Αρχική Forum ΔΙΠΟΛΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΕΙΔΑ - ΑΚΟΥΣΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ Kay Redfield Jamison
Γεια χαρά, Επισκέπτης
Όνομα χρήστη: Κωδικός: Να με θυμάσαι
  • Σελίδα:
  • 1

ΘΕΜΑ: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ Kay Redfield Jamison

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ Kay Redfield Jamison 19 Δεκ 2011 15:09 #2140

  • ολυμπια
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της ολυμπια
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Έμπειρος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 138
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 35
  • Κάρμα: 12
Σας παραθέτω συνημμένα απόσπασμα από μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη με την ψυχίατρο Κέη Ρέντιφλντ Τζέιμσον γνωστή για την συγγραφή του βιβλίου Ενα ανήσυχο μυαλό ,όπου περιγράφει την περιπέτεια της υγείας της από την παιδική ακόμα ηλικία όπου διαγνώστηκε με διπολική διαταραχή και πως κατάφερε αργότερα να την ελέγξει.Επιμελήθηκα την μετάφραση για να διευκολύνω την ανάγνωση ακολουθώντας πιστά το κείμενο ,ελπίζω να το κατάφερα χωρίς να παρεκκλίνω από το πρωτότυπο ,για τυχόν λάθη παραθέτω και το αγγλικό κείμενο .Καλή ανάγνωση .
video.google.com/videoplay?docid=8350015086318638349
bigthink.com/ideas/16713

Big Think Interview with Kay Redfield Jamison


Question: When did you first realize you were manic depressive?
Ερώτηση: Πότε συνειδητοποιήσατε ότι ήσασταν μανιοκαταθλιπτική;

Kay Redfield Jamison: Well I suppose it's funny, it's a little like the waves of grief. I think you have waves of awareness and one of the things that I found with grief was actually -- I was well prepared for it by the cyclicality of my manic depressive illness because I was used to things coming and going and so forth. So I think that my awareness of having bipolar illness really—I was 17, I got very, very depressed and I was psychotic and I didn't have any energy and I was totally—I just—but I didn't have the words. People didn't talk about it at that time and people certainly didn't have the words “bipolar illness” or “manic depressive illness.” So I just was terrified. I had no idea what had happened to me and I was very frightened and I was frightened it would come back, but I got well and then I did what everybody, or most people do when they get well, I sort of put it behind me again. Then it would come and hit me again and again.
Well So I knew there was something wrong. I started to see a Psychiatrist, tried to see a Psychiatrist when I was in college and I ended up just running away and I couldn't tolerate the idea of doing that. But then when I was—I took out my degree and I joined the medical school faculty at UCLA, I became ragingly manic and very psychotic, hallucinating, delusional. I didn't have any choice. It's the great advantage of having an illness as severe as mine is that you are automatically brought in to the medical care system. If you have—as long as it was milder, I could kind of get by with actually without to face what I was—the severity of my problem. I knew the person I wanted to see, it was somebody I had trained with. He was my clinical supervisor and I had seen with patients and I had seen that he was tough and smart and compassionate and humanize, but also knew science and medicine.
Well So I went to him terrified and he was just absolutely firm in his diagnosis; he just never wavered and he just said that's the way it is. But he was kind about it, but he didn't back off from it and he was a great Psychotherapist. So one of the things I've tried to do in my professional life, like a lot of my colleagues, is to emphasize that medications just aren't enough for many people with these illnesses because, exactly what you are saying, how do you become aware of an illness. You become aware of an illness by understanding yourself and understanding the meaning that that illness has in your own life, symbolically and, more importantly, quite literally.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Καλά υποθέτω ότι είναι αστείο, μοιάζει λίγο σαν τα κύματα της θλίψης. Νομίζω ότι έχεις κύματα συνείδησης και ένα από τα πράγματα που βρήκα στη θλίψη -στην πραγματικότητα ήμουν καλά προετοιμασμένη για αυτό από την κυκλικότητα των μανιοκαταθλίψεων μου, επειδή είχα συνηθίσει τα πράγματα να έρχονται και φεύγουν και ούτω καθεξής. Πιστεύω λοιπόν , γνώριζα ότι έχω διπολική ασθένεια πραγματικά-ήμουν 17, ήμουν πάρα πολύ καταθλιπτική και ήμουν ψυχωτική και δεν είχα καμία ενέργεια και ήμουν απόλυτα-ήμουν-αλλά δεν είχα τις λέξεις . Οι άνθρωποι δεν μιλούν γι'αυτό εκείνη τη στιγμή και σίγουρα οι άνθρωποι δεν έχουν τις λέξεις «διπολική ασθένεια" ή "μανιακή καταθλιπτική ασθένεια." Γι' αυτό ακριβώς ήμουν τρομοκρατημένη. Δεν είχα ιδέα τι είχε συμβεί σε μένα και ήμουν πολύ φοβισμένη και φοβήθηκα ότι θα επανέλθει, συνήρθα και στη συνέχεια έκανα αυτό που όλοι, ή οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν όταν συνέρχονται, το έβαλα πίσω μου και πάλι. Τότε είναι που θα έρθει και θα χτυπήσει ξανά και ξανά ..

