Αρχική Forum ΔΙΠΟΛΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ Θα ήθελα τη βοήθειά σας.
Γεια χαρά, Επισκέπτης
Όνομα χρήστη: Κωδικός: Να με θυμάσαι
  • Σελίδα:
  • 1

ΘΕΜΑ: Θα ήθελα τη βοήθειά σας.

Θα ήθελα τη βοήθειά σας. 13 Νοε 2013 16:00 #5304

  • nadastar
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της nadastar
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Φρέσκος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 2
  • Κάρμα: 0
Καλησπέρα σας. Είμαι η Ειρήνη και θα ήθελα παρακαλώ τη βοήθειά σας. Δεν ξέρω αν αυτό που μου συμβαίνει λεγεται διπολική διαταρραχή ή κάπως αλλιώς μιας και οι τίτλοι είναι το λιγότερο που με απασχολεί. Ζω σε επαρχία και όπως καταλαβαίνετε μου είναι πιο εύκολο να βρω μια λύση ή μια γνώμη ή βοήθεια εδώ παρά οπουδήποτε αλλου.
Η ζωή μου ειναι σε γενικές γραμμές φυσιολογική. Ασχολούμαι με τις επιχειρήσεις και το εμπόριο και δόξα το Θεό η δουλειά μου πάει πολύ καλά αν σκεφτείτε πως έχω ένα σωρό δικά μου υποκαταστήματα σε διάφορες πολεις της Ελλάδας. Αυτό όμως ενώ συχνά μου προκαλεί άγχος, και λογικό είναι, απ' την άλλη με γεμίζει και μου δίνει χαρά και δημιουργικότητα. Το πρόβλημα όμως είναι σε όλους τους υπόλοιπους τομεις της ζωής μου.
Αρχικά η ιστορία ξεκίνησε πριν αρκετά χρόνια όταν έπαθα την πρώτη κρίση πανικου η οποίο είχε σαν αιτία μια αδικαιολόγητη αρρωστοφοβία και φόβο να μην πεθάνω η οποία και κράτησε βασανιστικά για 2 ολόκληρα χρόνια. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έκανα δειλά δειλά μια σχέση με έναν άνθρωπο που μπορώ να σας πω πως με έκανε πολύ χειρότερα εξιψώνοντας σε μεγάλο βαθμό την ανασφάλειά μου. Έλεγε διαρκώς ψέματα για όλα, ήταν πολύ εγωπαθής και το κερασάκι στην τουρτα ήταν πως ήταν και έμπορος ινδικής κάνναβης (χωρίς εγώ να γνωρίζω τίποτα), ευτυχώς το γνώριζε όμως η αστυνομία η οποία και τον συνέλαβε κάποια στιγμή. Αυτόν τον άφησα ελαφριά τη καρδία αλλά στην πορεία μου βγήκαν κάποια άλλα προβλήματα. Απέκτησα απίστευτη ανασφάλεια ως προς τα αισθηματικά μου με αποτέλεσμα κάθε φορά να κάνω λάθος επιλογές συντρόφων. Και το παράδοξο είναι πως όλοι τους διακατέχονται από ένα κοινό μοτίβο που θα σας περιγράψω παρακάτω. Τα οικογενειακά μου πρότυπα βέβαια είναι εξολοκλήρου διαφορετικά έχοντας (και όντας υπερήφανη γι αυτό) 2 γονείς απίστευτα στοργικούς, αγαπημένους, δωτικούς που έχω τις καλύτερες σχέσεις μαζί τους. Μια οικογένεια που ποτέ δε μου στέρησε την αγάπη και την ελευθερία.
Παρόλα αυτά όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που κατα καιρούς γνώριζα και έκανα σχέση, ενώ εξ αρχής μου παρουσίαζαν ένα αγαθό και ρομαντικό πρότυπο στην πορεία μου έβγαζαν έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα που με βάση την όση λογική μου έχει απομείνει, καταλάβαινα πως η πρώτη εικόνα που μου έδιναν ήταν καθαρά πλασματική.
Η τελευταία σχέση μου, που με απασχολεί, είναι επίσης στο ίδιο αυτό μοτίβο. και ποιο ειναι αυτό? Απίστευτα εγωπαθής, εγωκεντρικοί και ευέξαπτοι άνθρωποι, αγενείς, ανέντιμοι και άδικοι. Το χείριστο όμως της υπόθεσης το εναποδίδω μονόν στον εαυτό μου που δεν έχει τη δύναμη να αποβάλει αυτά τα άτομα δια παντός.
