Πρώτη μου φορά σε φόρουμ και δεν ξέρω τι πρέπει να μοιραστώ. Είμαι απελπισμένη και σκέφτομαι ότι έστω και γράφοντας ανώνυμα εδώ, είναι ένα μεγάλο βήμα στο να εκφράσω τον πόνο μου.

Νιώθω συνεχώς χάλια με τον εαυτό μου και αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο μιας και από τον "οικογενειακό" μου κύκλο θεωρείται ταμπού και ντροπή, μιας και είναι "κάτι που δεν χρειάζομαι γιατί είναι όλα στο μυαλό μου". Αισθάνομαι ότι ήρθε ο καιρός μιας και δεν αντέχω να ζω άλλο έτσι.

Η τελευταία από τις απόπειρες αυτοκτονίας ήταν πριν 10 περίπου χρόνια, στην εφηβεία. Αργότερα κατάλαβα ότι ήταν μια κραυγή απόγνωσης για να προσέξουν, να με προστατεύσουν και να με αγαπήσουν. Σαφώς τα αποτελέσματα ήταν αντίθετα από τα αναμενόμενα. Γιατροί και συγγενείς με αντιμετώπισαν με χλευασμό οι μεν γιατί τους έτρωγα το χρόνο και την κλίνη χωρίς λόγο "γιατί είμαι καλά", και οι δε με μίσος γιατί τους ρεζιλεύω. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζα αυτή την περίοδο ήταν τεράστια, αλλά η αυτοκτονία δεν ήταν λύση. Αν δεν πετύχαινε η επόμενη προσπάθεια, τα πράγματα θα χειροτέρευαν ακόμα περισσότερο. Οπότε η δυνατότητα αυτή αναβλήθηκε επ' αορίστου.

Παρόλο τον αγώνα που δίνω να μπορώ να κινούμαι στο κοινωνικό περιβάλλον, να συμπεριφέρομαι σαν "φυσιολογικός" άνθρωπος, να μπορώ να αντιμετωπίζω τον εαυτό μου, συνεχώς συναντάω το μαύρο μπροστά μου. Αν και είχα την ελπίδα η ψυχολογία μου να καλυτερέψει όταν βρω τον άνθρωπό μου, όπως και έγινε για κάποια περίοδο, η ψυχική μου κατάσταση έχει συνεχώς διακυμάνσεις. Τα αρνητικά κρατάνε για πολύ μεγαλύτερο διάστημα όσο περνάει ο καιρός.

Εδώ και μια βδομάδα είμαι στα χειρότερα μου. Μέρα με την μέρα ακόμα χειρότερα. Ο σύντροφος μου στο εξωτερικό, όσους λίγους θεωρούσα φίλους με πρόδωσαν ή δεν ενδιαφέρονται, η οικογένεια είναι απλά ένα βάρος. Μένω μόνη και δεν έχω δύναμη για τίποτα πλέον. Τους τελευταίους μήνες το 95% του χρόνου βρίσκομαι ανάμεσα σε 4 τοίχους και το άλλο 5% αναγκαστικά πρέπει να συναναστέφομαι με ανθρώπους λόγω υποχρεώσεων. Δεν έχω δύναμη να μιλήσω σε κανέναν και όταν γυρίζω σπίτι είμαι εξουθενωμένη. Νομίζω προς χρειάζομαι βοήθεια ειδικού, αλλά δεν έχω την δύναμη ούτε μπορώ οικονομικά μπορώ να ανταπεξέλθω. Βρήκα κάποια τηλέφωνα υποστήριξης και κάποια νοσοκομεία με κέντρα αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσουν να βοηθήσουν και φοβάμαι ότι θα επιδεινώσουν και άλλο την κατάσταση.

Θα εκτιμούσα πολύ την άποψη σας.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Απορω πως γινεται να εχεις τοσον καιρο προβλημα και να μην εχεις επισκευτει εναν ψυχιατρο.Αν ειχες διαβητη δεν θα πηγαινες στο διαβητολογο να σου δωσει αγωγη?Ασε τους αλλους να λενε δεν τραβανε αυτοι αυτα που περνας εσυ.Βρες εναν ψυχιατρο του ταμειου σου η στα κεντρα ψυχικης υγιεινης η ιδιωτη και πηγαινε να βρεις την υγεια σου.Καλη επιτυχια!

Καλωσορισες στο φορουμ και ελπιζω να βοηθηθεις γιατι μου φανηκες πολυ απελπισμενη και σε καταλαβαινω.
Πρωτα απ'ολα μην ξανασκεφτεις την αυτοκτονια,δεν παμε να φουνταρουμε επειδη μας γραψανε οι φιλοι μας η επειδη δεν μας καταλαβαινει η οικογενεια μας,η ζωη ειναι μπροστα σου και δεν θα την κανεις χαλαλι ποτε και για κανεναν.Και πες οτι δεν τη θελεις τετοια που ειναι κ δικη σου ειναι κ την κανεις ο,τι θελεις κλπ,ποιος σου εγγυαται οτι θα πετυχει η αποπειρα κ οτι δεν θα μεινεις αναπηρη, κ τοτε θα εισαι καλλιτερα που δεν θα μπορεις να αυτοεξυπηρετεισαι κ θα εχεις την αναγκη των αλλων...κλπ?
Τωρα,παμε στο θεμα ταμπου, ντροπης,κλπ οσον αφορα τους δικους σου για το θεμα ειδικου(ψυχιατρου η ψυχολογου).Πριν καποια χρονια το να εχει σχεση μια κοπελα πριν παντρεφτει θεωρουνταν ταμπου κ ντροπη κ για μερικους ισως να θεωρειται ακομη η να το ξερουν κ να το κρυβουν!Οι δικοι σου αραγε σε ποια κατηγορια ανηκουν?Αν το θεωρουν ταμπου θα τους ρωτουσες πχ οταν θα ηθελες να κανεις μια σχεση εν προκειμενω τους ρωτησες?
Τελειωνοντας,γραφεις οτι νομιζεις οτι πρεπει να πας σε ειδικο,εγω σου λεω οτι ΠΡΕΠΕΙνα πας,μιλαω απο προσωπικη εμπειρια οσο περισσοτερο το αφηνεις τοσο θεριευει αυτο το τερας που σε κυριευει τωρα αλλα αν το πολεμησεις θα το ΝΙΚΗΣΕΙΣ!!!!Μη φοβασαι,τολμα και ολα θα πανε καλα,ειναι η αρρωστεια της εποχης.Λιγο πολυ ολοι ειχαμε τους φοβους κ τα κωλυματακια μας αλλα οταν το ξεπερασεις μη φοβασαι τιποτα...

Το θέμα είναι να πιστέψεις η ίδια ότι το πρόβλημά σου δεν είναι "του μυαλού" αλλά καθαρά οργανικό. Γι'αυτό μην παιδεύεσαι καθόλου και πάρε αγωγή για να φτιάξει επίπεδα η σεροτονίνη σου. Μην στεναχωριέσαι, υπάρχει λύση και λέγεται αντικαταθλιπτικό...