... αλλά εδώ και δύο χρόνια είμαι πια στην αντίπερα όχθη. Ας συστηθώ λοιπόν σύντομα. Με λένε Γιώτα και είμαι καλά... Χαίρομαι που θα μπω στην παρέα σας και ελπίζω να με καλοδεχτείτε.

Τον Σεπτέμβριο του 2001, ταξιδεύοντας για Αμερική, στο El Venizelos, είχα την πρώτη μεγάλη κρίση πανικού (το συνηδειτοποίησα 4 χρόνια μετά φυσικά, κατόπιν διάγνωσης). Μέχρι τότε είχα συμπτώματα απλά δεν ήξερα τι ήταν. Και τελικά διαπίστωσα ότι το πράγμα πήγαινε χρόνια πίσω με μικρότερη ένταση αλλά δεν το είχα αντιληφθεί.
Μετά το 2001 και μέχρι τον Δεκέμβριο του 2003, η κατάσταση χειροτέρευε ραγδαία. Ώσπου τον Δεκέμβριο του 2003 έπαθα μια πολύ μεγάλη κρίση πανικού μέσα σε λεωφορείο του ΟΑΣΑ και να ναι καλά ο οδηγός του, ο οποίος κάλεσε ασθενοφόρο και εκεί ξεκίνησε ουσιαστικά η πορεία μου για την ανακάλυψη και διάγνωση της ασθένειας.
Φυσικά οι κλινική μου εικόνα ήταν άψογη οπότε οι γιατροί του νοσοκομείου με προέτρεψαν πια να το κοιτάξω στην ειδικότητα που θεωρούσαν ότι ανήκει το θέμα μου. Την ψυχιατρική.
Είμαι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΗ γιατί με σύστησαν στον γιατρό που μου "ταίριαξε" απόλυτα. Η διάγνωση ήταν κρίσεις πανικού, έντονη κατάθλιψη και αγοραφοβία. Τρόμαξα αλλά και ανακουφίστηκα. Άλλωστε, η κατάθλιψη από μόνη της, με είχε βάλει στα μονοπάτια του χειρότερου: καρκίνος, θανατηφόρα ασθένεια κλπ. Προτάθηκε και φαρμακευτική υποστήριξη από τον γιατρό σε συνδυασμό με 2 φορές την εβδομάδα ψυχοθεραπεία για αρχή. Επειδή η κατάσταση είχε φτάσει στο μη περαιτέρω για μένα καθημερινά. Δεν μπορούσα ούτε από το σπίτι να βγω και φυσικά αυτό είχε συνέπειες στα πάντα.
Ήμουν αρνητική και προκατειλλημένη απέναντι στη φαρμακευτική αγωγή, για ευνόητους λόγους, αναγκάστηκα όμως να το κάνω επειδή απλά δεν είχα άλλη επιλογή και τίποτα να χάσω πια. Και η διαφορά ήταν άμεση και έντονη, σε συνδυασμό βέβαια με την ψυχοθεραπεία. Μέσα σε 3 μήνες κατάφερα να ξαναμπώ σε δημόσιο μέσο μεταφοράς, ακόμα και αν στην αρχή ήταν για μία και μόνο στάση. Την επόμενη φορά που αισθάνθηκα έτοιμη, πήγα 2 στάσεις και έτσι συνέχισα μέχρι να φτάνω πια στο τέρμα της διαδρομής.
Ο αγώνας που ακολούθησε τους επόμενους 3-4 μήνες ήταν σκληρός και σε πολλά μέτωπα. Ήταν από τις 2-3 πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου...
Είχα να παλέψω με πράγματα πάνω από μένα, ουσιαστικά αόρατους εχθρούς και δαίμονες αλλά με επιμονή, υπομονή και την αμέριστη στήριξη του "άγγελού" μου, του ψυχιάτρου μου δλδ, κάθε μέρα έκανα και ένα μικρό βηματάκι, εντός και εκτός... Και το καλοκαίρι του 2005, 4 χρόνια μετά το τελευταίο μου ταξίδι, έφυγα μόνη μου για διακοπές στην Κεφαλλονιά. Πόσο φοβισμένη αλλά και πόσο ευτυχισμένη ένιωσα θεέ μου... Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα. Μία μεγάλη νίκη σε έναν ακόμα μεγαλύτερο πόλεμο που κράτησε 5 χρόνια για να κάνει όλον τον κύκλο η δουλειά μας με τον γιατρό μου... Για να βεβαιωθούμε ότι πια μπορώ και το διαχειρίζομαι και οι κρίσεις πανικού έχουν εξαφανισθεί ολότελα. Και να ρυθμίσουμε επίσης την δοσολογία των χαπιών στο ελάχιστο.
Τώρα πια, 2011, έχω σταματήσει και την φαρμακευτική αγωγή εδώ και 2 μήνες. Και ελπίζω ότι δεν θα ξαναχρειαστεί να τα εντάξω πάλι στη ζωή μου. Όμως ένιωσα και έτοιμη πια για να το κάνω αυτό. Επειδή ξέρω πως να διαχειριστώ τον εαυτό μου τώρα.

