Γεια σας,
Με λενε Δημητρα και ειμαι 14 χρονων. Οι γονεις μου και ειδικα η μητερα μου μου φαιρονται σαν σκουπιδι... Με Περιμενουν απο εμενα να εχω αυτοπεποιθηση και να βγαζω καλους βαθμους ενω μου φωναζουν συνεχεια με βριζουν με αποκαλουν ηλιθια χαζη και πως δεν θα καταφερω ποτε τιποτα στην ζωη μου... Μου το λενε συνεχεια... εγω πολλες φορες προσπαθω να τους απαντησω αλλα μου λενε πως εχω πολυ μεγαλη γλωσσα και πως ειμαι ηλιθια... εχω καταντησει να τους δινω εγω τα λευτα που χρειαζονται οταν μου τα δινουν αλλοι για τα γενεθλια μου η κατι τετοιο.. σκεφτονται μονο τον εαυτο τους και δεν με αφηνουν να κανω τιποτα.. δεν με αφηνουν να βγω να παω μια βολτα και συνηθως με το ζορι τους πειθω... δεν με αφηνουν να κοιμηθω στο σπιτι καμιας φιλης μου γιατι η μανα μου ειχε παθει ενα περιστατικο μικρη που δεν θα το αναφερω.. Εχω καταντησει να καθομαι ολη τη μερα με το κινητο στο χερι γιατι βαριεμαι τη ζωη μου μεσα στο σπιτι και μετα μου λενε ολο με το κινητο εισαι και κανε και τιποτα αλλο. Θελουν να με παιρνουν παντου μαζι τους.. ειτε πανε στο χωριο ειτε στην ταβερνα ειτε καπου αλλου χωρις την θεληση μου!! Απλα δεν αντεχω να με κατακρινουν αλλο... καθε τι που κανω η δεν θα το κανω σωστα η θα εκανα λαθος επιλογη και θα φταιω ακομα και αν δεν εκανα τιποτα! Η αδερφη μου αν και μικροτερη της κανουν τα χατιρια.. ειναι 7 χρονων και εχει ημιδιπλο κρεβατι και εγω εχω μεινει με ενα μονο που το εχω απο οταν γεννηθηκα... -.- δεν ξερω πως να φερθω... εχω προσπαθησει τα παντα και δεν ικανοποιουντε με τιποτα... βοηθηστε με!

Γεια σου Δήμητρα και χρόνια πολλά. Δήμητρα τι σχέση έχεις με την αδελφή σου? Πως νιώθεις για αυτή? Οι γονείς σου εργάζονται? Πως αισθάνεσαι κάθε πρωί όταν πηγαίνεις στο σχολείο? Τι σκέφτεσαι να κάνεις αν τελειώσεις με το σχολείο? Οι φίλες σου είναι από το σχολείο? Οι γονείς σου έχουν φίλους? Τι διαφορετικό κάνει ή έχει η αδελφή σου και πιστεύεις ότι της κάνουν τα χατίρια? Το κινητό όταν το χρησιμοποιείς τι ακριβώς κάνεις?

Θέτω κάποιες ερωτήσεις που αυτονόητα αν θέλεις και σε όσες θέλεις απαντάς. Θεωρώ πως ίσως έτσι αποκτήσουμε μια πιο σαφή εικόνα για σένα και ίσως κάποιοι να γράψουν την άποψη τους.

Να 'σαι καλά

Θανάσης

Γεια σου μικρή μου Δήμητρα!

Δεν μπορείς να φανταστείς ποοοοόσο σε νιώθω! Θυμάμαι, ακριβώς στα 14 ήμουν όταν είχα φτάσει σε απόγνωση κι ίσως σε κατάθλιψη. Μεγάλωνα σ'ένα σπίτι μ'έναν πατέρα αυταρχικό, παλιομοδίτη κι επικριτικό και με μια μητριά που δε μου'λεγε ούτε καλημέρα και μου'κανε ψυχολογικό πόλεμο με κάθε ευκαιρεία. Η μητέρα μου πάλι, είχε όλο παράπονα απο μένα που δε μπορούσε να με βλέπει όσο θα'θελε, αλλά ήταν υπερβολική μες στο πρόβλημα της, καθώς έπασχε απο διπολική διαταρραχή για χρόνια.

