Καλησπέρα από Θεσσαλονίκη!
Θα σας εξηγήσω όσο ποιο σύντομα μπορώ αυτό που μου συμβαίνει το τελευταίο 1 χρόνο περίπου: Είμαι 20 χρονών άντρας, και όλα ξεκίνησαν πέρσι το καλοκαίρι στο 1ο χρόνο της σχολής μου. Καταρχήν σαν άτομο ήμουν πάντα ντροπαλός και συνεσταλμένος, χωρίς πολλούς φίλους και χωρίς κατακτήσεις στο γυναικείο φίλο. Ωστόσο ήμουν μια χαρά από ψυχολογική άποψη. Ήμουν χαρούμενος με τη ζωή μου. Ωστόσο με το που μπήκα στη σχολή που ήθελα πέρσι, ξεκίνησα ξαφνικά να αλλάζω τρόπο σκέψης. Αποφάσισα να μην είμαι τόσο ντροπαλός, και να δημιουργήσω ξανά ή μάλλον να ξανακερδίσω τους χαμένους φίλους. Άρχισα ξαφνικά να διακατέχομαι από ένα συναίσθημα το ότι δεν έζησα τη ζωή όσο οι άλλοι, και ότι πρέπει να βγαίνω κτλ, πρωτού μεγαλώσω και δεν τα ζήσω. Αυτό με έφερε σε μια φάση, το να μην θέλω να κάθομαι σπίτι, και να θέλω να βγαίνω συνέχεια έξω. Όταν είμαι στο σπίτι δεν το αντέχω και βγαίνω συνέχεια έξω, έστω και μόνος μου. Μέσα στο σπίτι έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον από αυτά που έκανα παλιά. Με λίγα λόγια για να μην μακρυγορήσω άλλο, αισθάνομαι κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μου και να θέλω να τη ζήσω. Πράγματα που παλιά με ευχαριστούσαν πολύ πλέον τα βαριέμαι. Έχω επικεντρωθεί στις παρέες μου. Αισθάνομαι δηλαδή συνεχώς μια στενοχώρια που δεν ξέρω το γιατί. Αλλά όταν βγαίνω με παρέα κτλ, μου φεύγει όλο αυτό και αισθάνομαι μια χαρά. Λέτε ότι είναι κατάθλιψη; Να πάω σε ένα γιατρό; Τι μου προτείνετε;

Γεια σου Dreamer και καλώς ήρθες,

Το να προσπαθήσει κανείς να κάνει διάγνωση σε ένα φόρουμ είναι αν μη τι άλλο επικίνδυνο.
Η κατάθλιψη έχει κάποια συμπτώματα, τα πιο χαρακτηριστικά από τα οποία είναι:
- Καταθλιπτική διάθεση σχεδόν κάθε μέρα, για τη μεγαλύτερη διάρκεια της ημέρας,
- Ανηδονία, δηλαδή αδυναμία να νιώσεις ευχαρίστηση με δραστηριότητες που παλαιότερα σου έδιναν ευχαρίστηση,
- Διαταραχές ύπνου ή / και όρεξης,
- Αισθήματα ενοχής, ότι δεν αξίζεις τίποτε, απελπισίας,
- Διαταραχές συγκέντρωσης και απώλεια ενέργειας,
- Σκέψεις αυτοκτονίας,
με διάρκεια τουλάχιστον 2 εβδομάδων.

Μόνο κάποιος γιατρός όμως μπορεί να τα εκτιμήσει.

Στη δική μου περίπτωση, μου πήρε καιρό να καταλάβω τι μου συμβαίνει, νομίζω γιατί τα συμπτώματα ξεκίνησαν πολύ σταδιακά και κατά κάποιο τρόπο ύπουλα. Επίσης, δεν ήταν κάθε μέρα το ίδιο άσχημα, όποτε κατά κάποιο τρόπο πίστευα ότι ήταν κάτι παροδικό, που θα περάσει από μόνο του (αλλά δεν πέρασε).

Νομίζω υπάρχουν πολλές γκρίζες ζώνες σε θέματα ψυχικής υγείας, δηλαδή πέρα από κάποιες περιπτώσεις που είναι τυπικές, υπάρχουν και άνθρωποι με μη τυπικές εκδηλώσεις ή που μπορεί να μην πληρούν όλα τα κριτήρια για μία ιατρική διάγνωση, αλλά που παρ'όλα αυτά υποφέρουν ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο ευτυχισμένοι όσο θα μπορούσαν να είναι με λίγη βοήθεια.

