Γεια σας κι από μένα και καλή δύναμη σε όλους
μπαίνω καμιά φορά στο χώρο και διαβάζω για να πέρνω δύναμη και θάρρος να συνεχίζω. Δε συμμετέχω γιατί νοιώθω ότι, δε μπορώ να βοηθήσω και φοβάμαι να μην παρεκτραπώ (δε με εμπιστεύομαι ιδιαίτερα .....)
Νοιώθω ότι η συμπεριφορά μου είναι κάπως εκκεντρική γιατί όταν μπαίνω σε αυτό το χώρο νοιώθω τα προβλήματα μου να μηδενίζοντε (σε σχέση με μεγαλύτερα που διαβάζω εδώ μέσα) αλλά αποφάσισα να κάνω μια αναφορά. Νοιώθω την ανάγκη να ακούσω μια γνώμη από κάποιον ειδικό (για ΄μένα ειδικοί είναι αυτοί οι οποίοι δίνουν τη μάχη, όχι όσοι την συντονίζουν) κάποιος να μου μιλήσει έτσι κουβέντα να γίνεται.....
Τη ζωή μου δεν την είχα ποτε σε εκτίμηση και όταν ακούω να λένε να γύρναγαν στο παρελθόν και να διόρθωναν πράγματα εγώ κοιτώ σα "χάνος" και σκέφτομαι "εγώ μπορώ να το προχωρίσω λίγο;". Ποτέ δεν υπήρξα οπαδός του αθλήματος "ζωή" αλλά έχω συμβιβαστεί μετά από πολλές προσπάθειες......σπούδασα, εργάζομαι, κυκλοφορώ στο κέντρο της πόλης μου, έκανα φίλους, ανοίγω τον κύκλο μου, διασκεδάζω....πλέον θεωρώ ότι δεν υπάρχει κάτι που να θέλω και να μη μπορώ να το κάνω ενώ στον αμμέσως επόμενο χρόνο νοιώθω ότι δε μπορώ να διαχειρηστώ όλα τα προηγούμενα.....έχω πολλούς γνωστούς δε θυμάμαι ονόματα ή ακόμα και φάτσες (τους σβίνω από τη μνημη μου) δε μπορώ να κυκλοφορώ υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μου, οι φίλοι μου; μα εγώ δεν έχω φίλους είμαι μόνη....η οικογένεια μου; κανείς δε με νοιάζεται....Δυσκολεύομαι να διαχειρηστώ τη ζωή μου. Κάποια βράδυα δε μπορώ να κοιμηθώ και κάποια άλλα κοιμάμαι και κάποια πρωινά ξυπνάω μέσα στην ενέργεια με "καθαρό" μυαλό και κάποια άλλα ξυπνάω και κλαίω...(και όταν το συνηδιτοποιώ φορτώνω και νευριάζω, γιατί 1 πρωί το δέχομαι ξύπνησα ανάποδα, αλλά 1 βδομάδα πάει πολλύ, πως επιτρέπω στον εαυτό μου κάτι τέτοιο
Τα τελαιυτέα 2 χρόνια το έχω ρίξει στο αλκοόλ (μικρές ποσότητες σε καθημερινή βάση) αυτό το κόλπο το ανακάλυψα όταν με έπιασε κάτι σαν μη ελέξιμο άγχος. Μια περίοδος 1-2 μήνες (δε θυμάμαι) όπου με 2-3 ώρες το πολύ ύπνο σηκονόμουν με ενέργεια (και πολλά νεύρα) έπρεπε να πάω γραφείο για τα προς το ζην (χηρότερο μου έκανε αλλά ευτυχώς δεν έχασα τη δουλειά μου τότε), σειρά είχε η ποδηλασία, τρέξιμα, τέννις, περπάτημα δε θυμάμαι τι άλλο, φαγητό ελάχιστο έως καθόλου (έσπασα το ρεκόρ ασητίας μου). Όταν είδα τρέμουλα, υδρώτα, και άλλα σωματικά καμπανάκια, συνηδητοποίησα ότι δεν έπρεπε να ηρεμίσω..........βλακείες, κάπου εκεί ανακάλυψα το αλκοόλ.......
Επίσης τα τελευταία 2 χρόνια νοιώθω θυμό, αυτό κι αν είναι δύσκολο στη διαχείρηση....
Δυστυχώς όσο περνάνε τα χρόνια έμπρακτα πλέον παρατηρώ ότι γίνομαι πιο ευάλωτη στο διαβολάκι που κρύβεται μέσα μου και αρχίζω να χάνω τη δύναμη και τον έλεγχο....
Όλα αυτά είναι ανθρώπινα - "φυσιολογικά" συναισθήματα - προβληματισμοί, κάπως έτσι νοιώθουν και οι υπόλοιποι αλλά τη χαίροντε τη ζωή και τους αρέσει, μήπως τελικά είμαι κακομαθημένη και θέλω τη ζωή σε όλα εύκολη? Παιδιά συγνώμη αλλά δεν έχω μέτρο σύγκρησης πέραν των δικών μου εμπειρειών.....

