Αγαπητοί φίλοι,
Πέρα από τα προσωπικά στοιχεία του προφίλ θέλω να ενημερώσω στους φίλους που πάσχουν από οποιοδήποτε mood disorder και είναι αναγκασμένοι να παίρνουν φάρμακα για όλη τους τη ζωή, πως είμαι ένας από αυτούς. Ο λόγος συμμετοχής μου σε αυτό το site είναι να βοηθηθώ και να βοηθήσω. Μπορώ να βοηθηθώ όταν ξέρω πως υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι που συμπάσχουν μαζί μου γιατί μόνο αυτοί μπορούν να καταλάβουν το μαρτύριο μιας ψυχικής ασθένειας. Ακόμα και οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι , όσο και αν θέλουν δεν μπορούν να συναισθανθούν. Χθες είχα την τύχη να γνωρίσω έναν διπολικό και αμέσως βιώσαμε αλληλοκατανόηση και βαθιά αλληλουποστήριξη. Αυτήν δεν μπορεί να στη δώσει κανένας γιατρός και κανένας συγγενής όσο ένας άνθρωπος που συμπάσχει μαζί σου.
Μπορώ να βοηθήσω , αποκαλύπτοντας πως η δεκάχρονη πορεία μου μέσα σε αυτή την ασθένεια μου έδωσε πλούσιες εμπειρίες και έμαθα να είμαι πραγματικά ευτυχισμένη και δημιουργική περισσότερο από ότι ήμουν πριν αρρωστήσω. Αυτό που κάνω εδώ αυτή τη στιγμή , είναι ό,τι πολυτιμότερο μπορώ να δώσω σε κάποιον διπολικό. Πέρασαν χρόνια για να χωνέψω πως θα πίνω φάρμακα για πάντα, αυτό το για πάντα με σκότωνε. Πέρασαν χρόνια για να μάθω να χειρίζομαι τον τίτλο διπολική ανάμεσα σε γνωστούς, και να μην το φοβάμαι στο επάγγελμά μου. Πέρασαν πολλές κρίσεις , καταθλίψεις, αυτοκαταστροφές και μέσα σε αυτό τον αγώνα ένα πράγμα με κράτησε δυνατή. Όταν κοιτούσα στα μάτια τη γιατρό μου κλαίγοντας και την ρωτούσα αν θα γίνω ποτέ καλά όπως πριν αρρωστήσω, με διαβεβαίωνε οτι δε θα γίνω απλά καλά αλλά θα γίνω καλύτερα από οτι ήμουν. Και μετά από 10 χρόνια μπορώ με χαρά και σιγουριά να πω σε αυτούς που θέλουν να το μάθουν , πως είχε δίκιο. Με έπεισε πως δεν ήμουν αδικημένη από το Θεό αλλά ευλογημένη. Έμαθα να βλέπω την ασθένεια σαν μια αφορμή για την αναζήτηση της αυτοπραγμάτωσής μου.
