Κίρκη χαίρομαι που άρχισες να μπαίνεις σε καλό δρόμο με τον γιατρό σου. Αλλά μην ξεχνάς ποτέ ότι αυτές οι διαταραχές θέλουν χρόνο... Μην είσαι ανυπόμονη. Απλά επίμονη. Έχει διαφορά...
Τώρα όσο για τους στόχους της ζωής... (χαμογελώ τώρα που στο γράφω αυτό). Πάντα είχα την τάση να θέτω υπερβολικούς στόχους και με απαιτήσεις από τον εαυτό μου και από τους άλλους. Τελικά σπάνια τους κατάφερνα και όταν δεν τα κατάφερνα έκλαιγα, με έπιανε η ενοχή, θεωρούσα ότι δεν έχω καταφέρει τίποτα στη ζωή μου.
Σου προτείνω λοιπόν το εξής. Κάνε αντιστροφή σκέψης στο θέμα των στόχων. Σημειώσε κάπου ότι έχεις καταφέρει ως τώρα. Δεν μπορεί να μην έχεις καταφέρει κάτι για το οποίο κόπιασες και είσαι περήφανη. Ας πούμε. Σπουδές. Φίλους, έστω και 2-3. Ταξίδια. Το ότι έχεις κάνει κάποιους ανθρώπους ευτυχισμένους. Ότι υπάρχουν άνθρωποι που γοητεύονται από σένα. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.
Και τέλος, σε συμβουλεύω να βάζεις μικρούς στόχους, "ανόητους". Ας πούμε για παράδειγμα. Έχω βάλει στόχο να βγαίνω κάθε μέρα για περπάτημα, επειδή αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα.
Αν έχω διαπιστώσει ότι το να συναντώ κάποιον συγκεκριμένο φίλο, με "ανεβάζει", οπότε πρότεινέ του να βρίσκεστε πιο συχνά. Και άλλα μικροπραγματάκια. Και να δεις, που όταν θα αρχίσεις να τους πραγματοποιείς, η αυτοπεποίθησή σου θα μεγαλώσει και τότε θα καταφέρεις να βάζεις όλο και πιο υψηλούς στόχους τους οποίους και αν δεν πετυχαίνεις, τουλάχιστον θα τους έχεις προσπαθήσει.
ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ, ΜΑ ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΛΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΙΑ ΣΤΟΧΟΥΣ. Έχουμε ακόμα και αν δεν είναι πλήρως διαμορφωμένοι στο κεφάλι μας. Είναι κατά πρώτον, η ίδια η ζωή μας. Ο μεγαλύτερος στόχος όλων. Να έχεις πάντα θετική σκέψη και να μην ξεκινάς με άρνηση, γιατί τότε θα βρεις μόνο προβλήματα. Και χαμογέλα... Όλα θα πάνε καλά... Όλα...