοβαρό πρόβλημα όσον αφορά τις επιλογές της στη ζωή και το πως χειριζόταν και προέβαλλε στους άλλους τον εαυτό της. Από τη μία ήμασταν πολύ καλά και αγαπημένοι(περισσότερα γι'αυτό παρακάτω), από την άλλη δημιουργούσε τεράστια προβλήματα με αυτές τις επιλογές με αποτέλεσμα να διαπιστώσω οτι υπάρχει τεράστιο χάσμα στον ηθικό και αξιακό μας κώδικα και να την χωρίσω.

Απεδείχθη στην πορεία(προτού χωρίσουμε εννοώ) οτι η κοπέλα είχε σοβαρότατο ψυχολογικό θέμα, και συνεχίζω να πιστεύω οτι δεν ήταν μόνο ένα.

Χωρίζοντας κράτησα επαφή γιατί είχε καταρρεύσει στο μεταξύ σωματικά και ήθελα να της σταθώ. Θεωρώ τις σχέσεις της ψεύτικες και νομίζω οτι είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους δίπλα της που νοιάζονται πραγματικά για το άτομο, οπότε δεν ήθελα να φύγω μακριά παρά τον χωρισμό.

Πέρασαν μήνες και η κατάσταση της χειροτέρεψε. Άρχισε κάποια στιγμή να δείχνει πολύ κακές συμπεριφορές απέναντί μου οπότε αποφάσισα να κόψω- εφ'όσον έδειχνε τέτοιες συμπεριφορές δεν έβλεπα τι είδους βοήθεια μπορούσα να της προσφέρω. Έπρεπε επίσης να γυρέψω και εγώ μια νέα κοπέλα και να προχωρήσω μπροστά. Της βρήκα έναν ψυχοθεραπευτή και ξεκίνησε εντατικά να κάνει συνεδρίες, και στο μεταξύ έκοψα.

Ένας μήνας πέρασε και με ξαναγύρεψε- ήταν ένας μήνας που κατάλαβα το πόσο αλλόκοτο ήταν το γεγονός οτι χωρίσαμε χωρίς να κόψουμε επαφή. Προσπάθησα να κερδίσω τον χαμένο χρόνο αλλά η νέα κοπέλα που ήρθε δεν με βρήκε έτοιμο για σχέση. Ήμουν πολύ τραυματισμένος και ταλαιπωρημένος από τα παραπάνω. Σταματήσαμε πολύ γρήγορα.

Στο μεταξύ επανεμφανίστηκε η προηγούμενη κοπέλα κάνοντας σοβαρά παράπονα οτι δεν μιλάμε πια. Αμέσως μετά έπαθε μια σοβαρή κρίση και εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική. Η διάγνωση ήραν Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας. Της είπαν οτι η ψυχοθεραπεία δεν αρκεί, πρέπει να τη δει ψυχίατρος και να πάρει (μάλλον βαριά)φάρμακα. Έχει νεύρα για το οτι δεν ήμουν κοντά της αυτές τις δύσκολες μέρες(έχει συνηθίσει να είμαι πάντα δίπλα της έτοιμος να βοηθήσω) και επιμένει να θέλει επαφή. Εγώ επέλεξα να μην της πω με λόγια οτι θέλω να κόψω γιατί φοβάμαι οτι θα το πάρει βαριά/ θα της κάνω κακό/ θα αναγκαστεί να με μισήσει για να το ξεπεράσει και θα είναι κρίμα, δεν τη μισώ καθόλου, το αντίθετο μάλιστα. Οπότε απλώς το έκανα.

Οπότε τώρα, έχω το εξής δίλημμα. Από τη μία, αν κοιτάξω εμένα, μάλλον πρέπει να κόψω μια και έξω-πρέπει να βρω μια κοπέλα που να είναι υγιής και να νοιάζεται για εμένα(η περίπτωσή μας ήταν καλή αλλά εντελώς μέσα στον εαυτό της- θα ακουστεί βαρύ αλλά για εμένα μάλλον δεν πολυνοιαζόταν, εκτός αν πάθαινα κάτι). Θα μου λείψει πολύ αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αποσυνδεθούμε, γιατί κακά τα ψέματα φίλοι δεν είμαστε και δεν ήμασταν όλη αυτή τη διάρκεια(πάνε περίπου 8-9 μήνες από το χωρισμό). Δεν είμαι βέβαιος αν μπορώ μια στο τόσο να της μιλάω για να την ακούω τι έχει να μου πει, ίσως να μπορώ ίσως όχι.