Ήξερα ότι υπήρχε κάτι λάθος. Άρχισα να βλέπω έναν ψυχίατρο, προσπάθησα να δω ένα ψυχίατρο, όταν ήμουν στο κολέγιο και κατέληξα ακριβώς να τρέχω μακριά και δεν μπορούσα να ανεχτώ την ιδέα ότι θα γίνει αυτό. Στη συνέχεια, όμως, -όταν πήρα το πτυχίο μου και μπήκα στην ιατρική σχολή του UCLA- έγινα μανιακή και πολύ ψυχωτική , με ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις. Δεν είχα άλλη επιλογή. Είναι μεγάλο πλεονέκτημα να έχεις μια ασθένεια τόσο σοβαρή όσο η δική μου και να είσαι αυτόματα στο σύστημα ιατρικής περίθαλψης. Αν είχα, διαστήματα σε ηπιότερη μορφή , θα μπορούσα με αυτό το είδος να τα καταφέρω χωρίς να αντιμετωπιστεί η σοβαρότητα του προβλήματος μου. Ήξερα ότι το άτομο που ήθελα να δω, ήταν κάποιος που είχε εκπαιδευτεί. Ήταν ο κλινικός επιβλέπων μου και τον είχα δει με τους ασθενείς και είχα δει ότι ήταν σκληρός ,έξυπνος ,συμπονετικός και ανθρωπιστής, αλλά επίσης ήξερε την επιστήμη και την ιατρική.
Πήγα σε αυτόν τρομοκρατημένη και ήταν απόλυτος στη διάγνωση του .Ποτέ δεν αμφιταλαντεύτηκε και είπε απλώς ότι έτσι είναι τα πράγματα. Ηταν ευγενικός πάνω σε αυτό , αλλά δεν υποχώρησε και ήταν ένας μεγάλος ψυχοθεραπευτής. Έτσι ένα από τα πράγματα που έχω προσπαθήσει να κάνω στην επαγγελματική μου ζωή, όπως πολλοί από τους συναδέλφους μου, είναι να τονίσουμε ότι τα φάρμακα απλά δεν είναι αρκετά για πολλούς ανθρώπους με αυτές τις ασθένειες, αλλά να δίνουμε έμφαση σε αυτό ακριβώς που τους λέμε, και στη γνώση μιας ασθένειας. Μπορείς να συνειδητοποιήσεις μια ασθένεια με την κατανόηση του εαυτού σου και την κατανόηση της σημασίας που έχει η ασθένεια αυτή στη δική σου ζωή, συμβολικά και, το ποιο σημαντικό στην κυριολεξία.
Question: What was it like to be psychotic?
Ερώτηση: Πως είναι να είσαι ψυχωσική/ος;

Kay Redfield Jamison: Well, I primarily have been in the psychotic [state] when manic, which is not uncommon with mania, and it's been mostly when I've been manic it's been a very exhilarating sort of thing, including the hallucinations. I've went around the solar system, I went to Saturn in my mind's eye. I went through star fields. It was a glorious sort of ecstatic experience, which is frequently the case with mania. When you think about a lot of the great religious ecstasies is a very manic quality to that and a very grandiose as they tend to be very universal, cosmic, related to everything is related to everything. But I also had some very bad ones. I've been hallucinating myself as dead or just covered with blood. Mania can be as terrifying as it gets. It is certainly as insane as one gets and so it's frightening when it gets out of control, but there are periods of mania when it can be extremely attractive.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Λοιπόν, κατά κύριο λόγο ήμουν σε ψυχωτική [κατάσταση] όταν ήμουν μανιακή, που δεν είναι ασύνηθες στη μανία, και ήμουν ως επί το πλείστον (σε μανία). Ήταν ένα πολύ συναρπαστικό είδος του πράγματος, συμπεριλαμβανομένων και των παραισθήσεων. Πήγα γύρω από το ηλιακό σύστημα, πήγα στον Κρόνο με τα μάτια του μυαλού μου. Πήγα μέσω των πεδίων των αστέρων. Ήταν μια λαμπρή σε είδος εκστατική εμπειρία, η οποία είναι συχνή περίπτωση στη μανία. Σκεφθείτε ότι πολλές από τις μεγάλες θρησκευτικές εκστάσεις (παραληρήματα),είναι πολύ μεγάλες μανιακές (καταστάσεις)σε ποιότητα και πολύ μεγαλοπρεπείς , δεδομένου ότι τείνουν να είναι πολύ καθολικές, κοσμικές, που συσχετίζουν μεταξύ τους τα πάντα. Αλλά είχα και κάποιες πολύ άσχημες(εκστατικές εμπειρίες).Είχα την ψευδαίσθηση ότι είχα πεθάνει ή ότι ήμουν μέσα στα αίματα. Η Μανία μπορεί να είναι τόσο τρομακτική όσο δεν γίνεται . Είναι σίγουρα τόσο παράλογη , όσο δεν παίρνει και γι αυτό είναι τρομακτική όταν ξεφεύγει από τον έλεγχο, αλλά υπάρχουν περίοδοι της μανίας, όπου μπορεί να είναι εξαιρετικά ελκυστική.
Question: What were your depressive states like?
Ερώτηση: Πως ήταν οι καταθλιπτικές καταστάσεις σας;