Είναι σημαντικό να μιλάμε και να ανταλλάσουμε εμπειρίες. Φαίνεται ότι κάτι σε απασχολεί και ελπίζω ότι εδώ θα βρεις κατανόηση και ενδιαφέρον. Άνθρωποι που είναι ευαίσθητοι και εσωστρεφείς έχω την εντύπωση ότι είναι και πιο ευάλωτοι. Επειδή όμως είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις ένα επεισόδιο κατάθλιψης νωρίτερα παρά αργότερα, θα ήταν καλή ιδέα να το συζητήσεις με κάποιον που έχει τις κατάλληλες ιατρικές γνώσεις. Υπάρχουν "όπλα" ή "εργαλεία" που ίσως σε βοηθήσουν και δεν εννοώ κατ' ανάγκην φάρμακα (από τα οποία προσωπικά παίρνω μεγάλη βοήθεια). Στο κάτω-κάτω τι έχεις να χάσεις;

Ευχαριστώ για την απάντηση σου! Δεν ξέρω αν πρέπει να παώ σε ειδικό. Είμαι πολύ μπερδεμένος μέσα μου. Δεν ξέρω ακριβώς τι μου συμβαίνει. Φοβάμαι μην πάω τζάμπα, από την άλλη φοβάμαι μήπως κακώς δεν πηγαίνω. Θα το σκεφτώ καλα και θα δώ!

Βασικά για να συνεχίσω την πρώτη μου δημοσίευση(τώρα βρήκα την όρεξη να γράψω) δεν μπορώ να καταλάβω πως άλλαξα έτσι. Μέχρι το 1ο έτος στο πανεπιστήμιο(πέρσι δηλαδή) ήμουν μια χαρά ψυχικά. Δεν είχα πολλούς φίλους όμως αισθανόμουν ευχαριστήση με πολλά πράγματα(πχ αθλητισμός) Τώρα τελευταία ξαφνικά ξύπνησα και είπα στον εαυτό μου: '' κάτσε ένα λέπτο, πότε θα ζήσεις τη ζωή σου; Είμαι ήδη 20 χρονών. Σκέφτηκα πότε θα κάνω σχέση με κοπέλα; πότε θα έχω αληθινούς φίλους; πότε θα φύγει αυτός ο ντροπαλός χαρακτήρας μου; Αυτό είχε σαν συνέπεια να ξυπνήσει μέσα μου ένας άλλος εαυτός. Άρχισα να κάνω παρέες, να βγαίνω έξω σε μέρη που δεν τα ήξερα κάν(μπαρ, κλαμπ κτλ), απλά η ντροπαλότητα που έχω δεν έχει φύγει, ειδικά με τις γυναίκες, όπου δεν μπορώ να τις μιλήσω καν. Το αποτέλεσμα; Να είμαι συνεχώς σε μια υπερκινητικότηα και να θέλω να είμαι όλο έξω, να ''ζήσω'' τη ζωή μου. Επίσης έχω και συνεχώς αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό μου(αυτό πάντα το είχα). Έχω απίστευτα χαμηλή αυτοπεποίθηση, παρόλου που δεν έχω κάτι κακό πάνω μου. Και κάποιες φορές τώρα τελευταία όταν βγάινω με παρέες, επειδή εγώ δεν είμαι πολύ ομιλητικός, ούτε η ''ψυχή'' της παρέας, πολλές φορές βαριέμαι εύκολα, και θέλω να φύγω από τις παρέες. Θέλω να είμαι το επίκεντρο, να κρέμονται όλοι από εμένα, αλλά τίποτα. Δηλαδή πλέον έχω χάσει τον ενδιαφέρον για πράγματα που μου άρεζαν, και έχω επικεντρωθεί στις παρέες και στο να ζήσω όσα ποιο πολλά μπορώ, και να βρώ κοπέλα. Έχω πρόταση για δουλειά το καλοκαίρι, αλλά σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να πάω γιατί θα χάσω ''πολύτιμο'' χρόνο από τις παρέές. Επίσης έχω βαρεθεί απίστευτα το διάβασμα, και έχω αφήσει λίγο τη σχολή. Τι λέτε είναι αυτό; Γιατί μου συμβαίνει, εφόσον πριν 1 χρόνο ήμουν τέλεια; Οικογενειακά είμαι τέλεια δεν έχω κάνενα πρόβλημα, και ούτε έχω κανένα ψυχολογικό τραύμα. Είχα μια καλή παιδική ηλικία. Δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Πραγματικά. Δεν το έχω πεί σε κανέναν, και το κρατάω για τον εαυτό μου. Γενικά είμαι πολύ κλειστός άνθρωπος και δεν εξωτερικεύω τα συναισθήματα μου. Εγώ αυτό που πιστεύω είναι ότι έχω αργήσει να ωριμάσω, και επειδή ακόμα είμαι στην εφηβεία, ωριμάζω τώρα, και θα μου περάσει. Τι λέτε εσείς;