Διαβάστε επίσης
Joomla Templates and Joomla Extensions by JoomlaVision.Com

facebook_icon

Σύνδεση στο forum



climax

Αναζήτηση
Χρήστες
Έχουμε 33 επισκέπτες συνδεδεμένους
Αρχική Προσωπικές Ιστορίες - Μαρτυρίες Η “αγκαλιά” της ομάδας αυτοβοήθειας

11651040 10152972908606984 235579329 n

Είμαι η Μυρτώ Τ. Είμαι 33 ετών. Η διπολική διαταραχή, εμφανίστηκε από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού.

Η καθημερινότητά μου ήταν δύσκολη έως βασανιστική και όσο μεγάλωνα τόσο όλο αυτό διογκωνόταν.

Από μία ηλικία και έπειτα, πλέον ζούσα σε δύο πραγματικότητες. Σε δύο κόσμους.

Πότε υπερίσχυε ο ένας, "ο δικός σας" και πότε "ο δικός μου -ο πραγματικός". Κάποιες φορές, ο ένας συγχεόταν στον άλλο.

Οι παραισθήσεις, οι ψευδαισθήσεις, οι παραληρητικές ιδέες και οι ψυχαναγκασμοί ήταν η μόνη μου συντροφιά για αρκετά μεγάλα διαστήματα αφού η διάγνωση έγινε αργά, ή για να το πω καλύτερα, η σωστή διάγνωση!!

Για χρόνια δε μιλούσα σε κανέναν για όλα όσα ζούσα, έβλεπα, και ένιωθα.

Ήμουν μόνη...

Και τις περιόδους της νορμοθυμίας (ψυχική ισορροπία), που καταλάβαινα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα, όλο αυτό γιγαντωνόταν και απλά ένιωθα εξωγήινη.

Στο ΜΑΖΙ ήμουν από τα πρώτα εγγεγραμμένα μέλη αλλά όχι πολύ ενεργό.

Όταν πριν από ενάμιση χρόνο πήγα για πρώτη φορά σε ομάδα αυτοβοήθειας του ΜΑΖΙ, πριν καν συναντήσω τα μέλη είχα ψυχοπλακωθεί, γιατί περίμενα ένα "αρρωστημένο, μίζερο, καταθλιπτικό και γεμάτο δάκρυα" περιβάλλον.

Αντ'αυτού, με καλωσόρισαν όλοι γεμάτοι χαμόγελα και αμέσως ένιωσα ευπρόσδεκτη και άνετα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον!

Το πρώτο άτομο που με πλησίασε στο καθιερωμένο διάλειμμα για τσιγάρο, αφού νωρίτερα είχα πει κάποια πράματα για μένα για να γνωριστούμε, ήταν η Α. Η Α. άτομο με διπολική διαταραχή και με ψυχωσικά συμπτώματα παρόμοια με τα δικά μου!!

Ναι!

Γνώριζα ένα άτομο σαν εμένα!

Κι εκείνη εμένα!

Και οι δύο τόσο καιρό νιώθαμε το ίδιο... εξωγήινες!

Κι όμως, δεν ήμουν τελικά μόνη αλλά ούτε κι εκείνη.

Μοιραστήκαμε εμπειρίες και έφυγε ένα τεράστιο βάρος από μέσα μας.

Το ίδιο και με τα υπόλοιπα παιδιά που όλα ήταν μια αγκαλιά, ο ένας για τον άλλο και όλοι για όλους.

Μέσα από εκεί χτίστηκαν παρέες και πολύ γερές φιλίες!!

Γνώρισα άτομα ανεκτίμητης αξίας και ποιότητας που ο καθένας μπορεί να προσπερνά στο δρόμο του. Μα αν τον κοιτάξεις στα μάτια, αν τον ακούσεις να μιλά, τότε νιώθεις να σε περιβάλλουν τα λόγια του με στοργή και βλέπεις ένα τεράστιο μεγαλείο ψυχής.

Οι ομάδες αυτοβοήθειας που σίγουρα δεν είναι ομάδες αυτολύπησης αλλά αλληλοϋποστήριξης βοηθούν και σε κάτι ακόμη πιο βασικό:

Στην κοινωνικοποιήση.

Πολλοί από εμάς δεν έχουμε φίλους ή παρέες για πολλούς λόγους.

Έχουμε ξεχάσει πως γίνονται οι πραγματικές συζητήσεις, οι συζητήσεις κατά πρόσωπο και όχι πίσω από μία οθόνη υπολογιστή.

Όλοι έχουμε περάσει μέρες-εβδομάδες-μήνες-χρόνια που δεν έχουμε δει το φως του ήλιου.

Η ομάδα είναι ένας ισχυρός λόγος να βγεις από το σπίτι σου.

Να ανοιχτείς σιγά σιγά και ακόμη και από τις εμπειρίες των άλλων να μάθεις για σένα.

Βρίσκεις την αποδοχή αλλά και την κατανόηση που τόσο απεγνωσμένα έψαχνες και ποτέ δεν είχες.

Αποβάλλεις το αυτοστίγμα, πετάς βάρη και ενοχές και βλέπεις μια πιο ευχάριστη πλευρά της ζωής που ίσως και να μην είχες φανταστεί ότι υπήρχε.

Όσο και να προχωρά η τεχνολογία, ο άνθρωπος θα είναι πάντα ένα κοινωνικό ον.

Και ναι, εμείς οι "ευαίσθητοι" άνθρωποι δεν θέλουμε πάντα να μιλήσουμε.

Αλλά είναι πολύ σημαντικό από τη ματιά σου ή την σιωπή σου (η οποία είναι και σεβαστή), κάποιοι να αντιλαμβάνονται αμέσως πως νιώθεις και να είναι δίπλα σου.

Πριν ενάμιση χρόνο, δεν μπορούσα να μιλήσω εύκολα σε αγνώστους ούτε καν σε απλούς γνωστούς. Δεν έλεγα ούτε καν τη γνώμη μου. Δεν είχα το θάρρος να θίξω σε μία συζήτηση την τυχόν διαφορετική μου άποψη.

Δεν λέω πως μπορώ πλέον να ανέβω σε μπαλκόνια και να βγάζω λόγους σε πλήθη. Κι ούτε είναι κάτι που επιθυμώ εξάλλου.

Αλλά ναι, μπορώ να κάνω μακροσκελείς συζητήσεις, να μην φοβάμαι για την άγνοιά μου σε πολλά θέματα και να έχω τη δύναμη να υποστηρίξω τη γνώμη μου.

Τέλος, όσον αφορά τη διπολική διαταραχή, μιλώντας, γνωρίζοντας, "ζώντας" πολλά άτομα μέσα στην ομάδα, πήρα αρκετές φορές κουράγιο από εκείνα για να προχωρήσω. Επίσης, έδωσα κι εγώ κουράγιο και νοιάξιμο και θέλω να πιστεύω πως βοήθησα: αυτή είναι και η έννοια της ομάδας.

Ο ένας στηρίζει τον άλλο, χωρίς όμως να χτίζεται ένα γκέτο που απαρτίζεται από στιγματισμένα ψυχικά ασθενή άτομα.

Απλά είναι μία αγκαλιά που πάντα θα νοιάζεται και πάντα θα το εκτιμάς. Και χωρίς να ζητά ανταλλάγματα. Απλά είσαι κι εσύ εκεί για κείνους.

* Η Μυρτώ είναι μέλος ομάδας αυτοβοήθειας της Ελληνικής Εταιρείας Διαταραχών Διάθεσης "ΜΑΖΙ" στην Αθήνα.