Βασίλης έγραψε:
kitty, πόσο καιρό είναι σε υποτροπή η μητέρα σου; είναι σε αγωγή από ότι λέγαμε σε άλλο θρεντ. παρακολουθείται συστηματικά από ψυχίατρο; κάνει ψυχοθεραπεία; τον πατέρα σου δεν τον αναφέρεις. υπάρχει;
να είσαι βέβαιη πως με τη σωστή παρακολούθηση θα σταθεροποιηθεί κ πάλι η μητέρα σου κ εσύ θα μπορέσεις να ξεκουραστείς. υπομονή, όλα θα πάνε καλά!
υγ: τηλ από γραμμές υποστήριξης και ΚΨΥ θα σου γράψω στο επόμενο μήνυμά μου.
υγ.α:όποτε έχεις διάθεση, μπορείς να μας γράψεις την ιστορία σου. ΜΑΖΙ είμαστε για να σε ακούσουμε.
Δεν ξέρω ακριβώς σε πόσο καιρό είναι σε υποτροπή, δεν ξέρω τι ορίζεται ακριβώς ως υποτροπή. Θυμάμαι πως είχε αρχίσει να λέει "περίεργα" κάπου στον Μάρτη. Απρίλη άρχισε πάλι να λέει για τα "πνευματα" (=ότι δηλαδή οι άνθρωποι μιλάνε με το μυαλό) και να κάνει/λέει πράγματα που δεν έστεκαν. Προσπαθούσα να την πείσω να πάρει τηλέφωνο την ψυχίατρό της και να μου πει πώς τη λένε αλλά ούτε το ένα έκανε, ούτε το άλλο: επέμενε πως θα της μιλήσει κανονικά στο ραντεβού τους, στις 11 Μάη. 3 Μάη έγινε το επεισόδιο, πήγαμε στο νοσοκομείο. Βγήκε 6 Μάη από εκεί, δεν ήθελε να κάτσει άλλο. Μέχρι και χτες, συνεχίζει να έχει ψυχωσικά.
Συστηματικά δεν ξέρω αν παρακολουθείται. Έχω την εντύπωση πως πήγαινε στη ψυχίατρό της μία φορά τον μήνα (ειναι σε δημόσιο νοσοκομείο και έχει πολλά ραντεβού βασικά). Κατα τα άλλα δε βλέπει άλλο ψυχίατρο/ψυχολόγο.
Ο πατέρας μου υπάρχει απλά οι γονείς μου είναι χωρισμένοι και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση/επικοινωνία. Δεν ήταν πουθενα δίπλα μας ούτε στην πρώτη υποτροπή (τότε που πηγαινα εκτη δημοτικού) ούτε στη δευτερη. Σκέψου πως εγώ έφυγα αρχές Ιούνη απ'την ΑΘήνα και μιλήσαμε στο τηλέφωνο μόλις χθες. Και στις 2 Μάη, ενα βράδυ πριν το επεισόδιο που είχα πάει να τον δω εκεί που δουλευει και του είπα ότι ανησυχω για τη μάνα μου και ότι δεν είναι καλά, εκείνος είπε ότι δεν τα πιστευει αυτά, ότι νομίζει ότι τα κάνει στα ψέμματα και προσπαθούσε να αλλάξει κουβέντα.
Δεν έχω ιδέα ποιά είναι αυτή η σωστή παρακολούθηση. Και από υπομονή νιώθω ότι δεν έχω άλλη, δεν έχω να δώσω κάτι άλλο... Απλά προσπαθώ να μην το αφήνω να με παίρνει όλη τη μέρα από κάτω, και προσπαθώ να σκέφτομαι πως όπως πέρασε παλιότερα, έτσι θα περάσει και τώρα. Πως όλα θα πάνε, πάλι, καλά.
Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου, θα περιμένω και τα τηλέφωνα, όποτε μπορέσεις, δε χανόμαστε.