Βλέπετε αυτή είναι και η ουσία του προβλήματός μου που δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω.
Ενω εμφανισιακά η εικόνα μου δεν έχει καμία συνάφεια με το εσωτερικό μου. Διότι είμαι απίστευτα ανασφαλής και πασχω από χαμηλή αυτοπεποίθηση και φοβίες (άλλοτε βάσιμες αλλοτε αβάσιμες) μπορούν να προκαλέσουν μέχρι και κρίσεις πανικού. Βέβαια όντας σε μια φυσιολογική και υγειή σχέση τίποτα απο όλα αυτά δεν συμβαίνει.
Δένομαι πολύ με πρόσωπα και καταστάσεις και ενώ ζω στη δυστυχία, ενώ κατανοώ πως ο άνθρωπος που έχω απέναντί μου είναι πέρα για πέρα ακατάλληλος, εγώ (πιθανώς από φόβο) δεν μπορώ να τον αποβάλλω οριστικά. Αισθάνομαι πως αν κάνω κάτι τέτοιο (πιθανώς σε κάποια στιγμή που θα βρίσκομαι στα όριά μου εν βρασμώ ψυχής) στην συνέχεια θα το μετανιώσω άμεσα και θα βρίσκομαι σε πλήρη αποδιοργάνωση σκέψης και στο ναδίρ της ψυχικής εξαθλίωσης. (έχει συμβεί πολλάκις στη ζωή μου)
Δυσκολεύομαι να ξεπεράσω, ή να ξεχάσω αν θέλετε μια συνήθεια, και παρόλο που στη σχέση που βρίσκομαι ήδη δεν ειμαι ευτυχισμένη ή ερωτευμένη, δεν μπορώ να ξεφύγω από τον ίδιο μου τον εαυτό, παρά κάθομαι και ανέχομαι τις άσχημες και άδικες συμπεριφορές του.
Παρόλα αυτά στη δουλειά μου ή στην προσωπική μου ζωή είμαι το ακριβώς αντίθετο άτομο. Αποφασιστική και σκληρή, σε θέση να βγάλω απο τη ζωή μου εύκολα, συναδέλφους ή φίλους που αισθάνομαι πως μου δημιουργούν πρόβλημα δίχως ίχνος ανασφάλειας ή πικρίας.
Φοβάμαι πως αν διώξω απο τη ζωή μου παντελώς τον άνθρωπο που είμαστε μαζί, δεν θα καταφέρω να το αντέξω και πάλι, και θα υποφέρω από κρίσεις πανικού.
Και όταν βρισκομαι σε μια τέτοια κατάσταση, μιας και έχω ξαναβρεθεί στο παρελθόν, αυτό επιρρεάζει και όλη την υπόλοιπη ζωή μου με το να χάνω βαρος σε υπερβολικό βαθμό, να κλεινομαι στον εαυτό μου, να βιώνω θλίψη και αλλεπάλληλες κρίσεις, και φυσικά ολοκληρωτική αποχή από τη δουλειά μου ή κάθε άλλο είδος δραστηριότητας.
Σας έχω κουράσει το ξέρω, αλλά δυστυχώς είναι η αρχή μου και θελω να σας δώσω μια πλήρη εικόνα μου.
Σε γενικές γραμμές ειμαι χαρούμενος άνθρωπος και αυτό εκφράζω και στους γύρω μου. Αυτό που ζητώ από τη ζωή μου είναι η ηρεμία και οι συναναστροφή με ανθρώπους που θα με νοιαζονται και θα τους νοιαζομαι, που θα είναι δίκαιοι και αντικειμενικοί, ευγενικοί (γιατί θεωρώ πως η ευγένεια είναι αρετή) για να μπορώ να συμβιώνω με αρμονία.
Μακάρι να ήμουν πιο δυνατή όπως παλιά και να μη φοβάμαι τόσο να πατήσω πόδι και να διεκδηκίσω τα κεκτημένα. Η έστω την αξιοπρέπειά μου που μαζί με τον εγωισμό μου έχω ρίξει στον πάτο του πηγαδιου.
Ο φόβος μου είναι πάντα σε επιφυλακή και δεν ξέρω τι μεθόδους πρέπει να ακολουθήσω για να δυναμώσω τον εσωτερικό μου εαυτό και να βρεθώ σε υγειή και αρμονική σχέση με τον εαυτό μου.
Παρακαλώ όσοι απο εσας έχετε την θεληση και την διάθεση ας μου απαντήσετε μήπως και καταφέρω να βοηθηθώ κάπως για να ξεφύγω από τους δαίμονές μου, γιατί κακά τα ψέματα. Ο άνθρωπος βιώνει ότι ανέχεται και δε μου φταίνε στην ουσία όλοι αυτοι οι λάθος άνθρωποι, οι ψεύτες, οι εγωιστές, κτλ κτλ. αλλά μονον εγώ!!!
Σας ευχαριστώ
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Θα ήθελα τη βοήθειά σας. 14 Νοε 2013 07:15 #5305