Δεν μπορώ να συμβουλέψω κανέναν για το πώς και ποια πορεία θα ακολουθήσει για τη δικιά του Ιθάκη. Το μόνο που μπορώ να διαβεβαιώσω είναι πως κάποια στιγμή που θα σταθεί στο μονοπάτι και θα κοιταξει πίσω , θα πει πως η ζωή του θα ήταν άδεια χωρις τη μανιοκατάθλιψη και τελικά καλύτερα που έγιναν όλα έτσι,με οποιοδήποτε κόστος, τελικά άξιζε. Μακάρι να μου το λέγε και μένα αυτό μια φορά κάποιος όταν μπαινόβγαινα στο ψυχιατρείο μετά το Πανεπιστήμιο,ή μετά τη δουλειά και έψαχνα να βρω ποια είμαι και τι έχω. Και απορούσαν όλοι τη δουλειά έχω εγώ εκεί μέσα και ντρεπόμουν και ένιωθα τύψεις όλο και πιο πολύ.
Υπάρχουν πολλοί διάσημοι διπολικοί. Οι περισσότεροι νεκροί. Σήμερα οι περισσότεροι που αποκαλύπτονται είναι καλλιτέχνες. Η αλήθεια είναι πώς για έναν καλλιτέχνη, συγγραφέα ή επιστήμονα η υπερευαισθησία και ο υψηλός δείκτης νοημοσύνης του διπολικού μοιάζει προσόν. Στα υπόλοιπα επαγγέλματα όμως δεν υπάρχουν διπολικοί; Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγαν πως ο καρδιοχειρούργος που θα σας χειρουργήσει είναι διπολικός ή δασκάλα του παιδιού σας πάσχει από μανιοκατάθλιψη?
Υπάρχουν εκατομμύρια διπολικοί που κρύβονται, απομονώνονται και αυτοστιγματίζονται. Δεν τους αδικώ. Απλά πλέον δεν είμαι ένας από αυτούς , γι αυτό αισθάνομαι αληθινή χαρά και υπερηφάνεια. Όταν γνωρίζω ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες και κυρίως τις οικογένειές τους παίρνουν αληθινή ελπίδα από μένα γιατί δεν κρύβομαι, έχω μάθει να αποκαλύπτω το οτι είμαι διπολική την κατάλληλη στιγμή στους κατάλληλους ανθρώπους και δεν ντρέπομαι να μιλήσω ανοιχτά γι αυτό αν χρειαστεί , ακόμα και στη δουλειά μου. Κανονικά προστατευόμαστε από νόμο και στην εκπαίδευση και στην κοινωνική εργασία, θεωρείται disability ,αλλά δεν είναι της παρούσης να το αναλύσω.
Χαίρομαι που στα ιδρυτικά μέλη του μαζί υπάρχει ένας διπολικός και συμφωνώ μαζί του στο "οχι στο στίγμα" αλλά θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας . Το δικό μου μήνυμα είναι " Ας μην αυτοστιγματιζόμαστε"
Φιλικά,
Έφη

