Διαβάστε επίσης
Joomla Templates and Joomla Extensions by JoomlaVision.Com

facebook_icon

Σύνδεση στο forum



climax

Αναζήτηση
Χρήστες
Έχουμε 51 επισκέπτες συνδεδεμένους
Αρχική Προσωπικές Ιστορίες - Μαρτυρίες Εθελοντισμός: Επιλέγω ανθρωπισμό και όχι ωχαδερφισμό

Ξεκινώντας το γράψιμο του κειμένου, αθελά μου κάνω μία αναδρομή, 2 χρόνια περίπου πριν, όταν μπήκε στη ζωή μου το ΜΑΖΙ, μέσα από τη διαδικασία του εθελοντισμού. Θα ήθελα να σας πω μία σύντομη ιστορία, επειδή θεωρώ ότι παίζει ρόλο και το κίνητρο που σε οδηγεί σε μία τέτοια απόφαση.
Ήταν ένα Σάββατο του Νοεμβρίου, είχα επιστρέψει από την εργασία και άνοιξα την τηλεόραση για να μου κάνει παρεούλα, όπως πάντα, ενώ έτρωγα. Και είχε μείνει το κανάλι του Mega, από την προηγούμενη μέρα και συμπτωματικά είχε μία εκπομπή που πάντα παρακολουθούσα, όταν είχα την ευκαιρία, το "Όλα για την υγεία μου". Εκείνη τη μέρα λοιπόν, το θέμα της ήταν οι Διαταραχές Διάθεσης και φιλοξενούσαν το ΜΑΖΙ. Μίλησε ο Βασίλης, ένα από τα ιδρυτικά μέλη του σωματείου και κατέθεσε με έναν εξαιρετικό τρόπο, πώς βίωνε τη Διπολική Διαταραχή, τα συναισθήματα, την προσπάθεια θεραπείας του και την απόφασή του να εμπλακεί εθελοντικά σε κάτι που θα βοηθούσε να κοινωνικοποιηθεί αλλά και να χρησιμοποιήσει την πάθησή του, ως εργαλείο για να στηρίξει και άλλους πάσχοντες.