Την ιστορία μου πρέπει όντως από ό,τι φαίνεται να τη γράψω πιο αναλυτικά, για να έχετε μια πιο ολοκληρωμένη, ίσως, εικόνα για το τι συμβαίνει. Απλά δυσκολευομαι να μιλάω για όλα αυτά, πάντα από ένα σημείο και μετά φορτίζομαι υπερβολικά και ξεσπάω.
trypa θα απαντήσω πρώτα στο δεύτερο μήνυμά σου, μιας και η απάντηση αυτή θα είναι πιο σύντομη.
trypa έγραψε:
Στο θέμα μας τώρα, kitty, η μητέρα σου μένει μόνη της; Μήπως θα ήταν καλή ιδέα να βρεθεί κάποιος ξενώνας, ή έστω ένα κέντρο ημέρας, για να πηγαίνει;
Και να περάσει από υγειονομική επιτροπή, μήπως δικαιούται κάποιο επίδομα που θα τη βοηθήσει με τα έξοδά της, ειδικά αν δεν εργάζεται;
Ναι, μένει μόνη της.
Σε ξενώνα/νοσοκομείο ή οτιδήποτε άλλο αρνείται κατηγοριματικά να πάει. Φοβάται ότι θα την σκοτώσουν/βιάσουν, ότι θα της δώσουν ναρκωτικά, ότι θα την κολλήσουν aids κι άλλα τέτοια. Αυτος ήταν κι ο λόγος που δεν έκατσε άλλο στο γενικό νοσοκομείο που είχαμε πάει το βράδυ του επεισοδίου.
Το κέντρο ημέρας δεν ξέρω τι είναι...
Εργάζεται κανονικά. Από επιτροπή δεν θέλει να περάσει νομίζω, γιατί εκεί λέει πρέπει "να σε δούνε πολύ άσχημα και να είσαι σα χαζός" για να πάρεις επίδομα. Γενικά το έχει κρύψει από όλους ότι έχει διπολική διαταραχή.
trypa έγραψε:
Δεν κατάλαβα ποιό είναι το πρόβλημά σου και αναζητάς γραμμές υποστήριξης, θέλεις να βοηθήσεις τη μητέρα σου με αυτόν τον τρόπο ή πιστεύεις ότι έχεις η ίδια κάποιο πρόβλημα;
Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν είμαι καλά ψυχολογικά. Ότι όποτε μιλάω με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο, μετά κλαίω. Ότι δεν μπορώ να διαβάσω για τη σχολή μου, ότι δεν έχω καλή διάθεση σχεδόν ποτέ -ειδικά όταν είμαι μόνη μου-, ότι όλα αυτά που έζησα αυτούς τους δύο μήνες στην Αθήνα με έχουν πληγώσει και οι πληγές δε λένε να κλείσουνε. Ότι άπαξ και μείνω λίγο παραπάνω μόνη μου σκέφτομαι όλα όσα πέρασα και βουρκώνω πάλι. Ότι κλαίω κάθε μέρα. Ότι με όλη αυτή τη κατάσταση ξύπνησαν αναμνήσεις από παλιά, ευτυχώς όχι πολλές μιας και με τον καιρό, κατάφερα να τις σβήσω από το κεφάλι μου. Κι άλλα διάφορα. Οπότε κυρίως για μένα είναι. Αλλά πιστευω ότι ίσως με βοηθήσουν να βρω κάτι να βοηθήσω και τη μάνα μου κάπως, χωρίς να επηρεάζομαι αρνητικά εγώ.
(από το υπόλοιπο μήνυμά σου, μου φαίνεται ότι ήταν ρητορική η ερώτησή σου.. Απ'το όλο ύφος βασικά. Παρ'όλα αυτά, σκέφτηκα πως δεν έχω κάτι να χάσω με το να σου απαντήσω.)
trypa έγραψε:
Αν σε κουράζει όλο αυτό με τη μητέρα σου, μπορείς απλά να την ξεγράψεις, να την ξεχάσεις- είσαι πλέον ενήλικη, νομικά δεν έχει καμμία ευθύνη απέναντί σου, ούτε εσύ καμμία ευθύνη απέναντί της. Ας την αναλάβουν άλλοι, πιο πρόθυμοι συγγενείς.
Αν ένιωθα έτσι, δε νομίζω να έγραφα εδώ.
Συγγενείς υπάρχουν σε νησί του Αιγαίου. Δεν τους πολυθέλει όμως, για την ακρίβεια θέλει μόνο τους γονείς της (οι οποίοι είναι γέροι άνθρωποι και δε μπορούν να πάνε ΑΘήνα) και τον έναν από τους 4 αδερφούς της (ο οποίος έχει κι αυτός οικογένεια, οικονομικά προβλήματα, δουλειά που δε μπορεί να αφήσει). Με τους υπόλοιπους δε θέλει να έχει πολλά πολλά, έως τίποτα.
