Το θέατρο ήταν μια παλιά μεγάλη αγάπη. Αυτό αποφάσισα να το μεταφέρω στη καθημερινότητα μου πριν πολλά χρόνια!

Παιδί ακόμα απαγόρευσα στον εαυτό μου μια βασική ανάγκη για κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, το κλάμα. Προσπαθώντας να πείσω τους γύρω μου ότι αξίζω να μ' αγαπούν, αυτοστιγματίστηκα με μια επικίνδυνη ετικέτα: "δυνατή".

Ήταν τα πρώτα υλικά για να αρχίζω να χτίζω ένα γερό τοίχο που με το πέρασμα των χρόνων έγινε το σπίτι μου. Εγκλωβίστηκα μέσα σε αυτό, κόβοντας κάθε γέφυρα επικοινωνίας/ Κοινωνική, ευχάριστη στην παρέα, καλή υπάλληλος στη δουλειά, σύζυγος, μητέρα...

Όλα αυτά εξωτερικά, επιφανειακά, αυτά που έβλεπαν οι άλλοι. Μέσα μου, όμως, πάντα μια τρικυμία. Προσπαθούσα να φαίνομαι "φυσιολογική", όμως κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι ήμουν ιδιαίτερη. "Ξεχωριστή", ήταν η αγαπημένη μου λέξη.

Πριν από 5 χρόνια, συνειδητοποίησα ότι μπήκα στο σκοτεινό μονοπάτι της κατάθλιψης. Κατάθλιψη: μια λέξη που ακούγεται και φοριέται πολύ στην εποχή μας. Πολλοί θεωρούν ότι είναι η θλίψη που κατά διαστήματα νιώθει ο καθένας όταν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα. Όχι, δεν είναι έτσι, σίγουρα δεν είναι έτσι...

Η κατάθλιψη είναι ένα βαθύ σκοτεινό πηγάδι που δεν έχει τέλος. Πέφτεις συνεχώς, βουλιάζεις στο ατέλειωτο σκοτάδι, βυθίζεσαι ολοένα στη σήψη της επανάληψης. Μαύρες σκέψεις, αυτοκτονικός ιδεασμός. Κάθε μέρα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Περπατούσα σαν φάντασμα. Και γινόμουν ένα μαζί της. Ένας ατέλειωτος χορός πίκρας, απελπισίας, πόνου, αβάσταχτου πόνου. Η μέρα έσπρωχνε τη νύχτα, βίαια φέρνοντας μεγαλύτερα σκοτάδια...Συναισθήματα όπως χαρά, ευτυχία, χαμόγελο, ευχαρίστηση...λέξεις ανύπαρκτες για μένα. Αυτά αφορούσαν άλλους!!

Προσπαθώντας να μιλήσω σε κάποιους ανθρώπους, αισθανόμουν ότι έπεφτα σε τοίχο! Μου έλεγαν ότι είναι στο χέρι μου να είμαι καλά. Όχι, σίγουρα δεν ήταν στο χέρι μου! Πώς να περιγράψω στους άλλους τα βαθιά σκοτάδια που έγιναν τρόπος ζωής;

Πώς θα μπορούσα να προχωρήσω μπροστά με μια σακατεμένη και στραπατσαρισμένη ψυχή; Πολύ σύντομα ξεκίνησαν και τα ψυχοσωματικά συμπτώματα . Ο ένας γιατρός με έστελνε στον άλλον και όλοι μαζί τελικά στον ψυχίατρο! Δεν χωρούσαν στο κεφάλι μου όλα αυτά. Πώς έγινε αλήθεια; Εγώ, η δυναμική, η δυνατή (όπως έλεγαν όλοι οι άλλοι), έσπασα σε χίλια κομμάτια. Κλείστηκα στο σπίτι μου με μια κουβέρτα κουλουριασμένη πάνω από το κεφάλι μου, να μη βλέπω και να μην ακούω τίποτα...