Όταν μιλούσε για το κομμάτι της κατάθλιψης, ένιωσα ξαφνικά τα μάτια μου να τρέχουν δάκρυα, το στομάχι μου σφίχτηκε, η καρδιά αναπήδησε και ένιωσα μία λύτρωση μέσα μου απίστευτη. Ένιωσα σαν να ακούω τον εαυτό μου να μιλάει μέσα από την οθόνη. Γιατί; Επειδή μόλις είχα "βγει" από μία 7ετία, στην οποία είχα διαγνωσθεί με Μείζονα Καταθλιπτική Διαταραχή, Γενικευμένη Αγχώδη Διαταραχή, Διαταραχή Πανικού και αγοραφοβία. Τα είχα όλα και σύμφερα!!! Μετά από τόσα χρόνια, έβγαινα πάλι δειλά-δειλά στη "φυσιολογική ζωή και καθημερινότητα". Ήταν σα να ξύπνησα από έναν ατελείωτο εφιάλτη και κοιτούσα γύρω μου τα πάντα σα να τα έβλεπα για πρώτη φορά.
Είχα υποφέρει τόσο πολύ, σωματικά και ψυχικά, τόσα χρόνια και πριν την επίσημη διάγνωση, είχα πολεμήσει με τους δαίμονές μου και τα είχα καταφέρει να βγω ζωντανή από αυτό. Όχι αλώβητη, αλλά ζωντανή και πιο δυνατή. Ένιωσα εκείνη τη στιγμή, ότι καθάρισε το μυαλό μου και η πρώτη αντίδραση ήταν ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω αυτόν τον πόνο, αυτό το "κακό" σαν γνώση για να βοηθήσω άλλους ανθρώπους κι εγώ. Επειδή τότε θα το ξόρκιζα, θα το μετέτρεπα σε κάτι θετικό, που θα βοηθούσε και εμένα και άλλους. Το "ξύπνημα" αυτό το θυμάμαι τόσο έντονα ακόμη. Σηκώθηκα, μπήκα στην επίσημη ιστοσελίδα του ΜΑΖΙ και άρχισα να διαβάζω πώς μπορώ να βοηθήσω κι εγώ εθελοντικά.
Παρεπιμπτόντως, πάντα ήθελα να βρω ένα πεδίο εθελοντισμού, που θα αφορούσε ειδικότερα ανθρώπους λιγότερο προνομιούχους, όπως κακοποιημένα παιδιά ή γυναίκες, αλλά δυστυχώς δεν ήμουν έτοιμη εγώ, ώστε να στηρίξω και συνανθρώπους μου. Όταν όμως έγινε, εμφανίστηκε αυτή η ευκαιρία. Μίλησα λοιπόν με τον Βασίλη, με υποδέχτηκε στο forum της σελίδας και ξεκίνησε σιγά σιγά η πορεία μου ΜΑΖΙ τους. Γνωρίστηκα και με την Πρόεδρο και με άλλα μέλη και στη συνέχεια μου προτάθηκε να αναλάβω συντονίστρια στις νεόφερτες στην Ελλάδα για τότε, Ομάδες Αυτοβοήθειας.
Η πρώτη αντίδραση ήταν άγχος. Θα τα καταφέρω; Κι αν η ανάμειξή μου, με ανθρώπους που ήταν σε αρνητική διάθεση, με γυρνούσε πίσω σε ένα επεισόδιο, μία υποτροπή; Θα άντεχα να σηκώσω το βάρος των προβλημάτων των άλλων, ενώ τόσο καιρό δε μπορούσα να διαχειριστώ την πίεση της δικής μου ζωής; Aλλά όταν το σκέφτηκα καλύτερα, είπα μέσα μου, ότι αν είχα καταφέρει να βγω από τόσο δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μου, συνέβη επειδή τόλμησα να αντικρίσω τους φόβους μου κατάματα, να τους αντιμετωπίσω και να τους βάλω στην πραγματική τους διάσταση και όχι σε αυτή στην οποία με έσπρωχνε η πάθηση.
Και το τόλμησα. Εκπαιδεύτηκα με άλλους συν-συντονιστές και άρχισα να παρακολουθώ τις συναντήσεις. Σιγά σιγά ανακάλυψα ότι ήταν μία πολύ όμορφη και ιδιαίτερη διαδικασία, το να εκτίθεσαι, να μοιράζεσαι, να ανταλάσσεις απόψεις με ανθρώπους οι οποίοι συνδέονται με κάποιο κοινό θέμα. Το πιο σημαντικό είναι ότι επειδή όλοι έχουμε περάσει παρόμοιες καταστάσεις, ΝΙΩΘΟΥΜΕ ο ένας τον άλλον. Δε χρειάζεται να εξηγούμε τι σημαίνει μία κρίση πανικού, ή η κατάθλιψη ή ένα επεισόδιο μανίας. Δεν κρίνουμε, επειδή γνωρίζουμε πόσο πολύ μας πλήγωνε όταν το εισπράτταμε από συγγενείς, φίλους ή γνωστούς. Και εκεί ξεκινάει η μαγεία της Ομάδας Αυτοβοήθειας για μένα. ΔΕ ΝΙΩΘΕΙΣ ΠΙΑ ΜΟΝΟΣ. Δεν είσαι το μαύρο πρόβατο, δεν είσαι ο "τρελός" της γειτονιάς. Αρχίζεις και παίρνεις κουράγιο, ελπίζεις, επειδή βλέπεις ότι τελικά υπάρχουν κι άλλοι που σε καταλαβαίνουν και επιτέλους μιλάς και δεν χρειάζεται να επεξηγήσεις. Απλά να ακούσεις και να ακουστείς και από αυτή τη συζήτηση, να μαθαίνεις νέους τρόπους για να διαχειρίζεσαι την κατάστασή σου.