Υ.Γ. Ο τίτλος του μηνύματος δε γράφτηκε για να προκαλέσει οίκτο ούτε για να κάνω επίδειξη της ασθένειας μου. Είναι μια φράση που τριγυρνά στο μυαλό μου αυτές τις μέρες και θα σας εκμυστηρεύτώ το γιατί, ίσως κάποιοι βοηθηθούν.
Αυτές τις ημέρες φτιάχνω το βιογραφικό μου με συστατικές από καθηγητές και πρώην διευθυντές μου. Ναι είμαι η μανιοκαταθλιπτική δασκάλα που ανέφερα προηγουμένως, που για χρόνια κρυβόταν από τις οικογένειες και τους συναδέλφους. Όλες οι συστατικές γράφουν τα καλύτερα για μένα , άψογο επαγγελματισμό, μεγάλη αγάπη κα πάθος για τη δουλειά μου, συμμετοχες σε προγράμματα , βραβεία, μεγάλη επιτυχία σε παιδιά με ειδικές ανάγκες, οι γονείς θέλουν πάντα να με έχουν και την επόμενη χρονιά κλπ. Όλη αυτή η προυπηρεσία μαζί με τις άριστες σπουδές , τις ξένες γλώσσες,τα πολλά ενδιαφέροντα , τα σεμινάρια δείχνουν ένα πολύ δυνατό βιογραφικό. Υπάρχει όμως ανάμεσα σε όλα αυτά ένα αόρατο στοιχείο στο βιογραφικό μου που είναι το πιο δυνατό προσόν μου, και δεν μπορώ να τους το γράψω, για αυτό το γράφω εδώ για όσους κατανοούν
"Δέκα χρόνια διπολική"

efilatifi, καλως ήρθες!

διαβασα το ποστ σου κ χαιρομαι που περασες στο σταδιο : δν το κρυβω πια.

