Φαίη γειά σου και από μένα.
Δεν μπορω να έρθω στη θέση σου αλλά θα σου πω τη δική μου εμπειρία γιατί πιστευω πως ίσως βρεις κάτι να "κρατήσεις" απ'αυτή
Εμένα η μανα μου έχει διπολική διαταραχή. Δεν το είχα πει ποτέ σε κανέναν γιατί ντρεπόμουν μιας και είχα τελείως διαστρεβλωμένη εικόνα απ'τους συγγενείς μου για το τι έχει η μητέρα μου (το πρώτο επεισόδιό της το έπαθε όταν πήγαινα εκτη δημοτικού, οι γονείς μου είχαν ήδη χωρίσει και ο αδερφός μου δεν έμενε μαζί μας).
Φέτος που μπήκε σε υποτροπή και μέρα με τη μέρα χειροτερευε, έτυχε να έχει άδεια ο φίλος μου (ήταν φαντάρος). Φοβόμουν και ντρεπόμουν πάρα πολύ να του πω τι συνέβαινε αλλά ήταν φανερό ότι κάτι με απασχολούσε, κάτι σοβαρό. Το καταλάβαινα ότι το ένιωθε αλλά δεν μπορούσα να του το πω, βάζοντάς με έτσι σε μια πολύ χάλια κατάσταση που να μην αντέχω και ταυτόχρονα να μη μπορώ να πω τίποτα σε κανέναν. Ακόμα και το βράδυ του επεισοδίου, σκέψου, ηθελα να του το πω αλλά είχα αμφιβολιές. Ο αδερφός μου, η γυναικα του και μια ψυχίατρος που με συμβουλευε εκεινο το βράδυ (τηλεφωνικά, γνωστή γνωστής) μου είπαν να μη το σκεφτομαι, να του το πω!
Το ίδιο βράδυ του είπα την αλήθεια κι εφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Του εξήγησα τί και πώς -τα λίγα που ήξερα δηλαδή, μη φανταστείς-, με ρώτησε ενα δυο πράγματα, μου είπε ότι αυτά τα πράγματα τυχαίνουν γενικά σε κόσμο και μετά με στήριζε όπως και όσο μπορούσε.
My point is: το να ξέρουν οι κοντινοί, έστω, άνθρωποι την κατάσταση, βοηθάει στην αντιμετώπισή της σε περίπτωση υποτροπής. Δεν γνωρίζω τι σημαίνει να έχει κανείς κατάθλιψη και κατα πόσο επιδρά στη καθημερινότητα... Αλλά νομίζω πως αν οι γύρω γνωρίζουν, είναι καλύτερα, ιδίως για αυτούς (δεν έρχονται αντιμέτωποι ύστερα με εκπληξεις).
Για το ερώτημα του George: δεν ξέρω, ίσως ναι, ίσως όχι. Γενικά αποφευγω να απαντώ σε υποθετικές ερωτήσεις γιατί όλα παίζουν ρόλο, ειδικά σε σημαντικές αποφάσεις. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη είναι πως δε θα
ήθελα άντεχα να μου πει κάποια στιγμή ότι "α, ξέρεις; τόσο καιρό που είμαστε μαζί δε σου έχω πει ότι έχω καρκίνο. Σε χ μήνες εγώ θα...". Θα ήθελα να ξέρω πόσο χρόνο -στο περίπου, έστω- έχουμε για να μη χάσω πολύτιμες στιγμές. Αυτό.