ειμαι 34 ετων παντρεμενη με 2 παιδακια 6 κ 2 χρονων.νοιωθω οτι χανομαι οτι κανω μεγαλο κακο στα παιδια μου κ στον αντρα μου....ο αντρας μου φωναζει πολυ κ βριζει πολυ παντα ηταν ετσι.παλευω με την καταθλιψη πολλα χρονια τωρα . εχω χασει πολυ ζωη με το να καθομαι μεσα ολο να μην μπορω να βγω να μιλαω κ να μου βγαινει κλαμα . παλια δεν ηξερα τι ειναι μετα απο λιγες μερες περνουσε.μενω σε επαρχια κ εδω τα πραγματα ειναι πολυ δυσκολα απο ειδικους . τελικα πηγα στο νοσοκομειο περνω αντικαταθλιπτικα αργησα πολυ να συνελθω κ τωρα παλι ξαναεπεσα γιατι??τι κανω ολο λαθος?δεν θελω τα παιδια μου να βλεπουν μια τετοια μανα το μισω ....ουτε ο αντρας μου φυσικα να εχει τετοια γυναικα...απο το σοι δεν εχω συμπαρασταση απο κανεναν μενω στην ιδια οικοδομη με το δικο μου σοι ειναι πολυ δυσκολο το αλλο σοι ειναι στο χωριο κ αυτο αφαντο κ ξερουν ολοι.ο αντρας μου περισυ ελειπε παλευα μονη.εχω κ αλλο θεμα με την υγεια μου . η δουλεια μου ειναι πολυ αγχωτικη πολυ δυσκολη . ο αντρας μου μια ετσι κ μια αλλιως . οταν ''ειμαι καλα''νομιζω με εκμεταλλευονται τους αφηνω κ μου κανουν κακο εγω φταιω για ολα κ πιο πολυ το παιδι μου που εχει πολλα ξεσπασματα πολυ περιεργη συμπεριφορα οχι οπως ηταν μικρο κ ειναι λογικο με μια καταθλιπτικια μανα κ εναν πατερα που βριζει κ φωναζει ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΟΙΩΘΩ ΟΤΙ ΠΕΘΑΙΝΩ

Γεια σου!
καταρχάς θέλω να σου πω πως ξέρω πως αισθάνεσαι διότι και μένα στο στενό μου οικογενειακό κύκλο ένα μέλος είχε καταθλιψη. Απορούσα τότε με την συμπεριφορά του διότι δεν ηξέρα για ποιον λόγο συμπεριφέρεται έτσι (κλάματα, απουσία διάθεσης και ενδιαφέροντος). Όταν, όμως, ενημερώθηκα για την παρούσα ψυχική διαταραχή κατάλαβα κάποια πράγματα. Ίσως θα ήταν καλό να μιλήσεις στον σύζυγό σου. Ενημερώσου μέσω διαδικτύου για την κατάθλιψη και μοιράσου τις πληροφορίες μαζί του. Ίσως έτσι κατανοήσει καλύτερα την κατάστασή σου. Από την άλλη αν δεν σε στηρίζει καθόλου και δεν σε καταλαβαίνει κανείς από εκεί που μένεις επικοινώνησε με κάποιον που αγαπάς, κάποιον δικό σου, και πες του τα όλα! Μην τα κρατάς άλλο μέσα σου και δράσε. Ενημερώσου για ψυχοθεραπεία κάπου κοντά στην περιοχή σου και άρχισε συνεδρίες. Ο ειδικός θα σε βοηθήσει να ρυθμίζεις την κατάσταση καλύτερα. Ίσως χρειαστείς ξανά φαρμακευτική αγωγή για κάποιο διάστημα. ΑΛλά αυτό δεν θα στο πω εγώ, αλλά ο ειδικός. Το χάπια δεν είναι πανάκεια αλλά σε ακολουθώντας τις οδηγίες ενός ειδικού μπορούν όντως να σε βοηθήσουν. Επίσης, υπάρχει και ένα είδος ψυχοθεραπείας (που ονομάζεται συστημική) και αφορά την οικογένεια. Σε τέτοιου είδους θεραπεία μπορείς να πας με κάποιον από τον στενό σου οικογενειακό κύκλο και να κάνετε συνεδρίες μαζί, ώστε να λύσετε τα οικογενεικά σας ζητήματα.
Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να παραμείνεις με δεμένα τα χέρια. Δράσε. Αναζήτησε επαγγελματική βοήθεια, μίλα σε κάποιον που εμπιστεύσαι και δείξε λίγη κατανόηση στον εαυτό σου. Δεν φταις εσύ για όλα. Όλοι μας κάνουμε λάθη!
Όλα διορθώνονται με τον καιρό! Προσπάθεια και υπομονή!