το σημειο στο οποιο διαφωνω ειναι πως απο τη στιγμη που θεωρουμε την διπολικη προσον
ειναι σαν να αυτοστιγματιζόμαστε.
εγω το βλεπω σαν μια άλλη ασθενεια.

Γεια σου άρκτο !!!!!
Ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα!! Οι υπόλοιποι δε με παίζετε; (Αστειεύομαι..)
Άρκτο μάλλον δεν εκφράστηκα καλά, και ίσως κατάλαβες οτι θεωρώ τη διπολική σα θείο χάρισμα... όχι ευτυχώς δεν είμαι σε φάση μανίας... αν πετάξω όμως στο μέλλον καμιά μεγαλομανία μάζεψέ με
Η διπολικότητα από μόνη της , όπως κάθε ασθένεια δεν είναι προσόν. Η εσωτερική δύναμη όμως που σου δίνει όταν την αντιμετωπίζεις ανοιχτά και δημιουργικά ,είναι κατά τη δική μου πάντα γνώμη, μεγάλο προσόν. Όπως είπα δεν μπορώ να συμβουλέψω ή να υποδείξω σε κάποιον πως θα δει την ασθένεια του. Αυτό το ανακαλύπτει ο καθένας μόνος του σιγά σιγά. Εγώ καταθέτω τη δική μου εμπειρία , μέχρι τώρα, και από αυτήν ο κάθενας παίρνει ό,τι θέλει.
Ελπίζω ο διαφορετικός τρόπος που βλέπεις κι εσύ την ασθένεια μέχρι τώρα, να σε κάνει να αισθάνεσαι επίσης καλά. Και αν το μοιραστείς μαζί μας και μας το εξηγήσεις ίσως πάρουμε κι εμείς πολλά.
Δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος πιστεύω, το αποτέλεσμα μετράει.Η υποκειμενικότητά του έχει να κάνει με τα προσωπικά μας πρότυπα και τα παιδικά μας βιώματα κατα κύριο λόγο.
Για παράδειγμα εγώ μεγάλωσα βλέποντας τον πατέρα μου να μάχεται με τη νόσο του πάρκινσον και ταυτόχρονα να δουλεύει και να μεγαλώνει τρία παιδιά. Τον είδα να του μπαίνει η ταμπέλα "ανάπηρος" στα 45 και να συνεχίζει να προσπαθεί να δουλεύει όσο μπορεί και όπως μπορει σα ξυλουργός και να μας φτιάχνει σπίτια. Γι αυτόν η δουλειά του ήταν πάντα τρόπος συνεισφοράς , αγάπης, καταφύγιο ,σανίδα σωτηρίας, όπως και μένα τώρα η δικιά μου. Ακόμα και σήμερα , 20 χρόνια μετά που είναι σε άθλια κατάσταση έστω μισή ώρα τη μέρα κάτι θα φτιάξει. Το δικό μου πρότυπο δεν ήταν η επιτυχημένη έξυπνη και όμορφη που η ζωή της τα έδωσε απλόχερα. Όταν γνώριζα κάποια γυναίκα με χρόνια νόσο όπως καρκίνο, διαβήτη, έιτζ, να απολαμβάνει τις μικροχαρές αισθανόμουν αληθινό δέος , θαυμασμό και ακαταμάχητη γοητεία , μια φώτιση μια βαθειά γνώση της ουσίας της ζωής. Λέγοντας πως η ασθένεια είναι μια αφορμή για αυτοπραγμάτωση και φώτιση εννοώ αυτό. Μέσα σε όλα αύτά λοιπόν που έχει κάνει ο πατέρας μου ,για μένα το πιο δυνατό σημείο του βιογραφικού του, το πιο αξιοθαύμαστο είναι "20 χρόνια πάρκινσον". Και όταν στη βαθιά κατάθλιψη με παίρνει αγκαλιά , μπορεί να μην καταλαβαίνει αυτό που περνάω σα διπολική όπως κάποιοι από εσάς,και να μην μπορώ να του εξηγήσω τίποτα, μου δίνει όμως βαθιά εσωτερική δύναμη όλος ο αγώνας που έχει κάνει για να πειθαρχήσει την ύπαρξή του, να συνεχίσει να χαίρεται, μου αρκεί που υπάρχει. Από τετοιους ανθρώπους παίρνω δύναμη και τους θεωρώ πολύ σπουδαίους.
Τώρα για το τι σημαίνει στίγμα και τι αυτοστιγματίζομαι νομίζω οτι θα μπορούσε να γίνει ένας εύφορος διάλογος σε άλλο τόπικ. Αυτό είναι για πάρτυ μου χαχαχαχαχα Αστειεύομαι...
Ελπίζω απλά να μιλήσουν και άλλοι ανοιχτά για τον εαυτό τους , υπάρχουν χιλιάδες ακόμα διπολικοί και όχι μόνο , που μπορούμε να τους καλοσωρίσουμε με αποδοχή και χωρίς κριτική , τουλάχιστον όταν μας συστήνονται. Είναι σαν να κάνουμε έναν ηλεκτρονικό ομαδικό κύκλο αυτοθεραπείας και σηκώνεται ένας ένας και μιλάει πρώτα 3 λεπτά για τον εαυτό του. Στην αρχή όλοι χρειαζόμαστε τη ζεστασιά της αποδοχής.
Επίσης άρκτο και για όποιον δε θέλει να λέει το όνομά του εδώ για προσωπικούς σεβαστούς λόγους, για να γνωριστούμε καλύτερα μπορεί να με κάνει φίλη στο facebook σε αυτό το όνομα.
Θέλω και πάλι να συγχαρώ όμως τους εμπνευστές και δημιουργούς αυτού του εκπληκτικού σάιτ,το χρειαζόμαστε καιρό και επιτέλους ήρθε!!!
Θα χαρώ να τα πούμε,
Φιλιά!

