Καλησπερα, με λενε Μενιο και ειμαι 20 ετων.Το τελευταια διαστημα περναω δυσκολα και μιας που δεν εχω καποιον δικο μου ανθρωπο για να μιλησω ουτε το θαρρος να παω σε καποιον ειδικο αποφασισα να σας γραψω εδω γιαυτα που με προβληματιζουν.Αν και το προβλημα μου ειναι λιγο συνθετο θα προσπαθησω να το τεκμηριωσω οσο πιο καλα μπορω.
Αρχικα θα σας παω αρκετα χρονια πισω στο 2002.Την χρονια εκεινη ειχα την ατυχια να χασω τον πατερα μου μπροστα στα ματια μου απο καρδιακη προσβολη, γεγονος που πιστευω πως με εχει στιγματισει.Τα δυο πρωτια χρονια μετα τον θανατο του ηταν πολυ δυσκολα, η μητερα μου να τα εχει χαμμενα, τα παιδια στο σχολειο να με φωναζουν ορφανο,μπασταρδο και διαφορα τετοια και να εχουμε εντονο οικονομικο προβλημα καθως ο πατερας μου ειχε αφησει πολλες μισοτελειωμενες δουλειες και χρεη.Βιωνοντας τα ολα αυτα αρχισα να κλεινομαι σιγα σιγα στον εαυτο μου,ομως στην συνεχεια το ξεπερασα.Ωστοσο απο το 2008 και επειτα επιανα ολο και πιο συχνα τον εαυτο μου να κλαιει αιφνιδιαστικα στην μνηνη του πατερα μου λες και βιωνα τα παντα απτην αρχη, οι "κρισεις" αυτες που με επιαναν και οφειλω να ομολογησω οτι ακομα με πιανουν κρατανε απο μερικα λεπτα ως 1-2 ωρες το πολυ.Ολο αυτο το συναισθημα θλιψης ερχεται τελειως ξαφνικα, δεν ειναι οτι προσπαθω να θυμηθω τον πατερα μου,ουτε οτι βλεπω ή ακουω κατι σχετικο με αυτο που περασα και μου το υπενθυμιζει.Ειναι απλα ενα εντονο συναισθημα θλιψης κατα το οποιο κλαιω και συνηθως ερχονται στο μυαλο κυριως εικονες του πατερα μου λυποθυμου ή και αναμνησεις ασχημων περιστατικων που εζησα μετα τον χαμο του.
Παρολα αυτα το προβλημα μου δεν μενει εκει..Τα τελευταια δυο-τρια χρονια εχω παρατηρησει οτι δεν με ενθουσιαζει τιποτα, ολα μου μοιαζουν παγερα και αδιαφορα.Ακομα και για πραγματα που παλιοτερα το ενδιαφερον μου ηταν εντονο και με εξιταρανε οπως για παραδειγμα η γυμναστικη ή το φλερτ τωρα πια δεν εχω καθολου ορεξη.Πραγμα που με εχει οδηγησει στο να παρατησω τον εαυτο μου αφου δεν βγαινω απτο σπιτι,δεν πηγαινω στην σχολη και δεν προσεχω την εμφανιση μου.
Ακομα η διαθεση μου αλλαζει πολυ συχνα και ανευ καποιου λογου.Πολλες φορες νιωθω ξαφνικα ενα αισθημα εφοριας να με διαπερνα σαν να ειμαι απολυτα ευχαριστημενος και χαρουμενος με κατι ή πολυ αισιοδοξος ή να εχω εντονη επιθυμια για κατι αλλα μετα απο καποιες ωρες, συνηθως μετα τον υπνο, αυτο το αισθημα φευγει και επανερχομαι στην μουντη πραγματικοτητα μου.Επισης πιο σπανια το αισθημα αυτο της εντονης επιθυμιας για κατι ή της εφοριας που με πιανει ερχεται και ξαναφευγει μεσα σε λιγα λεπτα.
Επιπλεον πολυ συχνα ξεχναω πραγματα τα οποια μπορει να εχω πει ή να εχω κανει απο μερικα λεπτα εως μερικες μερες πριν.
Αρκετες φορες σε μια συζητηση επαναλαμβανομαι γιατι κυριολεκτικα ξεχναω οτι κατι το εχω ηδη πει, ενω δεν ειναι λιγες οι φορες που η αδερφη μου με ρωταει για γεγονοτα που εχουν γινει ορισμενα λεπτα πριν και δεν εχω τι να της απαντησω γιατι εχουν κυριολεκτικα σβηστει απτην μνημη μου.
Σχετικα με την μνημη μου συμβαινει και το εξης περιεργο.Ολες οι αναμνησεις που θα μπορουσα να εχω απο τον πατερα μου με εξαιρεση την αναμνηση απο την λυποθυμια του λιγα λεπτα πριν "φυγει" εχουν σβηστει.Ειναι σαν να μην υπηρξε ποτε αυτος ο ανθρωπος στην ζωη μου, λες και πεθανε καποιος αγνωστος και απλα βρισκομουν μπροστα οταν συνεβη.
Ακομη πολλες φορες κανω και λεω πραγματα τα οποια οταν τα ξανασκεφτομαι μου φαινονται τοσο ξενα απο εμενα λες και δεν τα εχω κανει εγω.Εχω κατσει ατελειωτες ωρες στο facebook διαβαζοντας παλιες μου συνομιλιες και αναρωτιεμαι καθε φορε πως ειναι δυνατον να τα εχω γραψει εγω αυτα, νιωθω λες και μιλαει καποιος τελειως διαφορετικος ανθρωπος απο το προφιλ μου στο facebook και οχι εγω.
Τελος ποτε δεν υπηρξα ιδαιτερα κοινωνικος ή δημοφιλης αλλα παντα ειχα παρεα για να βγω μια βολτα, να πιω μια μπυρα ή να παω για εναν καφε.Ωστοσο πριν περιπου 4 χρονια εκανα σχεση με μια κοπελα κατα την διαρκεια της οποιας απομακρυνθηκα απο ολους τους φιλους μου.Μετα απο 1,5 χρονια σχεσης η κοπελα με αφησε γιατι δεν αντεχε αλλο τις τοσο συχνες αλλαγες στην διαθεση μου καθως και την ελλειψη ενδιαφεροντων που αρχισε να με διακατεχει.Καπως ετσι εφτασα στο σημειο να μην εχω κανεναν να παω μια βολτα, να εχω παρατησει τον εαυτο μου και να εχω κλειστει στους 4 τοιχους του δωματιου μου.
Νιωθω πολυ μπερδεμενος με την ολη κατασταση, αρχικα δεν ξερω τι ειναι αυτο που συμβαινει στην ψυχολογια μου, αν ειναι κατι σοβαρο ή οχι και εκτος αυτου ειμαι και μονος.Τον τελευταιο διαστημα η σκεψη μου ειναι συνεχως σε ολα αυτα και δεν μπορω να ησυχασω.Θελω απλα μια φυσιολογικη ζωη ! Δεν ξερω κατα ποσο συνδεονται ολα αυτα που γραφω απλα ηθελα να τα βγαλω απο μεσα μου.Εχω αρχισει να νιωθω πως σιγα σιγα τρελενομαι.Σας παρακαλω βοηθηστε με.
