Αρχικά θα ήθελα να σου πω ότι είμαι αρκετά μπρεδεμένη αυτό το διάστημα (μεγάλο διάστημα) και να ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη, αν τυχόν φανώ κάπως..
Πολύ καλά έκανες κ άφησες τις ταμπέλες πίσω,γιατί τελικά είναι απλά μια επιφάνεια στην οποία αν δεν εμβαθύνεις, δεν πρόκειται ποτέ να δεις αποτελέσματα. Σίγουρα η συναισθηματική-ψυχολογική βία, όπως κ κάθε είδος βίας είναι ένας σημαντικότατος παράγοντας στην προσωπική εξέλιξη του καθενός. Κι γω θα προτιμούσα να κουβεντιάσω γενικότερα για τις σχέσης στο ευρύτερο φάσμα, γιατί με έχει απασχολήσει αρκετά κ ειδικά το θέμα φιλία κ αν όντως υπάρχει ή ήταν στο παρελθόν, όπου η παιδική αθωότητα (κλεμμένη ή μη) σου επέτρεπε τον αυθορμητισμό κ σου χάριζε ένα χαμόγελο.
Μεγάλο κομμάτι ο σεβασμός κ να σου πω την αμαρτία μου, δεν έχω μπεί στη διαδικασία να το πολύ σκεφτώ. Εαν λάβεις υπόψη την κοινωνική πλευρά, απαιτεί τον σεβασμό των μεγαλύτερων σαν κανόνα στη παράδοση κ αυτό με κάνει έξω φρενών.. Θα μιλήσω πιο προσωπικά κ θα σου πω πως λειτουργώ, σέβομαι αυτούς που με σέβονται! Για το τυπικό της υπόθεσης διατηρώ την ψυχραιμία μου (μέχρι στιγμής) με όλους τους υπόλοιπους. Πλέον, έχω μπει στο τρυπάκι, ώστε αρχικά να σέβομαι τις ανάγκες του ίδιου μου του εαυτού κ να ακούω τα θέλω μου. Εαν κάποιος δεν σου εμπνέει εμπιστοσύνη κ σεβασμό, σαν ένστικτο απο μόνο του, τοτε καλύτερα να μην υποβάλλεις τον εαυτό σου σ αυτή τη διαδικασία. τι όμως σε ώθησε στην απόπειρα κ γιατί σαν κατάλοιπο στρέφεσαι προς τον σεβασμό? ίσως θα μπορούσα να υποθέσω οτι όσα χρόνια γέμιζα απόπειρες ήταν έλλειψη σεβασμού προς τον εαυτό μου, αλλά αυτό μπορεί να ισχύει μονόπλευρα, γιατί αν το δεις διαφορετικά κάθε δράση φέρνει αντίδραση κ όλο αυτό που μπορεί να συνέβαινε ήταν το ξέσπασμα μιας συνεχόμενης καταπίεσης, μαζί με την χρέωση λανθασμένων ευθυνων.
Θα χαρώ να τα ξαναπούμε.. ως τότε να προσέχεις τον εαυτό σου!