..χαίρεται, με λένε Κατερίνα, είμαι 30 ετών.. ιδιωτικός υπάλληλος & ασχολούμαι ερασιτεχνικά με το θέατρο και μουσική.
Ως παιδί είχα πολύ μα πολύ ζωηρή φαντασία.. με αποτέλεσμα κάποιες φορές να με τρομάζουν οι ίδιες μου οι σκέψεις (υπήρχαν στιγμές είτε που τις ένιωθα να ζωντανεύουν, είτε ήμουν πεπεισμένη ότι υπήρχαν κάπου σε μια άλλη πραγματικότητα που μόνο εγώ μπορούσα να αντιληφθώ) αυτό είχε ως συνέπεια.. να αντιμετωπίζω δυσκολία συγκέντρωσης στο σχολείο.. κάπου συντελούσε σε όλο αυτό και το γεγονός ότι με τους συμμαθητές μου δεν τα πήγαινα καλά γιατί ήμουν τροφαντό παιδί και δεχόμουν διάφορα πειράγματα, οπότε τα χρόνια αυτά πέρασαν μοναχικά παρέα με την μπόλικη φαντασία μου.. μέχρι που πλέον οι δικοί μου κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά.. συγκεκριμένα μετά από 2 τρομαχτικά σκηνικά.. ε είδαν & απόειδαν και αποφάσισαν ότι πρέπει να με δει ειδικός (παιδοψυχολόγος του Παίδων).. τότε πήγαινα Τετάρτη Δημοτικού.. μέχρι και την Έκτη Δημοτικού κάθε Παρασκευή έφευγα νωρίτερα από το σχολείο και πηγαίναμε εκεί.. (παράλληλα και οι γονείς μου έβλεπαν κι εκείνοι άλλη ψυχολόγο).
Η κυρία Δήμητρα Π. που με παρακολουθούσε είπε στους γονείς μου να μην ανησυχούν & ότι είμαι ένα πολύ έξυπνο κοριτσάκι, ότι έχω ανάγκη να ασχολούμαι με δημιουργικά πράγματα και γενικότερα ότι έχω υπερανεπτυγμένη φαντασία όπου αυτό δεν είναι κακό κι ότι απλά με το πέρασμα του χρόνου θα μπορούσα να την καλλιεργήσω.
Η αλήθεια είναι (τότε βέβαια δεν το πολυκαταλάβαινα) ότι αυτές οι συναντήσεις με βοήθησαν να προσγειωθώ ομαλά στην πραγματικότητα.. και μπόρεσα όντως να τιθασεύσω τη φαντασία μου περιορίζοντας την σε ιστορίες/παραμυθάκια μόνο για νανούρισμα.. =))
Μετά ήρθε η εφηβεία.. και κάπου εκεί σε ηλικία 15 ετών ξεκίνησαν οι πρώτες κρίσεις πανικού.. πήγαμε σε καρδιολόγο για τις ταχυκαρδίες, παθολόγο για τις ημικρανίες.. γαστρεντορολόγο για το σφίξιμο στο στομάχι (κάποιες φορές έφτανα σε σημείο να κάνω &εμετό) το κόμπο στο λαρύγγι κλπ.. οι εξετάσεις έβγαιναν μια χαρά.. Έτσι προσπαθούσα να εξηγήσω στον κάθε ένα γιατρό το χάσιμο που ένοιωθα όταν συνέβαινε, το μούδιασμα του πριν και του μετά και αυτό το περίεργο που ήξερα ότι συμβαίνει αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το σταματήσω.. οι ευθύνες ρίχτηκαν στο άγχος και στο στρες..
Τις περισσότερες κρίσεις πανικού τις πάθαινα στο λύκειο.. έπειτα η συχνότητα όλο και μειωνόταν. Η τελευταία κρίση που έπαθα σε γνωστό σινεμά μάλιστα.. με πολύ κόσμο γύρω μου.. (η παρέα μου είχε ασπρίσει..) ήταν πριν 5 χρόνια και μία που κατάφερα και την έλεγξα, με πολλή ψυχραιμία και πολλές αναπνοές, πριν 3 μήνες περίπου.
Από προσωπική θέληση και περιέργεια γι’ αυτό που μου συμβαίνει (ευτυχώς πλέον σπανιότατα) έκατσα εδώ και πολύ καιρό να αναζητώ και να διαβάζω για τη ψυχή (τόσο σε θρησκευτικό, όσο & σε οντολογικό αλλά & ψυχολογικό επίπεδο).. τώρα όσον αφορά το «θέμα» μου.. έχω καταλήξει προσωπικά πλέον κι εγώ με τη σειρά μου να ρίχνω τις ευθύνες στο άγχος και γενικότερα στο στρεσάρισμα.. δεν έχω κάποια διαταραχή (τουλάχιστον όχι επιβεβαιωμένη =) αλλά συναισθάνομαι το πως είναι να έχεις..
Από διαφορά ερεθίσματα (Σάρα Κέιν) και προσωπικές ανησυχίες.. με οδήγησαν στη Διπολική Διαταραχή.. στο στίγμα.. στη μη σωστή υποδομή του συστήματος. Την ιστοσελίδα του ΜΑΖΙ την ανακάλυψα εδώ και κάποιους μήνες - ήρθα σε επαφή γνωρίζοντας από κοντά, μέσω αυτού του site, κάποια πολύ αξιόλογα άτομα και νοιώθω πραγματικά πολύ τυχερή σε αυτό το ξεκίνημα καινούριας φιλίας.. .!
Θεωρώ πως είναι πολύ σπουδαία η προσπάθεια που καταβάλλεται εδώ.. θέλω να συμμετέχω σε αυτήν.. γιατί ένα κλαδάκι μόνο του εύκολα μπορεί να σπάσει.. πολλά ΜΑΖΙ όμως όχι!
Κ.