Όλα τα παραπάνω, δεν τ'αναφέρω για να μοιραστώ κι εγώ τον πόνο μου μαζί σου, ούτε για να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα επειδή υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν εσένα. Ξέρω πως αυτό δεν λειτουργεί. Θέλω απλά να πιστέψεις ότι πραγματικά σε καταλαβαίνω σε μεγάλο βαθμό.

Όσον αφορά το τι έκανα... Υπομονή. Συνηθισμένη λέξη και κατάσταση, αλλά σ'αυτή την ηλικία δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Να φύγεις; Να πας που; Μπορεί να μπλέξεις πουθενά χειρότερα. Αυτό που θα προσπαθήσεις να κάνεις, θα'ναι μια άσκηση ζωής, γιατί θα σου χρειαστεί κι όταν μεγαλώσεις (δυστυχώς, δύσκολοι άνθρωποι υπάρχουν πάντα και παντού).

Καταρχήν, θα προσπαθείς να "κλείνεις τ'αυτιά σου" σε όσα σου λένε οι γονείς σου. Οι γονείς πάντα είναι υπερβολικοί και κάποιοι θα'ναι και παράξενοι. Μη δίνεις πια πολύ σημασία. 'Αστους να λένε κι αποδέξου το σαν μια κλασσική κατάσταση γονέων. 'Αλλωστε την αξία σου την ξέρεις καταβάθος και μπορούν να στη βεβαιώσουν οι φίλοι κι οι καθηγητές σου που σε εκτιμούν.

Όσον αφορά το πως θα περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου μόνη στο σπίτι, βρες κάποια πράγματα που να σε ευχαριστούν. Εγώ θυμάμαι το'χα ρίξει στη μουσική, στη λογοτεχνία και τη ζωγραφική. Μέχρι και ποιήματα έγραφα. Τώρα που υπάρχει και το ίντερνετ, μπορείς ν'ασχοληθείς με πολλά ωραία πράγματα. Ξέρω, η μοναξιά δεν παλεύεται για πολύ, αλλά μόλις μάθεις να περνάς καλά με τον εαυτό σου, συνηθίζεις κι έτσι θα μάθεις κιόλας καλύτερα τον εαυτό σου. Κακά τα ψέμματα, ο εαυτός μας είναι αυτός που πρωτίστως πρέπει να'χουμε σαν καλύτερο φίλο κι ύστερα τους υπόλοιπους. Αν μάθεις να τον αγαπάς και να τον εκτιμάς για τις αξίες και τις επιλογές του, μετά δε θα σε νοιάζει για ο,τιδήποτε κακό λενε οι άλλοι, ακόμα κι αν είναι κι οι γονείς σου. Δυστυχώς, δε φτιάχτηκαν όλοι για να γίνουν ιδανικοί γονείς...

Το τρίτο που θα σου πρότεινα να κάνεις, είναι σχέδια κι όνειρα για τη μελλοντική σου ζωή, όταν τελειώσεις το σχολείο και πας για σπουδές. Προσπάθησε να είσαι καλή μαθήτρια στο σχολείο, όχι για τους γονείς σου αλλά για σένα! Να χτίσεις σιγά-σιγά τα εφόδια που θα σε βοηθήσουν να σταθείς αργότερα στα πόδια σου και ν'αποφύγεις την απορριπτική στάση των γονιών σου. Άρχισε να σκέφτεσαι τι θα σ'αρεσε να γίνεις αλλά και ποιο επαγγέλμα θα σου εξασφάλιζε γρήγορη αποκατάσταση. Αυτό να σκεφτείς κι όταν θα'ρθει η ώρα να δώσεις πανελλήνιες. Τότε θα δώσεις το εισιτήριο στον εαυτό σου για μια άλλη ζωή που θα την φτιάξεις εσύ και μόνο εσύ. Αν σπουδάσεις κι εκτός την πόλης που μένεις, θα είσαι ελέύθερη ακόμα πιο νωρίς!
Μην πτοήσαι απ'την οικονομική κρίση, ώστε να δυσκολεύεσαι να κάνεις σχέδια. Είναι πιθανό, σε 3-7 χρόνια να'χουμε βγει απ'αυτή, που ξέρεις...
ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΟΝΕΙΡΑ αλλά ρεαλιστικά!

Γλυκειά μου, αυτό που χρειάζεται είναι να δείξεις υπομονή κι επιμονή. Ακόμα χτίζεις την ζωή σου κι είσαι στην αρχή. Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δε χαρίζεται σ'αυτή τη ζωή (εκτός κι αν είσαι η Πάρις Χίλτον ). Εγώ τώρα είμαι 31 ετών και ζω ήδη σε δικό μου σπίτι με δική μου δουλειά εδώ και 10 χρόνια.

ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΤΗ ΑΡΠΑΞΕΙΣ!

Γιούλα

Καλησπέρα και απο εμένα Δήμητρα.
Ξέρω μια πολύ καλή μου φίλη που πραγματικά είχε το ίδιο πρόβλημα με εσένα.
Απο μικρή είχε αυτή την πίεση απο τους γονείς της για τα μαθήματα.Ήθελαν να είναι άριστη μαθήτρια,να έχει καλούς βαθμούς και την πίεζαν πολύ για αυτό.Μου είχε πει ακριβώς αυτα που γράφεις και εσύ.Ναι είναι άσχημο να συμβαίνει αυτό αλλα να ξέρεις πως δεν θα είναι για πάντα.
Υπάρχουν κι αυτοί οι γονείς που νομίζουν πως με το να είσαι άριστη μαθήτρια έχεις κατακτήσει τον κόσμο.Δήμητρα να μην ανυσηχείς καθόλου και θα σου πώ γιατι.Γιατι τώρα μπορεί να υπάρχει αυτη η κατάσταση αλλα μεγαλώνοντας θα βρείς τον δίκο σου τον δρόμο και θα είναι πιστεψέ με πολυ καλύτερα.Το ίδιο συνέβη και στην φίλη που ανέφερα.

Να μην δίνεις σημασία σε ότι λένε.Ας τους να λένε.
Να είσαι εντάξει με εσένα και να ξέρεις πως κάποια στιγμή όλο αυτό θα τελειώσει και θα έχεις την δική σου ζωή!Γιατι αυτό θα γίνει να είσαι σίγουρη.

Να ηρεμείς,να ακούς μουσική να κάνεις ότι σε ευχαριστεί.
Αν κάποιος είναι λάθος σίγουρα δεν είσαι εσύ αλλα αυτοί.Ποτέ μην κατηγορήσεις τον εαυτό σου και να μην τα βάλεις με σένα.Έτσι είναι αρκετοί γονείς.
Αστους να σου λένε ότι θέλουν,μην δίνεις καμία σημασία σε αυτά πραγματικά.Το οτι λένε κάτι δεν σημαίνει οτι ισχύει κι όλας.Λένε αυτα που πιστεύουν αυτοί(και είναι λάθος αυτα που λένε).Εσύ είσαι ένας άλλος άνθρωπος.Μην το ξεχνάς αυτό ποτέ.
Να κάνεις κουράγιο να μην δίνεις σημασία να αγαπάς τον εαυτό σου και στο μέλλον θα δείς ότι θα κάνεις αυτό που έσυ αγαπάς και θές,θα έχεις την δική σου ζωή την όποια θα φτιάξεις όπως εσυ θές και πια αυτα που σου λέγανε θα τα αφήσεις στην άκρη γιατι θα κατάλαβεις πως τώρα πιά η ζωή σου ανήκει.

Κλείνωντας θα σου πώ πως είναι λογικό να έχεις στεναχωρεθεί απο όλη αυτη την κατάσταση
αλλα να θύμασαι πως εσύ δεν φταίς σε τίποτα αν κάποιοι άλλοι είναι λάθος.
Κλείσε τα αυτιά σου,ασε τους να λένε.Σε λίγα χρόνια όλα θα είναι διαφορετικά και πολυ πιο όμορφα.Σημασία έχεις εσύ.

Ότι άλλο χρειάστεις είμαστε εδώ να το συζητήσουμε.Ότι μα ότι θές.

Γιάννης