Γεια σας χαιρομαι πολυ που βρηκα αυτο το site και θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας την ιστορια μου. Πρωτα απο ολα με λενε Δομνα και ειμαι 19 χρονων.
Περνωντας στη σχολη μου πριν 1,5 περιπου χρονο πιστευα πως ολα θα πηγαιναν καλυτερα στη ζωη μου και θα γνωριζα νεα ατομα που θα γινομασταν φιλοι,μιας και στο σχολειο ειχαν γινει χιλια δυο με τα κοριτσια και ειχα χασει πασα ιδεα για μερικα ατομα που θεωρουσα φιλες μου.
Στην αρχη,λοιπον,γνωρισα αρκετα παιδια που τους εφερα σε επαφη με αλλα που ειχα γνωρισει επισης στη σχολη και εγιναν φιλοι,ομως καταλαβαινα πως απο ενα σημειο και μετα αφου γνωριστηκαν εγω τους ημουν περιττη. Και δεν ειναι ιδεα μου,κανονιζαν να βγουν και δεν μου ελεγαν ή αν μου ελεγαν δεν ενιωθα καλα. Αυτο φυσικα συνεχιζεται ακομη και τωρα, δεν εχω ουσιαστικα κανεναν φιλο να βγω. Με θυμουνται μοναχα οταν θελουν καποια σημειωση ή γενικα εχουν καποιο συμφερον..μετα δια μαγειας χανονται.
Οταν ξεκινησε η σχολη μου,εκεινη την περιοδο τα ειχα φτιαξει και με το πρωην αγορι μου,και ετσι δεν ειχα ιδιαιτερο προβλημα. Γιατι παρολο που εν μερει μεναμε μακρυα ο ενας απο τον αλλον,μιλουσαμε συχνα και γενικα μου κρατουσε παρεα. Τωρα που εχουμε χωρισει εδω και 3 μηνες ειμαι χαλια οσο ποτε. Και δεν ειναι μονο το αισθημα της μοναξιας αλλα γενικοτερα νιωθω πως πνιγομαι.
Ο χωρισμος μου με το πρωην αγορι μου μου στοιχισε ακριβα,δεν εφταιγα σε κατι εγω που λενε πως στον χωρισμο παντα και οι 2 φταινε..οχι..απλα λογω μιας παρεξηγησης εγινε οτι εγινε..μεσω καποιων κοινων γνωστων. Εκανα οτι μπορουσα για να ξαναερθει πισω,αν και αυτος στην προκειμενη περιπτωση εφταιγε ετσι οπως μου συμπεριφερθηκε και δεν με πιστεψε,αλλα δεν βγηκε πουθενα. Ξερω πως με αγαπησε και ολα ειναι ενας καθαρος εγωισμος και οσο το σκεφτομαι τρελενομαι. Δεν ηταν η πρωτη μου σχεση,ομως ηταν το μοναδικο ατομο που με εκανε να νιωσω τοσο ομορφα οσο κανενας αλλος.
Τελοσπαντων,θελω να καταληξω πως πιστευω πως εχω καταθλιψη και οχι λογω του χωρισμου μου αλλα γενικοτερα απο οσα εχω περασει. Απο παλια απο οσο θυμαμαι τον εαυτον μου ενιωθα "καπως" ,ειδα προσφατα μια εκπομπη ενος ψυχολογου που ελεγε πως δεν ειναι κακο σε μερικες περιπτωσεις να γινει η ληψη φαρμακων/
Μια συμβουλη αν θα θελατε θα μου ηταν χρησιμη.
Να 'στε καλα!