Γεια σου κι από μένα Έφη. Εμείς δε γνωριζόμαστε από κοντά, αλλά γύρω στην Πρωτοχρονιά σου είχα κάνει ένα τηλ. που μου είχαν δώσει κάποια παιδιά από το couchsurfing, θυμάσαι; Απ'όσο έμαθα λοιπόν από σένα και απ'όσα γράφεις κι εδώ, φαίνεται ότι είσαι μια κοπέλα που η μανιοκατάθλιψη δεν την έχει επηρεάσει από το να ασκεί το επάγγελμά της και να καταπιάνεται και με διάφορες άλλες δημιουργικές δραστηριότητες, ανήκεις απ'ο΄τι φαίνεται στην κατηγορία των τυχερών όπου υπερισχύει η πάνω φάση σε μικρό βαθμό, τέτοιο ώστε να μπορούν να έχουν την ενέργεια που τους χρειάζεται για να κάνουν πράγματα και μάλιστα να έχουν και έμπνευση στη ζωή τους (κάτι ανάλογο με διάφορους καλλιτέχνες, αλλά απ'ό,τι μου είχες πει συμβαίνει και με σένα που συγγράφεις κείμενα και ποιήματα). Μ'αυτά που λέω δεν αμφισβητώ ασφαλώς το γεγονός ότι έχεις περάσει κι εσύ έντονες καταστάσεις βασανιστικής κατάθλιψης και μανίας στη ζωή σου.
Και μιας και μίλησα πιο πάνω για δραστηριότητες και επαγγέλματα, το να μπορεί να δουλέψει κανείς σαν καρδιοχειρούργος με μανιοκατάθλιψη, δεν είμαι σίγουρη ότι είναι εφικτό γιατί σε διάφορα επαγγέλματα προηγούνται ψυχιατρικές εξετάσεις. Πχ. ένα παιδί απ'την ομάδα μας που έχει τελειώσει νομική λέει ότι δε μπορεί να πάει στο δικαστικό κλάδο γιατί απαγορεύεται να καταναλώνει κάποιος δικαστικός ψυχιατρικά φάρμακα. Το ίδιο ισχύει και με τους στρατιωτικούς.
Όσο για το στίγμα, διάφοροι από μας έχουν βιώσει κατά διαστήματα την απόρριψη ή την κακοπροαίρετη κριτική από τον κοινωνικό τους περίγυρο, από σχέσεις τους, ακόμα και γάμοι έχουν διαλυθεί γι'αυτό το λόγο (εξαρτάται βέβαια και από το πόσο έντονα και συχνά είναι τα συμπτώματα της ασθένειας για να ενοχλούν τους άλλους).
Όλα αυτά τα γράφω όχι γιατί είμαι απογοητευμένη από τη ζωή μου, αλλά γιατί βιώνω μία μάλλον πιο δύσκολη μορφή της ασθένειας με σχεδόν συνεχή κατάθλιψη τα τελευταία 20 χρόνια που οι θεραπείες δεν αποδίδουν πάνω μου και όλα αυτά μου έχουν στερήσει τη χαρά να αξιοποιήσω τις σπουδές μου -πολιτικός μηχανικός- που με τόσο κόπο τελείωσα (δε μπορούσα να παρακολουθώ σχεδόν καθόλου γιατί ήμουν μονίμως στο κρεβάτι) αλλά να εξαρτώμαι κι απ'τους γονείς μου, ενώ όλη αυτή η κατάσταση δημιουργεί πολύ συχνά και έντονα αισθήματα μοναξιάς.
Παρ'ολα αυτά "πιάνομαι" από τις καλές στιγμές που έχω κι εγώ βιώσει μέσα από την ασθένειά μου και προχωρώ, ξεσηκώνοντας μάλιστα συχνά και άλλους, μη διπολικούς, όταν βρίσκομαι σε καλές μέρες. Και, όπως γράφω και στο slogan μου: SHOW MUST GO ON!!!!!!!!!

