Δεν περνάνε με τίποτα οι ώρες, οι μέρες.. Είναι ΠΟΛΛΕΣ οι μέρες.. Γιατί είναι τόσο πολλές; Κάθε μέρα που περνάει λέω στον εαυτό μου ‘οκ, πέρασε κι αυτή, αύριο πάλι’, αλλά πόσο ν’αντέξεις αυτήν την κατάσταση; Στο σχολείο ήταν αλλιώς τα πράγματα.. Έβλεπες το τέλος να είναι πολύ κοντά, 18 χρονών θα ξεμπέρδευες, το’ξερες. Το τέλος ολόκληρης της ζωής σου όμως φαίνεται υπερβολικά μακριά, σαν να μην υπάρχει. Φυτοζωώ.. Περνάνε οι μέρες κι απλά δεν υπάρχω και κάθε μέρα φαντασιώνομαι το τέλος. Αυτή η αδικία με πνίγει – μα να μην υπάρχει μια εύκολη διέξοδος για όποιον το επιθυμεί; Γιατί; Άει στο διάολο όλοι τους και άει στο διάολο οι γονείς μου που νόμιζαν ότι είχαν το δικαίωμα να φέρουν έναν άνθρωπο σ’αυτόν τον κόσμο, που αποφάσισαν για ‘μένα χωρίς εμένα. Εγωιστές χωρίς προηγούμενο..