Ζούσα την απελπισία μου σε όλο της το μεγαλείο. Περιπλανήθηκα σε μοναχικά, σκοτεινά, υγρά μονοπάτια με μόνο σύντροφο τον ατέλειωτο πόνο που αγκάλιαζε όλη μου την ύπαρξη. Άρχισα να σιχαίνομαι το νερό, φορούσα τα ίδια ρούχα τόσο που κόντευαν να γίνουν ένα με το δέρμα μου.

Κάπου εκεί, ανάμεσα στις κρίσεις μου, αποφάσισα να πάω σε ψυχίατρο μετά από προτροπή της οικογένειας μου. Στην πρώτη επίσκεψη, ήμουν πολύ καχύποπτη. Εξάλλου, πίστευα πως κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει. Στον κόσμο μου, δεν χωρούσε κανείς...Μόνο το απόλυτο σκοτάδι!!! Εκεί χανόμουνα, εκεί κρυβόμουνα. Οι δικοί μου ανησυχούσαν πολύ. Δεν έτρωγα, δεν πλενόμουνα, έγινα η σκιά του εαυτού μου! Έφτασα να ζυγίζω 44 κιλά, ένα φάντασμα.

Κάπου εκεί, νομίζω, αποφάσισα να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία και ταυτόχρονα και φαρμακευτική αγωγή. Και λόγω χαρακτήρα, αποφάσισα να είμαι συνεπής και στα 2!! Εμπιστεύτηκα τη γιατρό μου, η οποία με έπεισε με πολύ κόπο και προσπάθεια ότι θα γίνω καλά. Με τράβηξε από τα σκοτάδια και μου έδειξε καινούρια μονοπάτια με φως και χρώματα. Το ότι βρίσκομαι αυτή τη στιγμή εδώ, το οφείλω σε εκείνη! Της οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ. Ξαναμπαίνω αργά αλλά σταθερά πλέον στη ζωή και αυτό είναι υπέροχο. Δουλεύω, φροντίζω για όλες μου τις υποχρεώσεις, έχω τα χόμπυ μου, τους φίλους μου, τη ζωή μου. Της χαμογελώ, της κλείνω το μάτι και περιμένω τα δώρα που έχει για μένα. Αν η κατάθλιψη προσπαθήσει να πλησιάσει ξανά, δεν την φοβάμαι. Έμαθα πολλά και τώρα μπορώ να την αντιμετωπίσω!!

Αποφάσισα να ασχοληθώ με τον εθελοντισμό γιατί μέσα από το "Μαζί" βοηθήθηκα πολύ. Γνώρισα ανθρώπους που τους θεωρώ πλέον οικογένεια μου. Μου έδωσαν κουράγιο και δύναμη! Μέσα από την ομάδα (αυτοβοήθειας) θέλω να βοηθήσω και να βοηθηθώ ταυτόχρονα. Είναι σημαντικό να σου πει ένας άνθρωπος σε καταλαβαίνω γιατί κι εγώ κάπως έτσι νιώθω. Είναι σημαντικό να μπορείς να πεις: "έχω κατάθλιψη", χωρίς να φοβάσαι το στίγμα, γιατί υπάρχουν χέρια απλωμένα, ψυχές ανοιχτές να σε νιώσουν και να σε καταλάβουν. Είναι σημαντικό να είμαστε "ΜΑΖΙ" σε όλα τα δύσκολα. Ο πόνος όταν μοιράζεται είναι μισός και η χαρά μοιρασμένη είναι διπλή.

Η ζωή μου χάρισε τόσα όμορφα πράγματα και είμαι έτοιμη να τα καλοδεχτώ με χαμόγελο και αισιοδοξία. Η οικογένεια μου και κυρίως τα παιδιά μου, είναι δίπλα μου σε αυτό το δύσκολο ταξίδι Οι φίλοι μου με στηρίζουν και τους ευχαριστώ γι' αυτό. Είναι ο θησαυρός μου!!!

Τιτίκα Νταβίντ, συντονίστρια ομάδας αυτοβοήθειας ΜΑΖΙ στη Δράμα