Kay Redfield Jamison: In depression, your capacity to feel just flattens and disappears and what you feel is pain and a kind of pain that you can't describe to anybody. So it's an isolating pain, a completely isolating pain. It's for people with bipolar illness in particular, it is a deadening lethargy coupled with an agitation and restlessness at times, but it’s the sense of having no energy, no interest, no passion, no life.
So, for me, like everybody else who gets severely depressed, there comes a point when you say, "OK. If I can't feel, if I can't care, if I can't think, I can't concentrate, I can't remember, I can't read, if I can't love, where am I? Who is in there? Where is the humanity? It's gone." And the pain is agony, it just is unrelenting. In my case, I had stopped my medicine, my lithium, and I had gotten wildly manic and then I got paralytically depressed for 18 months. There was not a time during those 18 months that I can remember feeling OK. At some point I tried to kill myself. I think, again, it's very hard to describe the kind of pain that goes on in severe depression because it's just the words are not there.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Στην κατάθλιψη, η ικανότητά σας να αισθανθείτε ισοπεδώνεται και εξαφανίζεται και αυτό που νιώθεις είναι ο πόνος ,ένα είδος του πόνου που δεν μπορείτε να περιγράψετε σε κανέναν. Έτσι είναι ένας μοναχικός πόνος, ένας εντελώς μοναχικός πόνος. Για τα άτομα με διπολική ασθένεια ειδικότερα, είναι ένας ηχομονωτικός λήθαργος σε συνδυασμό με μια διέγερση και ανησυχία κατά καιρούς, αλλά είναι και η αίσθηση ότι δεν έχεις καμία ενέργεια, κανένα ενδιαφέρον, κανένα πάθος, δεν υπάρχει ζωή.
Έτσι, για μένα, όπως και όποιος περνάει σοβαρή κατάθλιψη, έρχεται μια στιγμή που λέμε, "Εντάξει. Αν δεν μπορώ να αισθάνομαι, αν δεν μπορώ να φροντίσω, αν δεν μπορώ να σκεφτώ, δεν μπορώ να επικεντρωθώ , δεν μπορώ να θυμηθώ, δεν μπορώ να διαβάσω, αν δεν μπορώ να αγαπώ, που βρίσκομαι; Ποιος είναι εκεί; Πού είναι η ανθρωπιά; Έχει φύγει. "Και ο πόνος είναι απλώς αδιάλλακτη αγωνία. Στην περίπτωσή μου, είχα σταματήσει το φάρμακο μου, το λίθιο μου, και έπαθα άγρια μανία και στη συνέχεια έπαθα παραληρητική κατάθλιψη για 18 μήνες. Δεν υπήρξε στιγμή κατά τη διάρκεια των 18 μηνών που μπορώ να θυμηθώ ότι ήμουν καλά . Σε κάποια στιγμή προσπάθησα να αυτοκτονήσω. Νομίζω, και πάλι, είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις το είδος του πόνου που συμβαίνει σε σοβαρή κατάθλιψη, επειδή ακριβώς τα λόγια δεν υπάρχουν.
Question: Why did you finally turn to medication?
Ερώτηση: Γιατί τελικά επιστρέψατε στην φαρμακευτική αγωγή;

Kay Redfield Jamison: I, quite literally, woke up from a coma, from having tried to kill myself and it was very clear to me what my psychiatrist had been saying for years. The choice is not between a drug that has side effects or not, life is not ideal. Yes, your drug has side effects and yes if you don't take it you're going to die. And I—that had been clear to me, but there is something really crystal clear about actually nearly dying. I have not, since I emerged from my suicide attempt, there has not been a day that I have not taken my medication.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Κυριολεκτικά, ξύπνησα από το κώμα, στην προσπάθεια μου να σκοτώσω τον εαυτό μου και αυτό ήταν πολύ ξεκάθαρο σε μένα ό, τι ο ψυχίατρος μου είχε πει εδώ και χρόνια. Η επιλογή δεν είναι ανάμεσα σε ένα φάρμακο που έχει παρενέργειες ή όχι, η ζωή δεν είναι ιδανική. Ναι, τα φάρμακα σας έχουν παρενέργειες και ναι, αν δεν το πάρετε θα πεθάνετε . Κι εγώ- ήταν ξεκάθαρο για μένα- στην πραγματικότητα σχεδόν περίπου θα πέθαινα . Από τότε που προέκυψε η απόπειρα αυτοκτονίας μου, δεν υπήρξε ούτε μια μέρα που δεν έχω πάρει το φάρμακό μου.
Question: Could you have coped with manic depression if you hadn’t been a doctor?
Ερώτηση: Θα μπορούσατε να τα έχετε καταφέρει με τη μανιακή κατάθλιψη, αν δεν είχε ένα γιατρό;

