Καλησπέρα.
Επιτέλους θα μιλήσω. Επιτέλους θα τα πω χωρίς να φοβάμαι ότι κάποιος θα με μαρτυρίσει.
Έχω κατάθλιψη. Και το παλεύω και δεν το παλεύω.Πρίν ενάμιση χρόνο έχασα έναν άνθρωπο που όπως τελικά αποδείχτηκε ήταν πολύ συμαντικός για μένα.
Μεγαλώσαμε μαζί. Στην ίδια γειτονιά. Η πρώτη αγνή αγάπη, το πρώτο καρδιοχτύπι.
Μεγαλώσαμε και χαθήκαμε, όπως γίνεται πάντοτε.
Έφυγε αλλού για σπουδες, παντρεύτηκα, παντρεύτηκε και γενικά οι επαφές μας ήταν λιγοστές.
Βλεπόμασταν σπάνια αλλά.....ήξερα ότι υπήρχε.
Τώρα δεν υπάρχει πια. Έτσι, ξαφνικά. Κοιμήθηκε και δεν ξύπνησε.
Δεν μπορώ να το ξεπεράσω.Κρύβομαι απ`όλους για να μπορώ να κλαίω με την ησυχία μου.
Κρύβομαι από τον άντρα μου, τα παιδιά μου,τους φίλους μου.
Ο άντρας μου με θεωρεί υπερβολική που αντιδρώ έτσι μετά απο ενάμιση χρόνο. Γιατί απλά του μιλάω που και που για τους γονείς του.
Και που να`ξερε τι περνάω και τι πόνο κουβαλάω.
Όχι βέβαια δεν θα του το πω ποτέ.Κατάθλιψη?
Πιστεύει πως είναι αδυναμία.Είναι καταπληκτικός άνθρωπος και δεν θέλω να πιστέψει πως αν κάνω έτσι για ένα φίλο πως θα αντιμετωπίσω πιο δύσκολες καταστάσης.
Και ίσως έχει δίκιο.
Τέλος πάντων. Επισκέφτηκα έναν νευρολόγο στην αρχή και η αλήθεια είναι πως με μια αγωγή που μου έδωσε,συνήλθα. Η αγωγή τελείωσε πρίν 6 μήνες.
Και ο εφιάλτης επέστρεψε.Χειρότερος από πριν.
Δεν ξέρω πως θα το αντιμετωπίσω.Προσπαθώ αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Δεν το θέλω να είμαι έτσι. Αλήθεια σας λέω.
Έχω μία υπέροχη οικογένεια, φίλους. Γιατί? ΓΙΑΤΙ δεν μπορώ να το αφήσω πίσω? Πρέπει μια ζωή να πέρνω φάρμακα?
Αν μπορείται να με βοηθήσετε........είμαι εδώ.
Καληνύχτα
