Ολυμπία μεγάλο και σημαντικό θέμα για συζήτηση.
Θα σου πω λοιπόν αυτό που είχε πει ο ψυχιάτρός μου, όταν κάλεσε την αδερφή μου, για να καταλάβει και το πως "φαίνομαι" στους κοντινούς μου αλλά και να της δώσει να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει με την διαταραχή μου ώστε να μπορεί να με βοηθήσει ή έστω να μην μου κάνει περισσότερο κακό. Δυστυχώς, όπως οι περισσότεροι συγγενείς αρνιόταν να δεχτεί ότι δεν είναι στο μυαλό μου, ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΔΥΝΑΜΗ, γιαυτό και δε μπορώ να το ξεπεράσω. Τέλος πάντων...
Της έφερε λοιπόν ένα παράδειγμα για να κατανοήσει τη σημασία του χρόνου και του χώρου που πρέπει να μου δώσει για να το διαχειριστώ, χωρίς ενοχές, διλλήματα και επιπλεόν πανικό.
ΑΝ ΜΕ ΕΒΛΕΠΕ ΝΑ ΚΛΑΙΩ ΚΑΙ ΝΑ ΚΛΕΙΝΟΜΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΧΩΡΙΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΓΚΟΜΕΝΟ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ 6 ΜΗΝΕΣ, ΤΟΤΕ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕ ΒΟΥΤΗΞΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΥΡΕΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ.
Τώρα όμως που πέρναγα τις κρίσεις πανικού, ΗΤΑΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ, ΝΑ ΜΕ ΠΙΕΖΕΙ ΝΑ ΒΓΩ ΓΙΑ ΚΑΦΕ, ΣΙΝΕΜΑ, ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ αν εγώ δεν ένιωθα έτοιμη να το κάνω. ΕΠΕΙΔΗ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΓΙΝΑΤΙ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΔΗΘΕΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΩ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ (άλλο και αυτό ως καραμελίτσα).
Σε πληροφορώ ότι όντως βοήθησε, άσχετα αν η αδερφή μου σοκαρίστηκε πολύ με τη διαπίστωση ότι τελικά "ασθενώ" και ότι πρέπει να παίρνω φάρμακα για πολλά χρόνια και ίσως όλη μου τη ζωή. Έκλαιγε και μου έλεγε, δλδ τώρα έχεις πρόβλημα? Και της απάντησα, όσο έχει αυτός που παίρνει χάπια για την πίεση, τον διαβήτη, την καρδιά κλπ.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ. ΔΕΝ ΒΑΖΟΥΜΕ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ, π.χ. αύριο πρέπει οπωσδήποτε να πάω σινεμά, ή να πάω στην τράπεζα, ή να χαμογελάσω βρε παιδί.
ΟΧΙ!!! Πρέπει να το νιώσουμε μέσα μας, ότι όντως θέλουμε να το προσπαθήσουμε, ακόμα και αν αποτύχουμε την πρώτη φορά... Αλλά ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ, ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΒΗΜΑΤΑΚΙΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΚΡΑ. Όσο και να φοβόμαστε... Έτσι κερδίζουμε ξανά την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και προχωράμε. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΑΣ... Προσπάθεια και τσαμπουκά. Θετικό θυμό, που λέω και εγώ. ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ, ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΩ ΕΓΩ.