Η ψυχιατρική και η ψυχολογία ως ψευδοεπιστήμες που αποπροσανατολίζουν μόνιμα ή προσωρινά από πραγματικά προβλήματα, ή απλώς ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΑΝΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Ενδεικτικά της κοινής νοοτροπίας που χαρακτηρίζει έναν μέσο ψυχίατρο, σε ερώτηση για την προλακτίνη, η οποία συχνά είναι ανεβασμένη σε ανθρώπους που λαμβάνουν αντιψυχωσικά, εξαιτίας καταστολής του ντοπαμινεργικού μονοπατιού στον εγκέφαλο που ελέγχει ανασταλτικά την έκκρισή της, έχει προταθεί η χορήγηση βιταμίνης Ε, ορμόνης που, πολύ γενικά, μπορεί και να βελτιώσει τη λειτουργία του αναπαραγωγικού συστήματος και την έκκριση των οιστρογόνων.

Η προλακτίνη σε φυσιολογικές συνθήκες έχει τιμές ως 20-25 ng/ml. Η αύξησή της μπορεί να οδηγήσει σε καταστολή της έκκρισης οιστρογόνων, καταστολή της γενετήσιας επιθυμίας, γαλακτόρροια στις γυναίκες και γυναικομαστία στους άντρες, συμπτώματα κοινά και συχνά σε όσους λαμβάνουν αντιψυχωσικά. Όλα αυτά, φυσικά, δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση λόγο ανησυχίας για έναν "ιατρό" ότι τα έχει διαλύσει όλα στον οργανισμό τους ασθενούς του, αλλά συνεχίζει να χορηγεί κανονικά την "αντιψυχωσική αγωγή", με την επιβεβαίωση ότι ο "ασθενής" του δεν έχει κόψει και τα φάρμακα, αφού είναι σε αυτή την οικτρή κατάσταση.

Η χορήγηση βιταμίνης Ε σε άνθρωπο που λαμβάνει αντιψυχωσικά είναι σαν τη χορήγηση ακριβών σκευασμάτων βιταμινών σε καρκινοπαθείς που χρειάζονται εγχείριση. Τέτοιες υποθέσεις ΥΠΑΡΧΟΥΝ και έχουν οδηγηθεί στα δικαστήρια, αλλά αποτελούν (θεωρητικά...) εξαιρέσεις στην ιατρική κοινότητα.

Αντίθετα, για τους ψυχιάτρους αυτό αποτελεί κοινό τόπο. Όσο χειρότερα είναι ο ασθενής τόσο αποτελεσματικότερη η "θεραπεία", τουλάχιστον όσον αφορά τις "βαριές περιπτώσεις", που μπορεί να είναι ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ χωρίς να έχει εξεταστεί ποτέ ΚΑΝ.

Αντίθετα, στις "ελαφριές περιπτώσεις", φροντίζουν απλά να δημιουργήσουν ένα καθεστώς ΜΟΝΙΜΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ στον ασθενή, με μικρές δόσεις αντιψυχωσικών ή/και αντικαταθλιπτικών και άλλων φαρμάκων, που καταστέλλουν σε μικρότερο βαθμό τη λειτουργία του εγκεφάλου ή διεγείρουν (με χαρακτήρα εθιστικής ναρκωτικής ουσίας) τη δράση του.

Σε καμία περίπτωση μια ουσία που αλλοιώνει τη φυσιολογική λειτουργία του εγκεφάλου δεν μπορεί να αντιμετωπίσει καταστάσεις που προκαλούν πραγματικά ψυχολογικά προβλήματα σε έναν άνθρωπο, ανεξάρτητα από τη σοβαρότητά τους. Αν για παράδειγμα κάποιος περνάει οικονομικές δυσκολίες, χωρισμό, απόλυση, αλλαγή εργασιακών συνθηκών κλπ. ή πολύ χειρότερες καταστάσεις, όπως χρόνια προβλήματα σε δυσλειτουργικά περιβάλλοντα (οικογένεια, σχολείο, εργασία κλπ.), απλώς θα απωλέσει μέρος της ικανότητάς του να τα αντιμετωπίσει, οπότε και θα βρεθεί σε μια δίνη αρνητικών εξελίξεων, καθώς ότι προκάλεσε την κατάσταση που τον οδήγησε σε "ψυχολογικά προβλήματα" αναγκαστικά και οπωσδήποτε θα ΕΠΙΔΕΙΝΩΘΕΙ, αφού δεν θα υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί.