  • doukaspantelis
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της doukaspantelis
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Φρέσκος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 1
  • Κάρμα: 0
Ειρηνη γεια σου
Με λενε Παντελη και διαβασα το μηνυμα σου. Καταλαβα ολα αυτα που εγραφες διοτι πολλα απο αυτα συμβαινουν και σε εμενα. Δεν μπορω να καθησω να σου γραψω αντιστοιχα κατι πανω σε ολα αυτα που διαβασα. Πιστευω οτι ολα αυτα θελουν συζητηση. Εγω αυριο ολο το απογευμα και μεχρι αργα το βραδυ θα ειμαι συνδεμενος. Αν εχεις χρονο ελευθερο και μπεις μεσα εχω ολη την διαθεση να σε βρω και να τα συζητησουμε.
Σε φιλω
Παντελης
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Θα ήθελα τη βοήθειά σας. 14 Νοε 2013 18:54 #5306

  • κραταιά
  • ( Διαχειριστής )
  • Το Άβαταρ του/της κραταιά
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Διαχειριστής
  • Δημοσιεύσεις: 124
  • Ληφθείσες Ευχαριστίες 32
  • Κάρμα: 8
Ειρήνη καλώς μας ήρθες.

Ευχαριστούμε πολύ που μας εμπιστεύεσαι τόσο βαθιά προσωπικά σου θέματα και ελπίζουμε να σε βοηθήσουμε, έστω και λίγο, επειδή ακριβώς αυτός είναι και ο στόχος δημιουργίας του ΜΑΖΙ. Καταρχήν, θα ήθελα να σου πω ότι διάβασα πολύ προσεκτικά το κείμενό σου, το οποίο βρήκα πολύ όμορφα και ξεκάθαρα γραμμένο αφενός και αφετέρου περιείχε πολλά σημεία στα οποία αναγνώρισα τον εαυτό μου. Κάτι βέβαια που συμβαίνει σε πολλούς από εμάς εδώ μέσα, εξαιτίας των κοινών καταστάσεων που έχουμε περάσει.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω, αν δεν σε πειράζει, να μου πεις λίγο περισσότερα πράγματα για τις κρίσεις πανικού που ανέφερες. Δλδ, συχνότητα, ένταση και πόσο καιρό σου συμβαίνει. Και επίσης αν έχεις κάνει κάτι γενικότερα σε σχέση με ψυχοθεραπεία ή επίσκεψη σε κάποιον ειδικό.
Τώρα, όσον αφορά στην επιλογή των συντρόφων, μου θυμίζεις πολύ τον εαυτό μου πριν από χρόνια. Αυτό λοιπόν μου συνέβαινε (απ ότι φάνηκε κατά τη διάρκεια 3χρονης ψυχανάλυσης και 3χρονης ψυχοθεραπείας) εξαιτίας ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΧΑΜΗΛΗΣ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ ΜΟΥ και φυσικά της πολύ κακής εικόνας που είχα ΕΓΩ Η ΙΔΙΑ πρωτίστως για τον εαυτό μου.
Ο ψυχίατρός μου, με τον οποίο έκανα την ψυχοθεραπεία, μου έμαθε μία μαγική λέξη: ΟΡΙΑ. Είναι δλδ το αυτονόητο. Όταν φροντίζεις να προστατεύεις τον εαυτό σου, από τις εξωτερικές "επιθέσεις συμπεριφορών" όλων των σχέσεων. Όταν αποφασίζεις ότι είσαι αξιοπρεπής και δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σε τραβάει σε μονοπάτια επώδυνα και ανούσια. Δεν είναι καθόλου εύκολο φυσικά, αλλά πίστεψέ με ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ. Θέλει επιμονή και γερό στομάχι.
Όταν αρχίζεις να εκτιμάς τον εαυτό σου, τότε αυτό γίνεται αυτόματα. Όμως η κατάσταση είναι δύσκολη από μόνη της, ακριβώς επειδή βασίζεται στο "μπέρδεμα" που δημιουργείται μέσα μας λόγω της εσφαλμένης εικόνας που έχουμε για μας, καλό είναι να υπάρχει κάποιος ειδικός που θα μας βοηθήσει να βάλουμε τις σκέψεις μας σε τάξη, ώστε να τις επαναφέρουμε στην πραγματική τους διάσταση και να τις διαχειριστούμε σωστά και να τις διορθώσουμε προς τη θετική τους πλευρά.
Ελπίζω να σε βοήθησα κάπως και είμαι στη διάθεσή σου για οποιαδήποτε απορία έχεις. Θα ήθελα τέλος, να σε ρωτήσω, αν δεν έχεις πρόβλημα, σε ποιά επαρχία βρίσκεσαι, μήπως έχω να σου προτείνω κάτι υποστηρικτικό κοντά σου.