Από την άλλη η ίδια δηλώνει οτι θέλει επαφή, οτι καταλαβαίνει οτι υπάρχουν θέματα και εντάσεις και ειδική σχέση μεταξύ μας αλλά θέλει να είμαι κοντά της. Αυτό όμως εμένα με κρατά δέσμιο- όπως είπα, τη σχέση τη βιώσαμε διαφορετικά. Εγώ ήμουν εκεί, ολοκληρωτικά αφιερωμένος και αυτή ήταν τον περισσότερο καιρό ψυχρή και αδιάφορη,δεν εκφραζόταν, δεν μπορούσε ούτε να δώσει ούτε να λάβει αγάπη, νοιαζόταν και έδινε προτεραιότητα για ο,τιδήποτε άλλο εκτός από εμένα, ήταν σεξουαλικά ανενεργή/δυσλειτουργική και γενικώς είχε κάποιον δίπλα της μόνο και μόνο επειδή αυτό είναι μια κοινωνική σύμβαση, στην πραγματικότητα ήταν μόνη της- συνέβη επίσης να βρει κάποιον ο οποίος τη νοιάζεται οπότε ήταν και βολικό. Προς Θεού, δεν την κατηγορώ την κοπέλα, άρρωστη είναι, απλά να λέμε τα πράγματα όπως είναι για να μπορέσω να βοηθηθώ για το αληθινό πρόβλημα και όχι κάτι άλλο. Την κοπέλα την υπεραγαπάω και θέλω το καλύτερο γι'αυτήν, αλλιώς δεν θα έγραφα. Η κοπέλα λοιπόν θέλει επαφή, κάτι που εμένα όμως μάλλον θα μου κοστίσει. Ακόμα και αν δεν μου κοστίσει ψυχικά, τι θα γίνει όταν έρθει μια καινούρια κοπέλα? Θα μιλάω με την παλιά κάθε λίγο λόγω αρρώστιας? Δεν έχω ξαναζήσει κάτι παρόμοιο και δεν έχω την παιδεία να το χειριστώ σωστά. Γενικά ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με σοβαρή ψυχασθένεια και θα ήθελα να φερθώ σωστά.

Το ερώτημα λοιπόν είναι, να κόψω ή να κρατήσω οπωσδήποτε επαφή και αν κόψω πως να το πω? Φοβάμαι οτι η κοπέλα θα το πάρει στραβά. Θα ήθελα να φύγω με τα πράγματα ξεκαθαρισμένα ωστε όταν(αν)ξαναβρεθούμε να είμαστε χαρούμενοι και όχι ψυχροί ή εχθρικοί, αλλά δεν νομίζω οτι είναι σε θέση να κάνει συζήτηση σοβαρή και να δεχτεί οτι θα χάσει οριστικά κάποιον που θέλει δίπλα της.

Αν θέλετε να ρωτήσετε άλλες πληροφορίες στη διάθεσή σας, κάθε συμβουλή καλοδεχούμενη.

πηρε διαγνωση πνιγεται ειναι σε συγχυση κ θελει καπου να πιαστει για να σηκωθει για να πιαστει απο καπου εισαι ο πιο σιγουροσ γιατι παντα τρεχεισ δυο θεματα θελεισ να παιξεισ το ρολο του δεκανικιου ναι η οχι δευτερον υπαρχει κινδυνοσ να σπασεισ κ εσυ τριτον μολισ τα βαλει σε μια ταξη λογικα θα στην κανει αυτα ολα για να γινουν εμπειρικα θελουν 2-3 χρονια