Από την άλλη δε, αν ένας άνθρωπος έχει π.χ. μια εταιρεία και είναι έτοιμη να κλείσει, μπορεί ένας οποιοσδήποτε τρίτος να έρθει να τον σώσει από το κλείσιμό της με συμβουλές που θα του ανεβάσουν το ηθικό και θα του μάθουν να μην απελπίζεται, να προχωράει με μικρότερα, περισσότερα και σοβαρότερα βήματα και, τελικά, να καταφέρει να αντιμετωπίσει τη δύσκολη κατάσταση; Η ερώτηση αυτή είναι απλοϊκή και εκτός πραγματικότητας. Ταιριάζει σε παραμύθια με δράκους και ιππότες και όχι στην κανονική ζωή.

Αν δε, υπάρχουν πολύ οξύτερα προβλήματα, τα οποία κάνουν τους ανθρώπους να "χάσουν το μυαλό τους", τότε είναι πραγματικά οι μόνοι που μπορούν να το "βρουν" γιατί σε αυτούς ανήκει και μόνο οι ίδιοι ξέρουν τη λύση. Σε καταστάσεις όπου υπάρχει κυκεώνας που κατακλύζει ένα άνθρωπο, ένας ψυχολόγος είναι περιττό και ανούσιο βάρος. Σαν να υπογράφει η χώρα μνημόνιο και η Βουλή σύσσωμη να συμβουλεύεται "ειδικό" για να μην αγχωθεί που ξεπουλάει τη χώρα, γιατί θα "επιβαρύνει τη δύσκολη θέση της". Και ακολούθως, να της χορηγηθούν και φάρμακα που να διεγείρουν ή καταστείλουν τον εγκέφαλο και τη ζωή της, τα οποία όμως πήραν όλοι οι πολίτες (όλοι στους δρόμους και ΑΠΕΡΓΙΕΣ////ξύλο στους δρόμους και απολύσεις). Αυτή ήταν η φυσιολογική αντίδραση του "οργανισμού"=σώμα πολιτών στη μωρία των πολιτικών τους να ξεπουλήσουν τη χώρα, μια μικρή αντίδραση και μια ατελείωτη καταστολή. Η ελλιπής λειτουργία των ποινικών δικαστηρίων σε βάρος πολιτικών και ο ίδιος ο φόβος των δικαστικών απέναντι στους πολιτικούς (βλ. επιστολή της ένωσης εισαγγελέων Ελλάδος μήπως φυλακίσαν κατά λάθος τον Τσοχατζόπουλο-αντί να τους στείλουμε εμείς επιστολή γιατί δε φυλακίσαν και τους υπόλοιπους) ήτανε κάτι που έκανε την κατάσταση ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ αδιέξοδη και κίνδυνο για όλη την Ευρώπη και μόνο ο ΓΑΠ δεν το κατάλαβε.

Καταστάσεις τέτοιου είδους και σοβαρότητας είναι αυτές που, αν συμβούν σε ατομικό επίπεδο (σε έναν άνθρωπο που διαβιώνει σε εξαιρετικά δυσλειτουργικά περιβάλλοντα), είναι δυνατό να οδηγήσουν σε μερική ή ολική απώλεια της συνειδητής λειτουργίας του και να εμφανίσει συμπτώματα που περιγράφονται σαν ψυχωσικά/παραληρητικά. Όχι απλώς να νιώθει άσχημα, αλλά να ζει και να είναι πολύ άσχημα και να αρχίσει να χάνει τον έλεγχο της πραγματικότητας και της ζωής του. Και ακριβώς αυτό είναι που δεν έχει όταν αρχίσει να εμφανίζει τέτοια συμπτώματα.

Αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν και αρνούνται να παραδεχτούν είναι ότι αυτή είναι η συνάντηση με το συλλογικό ασυνείδητο και το απύθμενο βάθος του. Είναι σαν ένας άνθρωπος να αποτελείται, ψυχικά, από στρώσεις. Εξωτερικά, είμαι το επάγγελμα, η οικογένεια, οι φίλοι μου, οι δραστηριότητές μου. Η persona. Αυτό που ξέρουν και συναντάνε οι "άλλοι". Εσωτερικά, είμαι ό,τι σκέφτομαι για μένα, η προσωπικότητά μου, ότι βιώνω και νιώθω. Και ακόμα πιο μέσα, είμαι το προσωπικό και μετά συλλογικό ασυνείδητο, που κολυμπάει σε μια θάλασσα συνειδητών και μη οντοτήτων, που οι ψυχωσικοί και πολλοί άλλοι συναντούν στην πραγματικότητα και περιγράφουν αναλυτικά, και που επηρεάζει πραγματικά τον κόσμο και δημιουργεί αληθινές και ορατές καταστάσεις, που μπορεί να επηρεάζουν υπερβολικά μεγάλες οντότητες (ανθρώπους, ομάδες ανθρώπων, οργανισμούς, ιδέες, την ύλη σε κάθε επίπεδο).

Όταν ένας άνθρωπος αρχίσει να χάνει την persona και το εγώ του (οι σκέψεις, συναισθήματα, προσωπικότητα κλπ.) αρχίζει να εμφανίζει και να βλέπει καθαρά το ίδιο το ασυνείδητο. Δεν είμαστε μόνο ύλη και δεν είμαστε μόνο ότι βλέπουμε και συνειδητά αναγνωρίζουμε, εμείς και οι γύρω μας. Ακόμα και η σκοτεινή ύλη είναι το λιγότερο που μπορεί να διανοηθεί άνθρωπος για ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ και όμως ΥΠΑΡΧΕΙ. Η απώλεια της ομαλής λειτουργίας των εξωτερικών στρωμάτων φέρνει πιο έντονα στην επιφάνεια τα βαθύτερα στρώματα. Από την ιστορία της οικογένειας μέχρι την ιστορία μεγαλύτερων ομάδων ανθρώπων και όχι μόνο. Και αυτά εμφανίζονται ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΥΚΟΛΑ και στην πραγματικότητα, παίζοντας ουσιαστικό ρόλο και καθορίζοντας καταστάσεις, είτε αυτό είναι ορατό και κατανοητό είτε δεν είναι. Οι καταστάσεις και πράξεις που έχουν γίνει μια φορά αφήνουν πάντα ένα ισχυρό ή όχι αντίκτυπο στο περιβάλλον τους και επηρεάζουν και το μέλλον και αυτό δεν είναι καν κάτι που θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση. Αυτό που ίσως προκαλεί εντύπωση είναι ότι όλα αυτά είναι ζωντανά και μπορεί να βιωθούν ακριβώς έτσι από περισσότερους ανθρώπους και όχι έναν, αλλά ακόμα και αυτό είναι αυτονόητο.

Πολλά από όσα βιώνει ένας άνθρωπος σε απευθείας επαφή με το συλλογικό ασυνείδητο έχουν περιγραφεί και από ψυχιάτρους, που είναι ακριβώς ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΠΙΟΥ ΑΠΟ ΤΥΦΛΟ, αντιγραφή πίνακα από τυφλό κλπ. Δεν μπορούν και δε θέλουν να κατανοήσουν τι βλέπουν και φυσικά, δεν έχουν ούτε κατά διάνοια το επιστημονικό υπόβαθρο για να αντιμετωπίσουν κάτι τέτοιο. Το επιστημόνικό τους υπόβαθρο είναι του επιπέδου πόσο μεγάλη ζημιά μπορούν τυχαία να αποδώσουν σε έναν άνθρωπο (πάντα με βάση εγχειρίδια ΜΗΔΕΝΙΚΗΣ επιστημονικής ουσίας (DSM-V, ICD-10)-ειδικά στο DSM η κατανομή των "νοσολογικών οντοτήτων" γίνεται δια "ψηφοφορίας" ΕΝΤΕΛΩΣ ΓΙΑ ΝΑ'ΝΑΙ-ενώ η χρήση της είναι πρακτικά ΜΗΔΕΝΙΚΗ στην κλινική πρακτική-στα ψυχιατρεία και τις κλινικές δε, είναι "ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή" και αυτός είναι ο "ψυχίατρος" και αυτό είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες, μόνο από τα ανέκδοτα που κυκλοφορούν για τους ψυχιάτρους και που είναι ψήγματα μπροστά στην πολύ χειρότερη πραγματικότητα) και τι "φάρμακα" θα δώσουν, που πρακτικά ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ και η χορήγησή τους γίνεται ΤΥΧΑΙΑ.

Ενδεικτικά, οι υποθέσεις της ντοπαμίνης και της σεροτονίνης δημιουργήθηκαν για να καλύψουν με πέπλο μυστηρίου την καταστολή (η ντοπαμίνη είναι βασικός νευροδιαβιβαστής και η καταστολή της προκαλεί υπολειτουργία, ατροφία και μερική θανάτωση κυττάρων του εγκεφάλου-ενδεικτικά σε 2 χρόνια χορήγησης αντιψυχωσικών μπορεί να εξαφανιστεί το 7-10% της εγκεφαλικής μάζας, φυσικά ανεπιστρεπτί, σύμφωνα με πολυάριθμες δημοσιευμένες εργασίες) ή την υπερδιέγερση (η σεροτονίνη είναι ένας άλλος νευροδιαβιβαστής) του εγκεφάλου. Η υπόθεση της ντοπαμίνης εμφανίστηκε αφού χορηγήθηκαν φάρμακα που μπλοκάρουν τους υποδοχείς της σε ασθενείς κλινικών που μέχρι τότε υφίσταντο διάφορα βασανιστήρια (ηλεκτροσόκ, κώμα με ινσουλίνη και διάφορους τρόπους βασανιστηρίων με μηχανικά μέσα) και τους έκαναν όλους "φυτά", οπότε άρχισε να διαδίδεται ότι στον εγκέφαλό τους τους περίσσευε η ντοπαμίνη και έπρεπε να την κόψουν (είναι σαν τις περικοπές μισθών-ακριβώς το ίδιο). Αυτή είναι η υπόθεση της ντοπαμίνης. Στα αντιψυχωσικά περιλαμβάνεται επίσης η δυνατότητα καταστολής υποδοχέων και άλλων νευροδιαβιβαστών, όπως της σεροτονίνης, της ακετυλοχονίνης, κλπ. κλπ. (περιλαμβάνονται σχεδόν όλες οι χημικές συνάψεις στις οποίες δρουν νευροδιαβιβαστές). Η υπόθεση της σεροτονίνης είναι αντίστοιχη, ότι με αύξηση των επιπέδων σεροτονίνης και υπερδιέγερση του εγκεφάλου καλύπτονται ελλείψεις σεροτονίνης που δεν υπάρχουν, απλώς υπάρχει υπερδιέγερση και ευφορία. Μια υπόθεση που δημιουργήθηκε για να καλύψει την πραγματικότητα, ότι δεν υπάρχει έλλειψη αλλά δημιουργείται τεχνητή περίσσεια (που υποτίθεται ότι θεραπεύει την κατάθλιψη, αλλά δεν μπορεί να το κάνει γιατί ΦΥΣΙΚΑ δεν αντιμετωπίζει τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ της, που είναι εξωτερικά γεγονότα και καταστάσεις). Πολύ συχνά, μάλιστα, ουσίες που προκαλούν υπερδιέγερση μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο αυτοκτονίας σε καταθλιπτικούς και αυτοκτονικούς, ίσως και γιατί βρίσκουν το κουράγιο και την ενέργεια να αυτοκτονήσουν, ενώ πρώτα ήταν απλώς σε ένα τέλμα. Αυτό γιατί οι συνθήκες που τους "έπνιγαν" πριν εξακολουθούν να τους πνίγουν ακόμα και αυτό είναι ένα κοινό "πρόβλημα" της ψυχιατρικής, μαζί με πολλά άλλα, που συζητιώνται μεταξύ τυριού και αχλαδιού σε αφροδισιακές συζητήσεις περί του πόσα λεφτά παίρνει ένας καλοπληρωμένος γιατρός και τι καλούς χορηγούς/διοργανωτές είχε και αυτό το συνέδριο, και "κάτι μαλάκες ΨΟΦΑΝΕ με αυτά, αλλά δε μας πειράζει, είναι ΠΡΟΒΛΗΜΑ τους και ΔΙΚΑΙΩΜΑ τους, αρκεί να με πληρώνουν εμένα και να ΣΑΣ ΔΟΥΛΕΥΩ όλους ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ". Τα περισσότερα ψυχιατρικά/ψυχολογικά/ψυχαναλυτικά και περίξ συνέδρια είναι ακριβώς έτσι (να μην επεκταθώ και σε άλλα γιατί θα ήταν λυπηρό).

athens.indymedia.org/post/1533630/