Συγνώμη για ορθογραφικά και συντακτικά λάθη αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να συμφιλιωθώ με τις σκέψεις μου και τα αισθήματα μου και με κάνουν νευρική.....

Ελπίδα προσωπικά πιστεύω πως η αξία της ζωής βρίσκεται σε μια λέξη....στ' όνομα σου!

Ελπίδα ,αν και ζήτησες την γνώμη από αυτούς που βιώνουν διαταραχές στο συναίσθημα και όχι από κάποιον <<ειδικό>> μπήκα στον πειρασμό να σου απαντήσω ,αν και δεν ανήκω σε καμία από τις δύο περιπτώσεις .Μπορώ όμως να σου πω με βάση τα βιώματα μου ,πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει νοιώσει το <<μπέρδεμα>> που αναφέρεις .Η ζωή δυστυχώς ( το λέω συνέχεια , σε βαθμό που γίνεται και βαρετό αλλά είναι η αλήθεια ),φέρνει πότε μήλα ,πότε φύλλα και τα μεν τα δεχόμαστε ευχαρίστως και τα απολαμβάνουμε ,δεν είμαστε όμως το ίδιο έτοιμοι να αποδεχθούμε και τις άσχημες πλευρές της και τις κακοτυχίες που μπορεί να μας προκύψουν.Μεγαλωμένοι κάποιοι από μας σε ροζ συννεφάκια αρνούμαστε να δεχθούμε το γκρίζο χρώμα στη ζωή μας που μοιραία κάποια στιγμή θα έρθει ή αν έχουμε την ατυχία να περάσουμε μια άσχημη παιδική ηλικία ,έχουμε το ανικανοποίητο όπου και ευχάριστα να μας προκύψουν αργότερα δεν μπορούμε να τα γευτούμε σε όλη τους την διάσταση .Και πάει λέγοντας .Ειδικά σε αυτούς τους καιρούς που η μοναξιά μεγαλώνει,διότι έχουμε πολλούς γνωστούς και ελάχιστους φίλους ,ο ανταγωνισμός και η ανασφάλεια χτυπάνε κόκκινο και η υποκρισία περισσεύει ,αναγκαζόμαστε να επιστρέψουμε στον εαυτό μας και να επιβιώσουμε μαζί του .Ας τον κάνουμε λοιπόν όσο μπορούμε (τον εαυτό μας) ένα ασφαλές λιμάνι ,ας τον φροντίσουμε ,ας τον κανακέψουμε ,ας τον αγαπήσουμε γιατί είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε και αν τα βρούμε μαζί του ίσως τα βρούμε και με τους άλλους και προπάντων με την ίδια τη ζωή.

ελπίδα, εγώ νομίζω πως έχω μπερδευτεί. λες πως δεν υπήρξες ποτέ οπαδός της ζωής. και σε καταλαβαίνω γιατί ούτε εγώ ήμουν ποτέ. εκεί που σε χάνω είναι στο σημείο που ξετυλίγεις το κουβάρι της ζωής σου δεν καταλαβαίνω αν όντως έχεις διάθεση να βελτιώσεις την ποιότητα της ζωής σου ή απλά όπως λες κ εσύ "κουβέντα να γίνεται";

υγ: η ζωή είναι ακριβώς όπως τη σκεφτόμαστε. εμείς την ορίζουμε ως φυσιολογική ή μη φυσιολογική ανάλογα με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις μας.

Γεια σε όλους και ευχαριστώ..... : )

Θανάση ναι έχεις δίκιο όταν σταματάς να ελπίζεις ξεκινάει το ντόμινο.....
Ολυμπία μου, μάχη δίνει ο κάθενας. Ακόμα και οι "ειδικοί".....στη προσωπική τους ζωή....σε αυτά που γράφεις έχεις δίκιο. Να διευκρινίσω όμως κάτι.Προσωπικά η διαδικασία να ανταπεξέλθω μόνη μου (να ζήσω μόνη και ανεξάρτητη) με ζόρισε τοοόσο πολύ που μόνο η ιδέα να επαναλάβω το εγχείρημα με κάνει να δυσκολεύομαι ακόμα και να σκεφτώ. Η πιο όμορφη περίοδος της ζωής μου ήταν όταν ένοιωθα όλα τα μέλη της οικογένειας μου ευτυχισμένα, ίσως κι αυτό να ήταν ένα λάθος (βασίζω την ευτυχία μου στην ευτυχία των άλλων) αλλά έτσι το νοιώθω τι να κάνω. Σε αυτούς τους καιρούς λοιπόν εγώ νοιώθω σαν ψάρι έξω από τη γυάλα (αν και δε νομίζω ότι φταίνε οι καιροί αλλά το ψάρι και η γυάλα ) όσο το σκέφτομαι τόσο δε ξεκολλάω από την αρχική μου άποψη: Ζωή; ευχαριστώ δεν τρελαίνομαι κι όλας! Δε διαφωνω με ότι έχεις γράψει, η λογική μου, μου λέει τα ίδια, αλλά η συναισθηματική νοημοσύνη τα ανάποδα.....άρα επιρεάζεται και η κρίση μου και γιαυτό ταλαντεύομαι τόσο.....
Βασίλη νομίζω κουβάντα να γίνεται.....