Νέα κοπέλα είσαι και η χ,ψ συμπεριφορά μερικών ατόμων στη σχολή σου δε θα έπρεπε να σε επηρεάζει - μπορείς άνετα να κάνεις παρέα με άλλα άτομα αν πιστευεις πως αυτοί που κάνεις τώρα δεν είναι σωστοί απέναντί σου. Για τον πρώην σου, 19 χρονών είσαι ακόμα, ισχύει το ίδιο που έγραψα για τους φίλους: θα βρεις άλλον/άλλους, και με κάθε επόμενη σχέση θα καταλαβαίνεις ότι η προηγούμενη έληξε για κάποιο λόγο. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο

Αν πιστευεις ότι "κάτι τρέχει" και αισθάνεσαι ότι θα σου έκανε καλό να μιλήσεις σε κάποιον ψυχολόγο, κάνε το. Και μαζί θα βρείτε τί και πώς και μετά βλέποντας και κάνοντας.

Kitty μου σε ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου!
Εχω απογοητευτει γενικα απο πολλα ατομα και μου ειναι δυσκολο να εμπιστευτω τωρα ξανα καποιον. Μπορει να ακουγουμαι λιγο υπερβολικη αλλα ετσι πιστευω πως εχουν τα πραγματα.
Δεν ειμαι κ πολυ σιγουρη αν θα μπορουσε καποιος ψυχολογος να με βοηθησει να βγω απο αυτον τον βουρκο μιας και στην επαρχια που σπουδαζω εχω δει μοναχα μια ταμπελα,πηρα τηλεφωνο να μου κλεισει ραντεβου και μου ειπε πως εχει πολλα ραντεβου και πως θα με επαιρνε τηλ. αλλα τιποτα .
Δεν ξερω τι να κανω..

Domna, γειά σου
Γιατί πιστεύεις πως δεν έχεις φίλους? Σπουδάζω κι έγώ, και γενικά δεν είμαι απο τα πιο ανοιχτά άτομα, όμως όταν είμαι θετική τότε βλέπω και τους γύρω μου θετικούς απέναντί μου. Άλους φίλους γενικά εκτός σχολής έχεις να κανετε παρέα?
Ο χωρισμός μαλλον θα ήρθε και θα έδεσε στην όλη κατάσταση :\ (καταλαβαίνω γιατί κ γω πρόσφατα χώρισα και μου είναι πολύ δύσκολο).
Πάντως μη κλείνεσαι ειλικρινά.. όσο και να το έχεις ίσως ανάγκη. Πολλές φορές εγώ έχω την ανάγκη να κλειστώ στον εαυτό μου (όχι κατ' αναγκη μεσα στο σπίτι, απλά στο 'καβούκι' μου) όμως αυτό με κάνει πιο "άρρωστη" πιο άσχημα ψυχολογικά, και όλο αυτό το δημιουργώ και το τρέφω εγώ η ίδια! και έτσι μπορεί να βγώ με το ζόρι (μια στις τόσες, σπάνια...!!) αλλά καταλαβαίνω πως κανει καλό στη ψυχική μου υγεία.. ελπίζω να μη σε μπέρδεψα..
Γιατί πιστεύεις ότι έχεις κατάθλιψη?

