Τα ψυχωσικά έφυγαν, τα φάρμακα τα παίρνει κανονικά και οι τελευταίες συναντήσεις της με τη ψυχίατρό της είναι καλύτερες απ'ό,τι ήταν πριν την υποτροπή και το επεισόδιο. Εκείνη έτσι λέει τουλάχιστον και την πιστευω. Είναι κάτι που της έλεγα συνέχεια και της λέω ακόμα, το οτι πρέπει οπωσδήποτε να μιλάει και να επικοινωνεί με τη γιατρό της γιατί τα φάρμακα από μόνα τους δε φτάνουν.
Δεν ξέρω αν θυμάστε την περίπτωση της μητέρας μου... είχα γράψει λίγα λόγια για αυτό πριν λίγους μήνες, το επεισόδιο είχε γίνει τον Μάη.
Τα πράματα για μενα ήταν τραγικά δύσκολα, ένας Θεός ξέρει πως δεν κατέρρευσα. Δεν εχω καταφέρει ακόμα να επανέλθω πλήρως και να αποβάλλω όλες αυτές τις άσχημες κι οδυνηρές εικόνες απ'το μυαλό μου αλλά it's good to see her back. Και, κυρίως, χωρίς την χρήση εισαγγελικής.
Καταφέραμε να της δώσουμε τα φάρμακα όταν δεν υπήρχε περίπτωση να τα πάρει μόνη της, συνεχισε να τα παίρνει και μόνη της αργότερα και μετά από 2-3 μήνες περίπου επανήλθε πλήρως.
Με το επεισόδιο της μάνας μου κατάλαβα τι σημαίνει σκληρή αγάπη. Είναι σημαντικό να μη το βάζουμε κάτω οταν αντιμετωπίζουμε το επεισόδιο του συγγενή μας, να μην ξεχνάμε ότι εκείνη τη στιγμή δεν είναι σε θέση να καταλάβει ποιό είναι το καλό του και να βοηθάμε όπως μπορούμε μέχρι να επανέλθει.
Αυτά τουλάχιστον αποκόμισα εγώ απ'όλη αυτή την ιστορία.
Γράφω αυτό το νέο νήμα στη κατηγορία "Επιτυχίες" γιατί πέρασα μια περίοδο που απ'την τόση απελπισία, μέσα μου πιστευα ότι δε θα επανέλθει ποτέ.
Οι ψυχώσεις πέρασαν, τα φάρμακά της τα παίρνει και με τη βοήθεια του Θεού όλα θα πάνε καλά.
Σας ευχαριστώ πολύ όσους διαβάσατε τα νήματά μου κι απαντήσατε κιόλας.
Να είστε όλοι καλά