φίλε shinobu, εάν η κοπέλα σου είχε διαβήτη ή καρκίνο στο στήθος θα την άφηνες; Πρέπει να ξέρεις ότι η ψυχρή της συμπεριφορά είναι καθαρά θέμα της πάθησης, απλά το παίρνεις προσωπικά. Εάν πραγματικά την αγπάς στήριξέ την με όλη σου την καρδιά και να είσαι σίγουρος πως μόλις συνέλθει θα σου δωθεί ολοκληρωτικά, με τόση αγάπη στο πρόσωπό σου. Ήταν θέλημα Θεού να γνωριστείτε, δοκιμασία για τους δυο σας να κρατήσετε την σχέση. Το εύκολο είναι να βρεις μια φυσιολογική κοπέλα αλλά πόσο σίγουρος θα είσαι για την υγεία της στα επόμενα χρόνια;

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις.


Το θέμα που προκάλεσε τον χωρισμό με την κοπέλα δεν ήταν σε καμία περίπτωση η ασθένεια- είχα και έχω μεγάλο απόθεμα δύναμης να στηρίξω έναν τέτοιον άνθρωπο και έχω και διάθεση να το κάνω.

Το μεγάλο θέμα το οποίο προκάλεσε τον χωρισμό και θα τον προκαλούσε ακόμα και αν η κοπέλα ήταν υγιής ήταν, όπως ανέφερα στην αρχή, οι τεράστιες διαφορές στις αρχές μας, στο αξιακό μας σύστημα και το πως αντιμετωπίζουμε την ζωή και τον κόσμο συνολικά. Στο τι ζωή θα ζούσαμε και πως θα μεγαλώναμε τα παιδιά μας.

Μπορεί κανείς να πει πως μια κοπέλα με τόσο βαρύ πρόβλημα είναι δύσκολο να δει τον κόσμο καθαρά και να διαμορφώσει μια θέση σύμφωνα με την οποία θα οργανώσει την ζωή και την καθημερινότητά της και θα συμφωνήσω. Αυτό που δεν ξέρω είναι το που σταματάει η αρρώστια και ξεκινάει το άτομο αυτό καθεαυτό- πολλές φορές θα μίλαγα με την κοπέλα αυτή και θα καταλάβαινα οτι μιλάω ουσιαστικά με μια άλλη οντότητα που υπάρχει μέσα της. Τις μισές φορές μίλαγα με την ίδια και τις άλλες μισές με την ασθένειά της- ήταν σαν η ασθένεια να είχε τις δικές της απόψεις για τα πράγματα, οπότε και εγώ δεν μπορούσα να δω ποιός ήταν ο άνθρωπος που είχα απέναντί μου και αν πραγματικά αυτόν θέλω για σύντροφο της ζωής μου. Έβλεπα ένα σύνθετο πλάσμα που ήταν κάθε μέρα διαφορετικό. Ποιό από όλα ήταν η κοπέλα μου?

Οπότε, ενώ καταλαβαίνω οτι ακούγεται άσχημο οτι την άφησα μόλις κατέρρευσε, από την άλλη δεν γινόταν αλλιώς. Έπρεπε κάτι να την πιέσει να δει το πρόβλημά της και δεν άντεχα επίσης να βλέπω την κοπέλα που αγαπούσα να μπουκώνει φάρμακα χωρίς λόγο και να γίνεται ακόμα χειρότερα, αλλά να είναι ανοιχτή σε ο,τι βλακεία της έλεγε ο καθένας εκτός από εμένα(που τελικά ο,τι την συμβούλεψα απεδείχθη σωστό ή σχετικά σωστό). Δεν ήταν μαζί μου και δεν ήταν γενικότερα σε κατάσταση να είναι με έναν άλλον άνθρωπο. Τον χωρισμό ουσιαστικά εγώ μόνο τον επισημοποίησα- η ίδια έπαψε να είναι η κοπέλα μου περίπου 10 μέρες αφού βρεθήκαμε μαζί και της πέρασε η αρχική κάψα και επιθυμία. Με ήθελε απλά για να επιβεβαιώσει οτι μπορεί να με έχει.