Γεια σου spoon
οχι δεν εχω παρεα. Αρκετα παιδια πηγαινοερχονται καθημερινα στη σχολη,δηλαδη δεν μενουν εδω που μενω και εγω και ειναι η σχολη,για να αποφευγουν τα εξοδα αλλα και επειδη γυριζουν στα σπιτι τους. Και ετσι λοιπον η "φιλια" μου με 2-3 ατομα..σταματαει εκει.
Προσπαθω να ειμαι "θετικη" οπως λες αλλα τα παιδια δεν ειναι τοσο ανοιχτα απεναντι μου,κ ετσι περα απο τα τυπικα δεν το συνεχιζουμε.Θα με πλησιασουν μονο επειδη θελουν σημειωσεις ή θελουν να ζητησουν κατι. Και δεν το λεω επειδη ειμαι κανενα ψωνιο ή ψιλομυτα,προς Θεου,απλα επειδη πηγαινω συνεχεια στη σχολη νομιζουν πως κραταω καλες σημειωσεις. Ετσι οπως γραφω κιολασ γρηγορα-γρηγορα στο τελος δε καταλαβαινω ουτε και εγω η ιδια τα γραμματα μου..
Ειχα παει μερικες φορες στην παρεα τους,αλλα καταλαβαινα πως το κανανε για να "με εχουν" και καλα μαζι τους....αλλα το καταλαβαινα βρε παιδια πως ημουν περιττη .....
Γενικα,οταν καποιος με πλησιαζει απο συμφερον ή καλοπροαιρετα το καταλαβαινω,και ετσι οταν καποια στιγμη αρνηθηκα να δωσω σημειωσεις σε καποιες κοπελες εγινα η κακια.
Ξερω πως ισως δεν επρεπε να σκεφτομαι ετσι και να ειμαι στους αλλους πιο "καλη",πιστεψτε με ομως δεν μπορω...οχι επειδη δεν θελω αλλα επειδη εχω κουραστει.
Διαβασα καποια αρθρα για θλιψη και ειδα καποια βιντεο που ελεγαν πως αν μερικα συναισθηματα συνεχιζονται παραπανω απο ενα προκαθορισμενο διαστημα π.χ. 2-3 εβδομαδων ειναι μιας μορφης καταθλιψης. Δε θελω να θεωρω τον εαυτον μου καταθληπτικο αλλα αν βλεπατε πως ειναι η ψυχη μου μεσα,θα καταλαβαινατε.
Η οικογενεια μου δεν ηταν συμφωνη στο να παω σε ψυχολογο και πως αν θελω να συζητησω
να το συζητησω μαζι τους,ομως παρολο που τους ανοιχτηκα και τα συζητησαμε...καταληξαμε πως να συνεχισω εγω την σχολη μου και να μην τους δινω σημασια. Δεν ειναι ομως αυτο λυση... αποφασισα λοιπον να κλεισω ενα ραντεβου στον ψυχολογο-αν και δε με εχει παρει τηλεφωνο ακομα- και να αναζητησω καποια βοηθεια ,οσο δηλαδη προσφερεται,απο το ιντερνετ στο site σας δηλαδη.
Εντομεταξυ εκτος των αλλων,με τρωει ακομη μεσα μου η απορια αν αισθανεται ο πρωην μου κατι και γενικα νιωθω μια αδικια για το πως ηρθαν τα πραγματα.. Δεν νιωθω μοναχα για τον χωρισμο μου θλιψη οπως ειπα ενιωθα και πιο παλια,οσο ημασταν μαζι,αλλα ηταν σε πιο μικρο ποσοστο...

δομνα καλως ηρθες στο ΜΑΖΙ...

το πρωτο που σκεφτηκα με αυτα που εγραψες στο πρωτο ποστ ειναι πως σιγουρα κανεις κ συ κατι λαθος στις σχεσεις σου με τους αλλους.
κ στο λεω αυτο γιατι το κανω κ εγω...
συνηθως κοιταμε τα λαθη των αλλων κ δν κοιταμε τα δικα μας.
μν νομιζεις πως δν το εκανα κ πως ακομη δν το κανω!
τσεκαρε το λιγο κ αυτο.
στο λεω εντελως φιλικα, ναι?

οσο για το αν περνας καταθλιψη μονο ειδικος μπορει να στο πει αυτο.
κλεισε ενα ρατεβου με ενα ψυχολογο κ θα σε βοηθησει αυτο.


επισης να σου πω πως αν εχεις λογαριασμο στο facebook σε περιμενουμε εκει!
εχουμε μια κλειστη ομαδα...
στειλε μου ενα προσωπικο μνμ για να μπεις στην ομαδα.

ΔΟΜΝΑ ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΙ ΕΓΩ ΟΤΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΦΤΑΙΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΙΣΩΣ Ο ΕΝΑΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΙΔΙΟ ΕΥΘΥΝΗΣ, ΨΑΞΕ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΜΗΝ ΒΓΑΖΕΙΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΡΟΤΙΜΩΤΕΡΟ ΝΑ ΕΠΣΚΕΦΤΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΕΙΔΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΕΙ ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΕΥΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΟΛΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.