Πόσες στιγμές, πόσος φόβος, πόση θλίψη... Η αίσθηση ότι είμαι χαμένη και άχρηστη... Και χτες, είδα το επεισόδιο του ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ και συγκινήθηκα τόσο. Άκουσα πάλι ουσιαστικά τη ζωή μου μέσα από μαρτυρίες και ομιλίες ειδικών και ασθενών. Και δάκρυσα επειδή αισθάνθηκα περήφανη που τα κατάφερα, παρόλες τις δυσκολίες από το περιβάλλον αλλά και από την ανθρώπινη φύση μου και τώρα πια είμαι απέναντι.
Είμαι ευτυχισμένη με τα απλά, τα καθημερινά, έχω μάθει να βλέπω αισόδοξα τη ζωή μου και έχω βρει "όπλα" για να πολεμώ τις δυσκολίες. Τις ουσιώδεις όμως δυσκολίες και όχι τις επίπλαστες. Και τα όπλα μου είναι άνθρωποι, καταστάσεις, βιβλία, μουσικές, ταινίες, χορός, περπάτημα, ότι τέλος πάντων με κάνει και αισθάνομαι όμορφα, χωρίς να χρειάζεται να προσπαθώ. Το σημαντικό είναι ότι έχει αλλάξει άρδην ο τρόπος σκέψης μου... Δεν βλέπω πια το ποτήρι μισοάδειο. Έχω μάθει να ζω την κάθε μέρα και όχι να προγραμματίζω με υποθετικά σενάρια την εβδομάδα.

Και αυτό που θέλω να μοιραστώ με όσους διαβάσουν αυτό το κείμενο και είναι μέσα στα δίχτυα των διαταραχών που προανέφερα είναι ΕΝΑ: ΟΛΑ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ, ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙΣ. Και θυμηθείτε: ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΜΟΝΟΙ Σ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΜΑΧΗ.

Μην φοβάστε, τολμήστε και θα κερδίσετε.
Και ποιό είναι το βραβείο; Το πιο σημαντικό. Η ΙΔΙΑ Η ΖΩΗ, στην όμορφη εκδοχή της...

Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.

Το post σου, σαν σελίδα απο ενα υπέροχο happy end λογοτεχνικού βιβλίου. Διάβαζα και δε χόρταινα. Χαίρομαι που τα κατάφερες, και περιπτώσεις σαν αυτές είναι που δίνουν θάρρος στους υπόλοιπους. Εύχομαι πλέον μια υπέροχη ζωή. Καλώς ήρθες στη παρέα μας

μπες και στο facebook οπου είναι η παρέα μας.
ββ!!!
* Και ότι χρειαστείς εδώ ειμαστε

κραταιά έγραψε:
φυσικά δεν είμαστε μόνοι! είμαστε ΜΑΖΙ!
σ' ευχαριστούμε που κατέθεσες την εμπειρία σου! σου εύχομαι όλα να πάνε κατ' ευχήν από εδώ και εμπρός!

ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ ΓΙΑΤΙ ΚΙ ΕΓΩ ΠΕΡΝΩ ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΜΑΥΡΑ.ΑΡΑΓΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΛΑ;

Audi καλώς ήρθες στην παρέα μας...
Θα το ονόμαζα απολογισμό... Ξέρεις, έχω λάβει τόσο όμορφες αντιδράσεις από τα παιδιά εδώ, όπως και τη δική σου τώρα. Χαίρομαι όσο δε φαντάζεσαι όταν διαπιστώνω ότι η δική μου εμπειρία, όπως και άλλων που τα έχουν καταφέρει πια, σας βοηθάει να πάρετε μία ανάσα και να ελπίζετε.
Και αυτό πρέπει να κάνετε. Γιατί όντως, μπορεί να αργεί, να φαίνεται αδύνατο όταν είσαι μέσα στην εξέλιξη, αλλά είμαστε τα ζωντανά παραδείγματα ότι τελικά όταν επιμένεις και το διαχειρίζεσαι σωστά, κερδίζεις εσύ το παιχνίδι. Το μυστικό είναι να μην παραιτηθείς και να το παλέψεις μέχρι να βγεις από το τούνελ.
Και όταν θα βγεις από εκεί, θα είσαι τόσο δυνατός που δε θα μπορεί εύκολα πια η κατάθλιψη να σε κυριεύσει, επειδή θα έχεις αλλάξει τρόπο σκέψης... Και αυτό είναι που τελικά σε λυτρώνει...
Σου εύχομαι όσο γίνεται πιο γρήγορα, να αρχίσεις να νιώθεις πιο καλά. Αλλά έχε υπομονή... Άλλωστε, τα αγαθά κόποις κτώνται πάντα στη ζωή.
Και από εδώ και πέρα έχεις και εμάς εδώ για να ακουμπάς, να ξαποσταίνεις για όσο θες και να συνεχίζεις τη μάχη σου. Είμαστε συνοδοιπόροι σ αυτό που περνάς... Δικοί σου άνθρωποι... Μην το ξεχνάς ούτε στιγμή...

audi έγραψε:
ΝΑΙ, θα γίνεις κι ΕΣΥ καλά!!!

Σε ευχαριστω για την μαρτυρια σου.Εχω διακυμανσεις στη διαθεση μου τελευταια.Μπορω να εχω το ονομα του γιατρου σου;

Konstantina γειά σου και καλώς όρισες στην παρέα μας. Θα ήθελα πολύ να σε βοηθήσω, αλλά ο γιατρός μου μετανάστευσε στην πανέμορφη Κρήτη, οπότε δεν με παρακολουθεί αυτός πιά. -)
Αλλά θα με ενδιέφερε πολύ να διαβάσω τη δική σου εμπειρία, όπως υποθέτω και όλοι εδώ μέσα, ώστε να σε βοηθήσουμε ουσιαστικά για το πως μπορείς να αντιμετωπίσεις ότι σε ταλαιπωρεί. Είναι πιο σωστό έτσι, για να σου δώσουμε και εμείς τις συμβουλές μας κατόπιν σε σωστή βάση.

Πως το ξεπέρασες;;Exω πρόβλημα εδώ και δεκαπέντε χρόνια.Έχω μάθει να ζω με την αγοραφοβία,δουλεύω,είμαι παντρεμένη κ.τ.λ. αλλά καμιά φορά αναρωτιέμαι αν έχω ποιόπτητα ζωης.Μπορείς να μου πεις πως ξεπέρασες την αγοραφοβία;