Αρχική Forum ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ & ΓΕΝΙΚΑ ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΤΟΥΜΕ ΜΑΖΙ! Εμπειρίες συμμετοχής σε ομάδες αυτοβοήθειας του ΜΑΖΙ - Ας εμπνεύσουμε και άλλους!!!
Γεια χαρά, Επισκέπτης
Όνομα χρήστη: Κωδικός: Να με θυμάσαι
  • Σελίδα:
  • 1

ΘΕΜΑ: Εμπειρίες συμμετοχής σε ομάδες αυτοβοήθειας του ΜΑΖΙ - Ας εμπνεύσουμε και άλλους!!!

Εμπειρίες συμμετοχής σε ομάδες αυτοβοήθειας του ΜΑΖΙ - Ας εμπνεύσουμε και άλλους!!! 07 Απρ 2016 21:07 #6156

  • κραταιά
  • ( Διαχειριστής )
  • Το Άβαταρ του/της κραταιά
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Διαχειριστής
  • Δημοσιεύσεις: 124
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 32
  • Κάρμα: 8
Ως συντονίστρια αλλά και μέλος Ομάδας Αυτοβοήθειας του ΜΑΖΙ, εδώ και 5 περίπου χρόνια, θέλω να μοιραστώ με όλο και περισσότερους συνανθρώπους, που μας επισκέπτονται εδώ για πληροφορίες και στήριξη, τι σημαίνουν για μένα.
Όταν πρωτοξεκίνησα, χωρίς να γνωρίζω καν τι σημαίνει Ομάδα Αυτοβοήθειας, θυμάμαι το άγχος, τον φόβο του άγνωστου, την ανησυχία αν θα βγει σε καλό. Τι θα συναντούσα, θα με βάραινε, θα με γυρνούσε σε υποτροπή; Και πολύ περισσότερο όταν ξεκίνησα τον συντονισμό.
Τόσα χρόνια μετά, υπογράφω από καρδιάς, ότι όχι μόνο δεν επαληθεύτηκαν οι ανησυχίες μου, αλλά άλλαξαν τη ζωή μου, με έκαναν καλύτερο άνθρωπο, απέκτησα καλούς φίλους, έδιωξα το στίγμα από μέσα μου και τώρα ενημερώνω και άλλους για όλα αυτά.
Γράφοντας αυτές τις γραμμές, περνάνε από το μυαλό, τόσες στιγμές που μοιράστηκα με πολλά άτομα. Στιγμές γεμάτες συναίσθημα, μαγικές στιγμές ανθρώπινης ένωσης, μέσα από το μοίρασμα των κοινών εμπειριών.
Ναι, κάποιες φορές η καρδιά μας βαραίνει λίγο, αλλά είναι επειδή συμπάσχεις με αυτόν που ανοίγει την ψυχή του, περνάει δύσκολα, αλλά εκεί βρίσκεται και η μαγεία της ΟΑ, που την έχω δει να συμβαίνει άπειρες φορές. Όλοι οι υπόλοιποι θα φροντίσουμε με απλό τρόπο να τον εμψυχώσουμε. Να του θυμίσουμε ότι ήμασταν όλοι εκεί, όμως πέρασε και να του θυμίσουμε τρόπους, τεχνικές και σκέψεις που μας βοήθησαν.
Πόσο λατρεύω να βλέπω την ελπίδα να ξαναφωτίζει τα πρόσωπα... Πόσο πραγματικά με γεμίζει, όταν γνωρίζω την πορεία κάποιων ατόμων, πως από το σκοτάδι βγήκαν ξανά στο φως, παίρνοντας μέσα από την ΟΑ, αυτό που μπορεί να σου προσφέρει απλόχερα.
Ανθρώπινη υποστήριξη, καθαρή αγάπη και ένα δέσιμο που δυναμώνει στο πέρασμα του χρόνου.
Ναι, είμαστε περήφανοι εδώ στο ΜΑΖΙ, γιατί έχουμε αρκετές ιστορίες επιτυχίας και όσο "μεγαλώνουμε" γίνονται και περισσότερες.
Και κλείνω γράφοντας, ότι και σε δική μου υποτροπή πρόσφατα (πολύ βαριά, μετά από χρόνια), η Ομάδα μου στάθηκε έτσι όπως την ένιωθα και την χρειαζόμουν τότε: Σαν οικογένεια. Και δεν έχασα ούτε μια φορά τις συναντήσεις μας, γιατί ήταν το φυσικό αντικαταθλιπτικό μου, η κάθαρσή μου, η υπενθύμιση γιατί αξίζει να ζω.
Όσοι λοιπόν παλεύετε με την απομόνωση λόγω των διαταραχών διάθεσης, να ξέρετε ότι έχετε και αυτή την επιλογή, παράλληλα με την παρακολούθηση ειδικού ψυχικής υγείας και την ψυχοθεραπεία.
Διαπιστώστε μόνες/οι σας τι σημαίνει... Η θεραπεία και η ισορροπία στις ψυχικές παθήσεις, δεν έρχονται ποτέ από μια πηγή μόνο.
Αξιοποιήστε ό,τι πραγματικά θα σας βοηθήσει. Τουλάχιστον δοκιμάστε. Ίσως είναι ό,τι χρειάζεστε τη δεδομένη στιγμή, για να αρχίσετε πάλι να σχεδιάζετε τη ζωή σας με πιο θετική ματιά. :) :)
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Εμπειρίες συμμετοχής σε ομάδες αυτοβοήθειας του ΜΑΖΙ - Ας εμπνεύσουμε και άλλους!!! 07 Απρ 2016 22:14 #6157