σε καλωσορίζω κι εγώ με τη σειρά μου έφη,
θα έλεγα πως κατανοώ την ανάγκη σου να πατσίσεις τη διπολική και όλες τις απώλειες και να την εντάξεις στο βιογραφικό σου -εγώ τουλάχιστον έτσι την αντιλαμβάνομαι- αλλά η διπολική δεν είναι προσόν. προσόντα είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα σου που ανέπτυξες παλεύοντας τη διπολική...
είσαι η έφη με διπολική κ όχι η διπολική έφη...
efilatifi έγραψε:
περιμένω να ανοίξεις θέμα και να συζητήσουμε για τα δικαιώματα στη ψυχική υγεία

Καλησπέρα , συμφωνώ Βασίλη πως η διπολικότητα από μόνη της δεν είναι προσόν όπως και καμία ασθένεια, το ανέλυσα και στο προηγούμενο μήνυμα μου. Μάλλον όμως ήταν μεγάλο και βαριέται ο κόσμος να το διαβάσει... χαχαχαχα θα γράφω πιο μικρά και περιεκτικά.

Επίσης Βασιλική φυσικά και σε θυμάμαι, ελπίζω να τα πούμε και από κοντά τώρα που βρεθήκαμε και εδώ. Το να είσαι περισσότερο ή λιγότερο καταθλιπτικός δεν είναι θέμα τύχης νομίζω, μη νιώθεις αδικημένη, ο ψυχικός πόνος που κρύβει ο καθένας στο βιογραφικό του δεν έχει μέτρο σύγκρισης. Το θέμα είναι να το αντιμετωπίζεις με προσωπική δουλειά και πίστη όπως είναι , και τότε η τύχη έρχεται σε δεύτερη μοίρα... Όσο για την παραπληροφόρηση που υπάρχει περί επαγγελμάτων θα το αναλύσουμε διεξοδικά σε άλλο τόπικ. Σκέψου μόνο οτι οι ψυχικές ασθένειες δεν κάνουν διακρίσεις, χτυπούν όλες τις ηλικίες και όλα τα επαγγέλματα και πρέπει να την αντιμετωπίζουμε χωρίς το φόβο της άγνοιας. Προσωπικά είμαι καλυμμένη στη δουλειά μου, έχω συνάδελφο με διεγνωσμένη σχιζοφρένεια σε δημόσιο σχολείο και δεν την κουνάει κανείς, προστατεύεται από το νόμο.
Βασίλη εννοείται πως το διπολική Έφη είναι ταμπέλα... Έφη και πολύ μου είναι...

Έφη είπες τη μαγική λέξη για τη συνάδελφό σου:"δημόσιο". Εκεί είσαι καλυμμένος για τις άδειες που πρέπει να παίρνεις. Υπάρχει στην ομάδα φιλόλογος διπολικός και μάλιστα με διδακτορικό που μόλις άρχισαν τα συμπτώματα της ασθένειάς του να είναι εμφανή, απολύθηκε από το ιδιωτικό σχολείο όπου δούλευε. Και ασφαλώς οι περιπτώσεις δεν σταματούν εκεί.

Όσο τώρα για τη συμβατότητα των επαγγελμάτων με τη νόσο, κι εγώ πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί. Δε μπορεί πχ. κάποιος να είναι αυτοκτονικός και να κρατάει όπλο, όπως οι αστυνομικοί, στρατιωτικοί κλπ. Δυστυχώς, όπως προειπώθηκε, και η ασθένεια αυτή, όπως και όλες οι υπόλοιπες, είναι μια μορφή αναπηρίας που μπορεί να οπλίζουν κάποιους με δύναμη, εμποδίζουν όμως ταυτόχρονα κι από την επίτευξη κάποιων στόχων (ανέφερα προηγουμένως κάποια επαγγέλματα.)

Καλησπέρα!! Είδα πως το post είναι αρκετά παλιό, αλλά με ενέπνευσε πολύ και αποφάσισα να ζητήσω την συμβουλή σου!! Ελπίζω να το δεις!!
Είμαι φοιτήτρια ψυχολογίας και κάνω την πρακτική μου σε ένα ξενώνα. Εκεί γνώρισα ένα νέο παιδί, ηλικίας τώρα 22 ετών, που έχει διαγνωστεί με διπολική διαταραχή. Μαθαίνω από τους εργαζόμενους του ξενώνα πως όταν πρωτοήρθε, πριν απο 7-8 μήνες δηλαδή, μετά από 2μηνη νοσηλεία στο Δαφνί, ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και πήγαινε μια χαρά.
Ωστόσο, στην παρούσα φάση είναι αρκετά παραιτημένος και δεν παρακινείται, παρά τις συνεχείς προσπάθειές μου, ούτε καν να συζητησούμε για περισσότερο από 15 λεπτά. Αναφέρομαι σε γενική κουβέντα, όχι ψυχοθεραπεία. Φυσικά, αρνείται γενικά να πάμε έστω μια βόλτα στη γύρω περιοχή, παρά το ότι αρχικά είχε εκφράσει την επιθυμία "να πάμε και για κανά καφέ". Περνάει όλη του τη μέρα στον ξενώνα, χωρίς να κάνει κάτι.
Αυτό που θα ήθελα είναι να μάθω πώς θα μπορούσα εγώ να τον βοηθήσω να ενεργοποιηθεί λίγο, να αλλάξει η διάθεσή του. Με απασχολεί πάρα πολύ, ουσιαστικά πολλές ώρες εκτός πρακτικής! Στύβω το κεφάλι μου και ό,τι έχω προτείνει, το απορρίπτει, λέγοντας "βαριέμαι"!!