Kay Redfield Jamison: It's hard to say. I mean, I had the advantage, as I said, of having been treated by someone I knew was a superb clinician. Most people don't have the advantage of being able to evaluate their doctor in advance. So, that I think was a huge advantage and particularly since, in my particular illness, one of the worst things that can happen for a certain kind of severe bipolar illness is be given antidepressants, is that my psychiatrist knew better and didn't do that or only for a very short term and very controlled periods; very, very short and only once or maybe twice. So I am very fortunate in that respect. I would never say how fortunate I was. On the other hand, there were real difficulties because I was constantly concerned about losing my license, somebody finding out, so I didn't go into a hospital and the California Commitment laws were such that I could keep out of a hospital and I should have been in a hospital. I should have had ECT and I now have Advanced Directives written out for my doctor and my family that say, "This is what I want done. If I get severely depressed again, if I get manic again, I want ECT, I want to be treated at John's Hopkins, I want to be treated by the following doctors. I do not want the following medications. I do want the following medications." All the things that you know we encourage people to do in advance, I do. But at that time, it wasn't really possible.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Είναι δύσκολο να πω. Θέλω να πω, είχα το πλεονέκτημα, όπως είπα, να υποβληθώ σε θεραπεία από κάποιον που ήξερα ότι ήταν ένας θαυμάσιος κλινικός γιατρός. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν το πλεονέκτημα να είναι σε θέση να αξιολογήσουν το γιατρό τους εκ των προτέρων. Έτσι, πιστεύω ότι ήταν ένα τεράστιο πλεονέκτημα και ιδιαίτερο, δεδομένου ότι, ιδίως στην ασθένειά μου, ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να συμβεί σε αυτό το είδος της σοβαρής ασθένειας της διπολικής ,είναι να δοθούν αντικαταθλιπτικά, και η ψυχίατρος μου ήξερε καλύτερα ότι δεν κάνουν ή ότι δίνονται μόνο για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και σε πολύ ελεγχόμενες περιόδους, σε πολύ, πολύ μικρές δόσεις και μόνο μία φορά ή ίσως δύο φορές.* Έτσι, είμαι πολύ τυχερή ως προς αυτό. Ποτέ δεν θα πω πόσο τυχερή ήμουν. Από την άλλη πλευρά, υπήρξαν πραγματικές δυσκολίες επειδή ήμουν συνεχώς ανήσυχη μήπως χάσω την άδεια μου (άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος), μη με ανακαλύψει κάποιος , έτσι δεν πήγα στο νοσοκομείο (για νοσηλεια)και οι νόμοι της Καλιφόρνιας ήταν τέτοιοι που θα μπορούσα ή να κρατηθώ έξω από ένα νοσοκομείο (ψυχιατρείο)ή να εισαχθώ . Θα έπρεπε να μου κάνουν ECT (Ηλεκτροσπασμοθεραπεία ),τώρα έχω σύνθετες οδηγίες που αναγράφονται από τον γιατρό μου και την οικογένειά μου που λένε, "Αυτό είναι αυτό που θέλω να γίνει . Εάν εμφανίσω σοβαρή κατάθλιψη και πάλι, αν πάθω μανιακό πάλι, θέλω ECT(Ηλεκτροσπασμοθεραπεία), θέλω να να αντιμετωπιστεί στο John's Hopkins, θέλω να θεραπευτώ από τους συγκεκριμένους γιατρούς,δεν θέλω τα ακόλουθα φάρμακα,θέλω τα ακόλουθα φάρμακα. "Όλα τα πράγματα που ξέρω ότι θα ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να κάνουν (για μένα),εκ των προτέρων τα κάνω. Αλλά εκείνη την εποχή, δεν ήταν πραγματικά δυνατό.
*εδώ μιλάει για την δική της περίπτωση ,ας μη ξεχνάμε ότι κάθε περιστατικό είναι εντελώς διαφορετικό και η θεραπευτική προσέγγιση εντελώς εξατομικευμένη .
Question: How do you identify manic depression?
Ερώτηση: Πώς προσδιορίζετε τη μανιακή κατάθλιψη;

Kay Redfield Jamison: Again, it's hard. One of the things that has been great over the last ten years or so are people a lot more educated about it, particularly young people. I spent a lot of time on college campuses because it is an illness that hits young. I am just staggered by the amount of information, not all of it accurate, but a lot of information that people have, much more than their professors and their administrators do about these illnesses, particularly about depression. I think that one of things, you know—for example, at Hopkins we have a very active program that goes out into the public and private schools in Baltimore and Washington and now across the country and just teach people the symptoms of depression. Just in a very straightforward way say, "These are the symptoms, really treatable illness, important that you are treated early." Matter of fact and so forth. Teach the teachers. Teach the parents; parents learn all about these mondo bizarro diseases that nobody gets and they don't learn about depression, which is what is actually most likely to hit one of their kids.
So I think there is more education out there. With bipolar illness it is more complicated because it often gets tied up with alcohol and drug abuse, agitation, problems with behavior that people don't necessarily associate with psychiatric problems.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Και πάλι, είναι δύσκολο. Ένα από τα πράγματα που είναι πολύ σπουδαία κατά τα τελευταία δέκα έτη , είναι ότι οι άνθρωποι είναι πολύ πιο μορφωμένοι, ιδιαίτερα οι νέοι. Πέρασα πολύ χρόνο στις πανεπιστημιουπόλεις κολλεγίων, διότι είναι μια ασθένεια που πλήττει τους νέους. Έχω κατακλισθεί από πολλές πληροφορίες, δεν είναι όλες ακριβής, αλλά οι άνθρωποι, έχουν πολλές πληροφορίες ,πολύ περισσότερο από τους καθηγητές τους και τους διαχειριστές τους γι 'αυτές τις ασθένειες, ιδιαίτερα σχετικά με την κατάθλιψη. Νομίζω γνωρίζετε ότι ένα από τα πράγματα, -για παράδειγμα, στο Hopkins έχουμε ένα πολύ δραστήριο πρόγραμμα που βγαίνει στα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία στη Βαλτιμόρη και στην Ουάσιγκτον και τώρα σε ολόκληρη τη χώρα και διδάσκονται οι άνθρωποι τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Ακριβώς με έναν πολύ απλό τρόπο, "Αυτά είναι τα συμπτώματα, πραγματικά θεραπεύσιμη ασθένεια, σημαντικό να αντιμετωπίζονται νωρίς." Στην πράξη και ούτω καθεξής. Διδάξτε τους δασκάλους. Διδάξτε τους γονείς.Οι γονείς μαθαίνουν τα πάντα για το mondo bizarro ( παράξενο κόσμο ) των ασθενειών που ποτέ κανείς δεν παθαίνει και κανείς τους δεν μαθαίνει για την κατάθλιψη, το οποίο είναι πραγματικά πιο πιθανό να χτυπήσει ένα από τα παιδιά τους.
Νομίζω λοιπόν ότι υπάρχει περισσότερη εκπαίδευση εκεί έξω. Με την διπολική ασθένεια, είναι πιο περίπλοκο επειδή συχνά συνδέεται με την κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών, με διέγερση και προβλήματα με τη συμπεριφορά ,που οι άνθρωποι δεν συνδέουν απαραίτητα με ψυχιατρικά προβλήματα.
Question: Are anti-depressants over-prescribed?
Ερώτηση: τα αντικαταθλιπτικά χάπια υπερσυνταγολογούνται;