  • myrto_t
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της myrto_t
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Φρέσκος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 3
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 1
  • Κάρμα: 0
Είμαι η Μυρτώ Τ. Είμαι 33 ετών. Η διπολική διαταραχή, εμφανίστηκε από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού.


Η καθημερινότητά μου ήταν δύσκολη έως βασανιστική και όσο μεγάλωνα τόσο όλο αυτό διογκωνόταν.

Από μία ηλικία και έπειτα, πλέον ζούσα σε δύο πραγματικότητες. Σε δύο κόσμους.

Πότε υπερίσχυε ο ένας, ”ο δικός σας” και πότε “ο δικός μου -ο πραγματικός”. Κάποιες φορές, ο ένας συγχεόταν στον άλλο.

Οι παραισθήσεις, οι ψευδαισθήσεις, οι παραληρητικές ιδέες και οι ψυχαναγκασμοί ήταν η μόνη μου συντροφιά για αρκετά μεγάλα διαστήματα αφού η διάγνωση έγινε αργά, ή για να το πω καλύτερα, η σωστή διάγνωση!!

Για χρόνια δε μιλούσα σε κανέναν για όλα όσα ζούσα, έβλεπα, και ένιωθα.



Ήμουν μόνη...



Και τις περιόδους της νορμοθυμίας (ψυχική ισορροπία), που καταλάβαινα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα, όλο αυτό γιγαντωνόταν και απλά ένιωθα εξωγήινη.



Στο ΜΑΖΙ ήμουν από τα πρώτα εγγεγραμμένα μέλη αλλά όχι πολύ ενεργό.

Όταν πριν από δύο χρόνια πήγα για πρώτη φορά σε ομάδα αυτοβοήθειας του ΜΑΖΙ, πριν καν συναντήσω τα μέλη είχα ψυχοπλακωθεί, γιατί περίμενα ένα “αρρωστημένο, μίζερο, καταθλιπτικό και γεμάτο δάκρυα” περιβάλλον.

Αντ'αυτού, με καλωσόρισαν όλοι γεμάτοι χαμόγελα και αμέσως ένιωσα ευπρόσδεκτη και άνετα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον!



Το πρώτο άτομο που με πλησίασε στο καθιερωμένο διάλειμμα για τσιγάρο, αφού νωρίτερα είχα πει κάποια πράματα για μένα για να γνωριστούμε, ήταν η Α.
Η Α. άτομο με διπολική διαταραχή και με ψυχωσικά συμπτώματα παρόμοια με τα δικά μου!!

Ναι!

Γνώριζα ένα άτομο σαν εμένα!

Κι εκείνη εμένα!

Και οι δύο τόσο καιρό νιώθαμε το ίδιο... εξωγήινες!

Κι όμως, δεν ήμουν τελικά μόνη αλλά ούτε κι εκείνη.

Μοιραστήκαμε εμπειρίες και έφυγε ένα τεράστιο βάρος από μέσα μας.

Το ίδιο και με τα υπόλοιπα παιδιά που όλα ήταν μια αγκαλιά, ο ένας για τον άλλο και όλοι για όλους.