Εγώ θα την ήθελα πίσω, αλλά πιστεύω οτι δικαιούμαι να επιλέξω έναν ποιοτικό σύντροφο που εκτός από το να λαμβάνει τη βοήθειά μου μπορεί να είναι εκεί για εμένα και να φτιάξουμε κάτι μαζί. Όταν εγώ δίνω αλλά η ασθένειά της κάνει την ίδια να δίνει προτεραιότητα σε ο,τιδήποτε άλλο εκτός από τον σύντροφό της, να μην δείχνει εμπιστοσύνη, να είναι ατίθαση, να μην μπορεί να εκφραστεί συναισθηματικά για τί είδους σχέση μιλάμε? Μάλλον όχι για σχέση μεταξύ άντρα και γυναίκας αλλά νοσοκόμου και ασθενή. Αν θέλει να προχωρήσει και να γίνει καλά, εγώ είμαι εδώ και ξέρει που θα με βρει. Αν όμως επιλέξει να μείνει εκεί που είναι, και είναι δική της επιλογή, εγώ δεν έχω δικαίωμα να θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου σε ένα υγιές κατά το δυνατό περιβάλλον?

shinobu αναφέρομαι μόνο στην περίπτωση που ταιριάζατε. Όπως πολύ ευγενικά εξηγείς είχατε διαφορές. Ελπίζω να μην με παρεξήγησες. Νά'σαι καλά και καλή τύχη στη ζωή σου!

Ταιριάζαμε απόλυτα και καθόλου ταυτόχρονα. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω και δεν μπορώ να πω αν ταιριάζαμε ή όχι ούτε εγώ ο ίδιος που το έζησα. Το μέλλον θα δείξει.

shinobu η μεταιχμιακη διαταρχη ειναι ακροβασια αναμεσα στη νευρωση και την ψυχωση
οπωσ καταλαβαινεισ λογικα παντα αγαπησεσ τη νευρωση οταν ερχοταν η ψυχωση δε σε αναγνωριζε αυτο που μπορεισ να κανεισ αν πραγματικα την αγαπασ ειναι να μαθει πρωτα αυτη τον εαυτο τησ να μαθεισ εσυ τι γινεται κ λιγο φαρμακακι να τησ φευγει η ψυχωση αλλα οπωσ σου πα και πριν πρεπει να μαθει πρωτα αυτη να διαχειριζεται τον εαυτο τησ η εκπαιδευτητε μαζι πανω τησ μαζι με γιατρο ετσι παντα αυτο εσυ οντωσ φαινεσαι ανθρωποσ με δυναμη οποτε
αν αγαπιεστε με την ευχη μασ αλλα θα ναι δυσκολο να ξεσ φιλικα!!!!!!

Καθαρά από περιέργεια και χωρίς καμία διάθεση να προσβάλλω κανέναν, ρωτάω για να μάθω επειδή όπως σας είπα μόλις απέκτησα επαφή στη ζωή μου με το θέμα... ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί κάποτε να θεραπευτεί και να στηρίξει οικογένεια? Είδα το θέμα "διαταραχή προσωπικότητας" στο Wikipedia και η περίπτωση αυτής της κοπέλας αν η καταχώρηση αυτή είναι ακριβής είναι η πλέον βαριά και σύνθετη- έχει έντονα συμπτώματα από τουλάχιστον 5-6 εκδοχές της ασθένειας. Η κοπέλα αυτή δεν μπορούσε να συγκεντρώσει τον εαυτό της για να κάνει ακόμα και τα πλέον απλά, βασικά και στοιχειώδη όπως πχ να τηρήσει μια προθεσμία στη δουλειά της ή ακόμα και να ασχοληθεί να πάει να κάνει έναν διακανονισμό με την ΔΕΗ(δεν μπορούσε καν να σηκωθεί να πάει να πληρώσει τους λογαριασμούς της επίσης). Για τι βάθος χρόνου μιλάμε λοιπόν για έναν τέτοιο άνθρωπο? Ξεπερνιέται αυτό τελείως ή ο στενός περίγυρος πρέπει να ξέρει οτι πάντα θα αντιμετωπίζει κρίσεις και εξάρσεις? Ξεκαθαρίζω, εγώ θα μπορούσα να το κάνω αν τα βρίσκαμε (υποθετικά) στα βασικά μας και εφ'όσον φυσικά θέλει στο μέλλον και αυτή να επιστρέψει αλλά ρωτάω και από γενικότερο ενδιαφέρον. Ξέρω οτι άνθρωποι με κατάθλιψη στηρίζονται από υπέροχους συντρόφους που είχαν την ευτυχία να βρουν στο δρόμο τους και η συνύπαρξή τους έχει τέτοια προβλήματα αλλά το παλεύουν μαζί, έχω διαβάσει για τέτοιες περιπτώσεις. Τι γίνεται με μια τέτοια κατάσταση που απ'ότι καταλαβαίνω είναι πολύ πιό σοβαρή?

