Barbie καλώς μας όρισες!! Μ αρέσει που ήρθε και μία ηρωίδα παραμυθιού στο σπίτι μας!
Καταρχήν θέλω να σου πω συγχαρητήρια για την αξιέπαινη στάση σου απέναντι στην κατάθλιψη και ειδικά με τόσο τραυματικά γεγονότα που βίωσες. Όντως, όσοι έχουμε περάσει από εκεί, ξέρουμε πόσο δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο να "βγεις" από τη μέγγενή της. Το ίδιο έχω καταφέρει και εγώ στην 10 χρονη και βάλε μάχη μου μαζί της.
Θα ήθελα τώρα να σχολιάσω το θέμα της φαρμακευτικής αγωγής. Μετά από 7 χρόνια καθημερινής κατάποσης χαπιών, είπα (σε συννενόηση με τη γιατρό μου όμως) να δοκιμάσω πως θα τα καταφέρω και χωρίς αυτά. Σιγά σιγά τα μειώσαμε και κάποια στιγμή τα διέκοψα εντελώς. 7 μήνες ήμουν εκτός φαρμακευτικής αγωγής. (ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΩ ΛΑΧΕΙΟ ΣΤΟ 7;)
Όμως, επειδή είναι πολύ δύσκολες οι εποχές, ήρθαν κάποια γεγονότα πολύ επιβαρυντικά και υποτροπίασα. Τότε η γιατρός μου είπε ότι δεν υπάρχει λόγος να το "παίζω ήρωας και γενναία" κάτι που με βρήκε απόλυτα σύμφωνη. Οπότε τα ξεκίνησα πάλι σιγά σιγά και να μαστε. Αυτό που με έκανε να συνειδητοποιήσω αυτή η φάση είναι ότι προτιμώ να πίνω κάποιο χάπι την ημέρα (από τα 9 που έπινα για 2-3 χρόνια περίπου) αλλά να είμαι καλά, παρά να ρισκάρω την πρόκληση επεισοδίου (που το χω περάσει αλλά το διαχειρίστηκα αξιοπρεπώς). Ο μεγάλος μου φόβος είναι η διαταραχή πανικού που τότε με είχε διαλύσει. ΑΥΤΟ ευχαριστώ αλλά δεν το ξαναπερνάω. Μία κρίση πανικού μου προκλήθηκε τότε στη διακοπή των φαρμάκων και με έριξε πολύ. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε, ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που εξαρτώνται από κάποια φάρμακα, ώστε να ζουν ποιοτικά τη ζωή τους. ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟ ΜΕΤΡΑΕΙ.
Το ότι ξεκίνησες ψυχοθεραπεία είναι πολύ σημαντικό. Εμένα με βοήθησε πάρα πολύ στην αυτοδιαχείριση, την αλλαγή τρόπου σκέψης και τελικά στον έλεγχο της ζωής μου.
Κλείνοντας θέλω να σου πω να χαίρεσαι την οικογένειά σου, τα παιδάκια σου (τα οποία είναι φυσικά αντικαταθλιπτικά -εγώ έχω τα ανηψάκια μου-) και για ό,τι μα ό,τι χρειαστείς, ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ. ΜΑΖΙ ΣΟΥ. ΜΑΖΙ.