Πόσο ακόμα ρε παιδιά;;; Είμαι στα 24 και πάνε 2 χρόνια τώρα! Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να με κοιτάζουν οι φίλοι μου με το βλέμμα της συμπόνοιας. Βαρέθηκα να κοιτάζω τους φίλους μου και να μην μπορώ να τους μιλήσω. Οι φίλοι μου. Οι κολλητοί μου. Ντρέπομαι να βγαίνω μαζί τους. Το ξέρουν και ποτέ δεν πάμε κάπου με πολύ κόσμο! Με αγαπάνε, αλλά επειδή και εγώ τους αγαπώ, δεν θέλω να με "φορτώνονται". Οι γονείς μου; αυτοί δεν μπορούν να μου πάρουν κουβέντα. Φεύγω, και δεν ξέρουν που είμαι, με ποιους είμαι, τι κάνω ..κτλ.. Καταλαβαίνουν και αυτοί ότι κάτι παίζει. Βλέπετε το κρύβω πολύ καλά το "θέμα" μου από συγγενείς. (ή έτσι νομίζω τουλάχιστον)
Τα κορίτσια κάποτε με θέλανε. Τώρα τι να κάνει κάποια μαζί μου;; Είμαι μίζερος. Είμαι απαισιόδοξος. Είμαι ΒΑΡΕΤΟΣ.
Δεν περιμένω να έχω κάποια βοήθεια από εδώ. Γενικά είμαι πολύ συνειδητοποιημένος. Ξέρω τι έχω, τι περνάω, τα συμπτώματα κτλ.. Έχω διαβάσει τόσα πολλά για αυτό άλλωστε.
Δεν περιμένω βοήθεια από κανέναν. Εδώ εγώ που ξέρω τι έχω, ξέρω τι πρέπει να κάνω, ξέρω πως αισθάνομαι, και δεν μπορώ να με βοηθήσω! Πόσο μάλλον κάποιος που δεν μπορώ να του μιλήσω, να του εξηγήσω, να του δείξω. Δεν μπορώ να τα κάνω όλα αυτά!
Το πρωί στη δουλειά, είμαι ενεργητικότατος, συναναστρέφομαι με κόσμο, κλείνω συμφωνίες, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΏ.
Το μετά είναι το θέμα. Μετά είναι σαν να γυρνάει κάποιος/κάτι το "κουμπί" μου..
Δύο χρόνια τώρα. Δεν θέλω να αυτοκτονήσω, ή κάτι τραγικό. Απλά κουράστηκα! Συνέχεια λέω πως όλα είναι στο μυαλό. Πως όλα είναι μία απόφαση. Αλλά δεν μπορώ να την πάρω. Όταν τα σκέφτομαι το πρωί, γελάω με τις βλακείες που λέω. Αλλά το βράδυ μου φαίνονται όλα τόσο μαύρα και παράλληλα "λογικά". Πως γίνεται τη μία στιγμή να ξέρω ότι είμαι καλά και οκ, και την άλλη να ξέρω πως δεν είμαι!!
Έλεος! Τόσα πολλά μαζεμένα δεν έχω πει ούτε στον καθρέφτη!!!