Ο συντονισμός της Ομάδας, δεν είναι φυσικά κάτι τόσο απλό, όσο φαίνεται. Χρειάζεται να τηρείς τους κανόνες και να κάνεις τα μέλη της να τους υπακούν, χωρίς όμως να γίνεσαι απολυταρχικός και δυσάρεστος. Οφείλεις να είσαι δίκαιος με όλους, ακόμη κι αν κάποιος δεν ταιριάζει με τη δική σου προσωπικότητα, και να δίνεις ίσο χρόνο ομιλίας σε όλους. Είναι σημαντικό να κατευνάζεις τα πνεύματα, όταν υπάρχουν εντάσεις, να βοηθάς κάποιους ανθρώπους που είναι πιο "κλειστοί" να ανοιχτούν, όταν νιώσουν έτοιμοι και το κυριότερο όλων, ΝΑ ΑΚΟΥΣ.
Με έκανε να γίνω πιο σωστός άνθρωπος, πιο διαλλακτική, πιο συμπονετική, να ακούω υπομονετικά, χωρίς να διακόπτω τον άλλον. ΝΑ ΣΕΒΟΜΑΙ τον καθένα για τη διαφορετικότητά του και κατ' επέκταση να βλέπω την ομορφιά του. Άλλαξα δια παντός την κακή συνήθεια που μου είχε μάθει η πάθηση: Να αναβάλω μόνιμα. Τώρα έμαθα να είμαι συνεπής και συνεχής στην παρουσία μου στην Ομάδα αλλά και τη Ζωή μου.
Άνθρωποι βασίζονται σε μένα για να μιλήσουν, να στηριχτούν, να βοηθηθούν μέσα από τη συνάντησή μας. Είναι μία σχέση που σε κάνει πιο υπεύθυνο, σε κάνει "γονέα", σύντροφο, φίλο. Αποκτάς ευθύνες απέναντι σε ψυχές που ήδη έχουν κλονιστεί από τις ανθρώπινες σχέσεις. Οπότε εσύ οφείλεις να μην τους απογοητεύσεις... Πόσο αγαπώ όλα τα παιδιά μου... Αυτό είναι για μένα...
Μέσα από τη διαδικασία, έφυγα από το "Εγώ" και πήγα στη χώρα του "Εμείς". Ανεκτίμητο. Αλλά πιο ανεκτίμητο από όλα ήταν η αίσθηση της ικανοποίησης, όταν τελείωνε η Ομάδα και κάποιος που είχε έρθει πολύ πιεσμένος ή στενοχωρημένος, έφευγε σε καλύτερη κατάσταση, νιώθοντας ότι κάτι χρήσιμο και θετικό είχε αποκομίσει στη συνάντησή μας.
Πόσο γεμάτη ένιωθα, πόσο ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ. Πόσο περήφανη που μπόρεσα να προσφέρω σε κάποιον που περνούσε δύσκολα, μία ελπίδα, μία τρυφερή κουβέντα, υποστήριξη, αγάπη, φροντίδα βρε αδερφέ. Αυτό χρειάζεται ο καθένας μας. Τα αυτονόητα. Η αγάπη που κρίνει, υποβιβάζει και απαξιώνει, δεν είναι αγάπη για μένα.
Κλείνοντας εδώ, θα ήθελα να συμπληρώσω ότι όταν γίνεσαι εθελοντής, καλό θα είναι να το κάνεις σε έναν τομέα που σημαίνει κάτι πολύ σημαντικό για σένα και όχι απλά επειδή πρέπει. Να το νιώθεις σαν στόχο ζωής, όπως ακριβώς νιώθω κι εγώ τώρα πια.
Θέλω να κάνω γνωστό σε όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους, ότι όλοι εμείς με τις Διαταραχές Διάθεσής μας, είμαστε απλοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Δεν είμαστε κάτι αποκρουστικό, τρομακτικό. Μας έτυχε μία πάθηση, όπως σε κάποιους τυχαίνει μία χρόνια νόσος στομαχιού, καρδιάς και τόσων άλλων. Απλά σε μας εμπλέκεται το νευρικό σύστημα.
Πριν μας κρίνετε, φοβηθείτε και απορρίψετε, ακούστε την ιστορία μας. Είναι πολύ πιο απλή από ότι σας έχουν μάθει λαθεμένα. Είναι στόχος ζωής για μένα, να βοηθήσω συνανθρώπους μου, όπως δε βοήθησαν εμένα όταν πέρναγα τη δική μου μπόρα.
Επειδή το χειρότερο από αυτά που θυμάμαι τότε, στη μεγάλη έκρηξη της πάθησης, ήταν η έλλειψη επικοινωνίας και κατανόησης, ακόμα και από τους πιο δικούς μου ανθρώπους. Δε θέλω λοιπόν, κανένας να νιώσει τόσο ΜΟΝΟΣ και αβοήθητος όπως εγώ τότε.
Και αν καταφέρω να στηρίξω και να βγάλω έστω και έναν άνθρωπο από το τούνελ της Διαταραχής Διάθεσης, προσφέροντάς του τη βοήθειά μου, μέσα από τις Ομάδες Αυτοβοήθειας και το ΜΑΖΙ, τότε θα νιώσω ότι έχω κάνει κάτι εξαιρετικά σημαντικό στη ζωή μου. Ότι δεν ήρθα απλά να επιβιώσω, αλλά να αφήσω έστω κι ένα μικρό λιθαράκι προσφοράς όταν φύγω...

Γιώτα Ανδρώνη, Γραμματέας ΔΣ του ΜΑΖΙ και εθελόντρια συντονίστρια ομάδας αυτοβοήθειας