Με εκτίμηση
Γιώτα
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.

Θα ήθελα τη βοήθειά σας. 15 Νοε 2013 12:06 #5308

  • nadastar
  • ( Μέλος )
  • Το Άβαταρ του/της nadastar
  • ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
  • Φρέσκος Boarder
  • Δημοσιεύσεις: 2
  • Κάρμα: 0
Kαλησπέρα και πάλι. Να ευχαριστήσω θερμά τον Παντελή και τη Γιώτα που μου απάντησαν στο θεμα μου. Θα απαντησω στη Γιωτα μιας και χρονικά δεν προλαβα την πρόταση του Παντελή.
Γιωτα μου οι κρισεις πανικου εμφανίστηκαν εν ετη 2006 αν θυμάμαι καλα και ήταν έντονες και συχνές και φυσικά αφορουσαν μόνο στην έντονη αρρωστοφοβία που είχα τότε και νόμιζα πως κάτι έχω ή θα πάθω και θα πεθάνω. Επισκέφτηκα ένα σωρό ειδικους που δε με βοηθησαν καθόλου ειληκρινά.
Μιας και ειμαι αρκετά νοήμων πιθανολογώ πάντα, άνθρωπος και αν ξέρω να διαχειρίζομαι κάτι καλά σε αυτή τη ζωή αυτός ειναι ο λόγος, κανένας απο τους ψυχοθεραπευτές δεν κατάφερε να αντικρούσει τα τότε επιχειρηματά μου όσο και αν οι άνθρωποι πασχιζαν να πετυχουν. Στο τελος τους άφηνα με το στόμα ανοιχτο μη έχοντας κάποιο άλλο επιχειρημα να μου προσάψουν.
Η αρρωστοφοβία (που εγώ χιουμοριστικά αποκαλώ πλέον έτσι) δεν ήταν ουδέποτε του στυλ κατα φαντασίαν ασθενης ουτε παραλογως μικροβιοφοβική. Φοβόμουν πράγματα που όλους θα επρεπε να μας απασχολουν, ασθένειες που κάποιος μπορει να αναπτυσει χωρις να γνωρίζει και πολλοι λίγοι ενδιαφέρονται να εχουν πάντα ενα καλο κοντρολ της υγειας τους. Ασθένειες που στην Ελλάδα λόγω των πενιχρών μέσων διαγιγνώσκονται δύσκολα και συχνά αργά και δεν εχουν ηλικια. Με προβλημάτιζε ο θάνατος ακόμα και ο αιφνίδιος κατι που φαινομενικά μπορει να συμβει στον οποιοδήποτε. Δε φοβόμουν δηλαδή να μην πεθάνω απο τη χρήση δημόσιας τουαλέτας....
Αυτό κρατησε για 2 βασανιστικά χρόνια και με ειχε αποκόψει σχεδόν απο το φυσιολογικό περιβάλλον. Με αποτέλεσμα να θυμώσω με τον εαυτό μου και να παρω στα χερια μου την κατασταση ολοκληρωτικά προκαλώντας λοιπον το μυαλό μου να αντιμετωπισει αυτό ακριβως που φοβόταν. (ομοιοπαθητική αλα Ειρήνη) και πετυχε...(δεν θα αναλύσω τους τρόπους και τις τεχνικες ίσως σε κάποιο αλλο ποστ αν μου ζητηθει)
Βεβαια αυτό δε σημαινε πως αναισθητοποιήθηκα ολοκληρωτικά απεναντι στις φοβίες μου. Εξαφανισα όμως τις κρίσεις πανικού και ξανα μπηκα στην ζωή με τα τσαρουχια.
Εκτοτε μπορει να με αναστατώσει κάποιο πρόβλημα υγειας πχ ένας υψηλος πυρετος που δεν πεφτει κτλ αλλα χωρις απαραίτητα κάποια κριση πανικου...ίσως λίγο περισσότερο αγχος.