φίλε shinobu απευθύνσου σε έναν ειδικό, σε κάποιον ψυχίατρο και θέσε του τα ερωτήματά σου.

sinobu ακουσε με κουκλα μου μαλλον η ιδια εισαι κ οχι ο γκομενοσ ακουσε με μπορεισ δεν υπαρχει αλλη λυση μπορεισ ετσι απλα γιατι;γιατι μπορεισ δεν εχει γιατι μπορεισ αυτα που σου φαινονται σημερα δυσκολα αυριο θα ειναι ευκολα αρκει να προσπαθησεισ αμα καθεσαι σε ενα κρεβατι γαμηθηκε ο διασ απλα κανε κατι καθε μερα και καθε πεντε μερεσ κανε κατι περισσοτερο σα να κανεισ γυμναστικη τοσο απλο ειναι

Καλή προσπάθεια αλλά είμαι αυτός που γράφω οτι είμαι.

Την κοπέλα την είδα χτες μετά από πολύ καιρό.

Δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζουμε εσύ και εγώ φίλε μου καλέ. Τα ίδια ακριβώς και πολλά άλλα αντίστοιχα της έλεγα και εγώ όταν είμασταν μαζί. Δεν είναι έτσι, το να κάνει αυτό που λέμε εμείς όσο απλό και στοιχειώδες να είναι για εμάς απαιτεί και αυτό κάποια ψυχική δύναμη και ομαλή λειτουργία και δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή τίποτα από τα δύο σε αυτή την κοπέλα. Δεν την βοηθάει ούτε καν η φαρμακευτική αγωγή, είναι εντελώς μπλοκαρισμένη. Νομίζω πως πρέπει απλώς να κάνω αυτό που λέει ο Vagattack για να κατανοήσω το πρόβλημα και να ξέρω πως να φερθώ από εδώ και πέρα ώστε να βοηθήσω και ας το κλείσουμε εδώ.

Ευχαριστώ και τους δύο σας για τις απαντήσεις.

δε ξερεισ απο φαρμακα ουτε αυτη ξερει οποτε δικαιολογειστε κανεισ δεν ειπε σε κανενα οτι παιρνοντασ ενα φαρμακο θα αρχισει να πεταει θελει χρονο μπαστουνι ειναι το φαρμακο εσυ δεν μπορεισ να περπατησεισ και εχεισ ενα μπαστουνι βρεσ πωσ θα το χρησιμοποιησεισ δε θα σου πει κανεισ οπωσ σε βολευει αμα περιμενεισ παντωσ το μπαστουνι να περπατησει κανετε μεγα λαθοσ κ εσυ κ αυτη φιλικα

Γεια κι απο μενα. Οι διαταραχες προσωπικοτητας ειναι πιο σοβαρες απο προβληματα τυπου καταθλιψη γιατι ειναι πιο χρονιες, και δυσκολοτερες να θεραπευθουν. Καταλαβαινω οτι νιωθεις πολλα για αυτη την κοπελα αλλα απο την αλλη αν την περιμενεις και να σταθεροποιηθει στη θεραπεια της, εσυ πως θα ζεις; σε μια αναμονη; μπορεις να μιλησεις με τον θεραπευτη της; ειναι απαραιτητο να κανει συστηματικη ψυχοθεραπεια η συγκεκριμενη.