Γειά σας.
Με λενε Γιάννη. Ειμαι 29 ετων. Θα προσπαθήσω να ειμαι οσο πιο συντομος μπορω. Εχω τυχει σωματικης κακοποίησης απο τοτε που θυμάμαι τον εαυτό μου κ σε ολη την παιδική μου ηλικια. Ταυτόχρονα κ μεσα στην παιδικη μου αθωότητα εγινα ο προστατης της μικρης μου αδερφης κ καπως ετσι το ξυλο για μενα ηταν επι δυο. Η κακοποίηση ηταν μονο απο την μητέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν εκει αλλα ταυτόχρονα κ απων. Οταν το ξυλο τελειωσε άρχισε η λεκτικη βια. Οταν εγινα 18 εφυγα απο το σπιτι. Με πολυ κοπο σπουδασα κ πηγα φανταρος. Ολα αυτα τα χρόνια καμια χαρα κ πολυ μοναξια. Προφανως ειχα απο παιδι καταθλιψη η οποια μεχρι κ σημερα με ακολουθεί. Καπου στα 25 γνωρισα εκείνη κ για πρωτη φορα ειπα να επιτρεψω σε καποιον να με αγαπήσει ή οτι εχω το δικαίωμα να αγαπηθω... Δυστυχώς ανοιξα την πορτα σε μια κοπια της μητέρας μου, φαντάζομαι δεν σας ξαφνιαζει. Δε βαριέσαι, μια απο τα ιδια.
Το κρίσιμο στοιχείο ειναι αλλου. Λιγο μετα αρχισα να εχω προβληματα υγείας ανδρολογικης φυσεως (για πρωτη φορα στη ζωη μου) μετα απο 2 ανευθυνους γιατρους κ αφου το πραγμα χρονισε ανακάλυψα ενα σεξουαλικως μεταδιδομενο πιυ το κολλησα απο την κοπέλα. Η κοπέλα δεν δέχθηκε να κανει ποτε θεραπεία, μαλλον έτσι μου εδειχνε την πορτα... Απο τα 4 χρονια που ημασταν μαζι τα 3 ημουν άρρωστος. Από τα 3 τον εναν εψαχνα να βρω τι εχω με τους δυο απαραδεκτους γιατρους, τον εναν να παρακαλαω την κοπελα να παρει αντιβιωση κ να προσπαθω να φυγω αλλα κ που να παω κ τον τριτο να δεχομαι την λεκτικη της κακοποιηση οπως της μαμας μου.
Στο σημερα λοιπον ειμαι μονος, χωρις ουσιαστηκα οικογενεια, να ζω σε μια ξενη πολη, συναισθήματικα άδειος απο την πρωην σύντροφο, εχω χρονια προστατιτιδα με φρικτους καθημερινους πονους, στυτικη δυσλειτουργια, τσουξιματα κ γενικα την συμπτωματολογια της προστατιτιδας. Εχω πιει τονους αντιβιωσεις κ εχω αλλαξει 7ουρολογους. Πλεον ολοι λενε να μαθω να ζω ετσι. Οι αντιβιωσεις μου εχουν τσακίσει το στομαχι.
Ταυτόχρονα και μεσα σε ολα αυτα η κατάθλιψη φουντωσε, πηγα σε ψυχολογο κ το παλεψα αλλα δεν ειδα φως.
Ειμαι πολυ κουρασμενος απο ολα, άδειος ανθρωπος. Νιωθω οτι εκαψα οτι ψυχικο αποθεμα ειχα. Οταν εχω κριση πονου ειμαι τραγικός. Ειμαι εξαρτήμενος απο τα παυσιπονα. Με το ζορι παω για δουλειά κ την υπόλοιπη μερα ειμαι στο σπιτι, πινω πολυ αλκοολ κ κλαιω. Λογω γιατρων ειμαι χαλια οικονομικά.
Πιστεύω οτι μετα απο 28 χρονια δεν γίνεται να αλλάξει κατι. Και αν γινόταν η προστατιτιδα το τελειωσε. Ξεχασα να πω οτι ειμαι κ υπογονιμος πλεον. Αλλα τεσπα κ γονιμος να ήμουν καμια δεν θα με επελεγε τετοιο ρακος που εχω γινει.
Σκέφτομαι καθημερινά να αυτοκτονισω. Το μονο που με αποτρεπει ειναι ο φοβος πιθανης αποτυχίας που θα κάνει την πράξη υπερβολικα επιπονή. Κ πιστεψτε με ξερω απο πολυ πονο. Σιγα σιγα ωστόσο βλεπω οτι προσεγγιζω την ιδεα ολο κ πιο πολυ. Το πασχα εκανα την διαθήκη μου για παν ενδεχόμενο ενω εχω γραψει κ το καθιερωμένο γραμμα... Δε ξερω, με φοβιζω πολυ...