Οι κρισεις πανικού θα με πιασουν πλεον μόνο όσον αφορά το θεμα τις συντροφικότητας. Βλέπετε έτυχε μια φορά στο παρελθον να χωρίσω και να το παρω πολύ άσχημα μιας και ήταν η πρωτη φορά που δεν ήταν δική μου επιλογή κι αυτό με εκανε να χάσω τον εαυτό μου για μηνες. Εχασα βαρος, οι κρισεις πανικου ήταν συχνές, πίεση αυξημένη, ταχυκαρδίες και πολλά ηρεμηστικά.
Σε εκεινη τη φαση ψυχολογος δεν μπορουσε να βοηθήσει διοτι δεν ακουγα. Στην κυριολεξια. Ημουν κουφή αν θελετε. Ημουν τόσο πολύ βυθισμένη στις μαύρες μου σκέψεις που απομόνωνα τον ήχο. Το λεγόμενο Μute, Πρωτη φορά που μου συνέβη κι ακόμα απορώ πως το εκανα...σαν τις ταινίες στην κυριολεξία. Στην καρεκλα καθόμουν και κουνιομουν περα δώθε σαν το εκκρεμές του Φουκω και σκέψεις 10000/s και ότι και να μου ελεγε ο συνομιλητής μου εγώ τον είχα στη σιγαση. (ξέρετε...το στόμα που μονο ανοιγοκλεινει και απο μεσα δε βγαινει κανενας ήχος)
Αν με ρωτήσετε πως το ξεπερασα θα σας πω ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ
ενα απο τα συνηθησμένα βράδια που έκλαιγα με λυγμους στα σκαλοπατια του και τον παρακαλουσα (κατι σε στυλ ¨"μη φευγεις θα φαρμακωθώ") ξαφνικά νιώθω ένα ηλεκτροσοκ να με διαπερνά ολόκληρη και ξαφνικά νιώθω σαν να ξύπνησα μόλις απο ενα κακό όνειρο.
Εξαφανίζεται το βαρος στο στηθος, εξαφανίζεται η στεναχώρια και σκουπιζοντας τα δακρυά μου τον κοιταξα με απαθεια, μπηκα στο αμάξι κι έφυγα...και μετά τελος...όλα καλα...έτσι απλά...
Την επομενη μέρα ουτε γατα ουτε ζημια...άλλος άνθρωπος η Ειρήνη.
Ποτε δεν καταλαβα γιατι συνέβη αυτό και πως.
Απο τοτε όμως μαλλον επειδή περασα τόσο άσχημα με το χωρισμό και το υποσυνείδητο το κατεγραψε, βαλθηκα να φοβάμαι κάθε είδους αποχωρισμό ή χωρισμόυς. Φοβάμαι να μην φύγω απο κάποια σχέση και πονέσω πάλι τόσο....τρέμω μόνο στην ιδέα.
Το συζητησα και παλι με ψυχολόγο αλλα δε βοηθησε...
μου ειπε πως ειμαι ενα απολυτα λογικό άτομο και πως και να χωρίσω δεν έγινε και τιποτα...ναι για εκεινη σίγουρα τιποτα δεν εγινε...μα εγώ μιλαγα για μενα.
Και ποσους ψυχολογους πια να παρω σβάρνα χωρις να καταντήσω γραφική. Γι αυτο και προσπαθω εδώ να το συζητήσω με σας που ουτε με ξέρετε ουτε σας ξέρω και σιγουρα η γνώμη σας θα ειναι αντικειμενική
Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος του Φόρουμ για να κάνετε μια δημοσίευση.
  • Σελίδα:
  • 1
Χρόνος δημιουργίας σελίδας: 0.061 δευτερόλεπτα