Kay Redfield Jamison: Well I think that—a couple of things. First of all, I am a huge advocate of prescription drugs given wisely and for the right reasons and the right diagnosis and also psychotherapy. I think psychotherapy saves lives and is hugely meaningful and I think that one of the unfortunate aspects of prescription drugs working well is that people tend to think that's enough. Usually it's not enough; sometimes it is. There is no question in this day and age that I think there is a lot of over-prescription. From a public health point of view, still the overwhelming problem is that people are not treated enough for depression; depression remains under treated. But are there certain zip codes, education levels, areas of the country where people are medicated if they are just a little volatile, little moody-broody, series of bad days, break up with a relationship? Yeah. There are and it's outrageous. I don't think anybody would defend bad practice and it's against gets along your earlier question about medicating grief or medicalizing grief. It's the same thing. It's the last thing you want to do is be medicating people because, a, there—these drugs do affect the brain. Now, they affect the brain in a lot of good ways as we're finding out in terms of regenerating parts of the brain that are damaged and it's important to put it in the perspective of both mania and depression are very toxic conditions to the brain. They are really bad for the brain and most of the medications are really pretty good for the brain, but for sure they're definite pockets of society where people are just over-prescribed.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Λοιπόν έχω άποψη για μερικά πράγματα. Πρώτα απ 'όλα, είμαι συνήγορος των συνταγογραφούμενων φαρμάκων που δίδονται με σύνεση και για τους σωστούς λόγους και τη σωστή διάγνωση, αλλά και (συνήγορος) της ψυχοθεραπείας. Νομίζω ότι η ψυχοθεραπεία σώζει ζωές και είναι εξαιρετικά σημαντική και νομίζω ότι μια από τις ατυχείς πτυχές των συνταγογραφούμενων φαρμάκων είναι ότι οι άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν ότι είναι πολλά. Συνήθως αυτά δεν είναι αρκετά.Μερικές φορές είναι. Σήμερα ,δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ,ότι υπάρχει υπερσυνταγολόγηση. Από μια άποψη στη δημόσια υγεία, το συντριπτικό πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν αντιμετωπίζουν αρκετά καλά την κατάθλιψη.Η κατάθλιψη παραμένει υπό θεραπεία. Αλλά υπάρχουν, περιοχές της χώρας , και μορφωτικά επίπεδα ,όπου οι άνθρωποι μπαίνουν σε φαρμακευτική αγωγή αν είναι λίγο ασταθείς, λίγο κυκλοθυμικοί ,μελαγχολικοί , έχουν σειρά από κακές ημέρες, όταν διαλύεται μια σχέση ; Ναι υπάρχουν αυτές οι περιπτώσεις και είναι εξωφρενικό. Δεν νομίζω ότι κανείς θα υπερασπιστεί αυτή την κακή πρακτική και αυτή η εναντίωση συμπεριλαμβάνει μαζί και την προηγούμενη ερώτησή σας σχετικά με αυτούς που είναι θεραπευόμενοι για θλίψη ή παθολογική θλίψη. Είναι το ίδιο πράγμα. Το τελευταίο πράγμα που θέλετε να γίνει είναι να χορηγούνται φαρμακευτικές ουσίες, διότι αυτά τα φάρμακα έχουν επίδραση στον εγκέφαλο. Επηρεάζουν τον εγκέφαλο με πολύ καλό τρόπο, όπως ανακαλύψαμε, από την άποψη της αναγέννησης τμημάτων του εγκεφάλου που έχουν υποστεί ζημιά και είναι σημαντικό για να το θέσω , η προοπτική των δύο, μανίας και κατάθλιψης είναι πολύ τοξικές συνθήκες για τον εγκέφαλο . Είναι πραγματικά κακό για τον εγκέφαλο και τα περισσότερα από τα φάρμακα είναι πραγματικά αρκετά καλά για τον εγκέφαλο, αλλά είναι σίγουρο ότι υπάρχουν θύλακες της κοινωνίας όπου οι άνθρωποι συνταγογραφούνται περισσότερο από το κανονικό.
Question: What is the relationship between creativity and depression?
Ερώτηση: Ποια είναι η σχέση μεταξύ της δημιουργικότητας και της κατάθλιψης;

