Γεια σου άρκτο !!!!!
Ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα!! Οι υπόλοιποι δε με παίζετε; (Αστειεύομαι..)
Άρκτο μάλλον δεν εκφράστηκα καλά, και ίσως κατάλαβες οτι θεωρώ τη διπολική σα θείο χάρισμα... όχι ευτυχώς δεν είμαι σε φάση μανίας... αν πετάξω όμως στο μέλλον καμιά μεγαλομανία μάζεψέ με
Η διπολικότητα από μόνη της , όπως κάθε ασθένεια δεν είναι προσόν. Η εσωτερική δύναμη όμως που σου δίνει όταν την αντιμετωπίζεις ανοιχτά και δημιουργικά ,είναι κατά τη δική μου πάντα γνώμη, μεγάλο προσόν. Όπως είπα δεν μπορώ να συμβουλέψω ή να υποδείξω σε κάποιον πως θα δει την ασθένεια του. Αυτό το ανακαλύπτει ο καθένας μόνος του σιγά σιγά. Εγώ καταθέτω τη δική μου εμπειρία , μέχρι τώρα, και από αυτήν ο κάθενας παίρνει ό,τι θέλει.
Ελπίζω ο διαφορετικός τρόπος που βλέπεις κι εσύ την ασθένεια μέχρι τώρα, να σε κάνει να αισθάνεσαι επίσης καλά. Και αν το μοιραστείς μαζί μας και μας το εξηγήσεις ίσως πάρουμε κι εμείς πολλά.
Δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος πιστεύω, το αποτέλεσμα μετράει.Η υποκειμενικότητά του έχει να κάνει με τα προσωπικά μας πρότυπα και τα παιδικά μας βιώματα κατα κύριο λόγο.
Για παράδειγμα εγώ μεγάλωσα βλέποντας τον πατέρα μου να μάχεται με τη νόσο του πάρκινσον και ταυτόχρονα να δουλεύει και να μεγαλώνει τρία παιδιά. Τον είδα να του μπαίνει η ταμπέλα "ανάπηρος" στα 45 και να συνεχίζει να προσπαθεί να δουλεύει όσο μπορεί και όπως μπορει σα ξυλουργός και να μας φτιάχνει σπίτια. Γι αυτόν η δουλειά του ήταν πάντα τρόπος συνεισφοράς , αγάπης, καταφύγιο ,σανίδα σωτηρίας, όπως και μένα τώρα η δικιά μου. Ακόμα και σήμερα , 20 χρόνια μετά που είναι σε άθλια κατάσταση έστω μισή ώρα τη μέρα κάτι θα φτιάξει. Το δικό μου πρότυπο δεν ήταν η επιτυχημένη έξυπνη και όμορφη που η ζωή της τα έδωσε απλόχερα. Όταν γνώριζα κάποια γυναίκα με χρόνια νόσο όπως καρκίνο, διαβήτη, έιτζ, να απολαμβάνει τις μικροχαρές αισθανόμουν αληθινό δέος , θαυμασμό και ακαταμάχητη γοητεία , μια φώτιση μια βαθειά γνώση της ουσίας της ζωής. Λέγοντας πως η ασθένεια είναι μια αφορμή για αυτοπραγμάτωση και φώτιση εννοώ αυτό. Μέσα σε όλα αύτά λοιπόν που έχει κάνει ο πατέρας μου ,για μένα το πιο δυνατό σημείο του βιογραφικού του, το πιο αξιοθαύμαστο είναι "20 χρόνια πάρκινσον". Και όταν στη βαθιά κατάθλιψη με παίρνει αγκαλιά , μπορεί να μην καταλαβαίνει αυτό που περνάω σα διπολική όπως κάποιοι από εσάς,και να μην μπορώ να του εξηγήσω τίποτα, μου δίνει όμως βαθιά εσωτερική δύναμη όλος ο αγώνας που έχει κάνει για να πειθαρχήσει την ύπαρξή του, να συνεχίσει να χαίρεται, μου αρκεί που υπάρχει. Από τετοιους ανθρώπους παίρνω δύναμη και τους θεωρώ πολύ σπουδαίους.
Τώρα για το τι σημαίνει στίγμα και τι αυτοστιγματίζομαι νομίζω οτι θα μπορούσε να γίνει ένας εύφορος διάλογος σε άλλο τόπικ. Αυτό είναι για πάρτυ μου χαχαχαχαχα Αστειεύομαι...
Ελπίζω απλά να μιλήσουν και άλλοι ανοιχτά για τον εαυτό τους , υπάρχουν χιλιάδες ακόμα διπολικοί και όχι μόνο , που μπορούμε να τους καλοσωρίσουμε με αποδοχή και χωρίς κριτική , τουλάχιστον όταν μας συστήνονται. Είναι σαν να κάνουμε έναν ηλεκτρονικό ομαδικό κύκλο αυτοθεραπείας και σηκώνεται ένας ένας και μιλάει πρώτα 3 λεπτά για τον εαυτό του. Στην αρχή όλοι χρειαζόμαστε τη ζεστασιά της αποδοχής.
Επίσης άρκτο και για όποιον δε θέλει να λέει το όνομά του εδώ για προσωπικούς σεβαστούς λόγους, για να γνωριστούμε καλύτερα μπορεί να με κάνει φίλη στο facebook σε αυτό το όνομα.
Θέλω και πάλι να συγχαρώ όμως τους εμπνευστές και δημιουργούς αυτού του εκπληκτικού σάιτ,το χρειαζόμαστε καιρό και επιτέλους ήρθε!!!
Θα χαρώ να τα πούμε,
Φιλιά!