Πριν λίγα χρόνια γνώρισα μια γυναίκα. Παντρεμένη με έναν πολύ τρυφερό σύζυγο που τη βοηθούσε στα επεισόδια της διπολικής, πήγαινε στο γιατρό μαζί της, ενδιαφερόταν και της παραστεκόταν στα πάντα. Είχε αναλάβει την δουλειά εκείνος εξ ολοκλήρου,τα οικονομικά, το σπίτι και τα παιδιά. Και αυτό για περίπου πάρα πολλά χρόνια. Φυσικά εκείνη δεν ήταν πάντα άσχημα, μόνο κατα περιόδους. Τον υπόλοιπο καιρό δεν είχε να ανησυχεί για τίποτα, να κάνει τίποτα, να νοιαστεί για τίποτα.Έμενε στο σπίτι, βλέποντας τηλεόραση αφού το είχε αναλάβει ο σύζυγος, επιδεικνύοντας άσχημες συμπεριφορές πάντα με την κάλυψη της αρρωστιας. Δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι, άρα δεν χρειαζόταν να παλέψει και για να βγει απ' αυτήν την κατάσταση.
Γνώρισα και μία άλλη. Νοσηλεύτηκε και ο άνδρας της την έβριζε γιατί όπως έλεγε ''Ποιός θα πάει τώρα στη δουλειά"" Σ' εκείνη στηριζόταν πολλοί.Αφησε τον εαυτό της να πέσει για λίγο και μετά τον πίεσε. Πήγε στη δουλειά, εβγαινε, ασκούνταν, διάβαζε βιβλία ψυχολογίας, αναζητούσε παρέες που μπορεί να μολήσει γι' αυτά που την απασχολούν,και δεν έδινε καμία σημασία στα προβλήματα που της δημιουργούσε καθημερινά ο σύζυγος. Ήταν καλά?? Όχι βέβαια... Προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να γίνει, να μην αφήσει τον εαυτό της.
Τώρα ,τόσα χρόνια μετά, καταλαβαίνεται βέβαια σε ποιάν όλα φαίνονται σαν ένα κακό όνειρο που έφυγε μακριά. Πάλεψε όμως μ' αυτό, το αντιμετώπισε. Παράλληλα άλλαξε και όλη της η ζωή. Βρήκε τη δύναμη να κρατήσει ότι θεωρούσε καλό γι' αυτήν στη ζωή της και να πετάξει ότι της έκανε κακό. Ναι, χώρισε, έχει αρχίσει μια καινούργια ζωή και είναι ευτυχισμένη. Όχι δεν είμαι εγώ....
Θα σας πω άλλη στιγμή την δική μου ιστορία
Τώρα γιατί έγραψα όλο το παραπάνω και γιατί το γράφω στις ανησυχίες. Γιατί το παρατηρώ όλο και πιο συχνα σήμερα ανθρώπους να κλείνουν τα μάτια είτε στην διπολική, είτε στην κατάθλιψη, και να αφήνονται στα χέρια της. Συνήθως θεωρούν αιτία της ένα πρόσωπο, ένα γεγονός, ( το έχω δει πολλές φορές να συμβαίνει), κρατιούνται απ' αυτό και πιστεύουν ότι αν φτιάξει αυτό θα φύγει και η ασθένεια. Ή βολεύονται στην κατάσταση
και λένε '' έχω αυτό, άρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα''. Μα το πραγματικό νόημα είναι να το προσπαθήσεις και να το καταφέρεις τελικά να το κάνεις.
Προσπαθήστε....Αν μπόρεσα εγώ, μπορούνε όλοι....
Σε καμία περίπτωση δεν το παίζω υπεράνθρωπος. Δεν έχω λύσει τα προβλήματά μου.Έχω πολλά να λύσω ακόμα, και κάθε μέρα προσπαθώ...

ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ !

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ ΕΓΩ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΞΕΣΚΑΡΤΑΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΤΙ ΚΡΑΤΟΥΣΑ ΠΟΛΛΑ ΑΧΡΗΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΕ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΠΙΣΩ. ΕΧΩ ΠΟΛΥ ΔΡΟΜΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΣΙΓΟΥΡΕΥΤΙΚΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΖΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

linda έγραψε:
Το έχω δει κι εγώ αυτό. Και δεν ξέρω τί να κάνω για να ξεκολλήσει η μάνα μου απ'αυτό το σκεπτικό. Πραγματικά.
Τουλάχιστον δεν είμαι η μόνη που το αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα

linda, γεια σου.
ο καθε ανθρωπος θελει το δικο του χρονο για να δει καποια πραγματα κ να αλλαξει.
για μενα ειναι φυσικο η κοπελα που ο συζυγος της προσφερε αυτο το αφαλες περιβαλλον, να " βολευτει ".
επισης φυσικο βρισκω η αλλη κοπελα να κινητοποιηθει.
δν ειχε λογους να μν το κανει.
οσο για τους ανθρωπους που ριχνουν τα παντα στους αλλους κ αποδιδουν την ασθενεια εκει, υποθετω γιατι καποιο γεγονος πυροδοτει την ασθενεια.
οταν ενημερωθουν κ περασει καιρος, ερχεται η στιγμη που κανεις απολογισμο.
αν κανεις κ ψυχοθεραπεια βλεπεις που ευθυνεσαι κ εσυ.