Είναι και ο αδερφός μου αλλά έχει υποχρεώσεις εκεί που μένει και δε μπορεί να πάει ούτε αυτός Αθήνα.
trypa έγραψε:
Το ότι έχει φορτώσει όλες τις ευθύνες πάνω σου, δεν καταλαβαίνω πώς το εννοείς,[...]
Πάντως αν δεν είχε τα περιθώρια από εσένα, δε θα φόρτωνε ευθύνες. Ξέκοψέ της το ότι πλέον δεν μπορείς, έχεις άλλα πράγματα να κάνεις, είσαι νέα και θέλεις να ζήσεις ως νέα και όχι ως... νταντά της μαμάς σου και άλλα τέτοια... [...]Δεν ξέρω πώς είναι να μην εξαρτάσαι εσύ από τους γονείς σου, αλλά να εξαρτώνται εκείνοι από εσένα, πρέπει να είναι κουραστικό...
Εννοώ πως για πολλά από τα πράγματα που θέλει να κάνει, ζητάει από εμένα να τα κάνω. Να πάρω τηλέφωνο τους δικούς της/τον αδερφό μου, να μιλήσω με τον δικηγόρο για τη σύνταξή της, να πουλήσω το αμάξι.. κι όσων αφορά τις δουλειές του σπιτιού, επειδή εγώ δεν τις κάνω δεν επιμένει. Αλλιώς ναι, μέχρι και να τη λούσω θα μου ζήταγε.
Επίσης, θέλει να μένω όλη μέρα σπίτι, να μην κάνω παρέες, να μη βγαίνω, να μη μείνω μόνη μου μέχρι να παντρευτώ, να μη φύγω στο εξωτερικό/επαρχία για να έχω ένα καλύτερο μελλον, να μη κάθομαι στον υπολογιστή και γενικά να μη κάνω το οτιδήποτε αποσπα την προσοχή μου απο εκείνη.
Έχεις δίκιο πως "βρίσκει και τα κάνει".
Αλλά από μικρό παιδί που ήμουνα, αυτό μου έκανε. Πάντα ψυχαναγκασμούς, να μου βάζει τύψεις... Ποτέ δεν ένιωσα συναισθηματική σιγουριά.
Ναι, βρήκε και τα έκανε. Αλλά δεν ήμουν ποτέ στην ηλικία που θα μπορούσα να το "ξεκόψω". Και τώρα που είμαι, δεν ξέρω αν "κάνει", λόγω της υποτροπής. Το προσπαθώ πάντως όπως μπορώ μιας και βλέπω τα περιθώρια να στενευουν γυρω μου.
Γιατί ναι, είναι όντως πολύ κουραστικό να μεγαλώνεις νιώθοντας πως η μάνα σου δεν σε στηρίζει πουθενά και εξαρτάται ψυχολογικά από σένα.
trypa έγραψε:
Φυσικά είδα το θέμα από τη μεριά της μητέρας σου, επειδή εκείνη είναι η διπολική- μα καλά, κι εσύ εδώ βρήκες να τα πείς; Μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου;
Ναι, εδώ βρήκα να τα πω.
Σε ένα φόρουμ που είναι για άτομα με ψυχολογικές ασθένειες και για τους συγγενείς και φίλους τους που ζητάνε στήριξη και βοήθεια.
trypa έγραψε:
Αλλά, είχε τόσα χρόνια να κάνει υποτροπή, κι εσύ αμέσως την κατηγορείς για το πρώτο επεισόδιο μετά από τόσα χρόνια; Λες και το ήθελε, λες και ήταν επιλογή της!
Δεν τη κατηγορώ για αυτό.
Την "κατηγορώ" που δεν καταλαβαίνει πόσο δύσκολο ήταν αυτό για μένα.
trypa έγραψε:
Δεν ξέρω τί να πώ... Πραγματικά! Η μητέρα σου σε χρειάζεται κι εσύ αντί να πας όσο πιο γρήγορα μπορείς, μόλις τελειώσει η εξεταστική, θα πας... αναγκαστικά, για μία συναυλία, επειδή έχεις κλείσει το εισιτήριο! Κάνεις πλάκα; Γάμα τη τη συναυλία, πούλα το το εισιτήριο, χάρισέ το, φάτο!
Ούτε εγώ ξέρω τι να πω.
Ίσως να είμαι εγώ η αδύναμη. Δεν είπα όμως ποτέ ότι είμαι δυνατή.