Μέσα από εκεί χτίστηκαν παρέες και πολύ γερές φιλίες!!

Γνώρισα άτομα ανεκτίμητης αξίας και ποιότητας που ο καθένας μπορεί να προσπερνά στο δρόμο του. Μα αν τον κοιτάξεις στα μάτια, αν τον ακούσεις να μιλά, τότε νιώθεις να σε περιβάλλουν τα λόγια του με στοργή και βλέπεις ένα τεράστιο μεγαλείο ψυχής.



Οι ομάδες αυτοβοήθειας που σίγουρα δεν είναι ομάδες αυτολύπησης αλλά αλληλοϋποστήριξης βοηθούν και σε κάτι ακόμη πιο βασικό:



Στην κοινωνικοποίηση.



Πολλοί από εμάς δεν έχουμε φίλους ή παρέες για πολλούς λόγους.

Έχουμε ξεχάσει πως γίνονται οι πραγματικές συζητήσεις, οι συζητήσεις κατά πρόσωπο και όχι πίσω από μία οθόνη υπολογιστή.



Όλοι έχουμε περάσει μέρες-εβδομάδες-μήνες-χρόνια που δεν έχουμε δει το φως του ήλιου.

Η ομάδα είναι ένας ισχυρός λόγος να βγεις από το σπίτι σου.

Να ανοιχτείς σιγά σιγά και ακόμη και από τις εμπειρίες των άλλων να μάθεις για σένα.



Βρίσκεις την αποδοχή αλλά και την κατανόηση που τόσο απεγνωσμένα έψαχνες και ποτέ δεν είχες.



Αποβάλλεις το αυτοστίγμα, πετάς βάρη και ενοχές και βλέπεις μια πιο ευχάριστη πλευρά της ζωής που ίσως και να μην είχες φανταστεί ότι υπήρχε.



Όσο και να προχωρά η τεχνολογία, ο άνθρωπος θα είναι πάντα ένα κοινωνικό ον.

Και ναι, εμείς οι “ευαίσθητοι” άνθρωποι δεν θέλουμε πάντα να μιλήσουμε.

Αλλά είναι πολύ σημαντικό από τη ματιά σου ή την σιωπή σου (η οποία είναι και σεβαστή), κάποιοι να αντιλαμβάνονται αμέσως πως νιώθεις και να είναι δίπλα σου.



Μέχρι πριν δύο- δυόμιση χρόνια, δεν μπορούσα να μιλήσω εύκολα σε αγνώστους ούτε καν σε απλούς γνωστούς. Δεν έλεγα ούτε καν τη γνώμη μου. Δεν είχα το θάρρος να θίξω σε μία συζήτηση την τυχόν διαφορετική μου άποψη.



Δεν λέω πως μπορώ πλέον να ανέβω σε μπαλκόνια και να βγάζω λόγους σε πλήθη. Κι ούτε είναι κάτι που επιθυμώ εξάλλου.

Αλλά ναι, μπορώ να κάνω μακροσκελείς συζητήσεις, να μην φοβάμαι για την άγνοιά μου σε πολλά θέματα και να έχω τη δύναμη να υποστηρίξω τη γνώμη μου.



Τέλος, όσον αφορά τη διπολική διαταραχή, μιλώντας, γνωρίζοντας, “ζώντας” πολλά άτομα μέσα στην ομάδα, πήρα αρκετές φορές κουράγιο από εκείνα για να προχωρήσω. Επίσης, έδωσα κι εγώ κουράγιο και νοιάξιμο και θέλω να πιστεύω πως βοήθησα: αυτή είναι και η έννοια της ομάδας.

Ο ένας στηρίζει τον άλλο, χωρίς όμως να χτίζεται ένα γκέτο που απαρτίζεται από στιγματισμένα ψυχικά ασθενή άτομα.

Απλά είναι μία αγκαλιά που πάντα θα νοιάζεται και πάντα θα το εκτιμάς. Και χωρίς να ζητά ανταλλάγματα. Απλά είσαι κι εσύ εκεί για κείνους.
Τελευταία διόρθωση: 07 Απρ 2016 22:15 από myrto_t.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
Οι ακόλουθοι χρήστες είπαν "Σε Ευχαριστώ": κραταιά
  • Σελίδα:
  • 1
Χρόνος δημιουργίας σελίδας: 0.051 δευτερόλεπτα