Kay Redfield Jamison: I think that for thousands of years people have made the observation that there are certain kinds of extreme depressive states that seem to be more likely to produce philosophers, people in the arts, unusually brilliant scientists. In modern studies, a lot of modern studies have born that out, that there is a disproportionate rate of mood disorders, of depression and bipolar disorder in highly creative groups in the arts, sciences and so forth. I think that that's a real phenomenon. I think that the changes that go on in the brain when people are mildly manic, the experiences of extreme states, the kind of experiences that people then go on to write and create about. All those things I think are reasonably well documented. It's controversial but it's actually the studies are almost all in the same direction.
That doesn't get away from the fact that these people, a lot of these people who are highly creative also had very miserable lives and I try to point this out when people start romanticizing mental illness, is that Byron and Van Gogh wanted to be treated. Byron traveled with doctors. Van Gogh admitted himself, finally, to the hospital. They were in agony, in pain, and suffering. So it's not a romantic life; it may look romantic from the outside, but if you read their letters and their correspondence with friends, it's not anything wonderful. Many of them died young by suicide and the rate of suicide is also way disproportionately high in these highly creative groups. It's the last thing you want is people dying young, dying prematurely in any event.
So I don't think it has to be a choice between being creative and being on medication. In this day and age, we've got a lot of a wide variety of medications and psychotherapies and people are kept at much lower doses than they used to be. It used to be in the early days of lithium, people were really tanked up on lithium so that I think it really did have an affect.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Νομίζω ότι για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι έχουν κάνει την παρατήρηση ότι υπάρχουν ορισμένες ακραίες καταθλιπτικές καταστάσεις που φαίνεται ότι είναι πιο πιθανό να παραχθούν φιλόσοφοι, άνθρωποι των τεχνών, και ασυνήθιστα λαμπροί επιστήμονες. Στις σύγχρονες μελέτες, -πολλές σύγχρονες μελέτες έχουν γεννηθεί -,υπάρχει ένα δυσανάλογο ποσοστό των διαταραχών της διάθεσης, της κατάθλιψης και της διπολικής διαταραχής σε άκρως δημιουργικές ομάδες των τεχνών, των επιστημών και ούτω καθεξής. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα πραγματικό φαινόμενο. Νομίζω οι αλλαγές που συμβαίνουν στον εγκέφαλο όταν ο άνθρωπος είναι ελαφρώς μανιακός, και έχει εμπειρίες ακραίων καταστάσεων, τον οδηγούν να πάει να γράψει και να δημιουργήσει. Όλα αυτά τα πράγματα νομίζω ότι είναι επαρκώς τεκμηριωμένα. Είναι αμφιλεγόμενο, αλλά στην πραγματικότητα είναι οι μελέτες που είναι σχεδόν όλες προς την ίδια κατεύθυνση.
Δεν θα ξεφύγουμε από το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι, πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα δημιουργικοί είχαν επίσης πολύ δυστυχισμένη ζωή και προσπαθώ να το επισημάνω αυτό, όταν οι άνθρωποι αρχίζουν ρομαντικοποιούν την ψυχική ασθένεια.,γιαυτό οι Byron και Van Gogh ήθελαν να την αντιμετωπίσουν. Ο Βύρων ταξίδεψε με τους γιατρούς. Ο Βαν Γκογκ ο ίδιος το παραδέχτηκε, στο τέλος, στο νοσοκομείο. Ήταν μέσα στην αγωνία, τον πόνο και τη ταλαιπωρία. Έτσι είναι μια ρομαντική ζωή ; Αυτό μπορεί να φαίνεται ρομαντικό απ 'έξω, αλλά αν διαβάσετε τα γραπτά τους και την αλληλογραφία τους με τους φίλους, δεν είναι κάτι υπέροχο. Πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους νέοι από αυτοκτονία και το ποσοστό των αυτοκτονιών είναι επίσης με τρόπο δυσανάλογο υψηλό, σε αυτές τις εξαιρετικά δημιουργικές ομάδες. Σε κάθε περίπτωση το τελευταίο πράγμα που θέλετε είναι οι άνθρωποι να πεθαίνουν νέοι, να πεθαίνουν πρόωρα.

Έτσι δεν νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει επιλογή ανάμεσα στο να είναι κάποιος δημιουργικός και να είναι σε φαρμακευτική αγωγή. Αυτές τις ημέρες, έχουμε πολλή μεγάλη ποικιλία από φάρμακα και ψυχοθεραπείες και οι άνθρωποι παραμένουν σε πολύ χαμηλότερες δόσεις από ό, τι ήταν στο παρελθόν. Κάποτε στις πρώτες μέρες του λιθίου, οι άνθρωποι ήταν πραγματικά προσκολλημένοι επάνω σε λίθιο, που με έκανε να πιστεύω ότι πραγματικά είχε μια επιρροή.
Question: What’s the most common misconception about suicide?
Ερώτηση: Ποια είναι η πιο συχνή παρανόηση για την αυτοκτονία;

Kay Redfield Jamison: I think people don't understand how intimately tied suicide is to mental illness, particularly to depressive illness and bipolar illness. I think that there is a tendency to see suicide as a reaction to a bad event in ones life and you read the papers and you see that somebody had a financial reversal or broke up with somebody or didn't get into graduate school or whatever it is, and that is presented as the explanation and nowhere it is mentioned what shows up on the psychological autopsy is a person who had depression from the time he or she was 13, they used alcohol, they were impulsive. All the things that we know go in to suicide.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Νομίζω ότι οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πόσο στενά συνδεδεμένη είναι η αυτοκτονία με τις ψυχικές ασθένειες, ιδίως στην κατάθλιψη και διπολική ασθένεια. Νομίζω ότι υπάρχει μια τάση να βλέπετε την αυτοκτονία ως αντίδραση σε ένα άσχημο γεγονός στη ζωή κάποιου και όταν διαβάζετε τις εφημερίδες και βλέπετε ότι κάποιος είχε μια οικονομική ανατροπή ή χώρισε με κάποιον ή δεν αποφοίτησε την σχολή του ή ότι κι αν είναι αυτό και που παρουσιάζεται ως η εξήγηση και πουθενά δεν αναφέρεται αυτό που εμφανίζεται στην ψυχολογική αυτοψία ,είναι πρόσωπο που είχε κατάθλιψη από τη στιγμή που αυτός ή αυτή ήταν 13, που χρησιμοποιούσε το αλκοόλ, και ήταν παρορμητικός . Όλα τα πράγματα που ξέρουμε οδηγούν στην αυτοκτονία.
Question: Why is suicide so prevalent among college-aged students?
Ερώτηση: Γιατί η αυτοκτονία είναι τόσο διαδεδομένη στις ηλικίες των φοιτητών;

Kay Redfield Jamison: Well, it's partly prevalent because there are relatively few things that kill people that are that young other than car accidents and suicide. It's also—there is a very interesting relationship between age and suicide and bipolar illness, for example, that under the age of 30 you're just much more likely to kill yourself. A lot of people with bipolar illness who were over the age of 30 unfortunately killed themselves as well, but you're much more likely—and some of it is the protuberance itself may be a little bit more variant. People are more impulsive and they get slightly less impulsive as they get older and the impulsiveness interacting with the depression is particularly devastating and lethal, potentially lethal. But it's also the case that these often kids who haven't been accurately diagnosed, haven't been medicated properly, aren't in psychotherapy, so they—or if they are, they've stopped taken their medication because medication non-compliance is more likely to occur earlier on in the illness. So you have all these terrible things that conspire against young people.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Είναι εν μέρει διαδεδομένη ( η αυτοκτονία ) επειδή υπάρχουν σχετικά λίγα πράγματα που σκοτώνουν τους ανθρώπους όταν είναι νέοι, εκτός από τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα και τις αυτοκτονίες. Επίσης, υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα σχέση μεταξύ της ηλικίας και της αυτοκτονίας και της διπολικής ασθένειας, για παράδειγμα οι κάτω από την ηλικία των 30 έχουν περισσότερες πιθανότητες να αυτοκτονήσουν. Πολλοί άνθρωποι με διπολική ασθένεια που ήταν πάνω από την ηλικία των 30 ετών αυτοκτονούν, δυστυχώς επίσης, αλλά έχετε πολύ περισσότερες πιθανότητες ( σε μικρότερη ηλικία ) και μερικές από αυτές από μόνες τους ενδέχεται να έχουν λίγο μεγαλύτερη απόκλιση. Οι άνθρωποι είναι πιο παρορμητικοί και γίνονται ελαφρώς λιγότερο παρορμητικοί καθώς γερνούν και η παρορμητικότητα που αλληλεπιδρά με την κατάθλιψη είναι ιδιαίτερα καταστροφική και θανατηφόρα, δυνητικά θανατηφόρα. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι συχνά αυτά τα παιδιά που δεν έχουν διαγνωσθεί με ακρίβεια, δεν έχουν σωστή φαρμακευτική περίθαλψη , δεν είναι σε ψυχοθεραπεία, ή αν είναι, έχουν σταματήσει να λάμβάνουν τα φάρμακά τους, επειδή η μη φαρμακευτική συμμόρφωση είναι πιο πιθανό να συμβεί το πρώτο διάστημα της ασθένειας.Έτσι έχετε όλα αυτά τα τρομερά πράγματα που συνωμοτούν σε βάρος των νέων ανθρώπων.
Question: Are there policy changes that might help people to cope with suicide?
Ερώτηση: Υπάρχουν αλλαγές στην πολιτική που μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν την αυτοκτονία;

Kay Redfield Jamison: Well, I think that—I mean, until recently, of course, there was no parody, there was no pretence of insurance coverage or treatment. So in a way you could get up and you can talk until the cows come home and you say, "These are the symptoms of depression. Get a second opinion. Do all the things you know that are..." But if people can't afford it, it's meaningless at some fundamental level and I think actually the current administration is very dedicated to doing something about coverage of mental illness and I think they are also very aware of how costly it is to society at a human level and at an economic level. I think they are very intelligent about that. I think Internists and GPs are much more aware of the relationship between depression and cardiovascular disease, for example. So depression is being taken much, much more seriously than it was. For a long period of time, psychiatry as a field didn't have much credibility and a lot of that was brought on my psychiatry. Now, there is so much more science, there is so much more credibility to our understanding of the brain and treatments.
So, I think things are changing. At the college level, a lot of the same things. A lot of kids don't have the insurance or the insurance runs out very quickly, they don't have enough sessions. I spent a lot of time talking to college administrators and students about this and it is very frustrating, or they are sent on medical leaves which really means in many instances don't come back until you've proven that you're well. It's a real catch-22. So it's a devastating time and I think that people just need to be more informed. It's a treatable illness. You have no excuse for not getting treated and you have no excuse for not putting your wing out and showing compassion and understanding.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Λοιπόν, νομίζω, μέχρι πρόσφατα βέβαια, δεν υπήρχαν παρατράγουδα, δεν υπήρχε καμία προσποίηση κατά την ασφαλιστική κάλυψη ή θεραπεία . Έτσι, κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσατε να σηκωθείτε και να μιλήσετε μέχρι να έρθουν τα πάνω κάτω και να πείτε : "Αυτά είναι τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Πάρτε μια δεύτερη γνώμη. Κάνετε όλα τα πράγματα που ξέρετε ότι πρέπει ..." Αλλά εάν οι άνθρωποι δεν μπορούν να το αντέξουν οικονομικά, είναι χωρίς νόημα σε κάποιο θεμελιώδες επίπεδο και νομίζω ότι στην πραγματικότητα η σημερινή πολιτεία είναι πολύ αφοσιωμένη στο να κάνει κάτι σχετικά με την κάλυψη της ψυχικής ασθένειας και νομίζω ότι την απασχολεί πόσο δαπανηρό είναι για την κοινωνία σε ανθρώπινο επίπεδο όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Νομίζω ότι είναι πολύ έξυπνη γι 'αυτό. Νομίζω ότι οι παθολόγοι και οι υπηρεσίες υγείας έχουν πολύ μεγαλύτερη επίγνωση της σχέσης μεταξύ της κατάθλιψης και των καρδιαγγειακών παθήσεων, για παράδειγμα. Έτσι, η κατάθλιψη πρέπει να ληφθεί πολύ πιο σοβαρά υπόψιν από ό, τι ήταν. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, η ψυχιατρική ως πεδίο δεν είχε μεγάλη αξιοπιστία ακόμα και κατά την διάρκεια άσκησης της ψυχιατρικής από μένα . Τώρα, υπάρχει πολύ περισσότερο επιστήμη, υπάρχει πολύ μεγαλύτερη αξιοπιστία στην κατανόηση του εγκεφάλου και στις θεραπείες. Έτσι, νομίζω ότι τα πράγματα αλλάζουν. Σε επίπεδο κολλεγίων, μια από τα ίδια . Πολλά παιδιά δεν έχουν ασφάλεια ,η ασφαλιστική κάλυψη εξαντλείται πολύ γρήγορα και δεν έχουν αρκετές συνεδρίες. Πέρασα πολύ χρόνο μιλώντας με τους υπεύθυνους των κολεγίων και στους φοιτητές γι 'αυτό και είναι πολύ απογοητευτικό, ή τους παραπέμπουμε με ιατρικές γνωματεύσεις που πραγματικά σημαίνει, σε πολλές περιπτώσεις ,<δεν έρχεστε πίσω μέχρι να έχετε αποδείξετε ότι είστε καλά>. Είναι μια πραγματική σύλληψη . Είναι μια καταστροφική στιγμή και νομίζω ότι οι άνθρωποι πρέπει ακριβώς να είναι πιο ενημερωμένοι. Είναι μια θεραπεύσιμη ασθένεια. Δεν έχετε καμία δικαιολογία για να μην πάρετε θεραπεία και δεν έχετε καμία δικαιολογία για την μη ανοίξετε τα φτερά σας και να δείξετε συμπόνια και κατανόηση.

Question: What keeps you up at night?
Ερώτηση: Τι σας κρατά σε εγρήγορση τη νύχτα;

Kay Redfield Jamison: I think probably death; the idea of death. Not the idea of, the reality of death. Of frittering away time that I shouldn't be. My husband was somebody who did not fritter away his time and I respected that enormously. I was much more just wandering around, going to the zoo, and so forth. And then some ways it's just different styles and different ways of thinking, but I'm very aware, since he died, that it's easy to let time rush by and I don't want -- I didn't want to feel like I haven't done what I could do.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : Σκέφτομαι πιθανότατα τον θάνατο ,την ιδέα του θανάτου, οχι την ιδέα της πραγματικότητας του θανάτου, κατακερματίζοντας τον χρόνο μου κάτι που δεν έπρεπε να γίνεται. Ο σύζυγός μου ήταν κάποιος που δεν σπαταλούσε το χρόνο του και αυτό το σεβόμουν πάρα πολύ. Ήμουν πολύ πιο περιπλανώμενη, πηγαίνοντας στο ζωολογικό κήπο, και ούτω καθεξής. Και κατά κάποιο τρόπο ήταν διαφορετικό το στυλ μας και διαφορετικός οι τρόπος σκέψης, αλλά είμαι πολύ καλά, από τότε που πέθανε, που είναι εύκολο να αφήσω το χρόνο να κυλήσει και δεν θέλω - δεν ήθελα να αισθάνομαι σαν να μην έχω κάνει ό, τι θα μπορούσα να κάνω.
να θυμάμαι : τίποτα δεν είναι τέλειο , ούτε μπορεί να μετρηθεί ακριβώς !
Τελευταία διόρθωση: 19 Δεκ 2011 20:25 από ολυμπια.
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
Οι ακόλουθοι χρήστες είπαν "Σε Ευχαριστώ": menediatou, Βασίλης, Vagattack, κραταιά

Απ: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ Kay Redfield Jamison 24 Δεκ 2011 21:43 #2165

  • Βασίλης
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της Βασίλης
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Πλατινένιος Boarder
  • ΜΑΖΙ στο στίγμα λέμε -όχι!
  • Δημοσιεύσεις: 893
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 92
  • Κάρμα: 22
Ευχαριστούμε πολύ Ολυμπία! :)
"Οι φίλοι είναι η συγγνώμη του θεού για την οικογένεια..."
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
  • Σελίδα:
  • 1
Χρόνος δημιουργίας σελίδας: 0.108 δευτερόλεπτα