Η ζωή….είναι γνωστό το «Καλή η ζωή αλλά είναι γκόμενα αλλουνού»! Δηλαδή τη γουστάρω μεν αλλά αυτή είναι αλλού….

Όντως συμβαίνει, όταν δεν μας δίνει αυτά που ζητάμε, που επιθυμούμε, που θέλουμε. Βέβαια κάτι μας δίνει, καλό ή κακό. Έτσι εγώ είμαι αρτιμελής και απογοητευμένος από τη ζωή ενώ ο συνάνθρωπος που είναι τετραπληγικός είναι πιο ευτυχής. Ο φτωχός πιο πολύ από τον πλούσιο, ο άρρωστος πιο πολύ από τον υγιή, ο άσχημος πιο πολύ από τον όμορφο, ο στρατιώτης πιο πολύ από τον στρατηγό…. Κάτι συμβαίνει εδώ…

Η λύση δεν είναι να μην επιθυμεί ο στρατιώτης να γίνει στρατηγός αλλά η διαδικασία της εξέλιξης κι ας μην τελεσφορεί πάντα. Το ταξίδι για την Ιθάκη, που βέβαια δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα και συν τοις άλλοις ελλοχεύει ο κίνδυνος αν κι όταν φτάσεις στην Ιθάκη, η Πηνελόπη να έχει ήδη τελειώσει την ύφανση της!!!! Τι μένει? Μα το ταξίδι, στο οποίο είμαστε όλοι επιβάτες.

Νεαρός διάβασα το «Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις» κι αν τότε ήθελα να αγκαλιάσω όλους τους ανθρώπους, σήμερα κρατάω τουλάχιστον τον τίτλο του :
Να ζω : - Με ένα παιχνίδι μάχης του μικρού Αλέξανδρου με αδελφή μου στη γιορτή της
-Με μια μπύρα βράδυ καλοκαιριού στην βεράντα
-Με μια όμορφη μουσική ή ταινία
-Με το ξυπνητήρι να χτυπά στις 5 για τη δουλειά και να κάνω το Σταυρό μου
γιατί μπορώ και σηκώνομαι και το ευχαριστιέμαι.
-Με μια κουβέντα στο net
Να αγαπώ : - Με ένα τηλέφωνο
-Με ένα μήνυμα
-Με μια γλυκιά κουβέντα
-Με ευγένεια
-Μ’ ένα μπουκέτο λουλούδια
-Μ’ ένα φιλί
Να μαθαίνω : - Ότι είναι δυνατό να μάθω διαβάζοντας, ταξιδεύοντας, παρακολουθώντας,
Συζητώντας, γράφοντας, μελετώντας, σπουδάζοντας, παίζοντας.

Και προβλήματα? Μα σαφώς και υπάρχουν προβλήματα και είναι καλό γιατί αλλιώς δεν θα είχε ουσία η ζωή. Θα τα λύσουμε!!!! Ορθώς θα σκεφτεί κάποιος ότι για παράδειγμα στα μαθηματικά υπάρχουν άλυτες εξισώσεις….ίσως να υπάρχει πάντα κάτι άλυτο για να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε θεοί αλλά θνητοί!!! Ένα ταξίδι είναι…ας το χαρούμε, ας το ζήσουμε.

Μία μικρή διευκρίνηση ,θα ήθελα να κάνω ,εννοώ επιστρέφω στον εαυτό μου ,δεν σημαίνει απαραίτητα απόλυτη μοναξιά ,σημαίνει αφουγκράζομαι τις ανάγκες του και προσπαθώ να ικανοποιήσω μέρος από αυτές κιαν κάτι δεν είναι υλοποιήσιμο ,ε ,δεν χάλασε και ο κόσμος ,συμβιβάζομαι και πάω παρακάτω και επιπλέον δεν επιτρέπω παρεμβολές από τοξικές επηρροές ανθρώπων που χαλάνε την ηρεμία μου.Ασφαλώς η οικογενειακή γαλήνη και η αδιατάρακτη ζωή μέσα στους κόλπους της οικογένειας είναι το άριστο και εκεί πρέπει να επιστρέφουμε πάντα για να παίρνουμε και γιατί όχι να δίνουμε δύναμη ,όταν κάποιος το έχει ανάγκη.

elpida έγραψε:
η προσωπική μου εμπειρία, ελπίδα, μου λέει ότι δεν χρειάζεται να είσαι οπαδός της ζωής για να ζεις τη ζωή σου ευχάριστα ή με άλλα λόγια να έχεις καλή ποιότητα ζωής.
το έχεις σκεφτεί; γιατί πίστεψέ με η γυαλά είναι -εκεί ήταν πάντα- και έχει χώρο και για σένα...