Ίσως εγώ να μη σκέφτομαι σωστά και ψύχραιμα. Δεν είπα όμως ποτέ πως ότι είμαι ψύχραιμη κι ότι μπορώ να σκεφτώ σωστά τώρα πια.
Λυπάμαι που σε αναστάτωσε τόσο αυτό που έγραψα. Το βλέπεις από άλλη οπτική γωνία, όπως είπες παραπάνω. Αν όμως ήσουν εσύ η κόρη κι αν κι εσύ:
άκουγες τη μάνα σου να σου λέει ότι πήγες κάπου και σε βίασαν 13 άτομα και έχεις εσωτερική αιμοραγία, μέσα σε πανικό και φόβο την πήγαινες στο νοσοκομείο κι ενώ γιατροί και συγγενείς σου λένε ότι κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, η μάνα σου να σου λέει "παρε με παιδάκι μου από εδώ" και μόλις φευγεις να κλαις, αν κάθε πρωί ξύπναγες και είχες ρίγη, τάση για εμμετό και όλη μέρα δεν έτρωγες απολύτως τίποτα, αν άντεχες να ακούς όλη την ώρα για συνωμοσίες, αν άντεχες να κλαις κάθε μέρα, να σκέφτεσαι πότε θα περάσει, να ακούς τη μάνα σου να σε κατηγορεί, να τη βλέπεις να κλαίει κι εσύ να επιμένεις να πάρει με το ζόρι τα φάρμακα για να μη τη βάλεις με εισαγγελική μέσα (οπως όλοι οι γιατροι προτείνουν) απλά και μόνο επειδή η ίδια δε το θέλει... κι άλλα, πολλά... Τότε μπράβο, γαμώ. Θα το δεχόμουν πιο ευκολα το όλο ύφος σου και, το αποκορύφωμα
trypa έγραψε:
Το πολύ πολύ να αυτοκτονήσει, αλλά τί σημασία έχει;
Τόσο το καλύτερο για σένα!
...
ας μου έλεγες καλύτερα ένα "άντε γαμήσου". Θα ήταν καλύτερο.
Γιατί, οκ, το είδες απ'τη μεριά της μάνας μου. Αλλά δε σκέφτηκες ούτε λίγο ότι θα έχω περάσει ΠΟΛΛΑ για να νιώθω και να σκέφτομαι έτσι; Δεν σκέφτηκα ΠΟΤΕ πως θα ήταν καλύτερα να συμβεί κάτι τέτοιο. ΠΟΤΕ.
Τώρα θα μου πεις τι σε νοιάζει για να το σκεφτείς αυτό;... ξέρω γω; λογικά δε σε νοιάζει. Ισως και να με θεωρείς τρομερά εγωίστρια κι άλλα, διάφορα...
Ναι, αν δεν ήταν η συναυλία δε θα πήγαινα καθόλου.
Και τώρα που θα πάω για 3-4 μέρες, μου φαινεται βουνό. Και ξέρεις γιατί;
Γιατί τώρα με όλα αυτά, ήρθαν πάλι οι αναμνήσεις από την προηγουμενη μεγάλη υποτροπή της. Και μπορεί τις περισσότερες να τις έχω αποβάλλει από τη μνήμη μου αλλά έχουν μείνει οι πιο δυνατές. Και μία από αυτές είναι η πρώτη φορά που μου είχε έρθει η περίοδος. Που είχα γίνει χάλια, υπέφερα από τους πόνους, ήμουν ξαπλωμένη μπρούμτα και διπλωμένη στο κρεβάτι και ζήταγα παρακαλώντας από τη μάνα μου να μου δώσει παυσίπονα κι εκείνη αντ'αυτού, με τράβαγε από το αυτί, χτύπαγε το κεφάλι μου στο κρεβάτι και μου φώναζε "σταμάτα να κλαις! θα σου φύγει το πνεύμα!".
Σόρρυ που προσπαθώ να προφυλάξω τον εαυτό μου απ'το να κοιμάται και να ξυπνάει με τέτοιες αναμνήσεις. Σόρρυ που ζητάω χρόνο να ηρεμήσω. Σόρρυ που δεν έχω άλλο απόθεμα ψυχικής ενέργειας να δώσω και σόρρυ που προσπαθώ να προστατευσω τον εαυτό μου μιας και άμα γίνω κι εγώ σκατά, τότε όχι μόνο τη μάνα μου δε θα μπορώ να βοηθήσω, αλλά ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό.